TTC

Wat Jung zegt, synchroniciteit is niet raadselachtiger of geheimzinniger dan de discontinuïteiten in de fysica. Het is slechts de vastgeroeste overtuiging van de almacht van de causaliteit die het verstand moeilijkheden bereidt en die het ondenkbaar doet schijnen dat er oorzaakloze gebeurtenissen zouden kunnen voorkomen of bestaan. Zinvolle coïncidenties zijn denkbaar als zuivere toevalligheden, maar naarmate hun aantal toeneemt en de overeenkomst groter en nauwkeuriger is, wordt het steeds minder waarschijnlijk en meer ondenkbaar dat hier sprake van toeval is. Dat wil zeggen, ze kunnen niet m

Carl Gustav Jung zag 'synchroniciteit' als een ander verklaringsmodel dat naast 'causaliteit' zijn plaats verdiende. Dit concept stelt echter de causaliteit zelf niet ter discussie, noch wil het ermee concurreren. Het beweert slechts dat, net zoals gebeurtenissen kunnen gegroepeerd worden onder 'oorzaak', ze net zo goed kunnen worden gegroepeerd onder hun 'betekenis'.

De Russel-paradox gaat over de verzameling van alle verzamelingen die zichzelf niet bevatten, met de vraag of deze verzameling zichzelf nu wel of niet bevat. Naar aanleiding van deze paradox zijn onder andere typenlogica's ontwikkeld en is veel onderzoek gedaan, ook door Russell zelf, om deze tegenspraak op te lossen. Uiteindelijk heeft Kurt Gödel in 1931 aangetoond dat dit principieel onmogelijk is.

Simpel is zeggen dat hulpvragen met betrekking tot een aantal logicakwesties kunnen voortvloeien uit de verwarring die kan ontstaan wanneer we nominaal en relatief door elkaar heen gebruiken. Maar ook simpel is het moeilijkst kan hiervan afgeleid worden, dat is ervaringskennis.

Het goede nieuws is dat we doorheen de positieve desintegratie theorie een rechte lijn kunnen trekken waarmee we een aantal logicakwesties kunnen omzeilen, met hiervan afgeleid heel wat metaforen die direct en/of indirect naar deze bijtijds als ongeloofwaardig gepercipieerde kwesties verwijzen. In de gevolgtrekking laten hulpvragen van preventieve aard zich dan ook legitiem verklaren, echter zonder garantie hier ook enige aandacht of ontvankelijkheid voor te vinden. Binnen dit kader laat het tragische lot van een aantal zich dan ook opmerken, wat zuiverheid van intenties ondanks alle hoop tot

Beetje als zeggen dat er geen ik is die kan transcenderen, om achteraf niemand daarvan trachten te overtuigen.

In theorie zijn theorie en praktijk hetzelfde, veel theorieën spreken elkaar dan ook tegen.

Sommige mensen werken met handige lijstjes, het gaat immers toch steeds om hetzelfde. Ruis is niet reproduceerbaar en kent oncontroleerbare variaties, terwijl een gewenst signaal vastligt en in principe reproduceerbaar is.

Actief zoeken kan ook betekenen loslaten, het is maar hoe je het bekijken wil. Je zou zomaar kunnen denken dat er al een nieuwe wereld bestaat, met een muisklik.

Zoeken en vinden is een mogelijks innerlijk transformerend proces waartoe internet een handig hulpmiddel is, maar vergis je aub niet.

Mooi gezegd overigens, tegelijk denkend aan de aanname dat de stilte spreekt, de acceptatie/interpretatie wispelturig.

Bizar, wat me nu pas daagt, ik weet eigenlijk niet over welke kruisvergelijking jij het precies hebt. Misschien baseren we onze reacties op verschillende kruisvergelijkingen, weet echter niet of het te diep/hoog gegrepen is om deze even te delen.

Die paden zijn zoals je terecht stelt persoonlijke paden, de kruisvergelijking geldt als overkoepelend, universeel en tijdloos. Tijdloos wordt hierdoor als een evolutionaire reeks van 'hier en nu' momenten, met net omwille van afleidbaar van die kruisvergelijking een strijd tegen problemen die in stand gehouden worden door manieren van denken die deze of gene systeemconfiguratie volgen, vaak blindelings.

Als generalisatie zal wellicht niemand betwisten dat een overvloed aan stromingen het geheel niet transparanter maken, bijtijds overweldigend en/of ondoorgrondelijk. In termen van zekerheid en/of helderheid kunnen we binnen dit kluwen echter wel een universele kruisvergelijking opmerken, als een synthese waar alle stromingen in meer of minder mate bewust mee verbonden zijn, onveranderlijk veranderlijk.

Bilocatie is de vermeende paranormale vaardigheid van een persoon om op twee verschillende plaatsen tegelijk aanwezig te zijn. De christelijke traditie is rijk aan bilocatieverhalen die betrekking hebben op gelijktijdige aanwezigheid op verschillende plaatsen. Van verschillende heiligen en ook van monniken van andere religies wordt verhaald dat zij al dan niet bewust bilocatie ondergaan hebben. Hier wordt echter meestal gedoeld op translocatie of projectie, bijvoorbeeld als gevolg van uittreding.

Niet iedereen is bereid de berg te beklimmen, net zoals een systeem zichzelf kan blijven voeden door geen rekening te houden met een aantal ingebakken platitudes die we net omwille daarvan ook niet in vraag stellen. Anders gezegd, er zijn simultaan verschillende aspecten die onze aandacht kunnen genieten, wat vaak dan ook tot een chaotisch en conflictueus geheel verwordt, turbulent. Hoe wonderbaarlijk is niet fenomeen dat evolutie überhaupt kan plaatsvinden op een planeet die strikt gesproken altijd dezelfde baantjes maakt rond een hemellichaam zoals de zon?

In het simpele stuk vinden we de verklaringen waarom gesteld kan worden dat het idee van een fluweelzachte paradigmashift van alle tijden is, maar dat zijn zoals zo vaak enkel maar strikt theoretische beschouwingen zonder pragmatische ervaringskennis.

In onze verbeelding kunnen we doorheen een muur lopen om ons in alle rust en sereniteit te kunnen vergewissen van wat er doorgaans niet gezegd wordt, om vervolgens als een stelletje halve garen tegen die muur te blijven lopen wanneer we er in alle bedachtzaamheid een hulpvraag over trachten te stellen, pardoes.

Dat is zo, verwijzingen naar het Elaboration Likelihood Model zijn in deze zin zelfs een vorm van empathie, wat zichzelf verklaart. Over niets kan niets gezegd worden, waarom zouden we het dan proberen?

Kunnen ook andersom werken, door eerst een leeg kader te scheppen om op die manier te gaan kijken hoe die platitudes in het denken 'gebeiteld' zijn geraakt, soms ongeloofwaardig, zelfs tragisch absurd.

Ondanks er in verticale zin misschien dan wel gesproken kan worden van een weg, hebben innerlijke herstel- en/of groeiprocessen maar bitter weinig te maken met chronologie zoals in strikt duale en/of lineaire termen begrepen wordt. En dat zijn vaak moeizame zielsworstelingen die dan misschien wel tot hoopvolle vruchten kunnen leiden, het marginaliserende neveneffect en het onbegrip daarover een levenslange kwelling voor het kwetsbare zelf dat geen verhaal heeft tegen dat wat het middels meditatie nu net dacht accuraat opgehelderd te hebben.

Wat binnen het kader van een paradigmashift vaak vergeten wordt zijn een aantal diep ingeburgerde platitudes die ons tot het vigerende economische denken brengen, de 'heilige huisjes' zeg maar. Op dat moment komen we tot namen zoals Nash, Gödel, Russel en Einstein, stuk voor stuk verwijzen ze naar het idee dat binnen die zones dialoog quasi onmogelijk zal blijken omwille van een aantal logicakwesties die onbewust het maatschappelijke discours domineren. Het kwetsbare zelf, of zij die bereid zijn geweest om hier gewetensvol onderzoek naar te doen, wordt hierdoor ondanks alle hoop buitenspel gep

Zoals altijd is alles sterk afhankelijk van het object van meditatie, wat heel soms door de wet van de uitgesloten derden quasi onmogelijk wordt gemaakt. Simpeler gezegd, als aan de basisvoorwaarden niet voldaan wordt, blijft het onderwerp dat de vaak prangende hulpvraag nu net voedt eerder onbewust buitenspel geplaatst worden, tragisch absurd. Op deze manier komt zowat elke poging tot dialoog in milde overreding in het gedrang, per definitie paradigmashift waarin verwezen wordt naar deze maar al te vaak netelige tegenstrijdigheden.

Beetje als het verhaal van rups tot vlinder dat van romantische signature is, doch misschien net iets anders in praktijk beleefd wordt.

Humor is belangrijk, gesteld dat de stilte zou kunnen spreken en we zouden dat allemaal op een andere manier interpreteren zodat er enkel maar trammelant van komt, zou misschien zelfs de stilte zwijgen.