TTC

De verduistering zal er wellicht niet gekomen zijn door de dyade die oneindig getallen baart, het zegt echter niets over hoe het dan verder gaat.

Volgens een aantal is alles simpel, gewoon even alle energievelden overstijgen om op die manier te zien hoe binnen immer in conflict zijnde strekkingen stellingen tot verhoogde spanningsvelden kunnen leiden, alle gekende logica’s ten spijt.

Non-dialoog is het fenomeen wanneer binnen besluitvormingsprocessen epistemologische obstakels onbewust elke progressie in milde overreding fnuiken, maar ook geen speld tussen te krijgen valt middels hulpvragen ter preventie van erger.

Herstel is als een boekhandel binnenstappen en dan zoeken naar verborgen realiteiten.

De normaal van vandaag is handboeken schrijven over onzichtbare handen en simpele mensen die hierover geen bijkomende vragen mogen stellen, dat is abnormaal.

Aan misverstanden geen schaarste, laat het niet te verwarrend worden.

Een wezenlijk betwist begrip is een begrip of concept dat onvermijdelijk eindeloze discussies met zich meebrengt over het juiste gebruik en de juiste interpretatie.

Het scheermes van Hanlon luidt, schrijf nooit aan kwade opzet toe wat afdoende verklaard kan worden door domheid.

Zoals we nu in alle rust en sereniteit gezien hebben dient een Special Purpose Vehicle om financiële risico’s af te zonderen, niet om kwetsbare mensen naar kerkers te begeleiden.

Wat wetenschappers nu precies zouden kunnen bedoelen met initiële voorwaarden en kleine verzamelingen met variabelen, is doorgaans toch niet altijd zo makkelijk verteerbaar aan de ontbijttafel. De geesteswetenschappen bieden voor wie het interesseert echter wel prachtig studiewerk om een en ander beter te kaderen, per definitie paradigmashift met een aantal kanttekeningen die in alle bedachtzaamheid hulpvragen niet ongepast doen lijken.

Ervaring leert dat het gehanteerde herstel- en/of groeimodel eerder ondergeschikt is aan de subtiele nuances die we doorheen alle modellen kunnen opmerken. Dit doet echter geen afbreuk aan diverse modellen maar te wijten aan de intrinsieke aard van deze maar al te vaak hypergevoelige fluctuaties van onpersoonlijke signature, wat logischerwijs aandacht en ontvankelijkheid vergt om er überhaupt een beter begrip over te kunnen vormen. In de lectuur vinden we hierover talloze getuigenissen, theorie en praktijk zoals we op basis van unieke levenservaring allen wel kunnen beamen, de kloven bijtijds

Nader beschouwd lijkt dat frequentiemodel ook transparanter te maken wat oefening baart kunst nu precies wil zeggen, doch niet altijd even makkelijk om de juiste trendlijn en bijpassende tools te vinden.

Zoals we nu in alle rust en sereniteit gezien hebben dient een Special Purpose Vehicle om financiële risico’s af te zonderen, niet om kwetsbare mensen naar kerkers te begeleiden.

Evidenties bieden als voordeel dat ze op zich geen bewijs vergen, beetje als zeggen dat er een consensus bestaat dat een hamer een hamer is. Veel vaker wordt het pas een probleem wanneer we die katalysator ook gaan benoemen, niet omwille van het evidente aan de basis maar door de interpretatie en gevolgtrekking binnen actuele contexten. Moeilijk is oefenen met iets waarvan we niet weten dat het bestaat, maar onbewust misschien wel elke dag gebruiken.

Paraconsistente logica's kunnen worden gebruikt om menselijk denken nauwkeuriger te omschrijven.

Met beginselen die onveranderlijk veranderlijk zijn kan het dan ook eindeloos doorgaan, en de beginselen buitenspel.

Sommige dingen zijn quasi onbegrijpelijk en zelfs ongeloofwaardig zonder het zelf eens geprobeerd te hebben, maar ook niet wat je lotgenoten toewenst om te ervaren.

Simpel is zeggen dat het element van utopische gespletenheid afleidbaar is van beginselen die onveranderlijk veranderlijk gehanteerd kunnen worden, optioneel met inbegrip van een reeks platitudes om er zeker van te kunnen zijn dat we eindeloos lang dezelfde hulpvragen kunnen stellen.

Mooie woorden, kunnen er zelfs non-lineaire katalysatoren aan toevoegen om dit proces fluweelzacht te faciliteren, hoopvol. Een demarcatiecriterium is een criterium om wetenschappelijke kennis te scheiden van pseudowetenschappelijke kennis, zoals ook andere gebieden van menselijke kennis.

Een lichte vorm van overprikkeling wordt mogelijk gemaakt wanneer blijkt dat achter het getal nul elke minuut miljarden transacties zich razendsnel voltrekken. Ockhams scheermes en kruisvergelijkingen lenen zich daartoe, van waaruit termen zoals niet-monotone logica en paraconsistente logica mogelijk worden gemaakt. De druk op de ketel is wat we onder Nash-evenwichten begrijpen, vandaag een mondiaal spanningsveld waarvan we nog niet zeker weten naar welke kant het dubbeltje zal vallen, ondanks alle verzamelde kennis der mensheid.

Het scheermes, een term die Ockham zelf niet gebruikte, symboliseert het wegscheren van alle onnodige ingewikkeldheden om bij de eenvoudigste verklaring uit te komen. Ockham gebruikte dit principe om speculatieve begrippen in de filosofie af te wijzen, betrouwbare speculaties over de wereld waren voor hem uitgesloten. Dit paste in zijn filosofie van het nominalisme, de opvatting dat abstracte begrippen niet op zichzelf bestaan, maar slechts hulpconstructies zijn van de menselijke geest.

Ockhams scheermes, of de wet van de spaarzaamheid, is de stelling dat wanneer er verschillende hypotheses zijn die een verschijnsel in gelijke mate kunnen verklaren, die hypothese gekozen moet worden die de minste aannames bevat en het kleinste aantal entiteiten veronderstelt.

Taboe zijn hulpvragen over logica, en het staat je vrij dit zelfstandig te onderzoeken.

Denk dat we al van geluk mogen spreken dat die kruisvergelijking ons eeuwig vergezelt, zodat we niet zouden kunnen vergeten dat niets bestaat. Wellicht is veel ook afhankelijk van waar de aandacht specifiek naartoe gaat, in die zin kunnen een aantal logicakwesties opgehelderd worden en tegelijk ook enige zorg opwekken. In dynamisch opzicht zien we dan ook een tweedeling van het wereldbeeld ontstaan, doorheen de geschiedenis in veel metaforen en aforismen weerspiegeld.

Het absurdisme is een filosofische stroming waarin wordt gesteld dat het leven in essentie geen betekenis heeft, het onmogelijk is rationeel te verklaren waarom er leven is en dat iedere poging om de essentie van het heelal te ontrafelen gedoemd is te mislukken. Volgens absurdisten is het menselijk lijden het resultaat van vergeefse pogingen door individuen om reden of betekenis in de absurde kloof van het bestaan te vinden.