TTC

Als alternatief voor aanhoudende oorlogstaal, is er de hartverwarmende optie om je ernstig te verslikken in simplificaties.

Het is een soort creatieve interferentie, waarbij verschillende ideeën, begrippen en contexten overlappen en iets nieuws vormen. Voor sommigen lijkt het misschien absurd of onnavolgbaar, terwijl anderen net de schoonheid zien in die onverwachte combinaties. Het doet een beetje denken aan dadaïstische kunst of absurdistische literatuur, spelen met betekenissen zonder alles expliciet uit te leggen.

Redelijk absurd wordt het pas echt wanneer je iemand zou willen verwijten een rijstkorrel in het midden van een voetbalstadium niet op te merken.

Enigszins overprikkelend is wanneer we binnen het kader van herstel- en/of groeiopdrachten met uiterste precisie onze mandala's proberen af te werken, en er komt telkens een bericht tussen dat WOIII met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid nakende is.

Aan sommige van die oefeningen kan je enthousiast beginnen, maar heel zeker zijn waar ze nu precies stoppen niet.

Als we het breder trekken, van botsende sterrenstelsels tot mindfulness, kunnen we het innerlijke kind misschien zien als een kern van ervaring, iets dat altijd aanwezig is, of we ons er nu bewust van zijn of niet. Misschien is het net zoals de Melkweg en Andromeda, altijd in beweging, beïnvloed door krachten om ons heen, maar uiteindelijk altijd deel van een groter, onvermijdelijk proces van verandering en samensmelting. Kortom, het scheppen van veiligheid en vertrouwen is daarom niet zomaar een melige modetrend dan wel misschien de noodzakelijke voorwaarde om dat innerlijke kind niet enkel t

De zevende voorwaarde luit dat het voortdurende gebruik van het wezenlijk betwist begrip bijdraagt aan het behouden en ontwikkelen van een begrip van het oorspronkelijke gebruik van de term.

Men schat dat het Andromedastelsel uit ongeveer 1.000 miljard sterren bestaat. Dat is ongeveer tweemaal zoveel als in onze Melkweg, waarvan het aantal sterren wordt geschat op 200 à 400 miljard.

De samensmelting van onze Melkweg met het Andromedastelsel, ook wel de Andromeda-Melkwegbotsing genoemd, is een gigantisch kosmisch fenomeen dat over ongeveer 4,5 miljard jaar zal plaatsvinden. Pittig detail, momenteel nadert Andromeda ons met een snelheid van 110 km per seconde.

Moest ik het allemaal kunnen blijven onthouden, ik zou me geen mens meer voelen.

Een wezenlijk betwist begrip is een begrip of concept dat onvermijdelijk eindeloze discussies met zich meebrengt over het juiste gebruik en de juiste interpretatie. Het concept is in 1956 geïntroduceerd door de Engelse filosoof Walter Bryce Gallie in een brief aan de Aristotelian Society.

Als een klein kind heb ik me zitten vergapen op een reeks pseudotoevalsgeneratoren, en het was pas toen ik dat losliet dat pseudocode op m'n pad kwam.

De Fibonaccispiraal komt voort uit het Gouden Vierkant en zien we terug in bloemen, slakkenhuizen, dennenappels en andere delen van de natuur. Het Gouden Vierkant en de Fibonaccispiraal worden gebruikt in de vervaardiging van muziekinstrumenten, zoals cello’s en violen, en ook toonladders worden gemaakt volgens dezelfde wiskundige formules.

Malevich' Zwart Vierkant was niet zomaar een schilderij, het was een statement, een nulpunt in de kunst, een poging om alles wat voordien bestond los te laten en ruimte te scheppen voor een nieuwe beeldtaal.

Wat de gulden middenweg en geometrie gemeen hebben, is me nog steeds een raadsel. Doet een beetje denken aan WOII, filmen daarover hebben ook al veel geld in het laatje gebracht.

Wanneer de lijst met benchmarks de inhoud overschaduwt, betekent dat misschien dat het filterproces zó verfijnd, geoptimaliseerd of zelfs rigide is geworden dat het oorspronkelijke doel, het onderscheiden van relevante van irrelevante informatie, bijna verloren gaat. In plaats daarvan wordt het een doel op zich, een systeem dat zichzelf onderhoudt, waarbij de focus verschuift van inhoud naar de methodologie van filtering.

In alle dankbaarheid ben je na verloop van tijd misschien geneigd om te stellen dat er in de periferie van het Elaboration Likelihood Model ook nog mensen wonen, apart is de humor.

Het ironische is dat, ondanks de overvloed aan modellen en simulaties, we vaak niet dichter bij daadwerkelijke oplossingen komen. Integendeel, de complexiteit kan verlammend werken, zowel op beleidsniveau als in de persoonlijke ervaring van machteloosheid binnen het systeem. De paradox is dat hoe meer we proberen te begrijpen en te voorspellen, hoe minder handelingsvrijheid we lijken te hebben, omdat alles verstrikt raakt in voorspelbare patronen en neveneffecten die inherent zijn aan het systeem zelf.

Misschien dat we finaal uitkomen bij logica, net omwille van een aantal hardnekkige epistemologische obstakels die diep in onze samenleving verankerd zitten. Maar dat gaat vooral over systemen, over doelstellingen en bijpassende algoritmen die dat doel dienen. Het idee van een kwantumshift in het wereldbrein is hiervan afleidbaar, waarvan we als kwetsbare mensen enkel maar kunnen hopen dat het op een fluweelzachte manier mag verlopen. In abstractie kan dit misschien dan wel helder gemaakt worden, het leidt tegelijk tot een tragisch absurd wereldbeeld waarin niet het gemis aan informatie een pr

Waar Comte een soort lineaire vooruitgang suggereerde van theologisch naar metafysisch en uiteindelijk naar positief wetenschappelijk denken, ziet Bachelard eerder een grillig proces waarin vooruitgang voortdurend gehinderd wordt door epistemologische obstakels.

Naar mag worden aangenomen, maakt de leugenliteratuur deel uit van de literatuur van alle streken en alle tijdperken die de wereld heeft gekend. Als reden hiervoor wordt wel gegeven dat de leugen van alle tijden is, maar gezien de criteria voor de leugenliteratuur verdient de voorkeur de redenering dat de menselijke fantasie en de behoefte aan fantaseren van alle tijden zijn.

Heel soms gaat het zo snel dat je denkt in fantasialand terecht te zijn gekomen, alsof je gevraagd om driehonderd vaten bier in één teug binnen te hijsen waarna enigszins begrijpelijk geen nuchter oordeel meer mogelijk is, maar toch verwacht wordt.

Misschien dat we het pragmatische waarheidsconcept ook vanuit een ander waarheidsconcept kunnen benaderen, wat finaal misschien slechts leidt tot een reeks verklaringen die binnen het strijdtoneel geen aandacht genieten en daarmee ook eerder ongewild machteloos doet verblijven.

Misschien dat intellectuele overprikkeling ook tot een resultaat kan leiden dat als consistent kan gezien worden, in de zin van circulair voortschrijdend ongeacht het tijdsfragment waarin deze of gene theorie geplaatst wordt. Het eerder technische discours staat hier echter niet los van het filosofische, simpelweg omdat universele kernwaarden zich laten opmerken als onveranderlijk. Op deze manier, onder het motto dat elk pad uniek is, vinden we misschien meer voeling met heel wat gezegden die eigenlijk in overvloed in alledaags taalgebruik gehanteerd worden. Kortom, eerder volks dan wat in voo

Wellicht heb je ook al een soort stoïcijnse afstandelijkheid nodig om die vier categorieën strikt gescheiden te kunnen houden, waarvan ik denk dat het binnen het sociale verkeer quasi onmogelijk is.