Robert Frans

Punt is dat sommigen wedergeboorte hier zodanig definiëren, dat het in feite al "gered zijn" betekent. Je bent dan wedergeboren als je eigenlijk al gered bent. Geen wonder dat je dan niet meer van het geloof af kunt vallen, want je bent dan immers gered.
Het lijkt er dan op dat deze sommigen menen dat je hier op aarde al geheel gered kunt zijn, terwijl Petrus de redding van de ziel nu juist het einddoel van het geloof noemt (vgl. 1 Petr. 1,9). En er is geen einddoel zonder reis ernaar toe. De idee dat je na je bekering direct gered zou zijn, lijkt dus nogal voorbarig, ook omdat we immers dan nog steeds kunnen zondigen.
Jezus zegt tegen Nikodemus dat men opnieuw geboren moet worden uit water en Geest, wil men het Rijk Gods kunnen binnengaan. Hiermee zinspeelt Hij op het water van het doopsel en de heilige Geest, normaliter ontvangen middels het vormsel. Met deze sacramenten of tekenen wordt je als bekeerling door dood en verrijzenis geïnitieerd in het christelijk geloof en ontvang je Gods merkteken in je ziel.
Na de wedergeboorte volgt dus nog een heel leven met Christus, net zoals na de nauwe poort nog een nauw pad volgt. En aangezien je nimmer je vrije wil kwijtraakt en ook niet je neiging tot zonde (ook al ben je verlost van de erfzonde), kun je dus inderdaad alsnog het geloof afvallen. Volgens Paulus zijn afvalligen zelfs niet meer te vergeven, omdat zij immers Christus voor de tweede keer gekruisigd hebben.
Men moet daarom ook waken voor de ware Schotsman, door "wedergeboorte" te verwarren met een volmaakte, heilige levenswijze tot aan het einde, zodat zij die het geloof afvallen, met terugwerkende toch niet wedergeboren zouden zijn geweest, ook al werden zij daarvóór nog door iedereen als wedergeboren gezien.
Wedergeboorte is niets meer en niets minder dan het sterven en verrijzen met Christus in het doopsel, waarna het christelijke leven aanvangt in gemeenschap met Hem en zijn Kerk. Het is een machtige genade van God, die zo mensen aan Hem bindt en hen verlost van de erfzonde, maar pas na de dood zal je keuze bestendigt worden en zul je werkelijk gered of vervloekt zijn.

Punt is dat sommigen wedergeboorte hier zodanig definiëren, dat het in feite al "gered zijn" betekent. Je bent dan wedergeboren als je eigenlijk al gered bent. Geen wonder dat je dan niet meer van het geloof af kunt vallen, want je bent dan immers gered.
Het lijkt er dan op dat deze sommigen menen dat je hier op aarde al geheel gered kunt zijn, terwijl Petrus de redding van de ziel nu juist het einddoel van het geloof noemt (vgl. 1 Petr. 1,9). En er is geen einddoel zonder reis ernaar toe. De idee dat je na je bekering direct gered zou zijn, lijkt dus nogal voorbarig, ook omdat we immers dan nog steeds kunnen zondigen.
Jezus zegt tegen Nikodemus dat men opnieuw geboren moet worden uit water en Geest, wil men het Rijk Gods kunnen binnengaan. Hiermee zinspeelt Hij op het water van het doopsel en de heilige Geest, normaliter ontvangen middels het vormsel. Met deze sacramenten of tekenen wordt je als bekeerling door dood en verrijzenis geïnitieerd in het christelijk geloof en ontvang je Gods merkteken in je ziel.
Na de wedergeboorte volgt dus nog een heel leven met Christus, net zoals na de nauwe poort nog een nauw pad volgt. En aangezien je nimmer je vrije wil kwijtraakt en ook niet je neiging tot zonde (ook al ben je verlost van de erfzonde), kun je dus inderdaad alsnog het geloof afvallen. Volgens Paulus zijn afvalligen zelfs niet meer te vergeven, omdat zij immers Christus voor de tweede keer gekruisigd hebben.
Men moet daarom ook waken voor de ware Schotsman, door "wedergeboorte" te verwarren met een volmaakte, heilige levenswijze tot aan het einde, zodat zij die het geloof afvallen, met terugwerkende toch niet wedergeboren zouden zijn geweest, ook al werden zij daarvóór nog door iedereen als wedergeboren gezien.
Wedergeboorte is niets meer en niets minder dan het sterven en verrijzen met Christus in het doopsel, waarna het christelijke leven aanvangt in gemeenschap met Hem en zijn Kerk. Het is een machtige genade van God, die zo mensen aan Hem bindt en hen verlost van de erfzonde, maar pas na de dood zal je keuze bestendigt worden en zul je werkelijk gered of vervloekt zijn.

Alleen het kerkgebouw en alle benodigdheden voor de eredienst dienen gewijd te zijn. Dus het altaar, het heilig vaatwerk, de priestelijke gewaden, etc. Daarbuiten is het laten wijden van rozenkransen, gebedenboeken, heiligenbeelden, etc. niet verplicht. Het is gewoon iets moois wat je kunt laten doen, om zo iets direct geheel aan God te wijden, en ongetwijfeld zal God daar in het bijzonder zijn zegen aan verbinden. Net zoals je in een huwelijk ook zoveel niet-verplichte dingen met en voor elkaar doet, die de relatie wel op bijzondere wijze kunnen verdiepen.
Het gevoel van een hechte gemeenschap zijn mis ik soms een beetje binnen een parochie. Daar vindt je vooral gemeenschap in koren, verenigingen, etc. terwijl bij veel baptistengemeente ook de gemeente zélf die gemeenschap kent. Met de hele gemeente een weekend op de camping actief zijn, inclusief bijbelse kwissen, en in een grote tent de eredienst houden is binnen de gemiddelde parochie vrij ondenkbaar. Als men daar op reis gaat, zijn het toch gewoon aparte groepen die op bedevaart gaan.
En wat mij ook erg opvalt, is dat je binnen het baptisme natuurlijk ook liberale en orthodoxe gelovigen hebt, maar dat de eredienst vrijwel áltijd direct op God gericht is of over God gaat. Dat is de mis officieel natuurlijk ook, maar helaas wordt in verschillende parochies de liturgie (soms) samengesteld door een vrijzinnig koor of vrijzinnige werkgroep. Je krijgt dan vage teksten die meer over mensen gaat dan over God, waarin God soms zelfs getutoyeerd wordt (!) en die binnen het baptisme dus echt absoluut ongeschikt zouden zijn voor de eredienst.
Als die andere kerken ook de zeven sacramenten ten volle bedienen, in de apostolische successie staan en het leergezag van de bisschoppen erkennen (in het bijzonder die van de paus), dan is binnen hen de Kerk zeker te vinden.
De oosters-orthodoxe Kerk verschilt bijvoorbeeld hier en daar van leer en zij kent de paus niet hetzelfde gezag toe als de katholieke Kerk zelf, maar zij bedient wel allezeven de sacramenten, staat wel in de apostolische successie en is dus wel deel van de Kerk. En sommige Anglicaanse parochies staan zo dicht bij de katholieke leer en praxis, dat zij ook heel dicht bij de Kerk staan. Een aantal Anglicaanse parochies stonden zelfs zo dichtbij, dat zij uiteindelijk letterlijk katholiek zijn gewórden, met behoud van eigen tradities.
Kortweg gezegd: hoe katholieker een kerkgemeenschap is, hoe meer de Kerk binnen haar te vinden is. Het is dus niet enkel een kwestie van menselijk denken, maar van het consequent trachten na te leven van wat Christus heeft ingesteld en gezegd.
Ligt eraan welke vertaling je hebt. Ik heb hier bijvoorbeeld een oude Petrus Canisiusvertaling liggen, die in haar aantekeningen en haar vormgeving zeer dogmatisch katholiek (en soms lekker moralistisch is) is, inclusief gelatiniseerde namen (Noë in plaats van Noach, Jesus in plaats van Jezus, etc.). Maar de al genoemde Willibrordvertaling '95 lijkt in veel dingen op de NBV, ook qua toon van haar inleidingen. Een voorbeeld van een aardig verschil in vertaling is echter dat protestantse bijbels vaak Gemeente zeggen, waar katholieke bijbels het bij Kerk houden.
De katholieke Kerk aanvaardt zonder meer alle wetenschappelijke feiten, dus ook de evolutietheorie. Elke gelovige is echter vrij om er het zijne of hare van te vinden, zolang je maar niet verkondigt dat de Kerk tegen de evolutietheorie zou zijn, of dat ware katholieken dat zouden moeten zijn. En zolang je wetenschap dan wel uitsluitend met wetenschap bestrijdt.
En dat zijn ook weer typisch protestantse termen. Bij ons is het heel eenvoudig: je bent katholiek, door doopsel en vormsel, of je bent het niet. Het katholicisme is een leefwijze, iets wat (uiteindelijk) door je bloed stroomt, ook als je helemaal niet zou geloven. Iemand kan bij wijze van spreken atheïstisch denken, maar toch heel katholiek zijn en zich diep met haar verbonden weten.
In hoeverre je naar de katholieke leer leeft en de sacramenten godvruchtig ontvangt, bepaald of je werkelijk vrucht zult dragen als gelovige of niet en of je heilig zult worden of niet. Dergelijke uitspraken, hoe mooi en vroom bedoeld ook, zeggen dus uiteindelijk niet veel, want elke katholiek is dan weer vroom, dan weer lauw, dan weer gelovig, dan weer twijfelend.

Afgesplitst vanuit een ander topic;
 
Beter nemen we Christus als hoogste maatstaf en gebruiken we daar oa de bijbel mee.

Ik kan me best voorstellen dat je iets als een hel ervaart. Zo zal Auschwitz ongetwijfeld heel dicht in de buurt hebben gezeten van hoe wij de hel vaak omschrijven. En sommige ziekten zijn inderdaad zo wreed en liefdeloos, dat de vraag van de genoemde Stephan Fry inderdaad helemaal niet vreemd is en vele gelovigen dergelijke vragen inderdaad al volop aan God stellen.
Maar het is inderdaad nogal wat om te zeggen dat Auschwitz of die vreselijke ziekte daadwerkelijk een deel van de hel ís. De hel is namelijk uitsluitend bedoeld voor hen die tot in hun laatste uur zonder enige berouw vanuit het kwaad leven, die het goede bewust verwerpen en zo ook God zelf. En zij biedt dan ook geen hoop meer, geen uitweg. Zeggen dat een vernietigingskamp of ziekte de hel zelf is, is inderdaad impliceren dat de gevangene of de zieke door diens eigen kwaad de gevangenschap of de ziekte ontvangen heeft en deze nu alreeds zal moeten uitboeten, zonder hoop op verlossing. Terwijl er altijd hoop is, zelfs in zulke onmenselijke omstandigheden.
Je moet dit soort ideeën dan ook zeker niet verwarren met het katholieke idee dat het lijden hier al een genezende, louterende werking op de daarvoor openstaande ziel kan hebben, zodanig dat zij zelfs een eventueel noodzakelijk verblijf in het vagevuur kan tenietdoen voor je. Want dat is juist een heel positief, hoopgevend idee waarbij het slachtoffer zich niet schuldig en wanhopig hoeft te voelen, maar het lijden in vertrouwen aan God kan opdragen en zo kan delen in Christus' lijden.
Ook dat is zeker geen gemakkelijk idee en is dan iets wat je persoonlijk kan ervaren of niet, en ook dat zal zeker niet alle antwoorden op je vragen geven, maar het biedt wel hoop en perspectief. De hel doet dat niet en zal dat ook nooit doen. De hel is letterlijk des duivels en zal daarom nooit ook maar enige plaats hebben in het leven en het lijden van de gelovige die op God vertrouwt of al twistend, strijdend en bevragend op Hem probeert te vertrouwen.

Niet eens met hoofdletters? En ook niet als TOORN, of misschien zelfs als TOOOORRRNNN!!!
Goh, die atheïsten zijn tegenwoordig wel erg moeilijk te bekeren hoor...

Van Babelse jagers naar Egyptische moeders, vervolgens naar de katholieke Kerk, de Indiase koe en tenslotte de Chineze draak. Leviathan weet van reizen, dat is wel duidelijk hier.

Van Babelse jagers naar Egyptische moeders, vervolgens naar de katholieke Kerk, de Indiase koe en tenslotte de Chineze draak. Leviathan weet van reizen, dat is wel duidelijk hier.

Het valt me dan wel weer op dat de auteur eerst eindeloos, alinea na alinea, bezig is om te zeggen dat hij de enige juiste uitleg van Jezus Christus hoogstpersoonlijk zelf heeft ontvangen en dat alle andere bijbelleraren dus dwalend zijn en niet eens naar de waarheid willen luisteren. Hij is dus wel heel erg druk bezig met het zichzelf als gezaghebbende bijbelleraar te bevestigen, die direct van God zijn leer heeft ontvangen, voordat hij zijn daadwerkelijke uitleg wil geven. Inclusief het extra aanprijzen van een boek.
Ik heb dan weinig zin nog om zijn uitleg te lezen, als hij zo elke vorm van discussie of kritische bevraging bij voorbaat de kop wil indrukken, want met God ga je natuurlijk niet in discussie (nou ja, eigenlijk natuurlijk wel, maar vast en zeker niet volgens deze mij al bekende auteur). En als ik zijn uitleg dan vluchtig doorlees, blijkt het gewoon een standaard neo-charismatische uitleg te zijn en is er dus weinig nieuws onder de zon. Waarbij het in elk geval goed is om je te realiseren dat hij met "de meeste christenen" vrijwel uitsluitend christenen in zijn eigen evangelische/charismatische kring bedoelt. De meeste christenen zijn immers niet charismatisch en ook niet zo wiebelig omtrent de eindtijd.

@zendeling Niemand hier ontkent het bestaan van Q. Alleen zolang er geen daadwerkelijk exemplaar van in omloop is, kun je er ook geen volledige reconstructie ervan maken. Je kunt misschien mogelijk delen ervan reconstrueren, maar aangezien je niet de volledige tekst van Q voorhanden hebt, weet je dus niet wat er vérder in Q zal hebben gestaan.
Net zoals je in de door jou genoemde kerk je niet op basis van uitsluitend de Romeinse tempelstukken een complete Romeinse tempel kunt reconstrueren. Dat kan alleen als je daadwerkelijk een complete Romeinse tempel opgegraven hebt en ook zeker weet dat het een compléte tempel is, doordat je authentieke, gedetailleerde omschrijvingen ervan hebt gevonden uit de Romeinse tijd, of als je een representatief aantal tempels hebt opgegraven die er hetzelfde uitzien.
Maar zolang je die niet hebt, is het enkel gissen hoe een Romeinse tempel eruit zou kunnen hebben gezien. Het kan dan net zo goed wezen dat de tempel misschien wel precies hetzelfde model had als de kerk waar de stukken in te vinden zijn, daar de stukken er blijkbaar toch naadloos in passen (anders zou de kerk immers in elkaar storten) en door velen als één geheel worden gezien.

Hoe kun je nou een reconstructie maken van een boek dat je nooit gelezen hebt en waarvan überhaupt niet eens een exemplaar beschikbaar is? Wie weet was Q nog vele malen dikker dan die twee evangelieën en stonden er misschien wel uitgebreide teksten in over het primaatschap van Petrus, de zeven sacramenten en het leergezag van de Kerk, die alle gereconstrueerde uitspraken in een heel andere context zetten.
Je weet dat echter niet, omdat je het boek niet hebt. Het enige wat je hebt, is een reconstructie op basis van een idee, die nergens anders op gebaseerd is dan het idee zelf, opgemaakt uit evangelieën die echter weer een heel ander idee verkondigen, en daarom selectief worden toegepast.
Ik bedoel, dat Gods bestaan al ingewikkeld is om aan te wijzen, nou ja, vooruit dan maar. Een beetje mysterie houdt het leven interessant, zeker zo'n liefdevol mysterie als God zelf. Maar als zelfs zijn belangrijkste bron van openbaring niet eens gevonden kan worden, maar enkel gereconstrueerd uit boeken met heel andere veelal tegenstrijdige openbaringen, op basis van de openbaring die dus niet gevonden kan worden, dan wordt het toch wel érg onmogelijk.

Hoe kun je nou een reconstructie maken van een boek dat je nooit gelezen hebt en waarvan überhaupt niet eens een exemplaar beschikbaar is? Wie weet was Q nog vele malen dikker dan die twee evangelieën en stonden er misschien wel uitgebreide teksten in over het primaatschap van Petrus, de zeven sacramenten en het leergezag van de Kerk, die alle gereconstrueerde uitspraken in een heel andere context zetten.
Je weet dat echter niet, omdat je het boek niet hebt. Het enige wat je hebt, is een reconstructie op basis van een idee, die nergens anders op gebaseerd is dan het idee zelf, opgemaakt uit evangelieën die echter weer een heel ander idee verkondigen, en daarom selectief worden toegepast.
Ik bedoel, dat Gods bestaan al ingewikkeld is om aan te wijzen, nou ja, vooruit dan maar. Een beetje mysterie houdt het leven interessant, zeker zo'n liefdevol mysterie als God zelf. Maar als zelfs zijn belangrijkste bron van openbaring niet eens gevonden kan worden, maar enkel gereconstrueerd uit boeken met heel andere veelal tegenstrijdige openbaringen, op basis van de openbaring die dus niet gevonden kan worden, dan wordt het toch wel érg onmogelijk.

Punt is dat ik hier alreeds de afschuw van dergelijke daden beschreven heb, zelfs nog letterlijk in dit topic, en in het verleden dat ook heb gedaan. Daarbij vind ik het persoonlijk ook wat minachtend overkomen om dat van mij te eisen: alsof ik anders voorstander zou zijn van misbruik, enkel omdat ik katholiek ben. Nee, enkel de daders dienen zich te verantwoorden en daar ben ik er geen van.
En dat terwijl je er natuurlijk ook vanuit kunt gaan dat ik het natuurlijk wel degelijk verafschuw, omdat ik een gewone, normale man ben die hier in zijn schrijven constant juist spreekt over het belang van liefde, gelijkwaardigheid, het beschermen van wat kwetsbaar is en vrijheid. Pas het goedkeuren van kindermisbruik daar dan in? Ik geloof van niet.
Als je vanuit mijn schrijven dus niet meent te kunnen opmaken dat ik het misbruik verafschuw, louter omdat ik het probeer te duiden en - ik chargeer even - verder probeer te denken dan "het is slecht en de kerk is crimineel, punt" dan is dat toch echt een eigen keuze die je volstrekt niet hoeft te maken.
Daarbij is het een hardnekkig misverstand dat verklaren gelijk staat aan goedpraten. Het lijkt soms dat je over zulke slechtheid enkel mag schrijven dat het in- en inslecht is, dat de daders monsters zijn en hard dienen te worden gestraft, en dat je vooral niet moet proberen de dader en diens omstandigheden te begrijpen.
Zonder begrip en duiding kun je het kwaad echter niet bestrijden, omdat het kwaad immers uit het menselijk hart zelf voortkomt en iedereen er gevoelig voor is. Als je bijvoorbeeld niet de omstandigheden rondom het misbruik in acht wil nemen, dan kun je ook geen maatregelen nemen om dergelijk misbruik te voorkomen en kun je daders niet op passende wijze berechten. Of je komt met maatregelen die misschien heel rigoureus en streng kunnen zijn, maar die uiteindelijk niet helpen en alleen maar onnodig belastend of misschien zelfs mensonwaardig zijn.
Ik wil dus niets goedpraten, maar probeer gewoon heel pragmatisch te duiden waarom iemand tot zulke dingen in staat kan zijn, zodat we er wellicht van kunnen leren en het een plaats kunnen geven in ons denken. Liever een aanpak die daadwerkelijk helpt, dan een aanpak die lekker bekt, maar uiteindelijk de menselijkheid van het kwaad ontkent.
Wat betreft de moslimgemeenschap: ik ga er vanuit dat moslims die ik tegenkom het terrorisme verafschuwen, totdat het tegendeel bewezen is. Zo eenvoudig is het eigenlijk. Ik ga er dus niet vanuit dat elke moslim een extremist is, elke sportleraar een kindermisbruiker, elke man een vrouwenmepper, elke Duitser een nazi, elke boer een dierenbeul en elke advocaat een bloedzuiger is.
En gelukkig zie je bij veel demonstraties en concerten tegen aanslagen ook veel moslims rondlopen (alleen voldoen ze misschien niet altijd aan het stereotype baard-hoofddoek), zijn er ook steeds moslims op social media en televisie die roepen dat terrorisme niets met de islam te maken heeft en zijn landelijke organisaties ook voortdurend in dialoog met de regering.
Moslims hoeven zich wat mij betreft dan ook niet steeds weer te verantwoorden voor aanslagen die zijzelf niet plegen. Net zoals toen nog prinses Maxima zich wat mij betreft op geen enkele wijze hoefde te verantwoorden voor haar vader, maar enkel voor haarzelf. Alleen terroristen, misdadigers en misbruikers dienen zich te verantwoorden voor hun afschuwelijke daden, ofwel voor de rechter ofwel voor hun Schepper. Alle anderen gaan vrijuit en zolang ze niet openlijk dergelijke kwaadaardigheden verheerlijken, is er wat mij betreft niets aan de hand.

Punt is dat ik hier alreeds de afschuw van dergelijke daden beschreven heb, zelfs nog letterlijk in dit topic, en in het verleden dat ook heb gedaan. Daarbij vind ik het persoonlijk ook wat minachtend overkomen om dat van mij te eisen: alsof ik anders voorstander zou zijn van misbruik, enkel omdat ik katholiek ben. Nee, enkel de daders dienen zich te verantwoorden en daar ben ik er geen van.
En dat terwijl je er natuurlijk ook vanuit kunt gaan dat ik het natuurlijk wel degelijk verafschuw, omdat ik een gewone, normale man ben die hier in zijn schrijven constant juist spreekt over het belang van liefde, gelijkwaardigheid, het beschermen van wat kwetsbaar is en vrijheid. Pas het goedkeuren van kindermisbruik daar dan in? Ik geloof van niet.
Als je vanuit mijn schrijven dus niet meent te kunnen opmaken dat ik het misbruik verafschuw, louter omdat ik het probeer te duiden en - ik chargeer even - verder probeer te denken dan "het is slecht en de kerk is crimineel, punt" dan is dat toch echt een eigen keuze die je volstrekt niet hoeft te maken.
Daarbij is het een hardnekkig misverstand dat verklaren gelijk staat aan goedpraten. Het lijkt soms dat je over zulke slechtheid enkel mag schrijven dat het in- en inslecht is, dat de daders monsters zijn en hard dienen te worden gestraft, en dat je vooral niet moet proberen de dader en diens omstandigheden te begrijpen.
Zonder begrip en duiding kun je het kwaad echter niet bestrijden, omdat het kwaad immers uit het menselijk hart zelf voortkomt en iedereen er gevoelig voor is. Als je bijvoorbeeld niet de omstandigheden rondom het misbruik in acht wil nemen, dan kun je ook geen maatregelen nemen om dergelijk misbruik te voorkomen en kun je daders niet op passende wijze berechten. Of je komt met maatregelen die misschien heel rigoureus en streng kunnen zijn, maar die uiteindelijk niet helpen en alleen maar onnodig belastend of misschien zelfs mensonwaardig zijn.
Ik wil dus niets goedpraten, maar probeer gewoon heel pragmatisch te duiden waarom iemand tot zulke dingen in staat kan zijn, zodat we er wellicht van kunnen leren en het een plaats kunnen geven in ons denken. Liever een aanpak die daadwerkelijk helpt, dan een aanpak die lekker bekt, maar uiteindelijk de menselijkheid van het kwaad ontkent.
Wat betreft de moslimgemeenschap: ik ga er vanuit dat moslims die ik tegenkom het terrorisme verafschuwen, totdat het tegendeel bewezen is. Zo eenvoudig is het eigenlijk. Ik ga er dus niet vanuit dat elke moslim een extremist is, elke sportleraar een kindermisbruiker, elke man een vrouwenmepper, elke Duitser een nazi, elke boer een dierenbeul en elke advocaat een bloedzuiger is.
En gelukkig zie je bij veel demonstraties en concerten tegen aanslagen ook veel moslims rondlopen (alleen voldoen ze misschien niet altijd aan het stereotype baard-hoofddoek), zijn er ook steeds moslims op social media en televisie die roepen dat terrorisme niets met de islam te maken heeft en zijn landelijke organisaties ook voortdurend in dialoog met de regering.
Moslims hoeven zich wat mij betreft dan ook niet steeds weer te verantwoorden voor aanslagen die zijzelf niet plegen. Net zoals toen nog prinses Maxima zich wat mij betreft op geen enkele wijze hoefde te verantwoorden voor haar vader, maar enkel voor haarzelf. Alleen terroristen, misdadigers en misbruikers dienen zich te verantwoorden voor hun afschuwelijke daden, ofwel voor de rechter ofwel voor hun Schepper. Alle anderen gaan vrijuit en zolang ze niet openlijk dergelijke kwaadaardigheden verheerlijken, is er wat mij betreft niets aan de hand.

Oke, jij weet het kennelijk beter dan vrijwel alle historici op deze planeet.
(Uiteraard betekent het feit dat iets als geschiedschrijving bedoeld is nog niet dat het ook een accurate weergave van geschiedenis is.)
Er is nauwelijks verschil tussen religieuze en profane personen. Alexander de Grote of Augustus werden ook als goddelijk gezien. Het is inderdaad lastig om te weten waar de historische kern is, maar daar hebben we de historische methode voor.
 
Wel opvallend dat de mensen die extreme dingen beweren zoals jij die aanhangt, vrijwel altijd óf new-age-gekkies óf neo-atheïstisch zijn en vrijwel nooit academische historici.
 
Alsof dat het enige alternatief is. De meest gangbare kritische opvatting accepteert alleen een deel van de brieven op naam van Paulus als authentiek, en accepteert wat in de evangeliën helemaal niet als een soort directe verslagen.
 
Je spreekt jezelf tegen, want de woorden die jij als authentiek ziet, komen rechtstreeks uit het NT!
Verder heb je nog nooit uitgelegd waarom jouw selectie geen cirkelredenering is. Wat je in feite doet is volkomen arbitrair, zoals @MysticNetherlands al zegt.

De Kerk heeft geen verwachtingen hieromtrent, behalve dat iedereen zich aan de wet houdt.
Allemaal waar.
Als het persoonlijk wordt wel, en dan nog zal je je aan de wet moeten houden en de rechtspraak zijn werk moeten laten doen. Maar goed, als het persoonlijk wordt dan is je ingeving begrijpelijk.
Dat klopt. Toch leren we in de kerk, maar ook in de samenleving dat er vergeving mogelijk is. Dat pedofielen vaak weer in dezelfde fout gaan zien we overal, maar die wetenschap had men in de jaren 60 nog niet, niet in de kerk en niet in de seculiere wereld.
Je hebt werkelijk geen flauw idee van pedofilie hè en hoe een pedofiel denkt en van waaruit hij handelt?
Iedereen maakt zijn eigen keuzes. We hoeven het gebeuren niet te minimaliseren, wat we wel zouden moeten doen is het gebeuren in de tijd plaatsen en kijken hoe het was in verhouding met de wereld buiten de kerk. Maar die stap is voor veel ongelovigen te confronterend, te ongemakkelijk om eens kritisch naar de eigen omgeving te kijken waar de eigen kinderen in opgroeien. En zolang die stap niet gezet wordt, en enkel naar de kerk gewezen wordt als pedofieleninstituut zullen kinderen misbruikt worden op de sportverenigingen, scouting, scholen, jeugdgevangenissen, gastoudergezinnen, pleeggezinnen, het eigen gezin/de familie en waar dan ook waar kinderen met volwassenen in aanraking komen.

Volgens mij heb ik hier weleens vaker geschreven, zelfs nog in een column over het misbruik destijds, wat voor vreselijke wreedheden wij mensen kunnen begaan en hoe moeilijk dat te rijmen kan zijn met een liefdevolle God. En dat het werkelijk onbegrijpelijk is dat geestelijken die dagelijks de sacramenten ontvingen en het Evangelie lazen, zich toch zo hebben kunnen vergrijpen aan kinderen. Dat het allemaal zo menselijk lijkt.
Maar het is meer zo dat ik er simpelweg geen woorden voor weet te vinden, dat ik het buitengewoon moeilijk vind om te duiden en dat dat misbruik mij meer twijfel en moeite heeft gebracht dan alle kruistochten, decadentie en brandstapels bij elkaar. Het is het enige onderwerp binnen de kerk waar ik geen (sarcastische) grappen over kan maken of dulden, omdat het mij teveel steekt.
Dat hele felle en veroordelende schrijven erover laat ik daarom aan anderen over, zowel medegelovigen als niet-gelovigen, die daar beter in zijn dan ik. Ik stem daarmee in, ik begrijp hoe walgelijk het is, maar ik voel toch niet de behoefte daarin volledig mee te gaan en er nog een schep bovenop te doen.
Zelf probeer ik dan, naast het benadrukken dat wij mensen inderdaad zondig zijn, niemand uitgezonderd, toch een boodschap van hoop mee te geven, niet zelden ook aan mijzelf, om toch maar erop te blijven vertrouwen dat alles zijn plaats heeft in het geheel, dus ook die afschuwelijke zonde, en dat het met de zonde gelukkig niet eindigt.

Dat kan ik bevestigen. In de Joodse traditie is God vele malen ter verantwoording geroepen voor Zijn daden -- vanaf Job totaan het moderne chassidisme van de Ba'alsjem Tov. En inderdaad: de Torah zegt dat God de Torah heeft gegeven -- en gegeven is gegeven.
In de Babylonische Talmoed (Baba Metsia 59b) staat bijvoorbeeld een midrasj aggadah, een kort relaas. Het betreft hier een discussie tussen twee partijen. Rabbi Eliezer stond tegenover alle andere Rabbijnen (Rabbi Akiva, Rabbi Gamali'el, Rabbi Jehosjoe'a, etc). Hij had een scherp argument, maar ze accepteerden zijn argument niet. Daarop zei Rabbi Eliezer: 'Indien de halachah het met mij eens is, laat deze johannesbroodboom het dan maar bewijzen!' En de boom verplaatste zich vele tientallen meters. Maar de Rabbijnen zeiden: 'Een verplaatstende johannesbroodboom bewijst helemaal niets'.
Dus Rabbi Eliezer zei: 'Okay, als de halachah het met mij eens is, laat deze rivier het dan bewijzen!' En onmiddelijk begon de rivier in tegengestelde richting te stromen. Maar de Rabbijnen zeiden: 'Een rivier die in tegengestelde richting stroomt bewijst helemaal niets'.
Daarop zei Rabbi Eliezer: 'Wel, als de halachah het met mij eens is, laten de muren van het leerhuis het dan bewijzen!' En onmiddelijk begonnen de muren te vallen. Maar Rabbi Jehosjoe'a bracht daartegen in: 'Indien Rabbijnen verwikkeld zijn in een discussie over de halachah, waarom bemoei Je Je daarmee?' De Talmoed vertelt dat de muren niet verder vielen uit respect voor Rabbi Jehosjoe'a, maar evenmin weer rechtop gingen staan -- dit uit respect voor Rabbi Eliezer.
Tenslotte riep Rabbi Eliezer: 'Indien ik gelijk heb, laat de hemel het dan zelf bewijzen!', waarop een hemelse stem zei: 'Waarom debateren jullie nog langer met Rabbi Eliezer? Zien jullie niet dat hij gelijk heeft?'
Maar Rabbi Jehosjoe'a zei: 'Ze is niet in de hemel' (Deze frase komt uit Deuteronomium 30:12 & wordt hier toegepast om God duidelijk te maken dat de Torah aan ons gegeven is waardoor het aan ons is deze te interpreteren op basis van een meerderheid aan stemmen, zoals de Torah voorschrijft -- God heeft hierin geen stemrecht).
En de agadah eindigt met een ontmoeting tussen Rabbi Nathan en de profeet Eliah. Rabbi Nathan vroeg: 'Wat deed Hij (God) na dit antwoord?' Waarop Eliah zei: 'Hij lachtte van blijdschap en zei: Mijn kinderen hebben me verslagen, Mijn kinderen hebben me verslagen'.
Hier een korte uitleg (11 minuten) van het concept:
 

Maar dit soort geschiedschrijving was en is niet specifiek religieus, maar was in die tijd ook voor profane geschriften heel normaal. Niet voor niets kent men het spreekwoord dat de overwinnaar de geschiedenis schrijft. Ook vandaag de dag proberen we onze geschiedenis te vertellen als een logisch verhaal en proberen we daar betekenissen uit te halen. Echte, objectieve geschiedschrijving is dan ook vrijwel onmogelijk, omdat taalgebruik alleen al subjectief is (is iemand een terrorist of vrijheidsstrijder?).
Daarbij kan iemand ook in diens geschiedschrijving weliswaar religieuze motieven en lessen benadrukken, maar toch proberen op integere en nauwkeurige wijze de geschiedenis te beschrijven. De evangelist Lucas bijvoorbeeld schrijft in het begin van zowel zijn Evangelie als zijn Handelingen aan Theofilus dat hij getracht heeft door zorgvuldig onderzoek een juist beeld te geven van de handelingen en woorden van Jezus. De religieuze intentie van een geschrift hoeft dus helemaal niets te zeggen over de nagestreefde nauwkeurigheid van diens geschiedschrijving.
Opvallend vind ik het dan wel dat je heel strikt wil zijn als het gaat om religieuze intenties in samenhang met geschiedschrijving, maar schijnbaar wel gemakkelijk het oordeel van atheïstische schrijvers op internet overneemt als zij schrijven over de motieven van theologen. Alsof deze atheïsten niet heel specifiek een eigen agenda zouden kunnen nastreven in hun schrijven en altijd objectief zouden schrijven over theïsten. Daarbij, hoe kunnen zij nou in de harten en hoofden van deze theologen kijken? Wie geeft hen de volmacht zulke oordelen uit te spreken?

Waar baseer je dat op? Waarom zouden religieuze werken minder betrouwbaar zijn dan niet-religieuze werken, puur omdat ze religieus zijn? Ik bedoel, dat ze gekleurd zullen zijn, dat zal best, maar dat zegt dan toch nog weinig over betrouwbaarheid? Sowieso bestaat volstrekt neutrale geschiedschrijving niet echt en in die tijd al helemaal niet.
Je beschuldigd hiermee theologen dus van bewuste misleiding om geld te verdienen. Dat is een vrij zware beschuldiging en ik zou daar dus graag bewijs van willen zien. Redeneringen als dat het niet anders had kunnen zijn vallen daarbij af, want mensen kunnen uit uiteenlopende motieven handelen zoals zij handelen, zowel goede als slechte.
Als je dat bewijs niet kunt of wilt leveren, oordeel dan niet over deze dames en heren, opdat jezelf ook niet geoordeeld zult worden. Misschien valt deze uitspraak van Jezus net buiten wat jij als "historisch" ziet, maar dan nog lijkt mij dat een heel verstandige handreiking om na te leven.

Nou ja, op jullie afbeeldingen van het paradijs zie ik toch altijd rustieke boerderijen in weidse landschappen, ver uit elkaar liggend, en niet bepaald gigantische, continentvullende metropolen, volgebouwd met enorme wolkenkrabbers vol appartementjes en huisjes zo dicht op elkaar gebouwd, dat er nauwelijks meer ruimte is voor bestrating. Dus tja, voor de door jullie uitgebeelde ruimte per huis heb je toch echt ofwel héél veel aarde ofwel héél weinig paradijzenaren nodig.

Nou ja, op jullie afbeeldingen van het paradijs zie ik toch altijd rustieke boerderijen in weidse landschappen, ver uit elkaar liggend, en niet bepaald gigantische, continentvullende metropolen, volgebouwd met enorme wolkenkrabbers vol appartementjes en huisjes zo dicht op elkaar gebouwd, dat er nauwelijks meer ruimte is voor bestrating. Dus tja, voor de door jullie uitgebeelde ruimte per huis heb je toch echt ofwel héél veel aarde ofwel héél weinig paradijzenaren nodig.

Maar wie zegt dat die door jou genoemde eigenschappen puur menselijk zijn? Wie weet zijn ze juist buitengewoon goddelijk en hebben wij daar iets van meegekregen. Dat kan dan natuurlijk ook hè?
Wat je over tijd zegt is echter interessant. Want dat zou betekenen dat tijdens de oerknal alleen voor ons mensen de tijd is ontstaan en voor de rest van de schepping zij er altijd al was. Is dat niet een wat vreemde constatering, alsof je er klaar voor moet zijn om onder deze natuurwet te vallen?
Wat ik had begrepen, is met de oerknal alles begonnen, dus zowel tijd als ruimte. Daarvóór was er dus niets. Al dat gedoe over multiversa is enkel nog wiskunde, is niet bewezen. We mogen er dan dus veilig vanuit gaan dat met de oerknal tijd en ruimte zijn ontstaan en zo alle natuurwetten.
Als God dus buiten die tijd valt, dan is Hijzelf en zijn werkelijkheid dus tijdloos (hoewel Hij door Christus wel in onze tijd is getreden). Die werkelijkheid kent dus geen verleden of toekomst, maar enkel zuiver heden. Dat kunnen wij domweg niet bevatten, omdat wij immers onlosmakelijk de tijd ervaren. Je kunt dus niet spreken over miljarden jaren vóór de schepping, want die waren er dus niet.
Over de grootte van het universum in relatie tot de mens: in verschillende levensbeschouwingen kom je het principe tegen dat het kleine, het nederige nu juist heel groot en machtig wordt. In het christendom is dat in Christus natuurlijk volmaakt vervuld, maar ook buiten Christus zelf zie je patronen daarvan. De openbaring begon met twee mensen, het volk Israël was het kleinste volk onder de omringende volkeren, Jezus leefde in het meest onooglijke gehucht, de Kerk ontstond uit slechts twaalf apostelen en zelfs zoiets kleins als het Kerklatijn was slechts een eenvoudig dialect van het gewone Latijn, niet eens in Rome ontstaan.
Dat God zich dus met zoiets onooglijks en kleins als de mens bezighoudt, zegt dus heel mogelijk iets over onze macht en grootsheid, nu en in de toekomst. En wie zegt daarbij dat wij alleen zijn, dat er misschien niet miljarden andere beschavingen zijn, de een intelligenter dan de ander, die ook hun verhaal met God gaan? We weten het niet en krijgen het (voorlopig) ook niet te weten.
Overigens geloven we allang dat God over het algemeen de natuurlijke weg verkiest boven de wonderlijke weg. Hij laat dus gewoon de natuurwetten hun gang gaan, zodat Hij inderdaad niet elke boom zelf hoeft te scheppen. Zo kan Hij in elk geval hier op aarde zich volop bezighouden met het verhaal van de mens zelf.
Net zoals bijvoorbeeld Tolkien in zijn verhaal over de Ring ook niet elke boom individueel omschrijft en ook niet miljoenen pagina's aan universum-ontwikkeling besteedt, maar zich vooral en vrij snel bezighoudt met de avonturen van Frodo en zijn metgezellen. Dat is een vrij normale manier van doen voor mensen en voor God dus ook.

In de bijbel staat niets over de islam, omdat de islam in die tijd nog helemaal niet bestond. En men kan niet iets vervloeken wat niet bestaat.

Daar je over de eucharistie spreekt, zal ik dus de katholieke mis voor je proberen te duiden. De zondag is een eigen feestdag en staat los van de sabbat, die wij als niet-joden niet vieren. Op de zondag vieren we de verrijzenis van Christus en het heil dat Hij ons geschonken heeft. Hoogtepunt daarbij is de mis, hoewel deze dagelijks opgedragen kan worden. Tijdens de zondag mag geen zwaar werk worden verricht en dient men indien mogelijk de mis bij te wonen. De zondagsrust is dus niet zo streng als bij veel protestanten en bij veel joden gedurende de sabbat.
De mis heeft inderdaad veel raakvlakken met zowel de joodse tempeldienst als de joodse synagogedienst. Liturgische kleuren en kleding, een eigen liturgische taal, gezongen gebeden, een tabernakel met godslamp die wel wat weg heeft van de "thorakast" in de synagoge, een altaar, de centrale rol van de psalmen tijdens de gebeden, etc. Waarbij in het tabernakel werkelijk het Woord van God en het hemelse Manna verblijft, namelijk Christus zelf in de gedaante van geconsecreerd brood (de wijn mag niet worden bewaard).
De mis kent twee hoofddelen: de liturgie of dienst van het woord en de eucharistische liturgie. De liturgie van het woord heeft iets weg van de synagogedienst: er wordt gelezen uit de Schrift, met extra plechtigheid bij de lezing uit het Evangelie, het geloof wordt beleden, voorbeden worden verricht en er wordt ook een soort preek gehouden, genaamd de homilie.
De eucharistische liturgie lijkt echter meer op de tempeldienst. Het altaar wordt gereedgemaakt, brood en wijn worden aangebracht en opgedragen en het zeer plechtige eucharistische gebed wordt aangeheven, afgewisseld met enige voornamelijk vaste gezangen.
Hier wordt het Offer van Christus tegenwoordiggesteld en worden brood en wijn geconsecreerd tot het Lichaam en Bloed van Christus. Het tabernakel gaat open om het alreeds geconsecreerde Brood eruit te halen, er wordt meer gewierookt en met altaarbellen gerinkeld en voor een groot deel wordt er geknield. Uiteindelijk wordt de communie uitgereikt, nadat onder meer het onze vader is gebeden en we elkaar de vrede hebben toegewenst.
Christus wordt beleden als de Bruidegom en de Kerk als de Bruid. Met name op de belangrijkste hoogfeesten is de mis dus niet alleen plechtig, maar ook heel klassiek feestelijk van karakter. Een parochie kan flink uitpakken met wierook, luisterrijke gewaden, uitgebreide koorwerken, uitbundige bloemstukken en brandende kaarsen, processies met vaandels, gezangen en fanfares, bij eerste communievieringen bruidskleding voor de communicantjes, noem maar op.
Tijdens de mis delen we werkelijk in de dood en verrijzenis van Christus en nuttigen we werkelijk zijn Lichaam en Bloed. En het tabernakel is altijd voorzien van het Brood, dag en nacht, gemarkeerd met het godslampje, behalve op Goede Vrijdag en Stille Zaterdag. Christus is dus altijd aanwezig in de kerk, net zoals God altijd aanwezig was in het tabernakel destijds. Het is de meest volmaakte aanbidding die we God kunnen schenken en het grootste geschenk van God aan de mensheid. Want wat kan God immers meer geven dan zichzelf?