TTC

We zien het wel gebeuren, vorige keer is het ook zo gegaan. Het enige dat we nu weten is dat non-lineaire katalysatoren tot ieders beschikking staan, en het lukt telkens opnieuw perfect om er doorheen alles niets over te weten te komen. Is dat niet een wonder op zich?

Dat is de kwestie, door de CASSA-methode weet een aantal dat wel, begrijpelijkerwijs. Het contextuele kader mag dan misschien wel onveranderlijk blijven, het zijn hierbinnen vooral een aantal dynamismen en patronen die vrijwel spontaan doen verzoeken tot nader onderzoek, kwestie van empathie wellicht. Als nietige ikjes staan we echter geparkeerd op wachtlijsten, een gevoel van machteloosheid inducerend, het geweten getart, het hart gekweld, ondanks alle hoop die we nu net, paradoxaal genoeg, in de kracht van eenvoud weerspiegeld kunnen zien, pardoes.

Hoe creatief we zouden kunnen zijn met een SPV, laat die maagdelijkheid misschien een heel ander aanschijn geven.

Ernstig misleid door de berichtgeving kan je worden wanneer je pro forma eens wil weten uit hoeveel lichaamscellen het menselijke lichaam bestaat.

Tweestrijd laat zich maar al te traumatisch doorleefd opvallen omdat je niemand toewenst wat je zelf ervaren hebt, maar misschien wel zou moeten om beter te kunnen leren begrijpen waarom je dat überhaupt niemand zou willen toewensen.

Vooral lastig wanneer die tussen onze twee oren blijkt te zitten, maar we schieten met rasse schreden op.

Zo wonderbaarlijk is het, benoemd als ezelsbruggetjes voor wie het eerder al eens aandacht geschonken heeft.

Soms is het praktisch ondoenlijk om reacties te laten verlopen zonder katalysator. De activeringsenergie is dan dusdanig hoog, dat het zonder katalysator eeuwen zou duren voor de evenwichtstoestand wordt bereikt.

Onveranderlijk is de abstractie, alleen het kalenderjaar is veranderd. Veronderstellend dat Sisyphus wel de top van die berg bereikt, wat dan?

Simpel is je buurman vragen of hij weet waartoe een SPV dient.

Heel misschien dat ervaringen van toenemende complexiteit er nu net toe leiden dat abstrahering meer in gebruik wordt genomen om er meer klaarheid in te scheppen, zij het op een ander niveau dan wat zich aan de oppervlakte afspeelt. In die zin is het niet-ongebruikelijk dat de onderliggende helderheid van abstracties minder alledaags zijn, en sowieso de nodige aandacht en introspectie genoodzakend om er überhaupt met enige relevantie over te kunnen oordelen.

Stel eens een vraag over basale logica's, krijg je dit.

Een garagist die je vraagt wat er eigenlijk op z’n factuur staat, kom je maar zelden tegen.

Wellicht kunnen we zonder het toelaten van non-lineaire katalysatoren ook niet meer inzicht realiseren in wat sommigen het element van utopische gespletenheid plegen te noemen, soms de indruk wekkend dat het ook kan leiden tot stelsels van halve waarheden waarin het quasi onmogelijk wordt om er meer orde in te scheppen. Volgens de mythe hadden de goden Sisyphus veroordeeld tot het voortdurend omhoog duwen van een rotsblok naar de top van een berg, waar het dan vanzelf weer naar beneden rolde.

De Franse filosoof en schrijver Albert Camus brak met het existentialisme en publiceerde zijn manuscript De mythe van Sisyphus, waarin hij de vraag van de zin van het leven behandelde en de mythe van Sisyphus gebruikte als metafoor voor het leven zelf. Dit bleek het begin van de absurdistische filosofie.

Volgens sommigen is pseudologia phantastica niet hetzelfde als pathologisch liegen.

Kan me niet herinneren dat er 3500 jaar geleden al auto's bestonden, maar misschien zijn er variaties mogelijk.

Zo gaat het nu eenmaal met non-lineaire katalysatoren, per definitie tijdloos.

Zo gezien kan het nog wel een paar eeuwen langer duren vooraleer wikipedia gaat ontdekt worden, zoeken en vinden.

Sommige methoden lijken aanzienlijk sneller te werken dan andere, naar keuze de lange of de brede weg.

De CASSA-methode heeft aanzienlijk kunnen helpen om steeds minder hoeven te onthouden, zelfs al kost het heel wat moeite om te onthouden dat het sterke gelijkenissen vertoont met veel meer methoden met andere benamingen die nagenoeg hetzelfde zeggen.

Een neologisme kan ook een ezelsbruggetje zijn, zolang het maar nonsens is.

Lijkt een beetje op mindfulness zowaar, als dat maar goed komt.

Een ezelsbruggetje is de benaming voor een mnemotechniek om iets heel anders makkelijk te kunnen onthouden, veelal is het te onthouden ezelsbruggetje op zichzelf nonsens. CASSA is een letterwoord, bedoeld om de principes van efficiënt geheugengebruik samen te vatten. Het is dus een ezelsbruggetje om te helpen onthouden hoe men beter kan onthouden. Onthouden gaat beter als er wordt gelet op: Concentreren: aandachtig waarnemen is voorwaarde om achteraf nog iets te herinneren. Forceer de aandacht: "dit moet ik mij inprenten" Associëren: om iets (moeilijks) te onthouden, zoek

Een heuristiek wordt vaak gebruikt in de betekenis van een (vuist)regel die ervoor zorgt dat er minder operaties nodig zijn om tot de oplossing van een probleem te komen.