TTC

Inherent vreedzame mensen hebben niet verzonnen dat logica de leer van het strenge betoog genoemd wordt, het maakt hen ondanks alle hoop en bedachtzame hulpvragen pijnlijk onbeholpen en machteloos.

Een paradigmashift is als een boek waarin gevraagd om eerst de laatste zin te lezen.

Echt gekkenwerk is een optelsom proberen te maken van alle mogelijke variaties en scenario’s die als potentieel ingeschreven kunnen worden, dan kan je misschien beter op de maan gaan zitten en afwachten wat het finaal wordt.

Gebroken zijn de wandelende takken die ooit spreken konden.

Dat het voor kwetsbare mensen via mindfulness mogelijk wordt gemaakt om een aantal stellingen van bijvoorbeeld Einstein beter te begrijpen, kan wellicht ook niet zonder aandacht en de bereidheid tot introspectie.

Strijd is de vader der dingen zegt Heraclitus, in dualistische zin.

Een aantal logicakwesties bieden als bijzonder voordeel dat ze niet veranderen, maar ook de kwestie aandacht en bijhorende ggz-adviezen des te meer accentuerend.

Beetje als zeggen dat de dyade getallen baart, en dan de monade daarvan de schuld geven.

In simpel kunnen we ons schromelijk vergissen, het veronderstelt immers ontdaan te zijn van die obstakels die nu net het duister duister laten zijn. Paradoxaal merken we nu net binnen het ontwarren van een aantal clusters het arbitraire discours vormen aannemen die vloeiende transities belemmeren, haast onbegrijpelijk en verwarrend nu net het simpele veronachtzamend.

Bizar om zeggen is dat er aan de logische niveaus van Bateson nog steeds niets veranderd is, dan wel misschien bevestigt dat er generaliserend over kwetsbaarheid nogal lachwekkend gedaan wordt zonder deze niveaus diepgaander te exploreren.

Blind komt in vele vormen, veel van die dingen zijn wellicht irrelevant in relatie tot een hoopvoller toekomstbeeld dat nu net door die dingen niet gezien kan worden, of zo. Eenmaal het innerlijke kind gecharmeerd raakt door speltheoretische abstracties en daarin zowel de nood als hoop vindt om er in alle bedachtzaamheid ggz-experten over te interpelleren, wees dan vooral voorzichtig omdat niet iedereen het begrepen heeft op subtiele nuances die quasi onzichtbaar, in die zin veel vaker onbewust hiervan, het geheel der interacties beïnvloeden. Kortom, het innerlijke kind mag dan missch

Gradueel ontsluierend kan dat wat hoop biedt nu net ook een nachtmerrie gaan worden, hierin vinden we een paradoxale verklaring binnen het kader van herstel- en/of groeiprocessen dat zonder aandacht en de bereidheid tot nader onderzoek onmogelijk begrepen kan worden.

In het dal maken ze zich geen zorgen om een paar kwetterende berggeiten.

Enkel wie zo kinderlijk naïef is om überhaupt iets te willen onderzoeken, mag bij ons op de wachtlijst.

Elke waarnemer ziet in meer of mindere mate doordacht andere dingen, net zoals deze of gene dingen niet-zien hier logischerwijs uit volgt.

Niet fundamenteel dan wel translationeel onderzoek is wat elke duurzame progressie blokkeert, met in het verlengde een reeks dure woorden en heel wat tumult die volwassenen aan hun kinderen mogen trachten te verklaren maar niet eens lukt. Wees bedachtzaam, wees een beetje lief, de lijst aan stereotypen haast oneindig, net zoals dergelijke verhalen eindeloos kunnen doorgaan, pardoes.

Dit kan net omwille van dit proces een oneindig aantal keer herhaald worden, in het dal woedt nu een gigantische strijd om energie en van die dingen.

Dan is hoop niet tijdloos, net zoals het continu verwarren van contexten elke dialoog onmogelijk maakt, hopeloos.

De armoedeval komt bij de eindafrekening, wat vandaag betekent je energiefactuur niet kunnen betalen. Dan verder met de Bergrede, over bergen die niet bestaan.

Die smalle weg bewandelen suggereert dat realisatie mogelijk is, anders zou het de brede weg zijn. De bergmetafoor verwijst hiernaar, om de top te bereiken kunnen we steil omhoog of via kronkelwegen, in praktijk is het bijgevolg altijd een combinatie van beiden. In jouw vorige bericht zei je dat je achter die berg bent, hoe ben je daar geraakt?

Wees gezegend met die realisatie, dat zal wel niemand betwisten.

Hoop is tijdloos, maar begrijp er geen snars van hoe dat überhaupt kan.

Alvast benieuwd wat het gaat worden wanneer die berg in elkaar gaat stuiken, illusoir of niet.

Bizar is het fenomeen dat een berg honderd keer beklimmen dan misschien wel toelaat om te veronderstellen dat er veel verschillende wegen naar de top zijn, maar tussentijdse toppen nooit de zekerheid geven dat het dan wel effectief de top is. Maar we proberen nog eens, misschien dat we nog meer wegen vinden waarover we het uiteindelijk nooit eens zullen geraken, als een niet-aflatende kwelling.

Het slechte nieuws is dat er niet altijd interesse bestaat voor het goede nieuws.