TTC

Zoeken en vinden is een mogelijks innerlijk transformerend proces waartoe internet een handig hulpmiddel is, maar vergis je aub niet.

Mooi gezegd overigens, tegelijk denkend aan de aanname dat de stilte spreekt, de acceptatie/interpretatie wispelturig.

Bizar, wat me nu pas daagt, ik weet eigenlijk niet over welke kruisvergelijking jij het precies hebt. Misschien baseren we onze reacties op verschillende kruisvergelijkingen, weet echter niet of het te diep/hoog gegrepen is om deze even te delen.

Die paden zijn zoals je terecht stelt persoonlijke paden, de kruisvergelijking geldt als overkoepelend, universeel en tijdloos. Tijdloos wordt hierdoor als een evolutionaire reeks van 'hier en nu' momenten, met net omwille van afleidbaar van die kruisvergelijking een strijd tegen problemen die in stand gehouden worden door manieren van denken die deze of gene systeemconfiguratie volgen, vaak blindelings.

Als generalisatie zal wellicht niemand betwisten dat een overvloed aan stromingen het geheel niet transparanter maken, bijtijds overweldigend en/of ondoorgrondelijk. In termen van zekerheid en/of helderheid kunnen we binnen dit kluwen echter wel een universele kruisvergelijking opmerken, als een synthese waar alle stromingen in meer of minder mate bewust mee verbonden zijn, onveranderlijk veranderlijk.

Bilocatie is de vermeende paranormale vaardigheid van een persoon om op twee verschillende plaatsen tegelijk aanwezig te zijn. De christelijke traditie is rijk aan bilocatieverhalen die betrekking hebben op gelijktijdige aanwezigheid op verschillende plaatsen. Van verschillende heiligen en ook van monniken van andere religies wordt verhaald dat zij al dan niet bewust bilocatie ondergaan hebben. Hier wordt echter meestal gedoeld op translocatie of projectie, bijvoorbeeld als gevolg van uittreding.

Niet iedereen is bereid de berg te beklimmen, net zoals een systeem zichzelf kan blijven voeden door geen rekening te houden met een aantal ingebakken platitudes die we net omwille daarvan ook niet in vraag stellen. Anders gezegd, er zijn simultaan verschillende aspecten die onze aandacht kunnen genieten, wat vaak dan ook tot een chaotisch en conflictueus geheel verwordt, turbulent. Hoe wonderbaarlijk is niet fenomeen dat evolutie überhaupt kan plaatsvinden op een planeet die strikt gesproken altijd dezelfde baantjes maakt rond een hemellichaam zoals de zon?

In het simpele stuk vinden we de verklaringen waarom gesteld kan worden dat het idee van een fluweelzachte paradigmashift van alle tijden is, maar dat zijn zoals zo vaak enkel maar strikt theoretische beschouwingen zonder pragmatische ervaringskennis.

In onze verbeelding kunnen we doorheen een muur lopen om ons in alle rust en sereniteit te kunnen vergewissen van wat er doorgaans niet gezegd wordt, om vervolgens als een stelletje halve garen tegen die muur te blijven lopen wanneer we er in alle bedachtzaamheid een hulpvraag over trachten te stellen, pardoes.

Dat is zo, verwijzingen naar het Elaboration Likelihood Model zijn in deze zin zelfs een vorm van empathie, wat zichzelf verklaart. Over niets kan niets gezegd worden, waarom zouden we het dan proberen?

Kunnen ook andersom werken, door eerst een leeg kader te scheppen om op die manier te gaan kijken hoe die platitudes in het denken 'gebeiteld' zijn geraakt, soms ongeloofwaardig, zelfs tragisch absurd.

Ondanks er in verticale zin misschien dan wel gesproken kan worden van een weg, hebben innerlijke herstel- en/of groeiprocessen maar bitter weinig te maken met chronologie zoals in strikt duale en/of lineaire termen begrepen wordt. En dat zijn vaak moeizame zielsworstelingen die dan misschien wel tot hoopvolle vruchten kunnen leiden, het marginaliserende neveneffect en het onbegrip daarover een levenslange kwelling voor het kwetsbare zelf dat geen verhaal heeft tegen dat wat het middels meditatie nu net dacht accuraat opgehelderd te hebben.

Wat binnen het kader van een paradigmashift vaak vergeten wordt zijn een aantal diep ingeburgerde platitudes die ons tot het vigerende economische denken brengen, de 'heilige huisjes' zeg maar. Op dat moment komen we tot namen zoals Nash, Gödel, Russel en Einstein, stuk voor stuk verwijzen ze naar het idee dat binnen die zones dialoog quasi onmogelijk zal blijken omwille van een aantal logicakwesties die onbewust het maatschappelijke discours domineren. Het kwetsbare zelf, of zij die bereid zijn geweest om hier gewetensvol onderzoek naar te doen, wordt hierdoor ondanks alle hoop buitenspel gep

Zoals altijd is alles sterk afhankelijk van het object van meditatie, wat heel soms door de wet van de uitgesloten derden quasi onmogelijk wordt gemaakt. Simpeler gezegd, als aan de basisvoorwaarden niet voldaan wordt, blijft het onderwerp dat de vaak prangende hulpvraag nu net voedt eerder onbewust buitenspel geplaatst worden, tragisch absurd. Op deze manier komt zowat elke poging tot dialoog in milde overreding in het gedrang, per definitie paradigmashift waarin verwezen wordt naar deze maar al te vaak netelige tegenstrijdigheden.

Beetje als het verhaal van rups tot vlinder dat van romantische signature is, doch misschien net iets anders in praktijk beleefd wordt.

Humor is belangrijk, gesteld dat de stilte zou kunnen spreken en we zouden dat allemaal op een andere manier interpreteren zodat er enkel maar trammelant van komt, zou misschien zelfs de stilte zwijgen.

Achteraf gezien zou het best wel eens kunnen dat een aantal aforismen expressies zijn van diegenen die ons zijn voorgegaan, waarin we, onder de logische voorwaarde dat we daartoe ook bereid gevonden worden, het onveranderlijk veranderlijke kunnen bespeuren. Op deze manier komen we tot een evolutionair pad vol kruimeltjes voor zij die proeven willen, wat het van het dieperliggende signature onpersoonlijke beginsel niets nieuws onder de zon verklaart, van harte.

Het goede en het slechte nieuws, achteraf gezien lijkt mindfulness toch net iets meer dan achterover leunen en in slaap vallen.

Wat in de handboeken van de ggz netjes geordend gepresenteerd wordt, doet zich in praktijk maar al te vaak voor als een chaotische caleidoscoop die het voor het kwetsbare zelf des te moeilijker maakt om er gerichte hulpvragen over te stellen. Lees hierin misschien een voedingsbodem voor veel onnodig onbehagen en vanuit die specifieke beleving ervaren stigma, simpelweg omdat de gerichtheid van de hulpvraagstelling er nu net komt dankzij het prachtige studiewerk van de ggz, niet andersom.

Verwijzen naar de achterkant van de voorkant is vaak een maar al te hopeloze poging om toe te lichten dat we als mensen onmogelijk alles kunnen weten, van waaruit het idee is gegroeid dat subtiele nuances ook een wereld van verschil kunnen betekenen.

Over de relativiteit der dingen kan zoals altijd nog veel gezegd worden, voor sommigen echter niet meer dan, zoals in de bijpassende ervaring van machteloosheid tot expressie gebracht wordt, de helaasheid der dingen.

Interessant om zien is hoe de ene wetenschappelijke discipline de geplogenheden binnen een andere ernstig kunnen verstoren, bedachtzaamheid dan ook gepast. Het lijkt daarom ook niet de taak van kwetsbare mensen om zich hierover dieper te beraden, maar misschien kan het onbewust wel van invloed zijn op innerlijke gewaarwordingen waar technisch niet altijd de vinger op gelegd kan worden, ambivalentie troef.

Bezigheidstherapie is de levenswandel van een atoom trachten te achterhalen, het zegt ondanks misschien wel interessant immers niet waar het in de toekomst zal terecht komen.

In de volgende fase kunnen we de kruisvergelijking plaatsen in het centrum van de kubus die de wereldfabriek veronderstelt, waarbinnen ieder van ons met vallen en opstaan zijn/haar unieke pad beloopt.

Het is al een heel gedoe geweest, en dan gaat het enkel nog maar over een onderzoeksvraag.