TTC

Het vlindereffect is de sterke gevoeligheid van systemen voor verschillen in beginvoorwaarden. De term wordt gebruikt om een aantal chaotische fenomenen te omschrijven, het vlindereffect speelt dan ook een belangrijke rol binnen de chaostheorie.

Horen wat niet gezegd wordt is een gekende, zo komen we aan de achterkant van de voorkant. Andersom ligt meestal wat moeilijker, omdat die signalen opgaan in de ruis of de spreekwoordelijke waan van de dag.

Gisteren kwam het toevallig nog eens ter sprake tijdens de les, Gods Rijk is waar ik m'n hiel zet.

Als er vandaag niet genoeg barsten zijn, zien we misschien die krater over het hoofd.

Het is hoe dan ook een wereld vol magie en wonderen, met kenmerken die toegedicht worden aan dingen waarover niets gekend is.

Als het je nog niet opgevallen is, valt er moeilijk iets over te zeggen. Misschien bedoel je dat sociale innovatie een vorm van creatieve destructie is, mensen vullen dat verschillend in.

Op internet vinden we mooie dingen, degelijk onderbouwd en voor iedereen bevattelijk.

Omdat ze steeds konden terugvallen op hetzelfde fundament dan dat waar ze hun hoop vandaan bleven halen, dachten ze in al hun kinderlijke naïviteit dat het ooit wel eens zou kunnen lukken, maar helaas.

Speculeren over de toekomst leidt al snel tot de bewustwording dat er verschillende potentiële realiteiten bestaan, waarvan sommigen open en bloot verborgen op internet.

Zoek even naar die epistemologische obstakels Sjako, je zal snel weten waar dat precies over gaat. Het is niet zozeer dat oplossingen een probleem vormen dan wel de weerstand daartegen, hierin het paradoxale fenomeen angst voor vrijheid. Omdat je voor het smalle pad gekozen hebt, ken je als van nature al die weerbarstige obstakels ook. Het goede en het slechte nieuws, niet iedereen heeft daar interesse in.

Men zegt een kwestie van perceptie, soms leidend tot een haast absurde strijd om iets dat niet bestaat, des levens.

Aan simpele mensen die binnen het kader van speltheoretische abstracties in alle bedachtzaamheid hulpvragen stellen over een aantal epistemologische obstakels die zich spontaan laten opmerken wanneer ze aanbevolen ggz-adviezen loyaal opvolgen, vraag je misschien beter niet wat het precies betekent om kwetsbaar te zijn, hypergevoelig.

In duale zin komen we via introspectie tot de misschien ontnuchterende ontdekking dat we als individuen menners zijn van een tweespan waarin de paarden als metaforen gelden, om vervolgens vertrappeld te worden door andere paarden. Kortom, het kwetsbare zelf heeft hier geen verhaal tegen, hoe verfijnd of hoopvol de analyses en weerspiegelingen ook mogen zijn.

Zullen even wachten tot hij voorbij is, en ondertussen op internet lezen wat voor hetzelfde geld mogelijk had kunnen zijn. Elke waarheid doorloopt drie fasen, dixit Schopenhauer.

Aandacht is een van de meest onderzochte onderwerpen binnen de psychologie en de cognitieve neurowetenschappen. Van de verschillende cognitieve processen in het menselijke brein, beslissen, geheugen, emotie, enzoverder, wordt verondersteld dat aandacht de meest concrete is, omdat het veel te maken heeft met perceptie.

Op het profane vlak is voor iedereen de context hetzelfde, maar of het ooit tot een horizonversmelting zal komen?

Oprecht dank voor de fijne weerspiegelingen, generaliserend kan de onderzoeksmethode these-antithese-synthese en/of reverse engineering ook heel wat twijfel en verwarring in de hand werken zodat finaal duidelijk wordt dat het redelijke evenwicht bewaren inherent aan het leven is. In termen van individuele herstel- en/of groeiprocessen is het daarom al een hele opgave om hierin enige helderheid en/of standvastigheid te realiseren, nog een andere kwestie, zoals je ook stelt, om er ook gehoor voor te vinden. Maar finaal, en dat is wat onderzoek op basis van rationele gronden bekrachtigt, is het s

Een contrast kan simpel te verklaren zijn, uitleggen onmogelijk.

Bij tweedimensionaliteit komt de kritische splijting tussen wat bestaat en wat mogelijk is in termen van een betere en menswaardiger wereld pas echt aan de orde. In de woorden van een geestverwant van Marcuse, Ernst Bloch, klinkt dat zo: 'Was ist kann nicht wahr sein.'

Doordenkend op een aantal algoritmen waarbij we het filosofenprobleem in de informatica tijdelijk parkeren om voortgang te kunnen boeken, worden we vooral in de terugkeer geconfronteerd met een aantal quasi onzichtbare logicakwesties die we in hulpvragen hebben omgezet. Het gebruik van de term 'onzichtbaar' wekt dan misschien wel het vermoeden van een mysterie, doch de eenvoud zelve wanneer gekozen wordt voor denksporen die als minder courant kunnen gepercipieerd worden, hiermee heel wat ambivalentie verklarend.

Het Seneca-effect, de Seneca-klif of -instorting, is een wiskundig model dat door de Italiaanse chemicus Ugo Bardi werd ontwikkeld en een dynamiek beschrijft waarbij een fenomeen vele malen sneller afneemt dan het gegroeid is. Een extreem voorbeeld is het kaartenhuisje dat plots instort, maar veel tijd kostte om op te bouwen.

Biden spreekt in z'n speech over armageddon, vanaf nu kan het snel gaan.

In zekere zin bekrachtigt de positieve desintegratie theorie het idee dat hoopvolle impulsen maar moeizaam doorgang vinden tot het collectief, wat misschien wel jammer kan genoemd worden.

Puur technisch gesproken kunnen we niet anders meer doen dan hopen en geduld koesteren, het is immers niet aan nietige ikjes om zich over de vrije beschikbaarheid van non-lineaire katalysatoren te ontfermen.

Gezegden zoals ‘roepen in de woestijn’ kennen vaak een religieuze connotatie, terwijl ze misschien wetenschappelijker zijn dan we aanvankelijk in alle onwetendheid zouden kunnen vermoeden.