TTC

Bizar is het fenomeen dat we geen referentiekaders kunnen loslaten die we niet kennen, wat heel misschien ook betekent dat hulpvragen die nu net hierdoor spontaan opwellen in de verste verte misschien niet eens begrepen worden. Communicatie wordt hierdoor onmogelijk gemaakt, wat op zich geen verwijt behoeft maar misschien wel de worstelende ziel als onbestaande laat luchtfietsen in ijle ruimten van waaruit de angstschreeuw van het innerlijke kind galmt, schijnbaar onhoorbaar voor de buitenwereld, niet-aflatend smekend om hulp om de meest banale dingen.

Toepassingen zijn beschikbare opties die na toepassing prangende hulpvragen kunnen oproepen, hiermee dan wel hun effectiviteit bekrachtigend maar vaak ook leidend tot de marginalisatie van de aanvankelijk enthousiaste klant, pardoes.

In respons op de vraag waarom een aantal stellingen van Einstein (ea) schijnbaar onmogelijk begrepen kunnen worden, zie wanneer het de interesse kan genieten het Elaboration Likelihood Model.

Een rotsblok kan intrinsiek uit meerdere componenten bestaan zodat het ons mogelijk wordt gemaakt om er op verschillende manieren naar te kijken, zonder de bereidheid tot onderzoek blijft het echter niet meer dan een rotsblok.

Innerlijk opgebouwde mentale constructies kunnen we middels reverse engineering ontleden tot een aantal basiselementen van waaruit ze in het leven geroepen werden, wat toelaat om er andere te bedenken die misschien meer onze maatschappelijke noden vervullen. Het idee dat er verschillende wereldbeelden zouden kunnen bestaan, zoals maar al te vaak onnodig in mysterieus gehuld vakjargon gesuggereerde verborgen realiteiten, valt hier eenvoudig uit te ventileren. Kortom, back to basics betekent hier a priori de eerder simplistische herinnering aan sturingselementen die voor iedereen toegankelijk zi

Voorafgaand aan gewetensvol onderzoek weten we nog niet wat het resultaat zal zijn, hierna volgt misschien een marteling om redenen die net omwille van het resultaat als tragisch absurd gepercipieerd kunnen worden.

Zoals we nu gezien hebben kan de wet van de uitgesloten derde verwijzen naar alle waarheidswaarden die niet tot het courante kennisdomein behoren, logischerwijs een volstrekt subjectief gegeven dat niet per se hoeft te leiden tot allerhande labels maar er des levens, des mensen, wellicht wel aanleiding toe kan geven. De beleving voor het navigerende zelf kan echter sterk variëren naargelang de inhoud van die uitgesloten derde, in meer of mindere mate doordacht hulpvragen voedend.

Het gaat alleen maar om geld, de wet van de uitgesloten derde impliceert dat unipolair denken zichzelf beperkt. Je mag de stelling onderzoeken, voel je niet verplicht.

Die dikke boeken brengen je precies meer in verwarring dan dat je er enig licht in zou kunnen vinden, daarom dat syntheses wellicht veel moeilijker zijn om te begrijpen.

Sisyfus moet tot in alle eeuwigheid in de Tartarus (een deel van de onderwereld) een zwaar rotsblok een steile berg opduwen. Telkens als hij na veel moeite de top heeft bereikt, rolt dit rotsblok echter weer naar beneden en moet Sisyfus van voor af aan beginnen. Een oneindige kwelling dus.

Binnen de verschillende vakgebieden evolueren, soms na lange discussies, inzichten en gevolgde methoden. Nauwkeurigheid (accuratesse) en logisch redeneren zijn binnen alle wetenschappen een vereiste.

Voor het filosofenprobleem in de informatica bestaat geen wonderpil, tenzij een ingreep door een onzichtbare hand die Adam Smith wellicht snel bedacht heeft om er vanaf te zijn.

Heb zelfs vernomen dat de dyade in overvloed getallen gaat baren zodat we nog meer cryptomunten kunnen verzinnen, waar denk je dat zoiets zal eindigen?

De wet van de uitgesloten derde of van het uitgesloten midden, ook wel tertium non datur (een derde is niet gegeven), is een logische wet die inhoudt dat iedere uitspraak waar of onwaar is, een andere, derde, mogelijkheid is er niet. De 'uitgesloten derde' is dus iedere andere denkbare waarheidswaarde. Het al dan niet volgen van de wet van de uitgesloten derde heeft aanzienlijke implicaties voor de acceptatie van bepaalde bewijzen, met name bewijzen uit het ongerijmde.

Zoals we het door ervaring een beetje beter hebben mogen leren begrijpen is herstelonderzoek vaak ook een diepgaand deductief proces met veel doodlopende straten, waarin het kwetsbare mensen mogelijk wordt gemaakt om zich vast te klampen aan het laatste sprankeltje hoop dat hen nog rest, geef niet op.

Chaostheorie, net zoals ggz-experten kunnen kwetsbare mensen boekwerken voor de kiezen krijgen waarin tot 528 aforismen netjes op een rij gepresenteerd worden, en dan toch nog dat subtiele kleinigheidje flagrant over het hoofd zien.

Gradueel ontluikende visielogica laat zich kenmerken door toenemende complexiteit enerzijds, anderzijds het ‘oprakelen’ van basics waarin van nature liefde en ethiek centraal komen te staan. Maar dan spreken we over een soort van catharsis binnen een mondiaal evolutionair imperatief, een soort van collectief trauma dat we te boven komen, zij het individueel doorlopen middels herstelonderzoek, idealiter deskundig begeleide innerlijke transformaties, doch zonder garantie.

Gewetensvol onderzoek naar basismechanismen leidt ons linea recta tot de bijtijds ontnuchterende observatie dat fundamentele kennis niets zegt over de toepassing, maar misschien wel verklaart waarom steeds meer kwetsbare mensen hun geduld op wachtlijsten mogen uitzweten.

Wanneer eenmaal duidelijk wordt dat loslaten ook een zware zielsbeproeving kan worden, slinkt het aantal kandidaten aanzienlijk.

Het zou anders ook niet tot verstand komen kunnen genoemd worden, of alle wegen leiden naar Rome of zoiets.

Abstrahering laat subtiele nuances en roepen in de woestijn makkelijker bevatten, net zoals niet-aflatend stigma.

Rupsen interesseert het maar weinig hoeveel vlindersoorten er nu precies zijn.

In de speltheorie vinden we verschillende spelvormen, in die zin kan een probleem al opgelost zijn zonder dat we het weten.

Alle gekheid op een stokje, zelfs Einstein suggereerde dat andere denksporen tot andere uitkomsten kunnen leiden, en vooral om het simpel te houden.

Wellicht mogen we al van geluk spreken dat verschillende groeimodellen niet om de haverklap veranderen, dan wel ons meer inzage geven in wat we nog mogen verwachten wanneer we er in meer of mindere mate bewust gebruik van maken. Het idee van een paradigmashift komt hier bovenop, simultaan te beschouwen met een aantal tegenstrijdigheden en paradoxen die we misschien nooit eerder aandacht hebben gegeven, dan wel onze innerlijk gecultiveerde hoop bekrachtigen kunnen.