TTC

Ervaring leert dat geijkte ggz-tools ons toelaten om bijtijds ethisch gevoelige clusters te ontwarren en daarmee adequaat op te helderen, maar schijnbaar minder goed begrepen waarom ze in de kering ook hulpvragen ter preventie van erger in het innerlijke opwekken.

Enigszins misleidend is de overvloed aan hartverwarmende prentjes die de illusie scheppen dat we in harmonie leven, terwijl de determinerende voertaal koude oorlog is.

Wanneer je iets boven water wil brengen, wees dan voorzichtig voor die olietanker.

Of boekenwormen ook veel wormgaten ontdekken, is wellicht sterk afhankelijk van hoe diverse inhoud gelezen wordt.

Het is de moeite, wellicht daarom die katalysator die we allen gebruiken, in meer of mindere mate bewust.

Zolang het maar niet over onderscheidingsvermogen moet gaan, vooral lastig als er niets te onderscheiden valt.

Het is uiteindelijk alleen maar blabla, alsof we blind zouden zijn voor al je malafide manipulaties. Misschien wel, zijn er net niet van in slaap gevallen, net zoals er geen hoop zou zijn.

Niets is afleidbaar uit hetzelfde model, dat is alvast een geruststelling wellicht.

Toeval wil dat de premisse waarmee we ooit gestart zijn, nog niet veranderd is. Tot de verbeelding sprekende herstelopdrachten zijn diegene waarin we mogen proberen te achterhalen waarover niets gezegd wordt, zodat geduld koesteren een mooie deugd kan genoemd worden.

Argumentum ad dictionarium is een drogreden waarbij de woordenboekdefinitie van een term als bewijs wordt aangevoerd dat die term geen andere of ruimere betekenis kan hebben. Daarmee wordt eraan voorbijgegaan dat beschrijvingen in woordenboeken vaak beknopt zijn en dus niet een volledig begrip van een bepaalde term verschaffen.

Mensen zijn veel meer geneigd om psychologische waarde te hechten aan autoriteit, dat wil zeggen dat we geneigd zijn om een uitspraak over kernsplitsing door een hoogleraar kernfysica eerder te geloven dan een uitspraak door een 4-jarig kind.

In een Nash-evenwicht wordt elke speler geacht de evenwichtsstrategieën van de andere spelers te kennen en heeft geen van de spelers er voordeel bij om zijn of haar strategie eenzijdig te wijzigen.

Steeds maar langere lijstjes met kernwoorden bieden niet meer garantie op meer ontvankelijkheid tot nader onderzoek, zelfs niet wanneer deze nu net een verklaring willen bieden voor een aantal obstakels die dat zouden kunnen belemmeren.

Agora is Grieks voor ‘plein’. Het oude Athene kende de Agora, waar filosofen als Aristoteles, Plato en Socrates ‘lesgaven’ aan iedereen die iets van hen wilde leren. Agora-onderwijs is een leercommunity (plein) waar men elkaar ontmoet, waar zelfkennis groeit en waar eigen kracht, passie en ongekende mogelijkheden worden ontdekt.

Mooi voorbeeld is de dyade, in de sociale wetenschap de kleinst mogelijke sociologische eenheid waarbij sprake kan zijn van interactie, elders datgene wat getallen baart.

Al heb ik nog steeds geen idee wat het nu precies betekent, maar binnen dat RST-complex staat het redelijke evenwicht centraal.

Een visuele halfveldtaak dient om te onderzoeken in welke mate de hersenhelften verschillen in visueel-zintuiglijke en/of cognitieve functies. Bij proefpersonen, waarbij sprake is van intacte verbindingen tussen beide hersenhelften via het corpus callosum, kan het verschil in snelheid of accuratesse van reacties op plaatjes in het rechter- of linkerveld een gevolg zijn van verschillende factoren.

De problematiek in relatie tot paraconsistente logica verandert niet omdat we een relevant voorbeeld kunnen omzetten in een hulp- en/of onderzoeksvraag, bijhorende mistoestanden gaan daarentegen onverminderd verder.

Binnen een stelsel van halve waarheden een hulpvraag stellen over de verwarring die kan ontstaan door nominaal en relatief door elkaar heen te gebruiken, is als vragen om een pandoering die je nooit meer vergeten zal.

Heel soms lijkt het dat aandacht ook een determinerende rol kan spelen, zodat we ons meerdere percepties eigen kunnen maken om zodoende een aantal paradoxale tegenstrijdigheden helder te maken.

Het is nu eenmaal zo dat niet iedereen dezelfde interesses deelt, zodat we niet altijd kunnen weten wat we desgevallend missen door wat anderen misschien weten.

Wellicht is dat sterk afhankelijk van hoe we naar de stimulus kijken, zodat beiden waar kunnen zijn.

Beetje als zeggen dat er niet-iemand is die spreekt, en dat alsmaar willen zeggen zodat al het andere verduisterd wordt.

Vreemd, het begint nu net steeds hoopvoller te worden, omdat die katalysator ook tijdloos is. De ware filosoof bestaat niet, dat is een concept.

Met een aantal axioma's kunnen we een overvloed aan tekst reduceren tot een minimum, niets zegt dat hier ook aandacht voor gevonden kan worden. Als je denkt dat filosofie voor doetjes is, begin er dan liever niet aan.