TTC

Ja, bij oplossingen merken we onmiddellijk wat er met een aantal logicakwesties bedoeld wordt, en de verwarring die hieruit volgt zoals begrepen kan worden binnen een combinatie van niet-monotone en/of paraconsistente logica. En zo krijgen we een wereld waarin mensen zich zorgen kunnen maken over een probleem dat reeds opgelost is, en anderen die van niets weten en het nog bestrijden ook.

Maar wat is er heilig aan een verbod dat ongeveer 2,5 duizend jaren geleden werd uitgevaardigd door een wijsgeer die leefde in een wereld gevuld met 2,5 duizend jaren minder kennis en inzicht? Waarom moet elke contradictie onwaar zijn? Biedt onze wereld, die over lijkt te koken van tegenstrijdigheden, dan geen ruimte voor een logica met contradicties?

Het zou dus kunnen dat een gegeven probleem reeds opgelost is, maar dat niet iedereen dat weet? Metadenkend misschien wel, anders dan er als nietsvermoedende leken hulpvragen over te stellen, sterkte.

Ik begrijp nog steeds niet goed wat paraconsistente logica nu precies wil zeggen, laat staan niet-monotone logica.

Meen je dat nu?

Het gegeven dat de klassieke logica op verscheidene manieren is uit te breiden om velerlei facetten van de alledaagse redeneerpraktijk streng te begrijpen zonder het verbod op tegenspraken op te offeren, lijkt voldoende om de roep om paraconsistentie te mogen negeren.

In zijn Metafysica brengt Aristoteles een wijsgerig beginsel onder woorden dat hij het meest fundamentele van alle beginselen achtte, een beweerzin en zijn ontkenning kunnen niet beide tegelijk waar zijn. Met andere woorden, elke contradictie is onwaar. Gegeven dat niemand willens en wetens onwaarheden wil debiteren, tenzij iemand liegt, functioneert dit beginsel als een verbod op tegenspraken.

Door die vereenvoudiging werd steeds transparanter hoe dat nu precies kwam, maar ook telkens opnieuw overladen door dat wat nu net de noodzaak tot vereenvoudiging induceerde.

Niet ongebruikelijk en/of onlogisch is dat het advies loslaten tot bronkennis leidt, simpelweg omdat we ons kunnen identificeren met allerhande manifestaties die we ermee in het leven kunnen roepen. Ervaring leert echter dat hulpvragen met betrekking tot het deels verdringen van die bronkennis veel lastiger liggen, ondanks fundamenteel kenbaar toch veel vaker ook onbemind. Kortom, de hoop die we middels het loslaten kunnen opladen en zelfs tot enige euforie kan stemmen, kan ook tot een haast ondraaglijke gewetenskwestie verworden. In deze dynamiek zien we ook hoe sociale innovatie een vorm van

Ik denk dat we al van geluk mogen spreken dat er geen andere mensen bestaan, stel je voor dat ze dit zouden begrijpen.

Van niets kunnen we zeggen dat het ergens is, anders dan wat ongelijk verdeeld kan worden. Je bedoelt wellicht Justin Bieber, werkelijk geen idee waarom je altijd alles zo verwarrend wil maken.

Als door een carwash lopen voor zware trucks, maar dan met zandstralen.

Ockhams scheermes, of de wet van de spaarzaamheid, is de stelling dat wanneer er verschillende hypotheses zijn die een verschijnsel in gelijke mate kunnen verklaren, die hypothese gekozen moet worden die de minste aannames bevat en het kleinste aantal entiteiten veronderstelt. Het is een principe uit de kennistheorie dat wordt toegeschreven aan de 14e-eeuwse Engelse filosoof Willem van Ockham, een franciscaner monnik.

Aan dat scheermes van Ockham kunnen we ons ook lelijk snijden, heb de handleiding weer niet goed gelezen wellicht.

Uiteraard, die begrijpen we in een relatieve nanoseconde, de getuigenissen legio.

Een ziekte ontstaat wanneer de communicatie van het kleinere organiserende energieveld met het nulpunt veld is verbroken. De oorzaak kan van alles zijn: een ongeluk, jarenlange stress, onderdrukking van gevoelens en pijn. Door de verstoring op te heffen, kan de universele levensenergie weer bij je komen en kan het lichaam zich zelf genezen. Positief denken bijvoorbeeld, genereert tachyonen uit het nulpunt veld. Maar wees eerlijk, wanneer je te kampen hebt met een vervelende ziekte of een nog vervelender huwelijk, dan is positief denken niet altijd even makkelijk en voor je het beseft, sluipt e

Gaston Bachelard stelde dat de geschiedenis van de wetenschap gekenmerkt wordt door een confrontatie met epistemologische obstakels die de vooruitgang van het denken verhinderen. Deze worden niet opgeworpen door de complexiteit van de wereld of de beperkingen van de mens, maar door de manier waarop wordt gedacht.

Het verschil tussen deze twee typen spellen is dat bij coöperatieve spellen bindende afspraken tussen de spelers gemaakt kunnen worden, terwijl dit niet mogelijk is bij de niet-coöperatieve spellen.

Gaandeweg het topic is de indruk ontstaan dat dingen alsmaar door elkaar gehaald worden, maar misschien is dat perceptie.

Is het nu bergrede, of rede over een berg?

Man man man, het is vandaag 2023.

Zo nieuw is dat precies niet, men is er al meer dan tweeduizend jaar over bezig.

Biflatie is tijdloze bronkennis, waarom zouden we dat willen betwisten? Het gaat om het gebruik door wat een aantal de vrije wil pleegt te noemen, dat is het punt.

Analytici ontrafelen een probleem eerst in deelcomponenten, terwijl holisten uitgaan van het totale beeld. De tweede dimensie geeft weer hoe mensen bij het denken een representatie opbouwen in hun geheugen. Verbalisers doen dit door middel van verbale associaties en imagers aan de hand van mentale beelden.