TTC

Ja, daar gaat het om, met een non-lineaire katalysator kan gebouwd worden wat we willen, dat we niet allemaal hetzelfde willen een kwestie van vrije wil. Ergo, naargelang perceptie en dominantie van dat wat gewild wordt kunnen er ook heel wat misverstanden ontstaan, maar aan die katalysator verandert niets.

Schijnbaar is de positie van waaruit gekeken wordt een determinerende factor, een aantal ziet immers die brug helemaal niet.

Bij automatisch stelling bewijzen is monotone variable fixing een methode om een verzameling clausules te vereenvoudigen en 'op te schonen'.

Naargelang in welke richting de algoritmen draaien, zien we als bij wonder dat die brug nooit is weggeweest.

Het is niet omdat kinderen op de basisschool algoritmen kunnen schrijven, dat het lerarenkorps er ook aandacht voor heeft.

Omdat we als leken al die dure woorden niet alleen amper kunnen begrijpen maar ook als een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid alsmaar totaal verkeerd interpreteren, kan in volledig contrast simpel zoveel zeggen dat we er niet eens meer woorden voor vinden.

Het ambiguïteitseffect is een denkfout waarbij een beslissing beïnvloed wordt door gebrek aan informatie of ambiguïteit. Het effect betekent dat mensen de neiging hebben om eerder te kiezen voor een optie waarbij de kans op een gunstige afloop bekend is, dan een optie waarbij die kans onbekend is. Hierdoor is men geneigd om uit opties met een gelijk resultaat, te kiezen voor de bekendste optie.

Met precair bedoelen we meestal hypergevoelig, bijtijds dermate subtiel dat we een vergrootglas nodig hebben om te kunnen zien wat simpel nu precies wil zeggen.

Op deze manier valt aan die hechtingsproblematiek maar weinig te verhelpen, als een schijnbaar onoverbrugbare kloof die veel hulpvragen voedt zonder er technisch de vinger op te kunnen leggen.

Interessant, denk je in alle rust en sereniteit over een brug te kunnen lopen, krijg je de knuppel.

Heel soms valt op dat een premisse met de grond gelijk gemaakt wordt, en je wou misschien nog maar net starten met ze te onderzoeken op intrinsieke waarachtigheid.

Mogen we hierbij aannemen dat diegenen met de knuppels hetzelfde traject doorlopen hebben, of zijn er ook die er enkel maar zijn om te knuppelen?

Dikke chapeau aan wie zonder kleerscheuren de overkant van de brug weet te bereiken, wat eenvoud vermag.

Tweede deel inmiddels afgesloten, met kernwoorden zoals paraconsistente logica, epistemologische obstakels, serendipiteit, horizonversmelting, positieve desintegratie, elaboratie, paradigmashift, inductieve herkadering, ambivalentie, cognitieve dissonantie, circulaire diagrammen, psychodrama, speltheorie, overprikkeling, empowerment, introspectie, absurdisme, panarchisme, stigma, en nog veel meer waarvan je nog maar moeilijk kan denken dat het over de kracht van eenvoud en kleine dingen zou gaan. Het is een kluwen van jewelste, in een wereld die enkel nog angst en koude oorlogen predikt, sterk

Ja, de theorie blijft dan ook onveranderlijk, het wereldbeeld zoals er dominant gedacht en/of besloten wordt, dat is het. Ja, dat is wat er staat, niet iedereen heeft er van geproefd zodat enige bedenktijd noodzakelijk wordt.

Zoals we nu gezien hebben staat de besluitvormingstheorie van Herbert Simon los van de besluiten die genomen worden, hiermee verklarend hoe andere wereldbeelden zich kunnen vormen in de periferie van dat wat we als courant waarnemen. In de kloof tussen deze wereldbeelden kunnen zich daarom ook een aantal anomalieën laten opmerken die voeding geven aan een aantal hulpvragen die in alle bedachtzaamheid dan wel kunnen geopperd worden, maar misschien ook in de ruis verzanden.

Veel verschijnselen zijn benaderend te beschrijven met behulp van een normale verdeling. Het gaat dan om verschijnselen waarvan de verdeling symmetrisch geconcentreerd is rond een centrale waarde en afwijkingen van deze centrale waarde steeds onwaarschijnlijker worden naarmate de afwijking groter is.

Simpel is zeggen dat een voorbeeld van een vlindereffect kan teruggevonden op pagina 124 in het midden van de derde alinea van de vierde druk van het studiewerk van Bert Bibber en Piet Pienter, waar ze in Hollywood een film van gemaakt hebben.

Ervaring leert dat subtiele nuances niet onbelangrijk zijn, maar dat de focus daarop ook het risico impliceert dat we die grote olifant uit het oog kunnen verliezen. Ja, dat verhaal, van bos en bomen, je weet wel.

Sommige dingen vergen een pincet en fluweelzachte handschoentjes om ze op hun merites te kunnen beoordelen, en de conclusie bijtijds dermate basaal dat het ook ongeloofwaardig wordt.

Ik denk soms dat we dingen door elkaar aan het halen zijn, maar sowieso kunnen dingen in het niets niet bestaan.

Een visuele halfveldtaak dient om te onderzoeken in welke mate de hersenhelften verschillen in visueel-zintuiglijke en/of cognitieve functies.

Het leven is om te ontdekken tot niets rest, nergens staat om alles met een hamer te slopen.

In de kern is het niet zo ingewikkeld, pagina 130.

Om dit te illustreren moeten we het eerst hebben over het corpus callosum, een soort van brug of balk die de hersenhelften met elkaar verbindt. Het corpus callosum, is daardoor logischerwijs het orgaan dat alles te maken heeft met de connectie van beide helften. Maar er is meer, het vertegenwoordigt naast een vorm van connectie evengoed een soort van verdeeldheid. Waarom? Omdat een van de belangrijkste functies, en waarschijnlijk zelfs dé belangrijkste functie van het corpus callosum, eruit bestaat de andere hemisfeer te onderdrukken. Je zou dus kunnen stellen dat het corpus callosum eigenlijk