TTC

Krachtig, volwassen. Doe je mee met een andere discussie, doe liever je empathische verdwijntrucjes maar. Volgens relevante lectuur zou er bij herstelonderzoek een kloof kunnen ontstaan tussen innerlijke belevingswerelden en dat wat we als courant waarnemen, zodat bij wijze als van nature ook de communicatie daarover bemoeilijkt wordt. Vanuit deze optiek zou interferentie als een onbewust stigmatiserend neveneffect kunnen gezien worden, met zware repercussies voor zij die zich nu net de moeite getroost hebben om een en ander diepgaander te exploreren. Ergo, het is quasi onmogel

Terug opnieuw? Er staat simpelweg these-antithese-synthese, wat in termen van geld inflatie-deflatie-biflatie wordt. Ergo, biflatie is de katalysator die tijdloos aangewend wordt door de menselijke vrije wil, ingekapseld in systemen van deze of gene configuratie en bijhorende conventies. De synthese gaat vooraf en is door niemand bedacht, doch in ons allen vrij beschikbaar om er wanneer dat enigszins de interesse zou kunnen genieten creatief mee om te springen. Indien doordacht betekent dat simpelweg dat we strijden tegen problemen die strikt theoretisch reeds opgelost zijn, onafhankelijk van

Zo gaat het nu eenmaal met onveranderlijk veranderlijke katalysatoren, het potentieel tot verzoening implicerend.

We zullen het zien gebeuren straks, als de kloven steeds groter worden en verbindende dialoog onmogelijk wordt gemaakt. Alsmaar proberen, ga anderen misleiden.

Amper geloofwaardig, alsof er geen boek geschreven werd, eindeloos. Verwarring alom, we maken helder wat duister is, en dat verduisteren we.

Met een synthese is er niets om naast te zitten, dat gaat vooraf aan het tumult binnen het spel van goed en kwaad.

Het basale zetten we buitenspel, met als gevolg dat we die olifant niet eens zien. Hilarisch, de dictator achter het loket, stilzwijgend.

Bizar, bijtijds wonderbaarlijk, is het fenomeen dat de synthese beduidend simpeler is dan alle mogelijke variaties die mogelijk worden gemaakt door de wisselwerking tussen de these en de antithese die in de synthese vervat zitten.

Vergeet Bert Bibber niet, we kunnen slechts hopen op het beste, geen garantie weliswaar. Maak maar dat je weg komt, heel empathische dialoog.

Paradoxaal is het fenomeen dat we langs de ene kant geconfronteerd worden met een haast onontwarbaar kluwen waarvan slechts de dwaas denkt er ooit doorheen te kunnen komen, langs de andere kant de charmerende kracht van eenvoud en kleine dingen die ons op een fluweelzachte manier doorheen hetzelfde proces zouden kunnen leiden.

Meer is het niet, angst voor vrijheid.

Alsof we straks terug naar de schoolbanken moeten om toe te lichten wat delen betekent, omdat het vermenigvuldigen is? Jongens toch, van drie woorden maak je er honderd om het dan een dialoog te noemen, wees liever wat empathisch.

Belachelijk, haast ongeloofwaardig.

Doe eens normaal, straks implodeert de wereld omdat er per toeval een kever in het systeem gekropen is.

Ja, we zijn expert geworden in hoe atomen spinnen, en tot drie tellen zijn we verleerd.

Al weten we nog zoveel en zetten we de mooiste experimenten op, de wereld blijkt altijd net weer wat anders dan we dachten. Neem de kwantummechanica, we weten nu dat deeltjes zich op twee plaatsen tegelijk kunnen bevinden, of tegelijkertijd links- en rechtsom draaien. Wij mensen kunnen dat niet of nauwelijks begrijpen, noch controleren.

Het goede nieuws is dat de proef op de som onveranderlijk blijft, het slechte van waaruit hulpvragen ter preventie van erger gesteld worden.

Hebben alles nog eens op een rijtje gezet, en kwamen uit bij het begin.

Volgens relevante lectuur zou er bij herstelonderzoek een kloof kunnen ontstaan tussen innerlijke belevingswerelden en dat wat we als courant waarnemen, zodat bij wijze als van nature ook de communicatie daarover bemoeilijkt wordt. Vanuit deze optiek zou interferentie als een onbewust stigmatiserend neveneffect kunnen gezien worden, met zware repercursies voor zij die zich nu net de moeite getroost hebben om een en ander diepgaander te exploreren. Ergo, het is quasi onmogelijk om dat op voorhand te weten, zodat innerlijk gecultiveerde hoop tot een nachtmerrie kan verworden, op die manier veel

De theorie van de dubbele binding is eenvoudiger te begrijpen binnen de context van complexe systemen en cybernetica omdat het functioneren van zowel de menselijke communicatie als de geest veel op dat van ecosystemen lijkt.

Bij issues met betrekking tot paraconsistente logica zijn aandacht en de bereidheid tot overdenking primaire voorwaarden, eenvoudig afleidbaar van de definitie die stelt dat twee schijnbaar conflicterende stellingen tegelijk waar kunnen zijn. In relatie tot een aantal kwetsbaarheden liggen ambivalentie en cognitieve dissonantie dan ook op de loer, met mogelijks sterk marginaliserend effect om redenen die principieel simpel kunnen zijn. Precair zijn deze maar al te vaak onbegrepen kwesties, als fluweelzacht met een kanttekening, doch volledig in lijn met de aspiraties van 3GCGT.

Ondanks de afwezigheid van aandacht, die change blindness en attentional blindness gemeen hebben, bestaan er ook verschillen tussen beide fenomenen.

In die sferen waar termen zoals ego-transverwarring het maar al te vaak quasi onbegrijpelijke discours gaan bepalen, gaat het meestal niet over de pensioenen dan wel over het ontzenuwen van clusters waarbij de specifieke rol van aandacht en onderscheidingsvermogen in alle sereniteit, veiligheid, hoop en vertrouwen des te meer speelt.

Ten slotte zijn er de sociologen en antropologen zoals Alvin Toffler, Daniel Bell en John Nashbitt die theorieën over postindustriële samenlevingen opgesteld hebben. Ze argumenteren dat het huidige tijdperk van de industriële samenlevingen zijn einde nadert en dat diensten en informatie belangrijker geworden zijn dan industrie en goederen. Sommige meer extreme visies op postindustriële samenlevingen, vooral in fictie dan, lijken veel op postsingulariteit samenlevingen.

Naar de mening van verschillende onderzoekers zal het posthumanisme als 'ontwikkelingsfase' van de mensheid geen lange tijd duren. Als de technische mogelijkheid om lichamelijke en psychische capaciteiten te veranderen/uitbreiden er eenmaal is zal de mensheid snel uiteenvallen in sub-soorten die onderling steeds minder gemeen zullen hebben, en ieder in een eigen richting zullen verder evolueren.