Uit elkaar

[Hongerige Wolf 0]

Deze week is mijn vriendin onverwacht bij me weggegaan. De koek was op, maar ze heeft daar eerder niet met mij over gepraat helaas. We hadden nooit ruzie, en ik dacht dat we gelukkig samen waren. We zijn tien jaar samen geweest, waarvan meer dan acht jaar samengewoond. Het komt bij mij hard aan, ik verkeer in een toestand van schok en ongeloof/onbegrip. Bijkomend probleem is dat ik lijd aan een bijnierziekte, waardoor ik in situaties van grote lichamelijke of geestelijke stress erg ziek kan worden en acuut naar het ziekenhuis moet voor noodinjecties. Dat is eergisteren gebeurd, ik had het nog nooit meegemaakt. Dat wil wat zeggen, kennelijk heb ik nog nooit zo veel stress gehad.

Enfin. Ik blijf achter met heel veel pijn en vragen. Wat ik nu eigenlijk het liefst zou willen, is een veilige plek. Een soort klooster of opvangtehuis waar ik ongestoord een paar maanden kan leven, tot rust komen in mijn vrije tijd, nadenken over waar en op wat voor plek ik me wil vestigen. Wie weet zoiets, of wil helpen zoiets te zoeken? Het liefst in de buurt van Utrecht, waar ik werk.

[MysticNetherlands 298]

Pffff wat naar. Ik weet even niet goed wat ik moet zeggen. Ik ga geen uitspraken doen over een relatie van 2 mensen die ik niet ken, ik kan alleen zeggen dat ik voor je/jullie bid.

[Maria K. 51]

Dito

Pft......

Wat een ontzettend nare belevenis.

Ik ken dat, werd ook ooit verlaten.

Wat volgt is soms een ondersteboven gooien van al je normen en waarden, omdat je daar niets over hebt geleerd en geen persoonlijke voorbeelden in hebt.

De meeste voorschriften waar je mee te dealen hebt, zijn dat je een eenmaal verbondenheid niet mag verbreken.

Ik weet nu waarom, want de achterblijvende is volledig ontwricht in zowel het praktische leven, maar vooral in het geestelijke leven.

Zoveel te erger als er geen voorboden waren, want wat over blijft is

WAAROM?

Een oude wijsheid, maar waar je nu niets aan hebt is: De tijd heelt alle wonden, lijkt een gotspe.

Daarom alleen:

Sterkte gewenst.

Ik weet, dat je het nodig zult hebben.

[dingo 166]

Erg triest HW meer weet ik ook niet te zeggen.

Wat je vraag betreft, misschien is een sabbat-periode in Priorij Emmaus wat voor je?

[Olorin 155]

Ik wens je heel veel sterkte HW.

[Quest 90]

Triest, sterkte Hongerige Wolf

[Spons 0]

Wat rot voor je! Ik hoop dat je je gauw weer wat beter voelt

[Michiel 14]

Jammer om te lezen. Sterkte met het verwerken.

[Dannyr 37]

10 jaar! Dat is een hele tijd.

Dat moet er wel inhakken. Heel veel sterkte in deze hele vervelende tijd.

[Hongerige Wolf 0]

Dank. Inmiddels ben ik door alle gezeik zwaar overspannen.

[Quest 90]

Dank. Inmiddels ben ik door alle gezeik zwaar overspannen.

[MysticNetherlands 298]

Het komt uiteindelijk allemaal goed Wolf. Cliché, heb je nu nix aan, maar wel waar

[ZENODotus 142]

Dag hongerigewolf,

Ja, spijtig natuurlijk, een breuk is nooit leuk, en heeft altijd tijd nodig om te slijten, maar zoals Mystic al zei komt alles uiteindelijk wel goed; je berust je, je vind iemand anders...

Ook interessant dat je even tot rust wilt komen in een klooster ofzo... Dat is over het algemeen namelijk geen onmogelijke zaak... Veel kloosters stellen hun deuren open (tegen een meestal faire betaling) om enkele dagen tot bezinning te komen. Ik heb het in de tijd ook opgezocht na een zware periode in mijn leven.

groetjes,

ZENODotus

[Lobke 467]

Oh wat moeilijk voor je Hongerige Wolf. Ja dat het nu allemaal teveel is, het verdriet en alle andere negatieve gevoelens is zó begrijpelijk. Ik hoop echt dat je een plek vindt waar je tot rust komt.

[broer konijn 0]

Het liefst in de buurt van Utrecht, waar ik werk.

http://www.catharijneconvent.nl/p/49.html?m=26

favoriete werk van het museum is het drieluik met daarop de Kruisiging geschilderd door Jan van Scorel. Deze zestiende-eeuwse schilder kwam uit Utrecht en wordt gezien als een pionier op het gebied van de Noordelijke renaissance. Jan van Scorel was namelijk een van de eerste kunstenaars van de Noordelijke Nederlanden die een lange reis ondernam om zo kennis te maken met andere grote meesters en hun werk. Zijn reis bracht hem niet alleen naar Duitsland, maar ook naar het Vaticaan en Italië, waar hij veel inspiratie opdeed door kennismaking met het werk van Michelangelo en Rafaël. In 1524 keerde Van Scorel terug naar Utrecht, en bracht hij de Italiaanse renaissance mee naar de Noordelijke Nederlanden.

Dit drieluik is geschilderd na zijn terugkomst. Opvallend is dat de stijl en het kleurgebruik van het middenpaneel en de zijpanelen verschillen. Dit komt door het feit dat het hier gaat om een atelierstuk: Jan van Scorel was niet de enige die aan dit drieluik werkte, ook zijn ateliermedewerkers waren hiervoor verantwoordelijk.

(Jan van Scorel, drieluik met kruisiging, olieverf op paneel, 1530 - 1539)

Lunchlezing: Regentenportretten onder de loep

Donderdag 15 januari 2015 | 12:00 - 13:00

Donderdag 15 januari geeft Rudi Ekkart, kunsthistoricus en voormalig directeur van Rijksbureau voor Kunsthistorische Documentatie in Den Haag, een lunchlezing over groepsportretten met daarop regenten van liefdadige instellingen. Reserveren is mogelijk via info@catharijneconvent.nl. Toegang is gratis op vertoon van uw Vriendenpas of een geldig entreebewijs.

bron: http://www.catharijneconvent.nl/p/193.html

[Hongerige Wolf 0]

Inmiddels ben ik afgestapt van het idee om te vluchten. Ik probeer nu gewoon thuis tot rust te komen, hetgeen nog geen succes is.

[dingo 166]

Ik zou het niet als een vlucht zien als je even ergens anders op adem kan komen. In je eigen omgeving blijf je toch veel meer het gemis voelen volgens mij.

[Hongerige Wolf 0]

Dat is een waar woord. Daarom zoek ik nu ook een ander huis (huur). Maatschappelijk werk gaat me daar bij helpen, want in m'n eentje kom ik er niet uit.

[MysticNetherlands 298]

Sterkte Wolf.

[Gaitema 439]

Sterkte!

[_Anja_ 0]

Dat is een waar woord. Daarom zoek ik nu ook een ander huis (huur). Maatschappelijk werk gaat me daar bij helpen, want in m'n eentje kom ik er niet uit.

Als de buurt waarin je woont, je eigenlijk toch al niet zo beviel, is een ander huis misschien verstandig. Maar als je eigenlijk best in een omgeving woont waar je zou willen wonen, en je huis op zichzelf passend is, is het dan misschien een idee om er even tussenuit te gaan, en daarna gewoon je eigen huis te veranderen? Nieuwe spulletjes, ander kleurtje, leuke gordijnen, bijvoorbeeld?

In ieder geval veel sterkte toegewenst!

[Maria K. 51]

Maatschappelijk werk gaat me daar bij helpen, want in m'n eentje kom ik er niet uit.

Goed dat je hulp hebt bij de praktische kant.

De emotionele kant is al zwaar genoeg, want daar krijg je geen hulp bij, hooguit steun en een beetje begrip.

Dat is ook wat ik je wil geven.

Het is weinig, dat weet ik.

Maar ook, dat het meer is dan niets.

[Hongerige Wolf 0]

Dat is een waar woord. Daarom zoek ik nu ook een ander huis (huur). Maatschappelijk werk gaat me daar bij helpen, want in m'n eentje kom ik er niet uit.

Als de buurt waarin je woont, je eigenlijk toch al niet zo beviel, is een ander huis misschien verstandig. Maar als je eigenlijk best in een omgeving woont waar je zou willen wonen, en je huis op zichzelf passend is, is het dan misschien een idee om er even tussenuit te gaan, en daarna gewoon je eigen huis te veranderen? Nieuwe spulletjes, ander kleurtje, leuke gordijnen, bijvoorbeeld?

In ieder geval veel sterkte toegewenst!

Ik kan de lasten van dit huis niet opbrengen, dus ik moet er sowieso een keer uit.

[Hongerige Wolf 0]

Inmiddels ben ik verhuisd, naar een andere buurt in dezelfde stad. Ik kom nu eindelijk een beetje tot mezelf. Inmiddels is ook aan het licht gekomen dat er sprake was van een ander. Dat maakt het voor mij wel makkelijker; ons normen- en waardenkader is kennelijk gewoon anders en we passen dus ook gewoon niet bij elkaar. Overigens trekt die ander binnenkort bij mijn ex in, gaat ongetwijfeld een groot succes worden dit ( ).

Wat Maria K. zegt is waar, ik heb nooit voorbeelden gehad van mensen die uit elkaar gaan. Ik moet dus voor mezelf alleen al wennen aan het feit dat dat een mogelijkheid is en dat het 'mag'. Sowieso was het mijn keuze niet, maar ik voel me wel verantwoordelijk.

Het nadeel is wel dat ik nu geen werk heb (Ziektewet) en ook geen dagbesteding. Mijn belastbaarheid is erg laag, en ik weet niet goed hoe ik dit moet opbouwen. Dat is dus nog zoeken.

[Vigilate et Orate 0]

Wat fijn dat je weer een beetje tot rust komt. Het hele gebeuren zal nog vaak naar boven komen en soms zul je een depri bui krijgen (tenminste eigen ervaring), maar hopelijk krijg je alles voor je gevoel weer op de rit.

Het vinden van een vorm van dagbesteding zal je ook je weg in moeten vinden en daarom hoop ik dat dat snel gaat lukken

Ik zal je situatie meenemen in mijn gebeden en wens je Gods zegen!