TTC

Om iets van economie te begrijpen, hoef je enkel maar kennis te nemen van een aantal kapitale denkfouten om te weten hoe ernstig de situatie is.

Nu de chaos op de beurs ook lijkt te starten, gaat alles nog perfect zoals het in een aantal prachtige studiewerken omschreven werd. Alleen gelovigen lijken dat nog steeds niet ten volle te begrijpen, ondanks alle hulpvragen van preventieve aard. Met de Financiële Relativiteitstheorie maken we gebruik van deflatie waardoor spontaan neutraal geld vrijkomt in het economische circuit. Binnen dit denkkader uiten zich twee kapitale denkfouten die we tot dezelfde cluster kunnen rekenen. Enerzijds wordt gesteld dat deflatie onhoudbaar is aangezien de lening niet onderhevig is aan de deflatoire

Vroeger was boekhouden nog gewoon debet en credit, maar om dit aan gelovigen uit te leggen hebben we nood aan termen zoals epistemologische obstakels die in het collectief onbewuste werkzaam zijn en aan de oppervlakte een strikt eenzijdig inflatoir geconditioneerd systeem vrijwel auto-immuun niet alleen onderhouden maar ook allerhande perverse effecten als normaal doet lijken, als strijdend tegen een bierkaai die we zelf gebouwd hebben en waarvan de nogal weerbarstige vertegenwoordigers ook geen tegenspraak dulden. Maar eigenlijk wilden normale mensen gewoon een beetje rust en harmonie, gewoon

In hun creatieve visualisaties (eigenlijk sessie 3) was het handiger om de wereld voor een keertje voor te stellen als een platte schijf met aan de bron zoals altijd biflatie als tijdloos sturingselement, van toepassing binnen geldgedreven contexten, beter gekend als het nulsomspel. De rest sprak eigenlijk voor zich door naar de actuele situatie te kijken en op te merken dat er een deel van dat stuur ontbreekt, het wordt niet meer gebruikt waardoor heel wat opties niet spontaan tot het collectieve besluitvormingsproces behoren.

Bij de metafoor dat we allen druppels in deze oceaan des levens zijn, kunnen we ons de bedenking maken dat die oceaan er zus of zo zal uitzien naargelang de manier hoe we daarover denken, en dat wanneer we daar knopen in leggen er ook tsunami’s kunnen ontstaan, en als water naar de zee dragen wanneer we die ongemoeid laten, van harte.

En over Jubeljaren en Heilige Jaren ken je ook alles wellicht, alsof je denkt met je valse geloof iedereen in de maling kan nemen? Angstwekkend dat je je daar zelfs niet bewust van bent, maar de gewoonte blijkt, onder het mom van het christendom dan nog?

Het element van de omgekeerde effectiviteit laat zich spontaan opmerken wanneer een aantal in alle bezorgdheid vragen stelt over een aantal duidelijk aanwijsbare platitudes in vigerende systeemconfiguraties en auto-conforme beoordelingsmodellen, dat het hun fout is om dit in alle integriteit preventief te melden.

Als een actuele situatie het resultaat is van alle keuzes die we in het verleden hebben gemaakt, en onderzoek laat opmerken dat we onderweg iets fundamenteel vergeten zijn, of door de macht der gewoonte buitenspel gezet hebben, hoeven we ons dat enkel maar te herinneren zodat een aantal sociale correcties in milde overreding mogelijk worden.

Hou moed Sjako, de situatie is nog velen malen erger dan we aanvankelijk zelfs niet eens durfden vermoeden, wat recht evenredig staat tot de hoop die we hieruit kunnen ventileren, zij het gezien de omstandigheden zonder garantie op succes.

Epistemologische obstakels zijn als diep ingeburgerde platitudes die wanneer ze op beleidsniveau als normaal worden gepercipieerd kunnen resulteren in allerhande perverse effecten, psychisch ongemak en bijhorend protest, vreedzaam of anderzijds.

Ergens voor spek en bonen bijlopen wil eigenlijk zeggen dat wanneer mensen over problemen beginnen waarvan je weet dat ze strikt theoretisch helemaal geen probleem hoeven te zijn, en je zou daarover iets willen zeggen, dat je dan prompt een dwaas bent omdat zoiets onmogelijk kan. En dat heeft niets met slim of dom te maken, je hebt je dan enkel de moeite getroost om een en ander wat aandacht te geven, meer is het niet, ook niet minder.

Veralgemenen is nooit een goede zaak maar als een spreekwoordelijke steentje bijdragen zich laat opmerken door het aanbieden van een neutraliserende katalysator die als tijdloos kan gepercipieerd worden, en gelovigen leggen dit simpelweg naast zich neer op zo’n manier dat er zelfs geen nuchter doordachte conclusie aan gekoppeld kan worden, dan wekt dit bij een aantal geenszins een prettig gevoel, van harte.

Het probleem van die vergeten basiskennis was dat er ook een mentale inspanning werd gevraagd van diegenen die het vrij werd aangeboden, wat natuurlijk geen verplichting kon zijn maar wel tijdloos mogelijk. Op deze manier kon nuchter doordacht een deus ex machina als een waarachtig potentieel gezien worden, verbazingwekkend genoeg in volledige tegenstelling tot complex verbluffend eenvoudig, en toch niets nieuws onder de zon.

Aanvankelijk kan je eens lachen met metaforen dat het parels voor de zwijnen is, tenzij je een hart van steen hebt is het dat allerminst. En wie religie nog enige ernst toedicht, heeft inmiddels kasten vol met parels die ons confronteren met simpele waarheden op een manier dat je misschien doet hopen dat je nooit geboren was, of doet zoeken naar een manier om er dan maar snel vanaf te komen door iedereen naar de lucht te doen staren, van harte.

Net zoals Einstein zei dat absurde ideeën ons hoop kunnen bieden, is het oprichten van een nieuwe religie een absurd idee.

Iedere nieuw gevormde sociaal-culturele organisatie omvat en integreert de vroegere vormen en transformeert deze gedeeltelijk. Dit leidt tot een nieuw en hoger systeemniveau waarbinnen de eerdere systemen functionele subsystemen vormen. De totstandkoming van hogere ‘suprasystemen’ ten gevolge van de integratie van voorheen relatief autonome systemen (die voortaan als subsystemen fungeren) is in de systeemtheorie een bekend begrip. Zulke suprasystemen ontstaan als gevolg van het creëren van ‘hypercycli’ waarin de subsystemen in elkaar grijpen onder invloed van cycli die elkaar wederkerig kataly

Wat een aantal onbevattelijk vond, het was pas toen ze hun bruggen hadden gebouwd dat er simultaan ook een kloof was ontstaan, over de hoofden heen van diegenen die in het moeras gesukkeld waren en al die verhalen over die vlinders maar mooie praatjes vonden, steevast vertrappeld door de paarden die dit maar niet horen wilden, zelfs niet eens begrepen. Niets zegt jou iets, net zoals niets bestaat.

Door de variëteit aan verschillende reacties die op dezelfde op zich dan wel harmoniserende stimulus mogelijk werden, greep het hen ook kristalhelder naar de keel dat enkel een overkoepelende aanpak in co-creatieve consensus soelaas zou kunnen bieden, maar gezien de omstandigheden weinig waarschijnlijk werd geacht, ondanks alles.

Wat ze finaal als lastig ervoeren was dat er helemaal niets kon bewezen worden zonder aandacht voor het bewijs, wat ze ook probeerden, het was allemaal tevergeefs. Hun verschrikking, verbijstering en weerzin zou dan ook levenslang hun tragische lot gaan bepalen, ondanks alle hoop die ze ooit gekoesterd hebben tijdens hun volstrekt zinloze bestaan, monddood en machteloos, grandioos gefaald.

Vergeef me, en hoe graag ik ook zou willen, over m'n blinde vlekken kan ik je absoluut niets vertellen.

Wanneer een aantal zegt dat ze geen gelovigen vinden maar wel vragen hebben over hun eigen geloof waar ze zich zorgen over maken, hoeft dat niet perse ingewikkeld te zijn maar mogelijkerwijs nu net verbluffend eenvoudig, maar net daarom misschien wel telkens aan de aandacht en bereidheid tot overdenking ontsnapt, van harte.

Het grootste probleem van een tekst begrijpend doorgronden is dat je het risico loopt om ook te begrijpen wat er in de tekst staat en enigszins wat zorgen kan opwekken, wat natuurlijk maar al te belachelijk lijkt voor wie geen idee heeft over welke tekst het nu precies gaat maar ook niet altijd geneigd zal zijn om dezelfde zorgen op zich te willen laden.

In de periferie van het is altijd hetzelfde worden duizenden boeken geschreven die ons in verwarring brengen, maar ook met oplossingen die ons tijdloos vergezellen, van harte.

Een dwaas is iemand die zich vooral laat opmerken door absurde ideeën die per abuis tot oplossingen leiden voor onoplosbaar gewaande problemen die amper iemand begrijpt, maar wel cultiveert zodat de dwaas z’n dwaasheid toch niet zonder reden blijft, van harte.

Een aantal ging er vanuit dat wanneer we iets kunnen vergeten, dat we dat ook terug in herinnering kunnen brengen. Het enige probleem was dat we niet konden weten wat we vergeten zijn, en dat we een en ander misschien zelfs niet zouden kunnen geloven wanneer we dat herinnering zouden brengen, wat paradoxaal lijkt.