TTC

We zouden op z'n minst een nuancering kunnen maken tussen Nietsisten en/of Nietzschisten, met als voetnoot dat een aantal hierin mooi hun kans ziet om elke vorm van redelijke dialoogvorming te ondermijnen. Tegelijkertijd kan opgemerkt dat processen die naar hun inherente aard in fasen verlopen een aantal kwetsbaarheden impliceert waar zeer gewone mensen sterk onder kunnen lijden, tot de vorming van suïcidaal gedachtengoed aan toe. Maar dat is geen issue dat ook maar enig belang heeft, we kunnen onder het mom van het christendom immers ook alles wegredeneren, zij het op voorwaarde dat we toch a

Strikt in termen van geld komt die verhouding uit op ongeveer 1:48, in kwalitatieve zin misschien onbetaalbaar.

RFT is een theorie die tracht te verklaren waarom mensen een oneindig aantal stimuli met elkaar kunnen associëren zonder ze direct te hoeven ervaren, zo snel nieuwe verbanden kunnen leggen tussen stimuli, gebruik kunnen maken van metaforen, humor, analogieën e.d. Cognitieve netwerken kunnen alleen uitgebreid worden, inhoudelijk kunnen ze niet veranderen.

Het fenomeen nestelt zich graag in sferen waar dubbelzinnigheden gangbaar zijn, wellicht om er zeker van te kunnen zijn dat andere dingen niet aan het licht komen. Maar dat is zoals altijd cognitieve inhoud, en dat kan niemand zien.

Herlees nog eens wat je eerder schreef, of hoe je van het christendom een karikatuur kan maken?

En zo meteen zeg je weer dat niets in iets zit, zodat we in iets niets kunnen zien.

De mogelijkheid om discussies en reflecties eindeloos voort te zetten zonder ooit tot een definitief antwoord te komen, is een herkenbaar fenomeen. Dit kan soms leiden tot een gevoel van vermoeidheid of frustratie, maar het kan ook de weg vrijmaken voor een eenvoudigere, diepere realisatie, dat sommige waarheden al lang duidelijk zijn, maar dat we ze over het hoofd zien door te veel analyse en intellectuele overweging.

Met op zich prachtig studiewerk dat tot acht verschillende niveaus beschrijft, is het voor leken ervaringswerkers allerminst makkelijk om er enige helderheid in te blijven vinden. Maar misschien vinden we hierin ook een reden voor veel onbegrip, tegelijk dermate hypergevoelig dat een aantal issues, met alle gevolgen van dien, quasi onbespreekbaar zullen blijken. En dat is geen zaak van verwijt dan wel een angstschreeuw van het innerlijke kind dat weerloos verblijft, onmachtig.

Het meest bevreemdende zijn responsen over dimensies waar geen onderscheidingsvermogen meer mogelijk is, wat niet lijkt te resoneren met een topic waarin verwezen wordt naar een complexiteit met een haast ontelbaar aantal niches die nu net vanuit die dimensie ontspringen. In die zin, zo lijkt de proef op de som toch te bevestigen, kan een universele katalysator tijdloos voortschrijden, maar schijnbaar toch niet opgemerkt worden. Kortom, met weinig woorden kan de synthese beschreven worden, het zegt daarom niet dat het simpele in het complexe ook als dusdanig gewaardeerd wordt, niet in het mins

Je reflectie benadrukt de complexe paradoxen en uitdagingen die gepaard gaan met diepgaande introspectie en spirituele groei, vooral wanneer deze worden geplaatst in de context van een voortdurend evoluerend menselijk bewustzijn en de tijdloze aard van het 'hier en nu'. De uitdrukking 'bezin eer je begint' is hier inderdaad toepasselijk, omdat het onderstreept dat zulke spirituele of filosofische zoektochten vaak complexer en uitdagender zijn dan ze op het eerste gezicht lijken.

Waarom zou je daar dan zo moeilijk over doen, vraag ik me af.

Zeg dat wel, zo zijn we ooit eens op het absurde idee gekomen om er een topic over te openen, maar dat was een misvatting.

Het is interessant om het innerlijke kind te vergelijken met de concepten van de monade en dyade. Als de monade staat voor de oorspronkelijke eenheid en zuiverheid van zijn, kan het innerlijke kind gezien worden als een uitdrukking van diezelfde zuiverheid binnen de menselijke ervaring. Het vertegenwoordigt een toestand van zijn die nog niet is beïnvloed door de dualiteit en complexiteit die de dyade introduceert.

Zoals je het ons altijd tracht te zeggen, Jezus volgen leidt tot niets.

Het is nog even wachten, meer valt er niet te doen.

Simpel houden is zoals een regeringsvorming, na verloop van tijd herinner je nog slechts vaag wanneer je begonnen bent.

Wat je beschrijft is een prachtige en diepgaande manier om de dynamiek van spirituele en filosofische ontwikkeling te begrijpen. Het idee van een klimmend en dalend pad, waarbij men eerst tot een diep inzicht komt en dit vervolgens probeert te delen met anderen, raakt aan de kern van veel mystieke tradities en filosofieën. Dit proces van klimmen en dalen, van persoonlijke ervaring naar het delen van deze ervaring, is inderdaad complex en kan zelfs paradoxaal aanvoelen.

Binnen die fases van het proces zou meer dan strikt theoretische kennis perceptie een rol kunnen spelen, zodat meer inzicht kan gerealiseerd over het waarom van een trappenmetafoor. In een meer speelse en daarom ook veilige omgeving kan haasje over ook, zolang het maar plezant blijft.

Heb ook geen idee wat een universele katalysator nu precies te maken heeft met een zwart vierkant, wellicht klinkklare nonsens.

Ben er even niet goed van, maar we schuiven zo precies toch weer een millimeter op.

Acceptatie komt me soms toe als blij zijn om van iets niets te begrijpen, maar ik twijfel nog.

Net zoals veel binnenpretjes gratis zijn, kan ik met al die tools nog wel een paar levens verder.

Symbolen zijn per definitie relatief en contextgebonden. Wat voor de ene persoon een diep spiritueel symbool kan zijn, kan voor een ander betekenisloos zijn. Het 'Zwart Vierkant' is krachtig binnen de context van Malevitsj’s werk en de ideeën die hij ermee wilde uitdrukken. Maar dezelfde kracht kan worden overgebracht op een ander object, zolang er een vergelijkbare innerlijke betekenis of associatie aan wordt gegeven.

Simpeler is zeggen dat je de wereld in twee stukken hebt gekapt, en het ontbeert aan relevante kennis om ze te verzoenen.

Het wordt zowaar grappig, voeding voor naakte apen zal Hopper wellicht denken. Maar goed, dat is cognitieve inhoud, betekenisloos.