TTC

Aanvankelijk zijn die prentjes van Einstein wel grappig, pas achteraf lees je misschien dat zij die zich aan fundamenteel onderzoek en een aantal logicakwesties gewaagd hebben in de psychiatrie zijn terecht gekomen.

De noösfeer is de planetaire sfeer van de geest of denklaag van planeet Aarde. Om het idee van de noösfeer te begrijpen, moeten we ons bewustzijn verheffen en onszelf openen tot de meest algemene, elementaire en kosmische principes van het leven op aarde. Als het mentale omhulsel van de planeet karakteriseert de noösfeer geest en bewustzijn als een unitair fenomeen. Dit betekent dat de kwaliteit en de aard van onze individuele en collectieve gedachten direct de noösfeer beïnvloedt en de kwaliteit schept van ons milieu - de biosfeer.

Gradueel voortschrijdend is het vermoeden gegroeid dat de psychische draagkracht van het navigerende zelf ernstig kan verzwaard worden door een aantal metaconcepten diepgaander te integreren in denken en zijn, wat echter geen garantie biedt dat onderzoeksvragen die hier vrijwel spontaan uit volgen ook op enige aandacht en ontvankelijkheid kunnen rekenen, van harte.

Het aantal studiewerken dat zich baseert op zoiets simpels als de behoeftepiramide van Maslow kan een mens in een leven niet gelezen krijgen, maar het lijkt wel verdacht veel op een metaforische berg. De vele representaties hiervan, ingebed binnen haast ontelbare stromingen die stuk voor stuk deel uitmaken van een wereldbeeld zoals we in het eeuwige hier en nu ervaren, maken het voor het navigerende zelf niet makkelijker om subtiele nuances op te merken die als universeel gezien kunnen worden. Economie is daarom ook een sociale wetenschap, aangevuld met zoveel meer disciplines die ons doen ve

Loslaten en/of dis-identificatie is een innerlijk transformerend proces waar de nieuwe ggz kwetsbare mensen best in kan begeleiden, het is echter nog niet zo duidelijk of de oude ggz hieronder hetzelfde begrijpt dan wat onbeholpen klanten in alle bedachtzaamheid trachten te ventileren, hou moed.

Ondoorgrondelijk lijkt te betekenen dat het eindeloos kan verder gaan, met bijpassende hulpvragen waar we reïncarnatie voor nodig hebben om ze allemaal geformuleerd te krijgen.

Herstelonderzoek zonder er ook economie bij te betrekken, is als gaan vissen zonder vislijn.

Komt overigens tot stand door uit M=E het schuldencomplex V=S te ventileren, andere symbolen zijn mogelijk. Deze twee vergelijkingen worden dan in kruisvorm voorgesteld, boven op onze metaforische berg die staat voor de wereldfabriek. Simpel, niet moeilijk.

De verwarring stopt niet omdat bergmetaforen bestaan, zoveel is wel duidelijk.

Met ons verdriet doen we oceanen overstromen, al waarin we de hoop vinden om tot de volgende episode te komen.

Upchunken is op zichzelf relatief eenvoudig, je zal dan misschien merken dat die UV toch niet zo evident is dan het in werkelijkheid is.

Het hoopvolle aan upchunken is dat we er nergens voor naartoe hoeven, tegelijk nergens mee terecht kunnen.

Vandaag zijn we goed bezig om WOIII te scheppen, wat is het verschil?

Zowel Socrates als Kierkegaard waren meesters van de ironie. Wat wil dat zeggen? Dit woord heeft meestal voor ons alleen maar een negatieve betekenis, een manier van spotten door het tegengestelde te zeggen van wat men bedoelt. Meestal verglijdt de betekenis dan snel in de richting van hatelijkheid en sarcasme. Toch is dat niet juist, de ironie is veeleer een positieve tactiek van wijze mensen, die hun leerlingen tot nadenken willen brengen, door hen, eerst in een voorwasmiddel te week te zetten.

We kunnen ook de vijf lagen van de PDT combineren met de acht lagen van de SD, het doet nog steeds geen afbreuk aan die UV die we in de overkoepelende waarheid terugvinden. Vanuit dat perspectief is er voor de verstilde geest ook geen verschil tussen de middeleeuwen en vandaag, waarom zou je dan nog willen leven?

De dyade baart oneindig getallen, lijkt precies heel moeilijk. Zonder woud verwijst naar eenwording, maar dat zal het ook wel niet zijn. In de speltheorie wordt het zogeheten Nash-evenwicht ook omschreven als Chicken-game, kwetsbare mensen verzinnen dat niet.

Weetje, nirvana betekent zonder woud, van nir-zonder, en vana-woud.

Binnen speltheoretische abstracties en/of simulaties staat UV voor een universele verkeersvergelijking die ongeacht de gekozen spelvorm geldig blijft, in abstractie onveranderlijk op het hogere systeemniveau. Hoger en/of lager worden binnen deze context als niet-arbitrair gelezen, het is een structuur en/of een hiërarchie die door niemand bedacht is geweest, voor vele interpretaties vatbaar.

Misverstandje wellicht, bij die druppels in die grote oceaan der liefde zijn we vergeten te vermelden dat ze worden onderverdeeld in vierduizend deelverzamelingen met bijhorende statistieken die kwetsbare mensen een punthoofd bezorgen wanneer ze er enige vorm van pragmatisch nut in trachten te bespeuren, maar we doen ons best.

Als we zeggen dat abstrahering tot wonderen leidt, bedoelen we dat gewetensvol onderzoek tot zelfinzichten kan leiden die er altijd al waren maar niet eerder onze aandacht hebben genoten, dat is alles.

Gekkenwerk wordt het pas wanneer bij elke zinsnede een voetnoot past met honderd nuanceringen die stuk voor stuk anders geïnterpreteerd kunnen worden, terwijl de intentie misschien gewoon was om het een keertje simpel te houden.

Net zoals alle wegen naar Rome leiden is het opstellen van een UV geen dictaat, het is een onveranderlijke synthese die wel/niet onze aandacht geniet en verschillende interpretaties toelaat.

Sommigen lijken er nog steeds vanuit te gaan dat non-lineaire katalysatoren kunnen verdwijnen, door hun intrinsieke aard is dat onmogelijk. Op deze manier ligt het evolutionaire pad bezaaid met heel wat twisten hierover, terwijl in potentie heel wat problemen reeds opgelost zijn, als eeuwig voortschrijdend.

Jongleren met perceptievelden en contexten buitenspel plaatsen, doen we met overgave.

Zoals we nu gezien hebben kan een synthese onveranderlijk zijn in abstractie, het zegt niets over de onderlinge verhoudingen die in de non-lineaire synthese vervat zitten. Maar net omwille van die verhoudingen en de spanningsvelden waartoe ze kunnen leiden, valt veel vaker de synthese buiten het collectieve aandachtsveld, zodat ook neutraliserende katalysatoren buiten het discours vallen. Quasi onbegrijpelijk vanuit het ene perspectief, ondanks alle hoop quasi ongeloofwaardig vanuit een ander, betekenisloos.