TTC

Non-lineaire katalysatoren zijn onpersoonlijk van aard, zo heel receptief zijn allerhande getuigen precies dan toch niet.

Naarmate we vorderen bestrijkt het containerbegrip ervaringskennis een steeds groter wordend domein waarin elke generalisatie ongepast lijkt, zelfs mensen verwerpt alsof ze van hout zouden zijn, zonder gevoelens, zonder empathie, zonder hart, zonder ervaringskennis.

Aan spiegelneuronen is er geen gebrek, het zegt nog niets over de respons op basale logicakwesties. Op de agora worden doorgaans enkel maar statistieken weerspiegeld zonder de achterkant te laten zien, op eigen initiatief kan dat wel gezien worden. Anderen zeggen daarover dat het gewoon op wikipedia staat, maar het kost teveel moeite om het aandacht te schenken. En in die flinterdunheid gebeurt vanalles dat het mensenhart diep kan raken, maar het is enkel cognitieve inhoud.

Misschien is het zaak van die epistemologische obstakels niet in de weg te laten staan van enige verheldering, sommigen noemen dat grensverleggend denken waarop aansluitend creatieve visualisatie kan toegepast. Niets nieuws onder de zon echter, die technieken bestaan al eeuwen, een kwestie van doen, denken, voelen en begrijpen. Het aantal variaties is quasi ontelbaar, en toch is het altijd hetzelfde.

Bij de cursus mindfulness zijn we nu bezig met het cultiveren van het zogeheten getuigenperspectief.

Zoeken we even op, het dataïsme. Dataïsme is een begrip uit de filosofie dat veronderstelt dat alles in het universum in data en algoritmen is te vangen. De term werd in 2013 gemunt door journalist David Brooks, in een artikel in The New York Times. Hij stelde dat big data het einde zou betekenen van onze beperkte, op intuïtie en ervaring gebaseerde omgang met de werkelijkheid. In de visie van het dataïsme leidt het grootschalig verzamelen en analyseren van data tot geoptimaliseerde kennis en controle over de werkelijkheid. De mens en zijn bewustzijn is daarin niet meer dan een verzam

Gaat eindeloos verder en ondertussen zien we niet wat al lang helder is gemaakt, dat zijn voetnoten.

Keep the humor, ik beklaag het me nog elke dag dat ik besloten heb om nog eens mens te willen worden.

In Homo deus, een kleine geschiedenis van de toekomst, beschrijft Harari de uitdagingen die de mensheid te wachten staan in de komende technologische revolutie. Hij stelt daarin dat een grote groep mensen zal ontstaan die de concurrentie met de technologie niet meer aan kan, en een andere groep die een symbiose met kunstmatige intelligentie zal aangaan, het transhumanisme.

Niet alleen de wereld, heel het universum. Bizar is het, dat leerstuk over die kernkwadranten lijkt wel eindeloos te kunnen doorgaan.

Het vasthouden van informatie kan op twee manieren worden belemmerd. Indrukken of kennis kunnen passief vervagen, of kunnen op een meer actieve manier door interferentie met andere informatie uit het geheugen verdwijnen. Iets wat recent is geleerd kan bijvoorbeeld iets anders dat wij vroeger hebben geleerd weg- of onderdrukken. Men spreekt dan van retroactieve inhibitie. Ook het omgekeerde, proactieve inhibitie geheten, kan plaatsvinden: iets wat vroeger is geleerd kan iets anders dat later is geleerd onderdrukken.

Ervaring leert dat een overvloed aan studiewerken de hulpvraag kan doen vergeten, wat de onbeholpen klant echter niet vergeet dan wel machteloos laat verblijven in daartoe bestemde goedbedoelde voorzieningen van repressief tolerante aard.

Er is nooit iets, en de rest interesseert ons niet.

Die glimp zouden we ook op een flagrante manier kunnen missen, met in het verlengde heel veel tekst zonder die glimp. Bizar genoeg, heel veel metaforen en aforismen verwijzen hiernaar, wat dan ook doet verbazen waarom eenvoud zo moeizaam begrepen wordt.

In de lectuur wordt gewag gemaakt dat de gezondheid van de spiraal afhankelijk is van alle lagen binnen dat spectrum, aangevuld met veel dure woorden die enige aandacht vergen om er überhaupt een glimp van te kunnen begrijpen.

WOIII voltrekt zich in een wereld waar mensen leven, niet in een ivoren toren waarin een vermeende verlichte stelt dat absurd te vinden.

Waarmee je zegt dat die ongelijksoortige zaken in dezelfde synthese vervat zitten? Dat is een beetje als zeggen dat we een hamer op verschillende manieren kunnen inzetten, goedschiks, kwaadschiks.

Misschien dat we dan paraconsistente logica nodig hebben, voorbij aan het strikt lineaire of/of denken. Dit geeft tegelijk een wetenschappelijke verklaring voor de vele verwarringen die zich binnen deze context kunnen manifesteren, en dat in hoeverre de verwarring zelf niet debet wordt aan het buitenspel plaatsen van de geambieerde verheldering waarin herstel zich verder ontplooien kan, als mens in wording. Toch logisch, niet?

Voor de goede orde, dat 'dwalen' bedoelde ik niet in negatieve zin, net zoals de preoccupaties van de geest zo divers kunnen zijn dat we elkaar niet altijd begrijpen, des levens. Het zijn contexten binnen contexten, correlaten, patronen herkennen, orde en chaos inherent aan het leven, verwarring, ambivalentie, groeipotentieel, licht, duister, van onbewust naar bewust, als een caleidoscoop aan stromingen, geld, macht, bezit, educatie, niches van interesse, specialismen, alledaagse beslommeringen, overweldiging, overprikkeling, bijzondere ervaringen, met vallen en opstaan, bloed, zweet en tranen

Ik weet niet precies wat je binnen deze context met synthese wil zeggen, het lijkt immers een containerbegrip te zijn.

De meest domme hulpvraag is wellicht waarom we bij herstelonderzoek niet gewoon vertrekken van de synthese.

Een theorie is indrukwekkender naargelang de eenvoud van haar vooronderstellingen, de verschillende zaken waarmee zij in verband staat en de uitgestrektheid van het terrein waarop zij van toepassing is.

Straks WOIII misschien, het is de normaal.

Waarheidsvinding is niet altijd even makkelijk, daar kunnen we het onderhand wel over eens zijn.

Het basale, een wiskundig bewijs hoeft zichzelf niet te bewijzen, dat is absurd.