Naeva

Het is een Iers / Angelsaksisch import feest in NL. Inhoudelijk is halloween de vooravond van Aller Heiligen. Die laatste is een katholiek liturgisch feest om alle geloofshelden te vieren en alle anderen in de hemel. Halloween daarentegen is een folkloristisch feestje wat haar oorsprong in heidense stuff heeft liggen. Kort gezegd, Kelten hadden nogal een doden ding, katholieken kerstenden de boel en net zoals kerst vervingen ze feesten met een christelijke invulling. Maar de bevolking bleef dingen toch nog doorvieren al van ouds. Het Vaticaan heeft zich meerdere malen nogal bezorgd over Halloween uitgelaten.
 
Mijn mening: Ik ben niet zo positief over import feesten die lokale feesten verdrukken. Zo ben ik niet blij met de kerstman omdat die met sinterklaas concurreert en zo ben ik niet blij met de concurrentie van halloween met St. Maarten (en stukjes België met Drie Koningen). Verder zit me de commercialisatie me erg tegen. Wat ik wel leuk vindt is daat het een herfstfeest is (missen we in NL), dat het een griezelfeest is (In NL hebben we vakkundig al het griezelige uit feesten gesloopt). En voor mezelf, pompoenen zijn tof!
Dus Halloween is voor mij: Kinderen, kom met je lampion op St.Maarten liedjes voor snoep zingen; ik zet een pompoen met lichtje buiten; qua outfit loop ik er één dag per week mainstream bij.

De getijden-app is het katholieke brevier zoals gebeden door de geestelijkheid, en leken die mee willen doen. Alleen doet de app het zoekwerk voor je, want het getijdenboek is nogal een puzzel. Maar de bedoeling is dus dat je met die app de tijden bidt (lezen, spreken, of, jawel, zingen  )
Katholieken besteden inderdaad een belangrijk deel van het bidden uit aan de gebed-professionals ja. Dat zijn dus de seculiere en reguliere geestelijkheid. Die bidden niet alleen voor zichzelf, maar voor "geheel het christenvolk"

Ik ben niet zo'n bijbelstudeerder. Voor mij is lezen in de bijbel zoiets als kijken in een fotoboek. Ik kan genieten van een mooie foto, maar ben niet bijzonder geïnteresseerd in foto's als studieobject. Welke belichtingstijd, lens, filter, dat zal me worst wezen. De fotoboeken waar ik graag in kijk, zijn míjn fotoboeken. Foto's van mijn kindertijd, onze trouwdag, de kinderen, onze vorige huizen, dat soort dingen. Foto's die mijn leven raken.
Een fotoboek is geen historisch verslag, hoewel er historische elementen in zitten. Het is een boek met impressies. Het is niet volledig, maar dat hoeft ook niet. Het "klopt" ook niet altijd. Er kunnen foto's omgedraaid zitten of verkeerde bijschriften bij staan. Beetje jammer, maar geen ramp. Waar het om gaat, is de gebeurtenis of de persoon waar ik naar kijk. Soms lijken foto's tegenstrijdig te zijn. Terwijl ik bij de ene foto denk 'dit was het mooiste kind van de wereld!' denk ik bij andere (van hetzelfde kind) 'ouch... gelukkig is ze goed opgedroogd'. Of is een foto uit zo'n rare hoek genomen dat je bijna niet ziet wat het moet voorstellen. Soms zitten er foto's bij die niet bepaald een foto award verdienen omdat ze bewogen of veel te donker zijn, maar die voor mij toch het meest bijzonder zijn omdat ze herinneren aan een bepaald moment.
Lezen in de bijbel doe ik niet omdat ik het een interessant studieobject vind, maar omdat het iets in mij raakt. Het is ingebed in de context van mijn geloof. En daarom lees ik erin. Soms lees ik de bijbel ook heel lang niet. En dan gebeurt er niks ergs, je zit toch ook niet de hele dag fotoboeken te kijken? Daarna lees ik er, om wat voor reden dan ook, ineens weer eens wat vaker in. Dan laat ik de tekst gewoon op me inwerken. Ik probeer ernaar te luisteren. Waar ging dit ook alweer over? Wanneer speelde dit? Wat wordt hier gezegd? Hoe kan ik mij hierdoor laten inspireren of aan slijpen? Soms zegt het me weinig en soms veel. Soms is een tekst mooi geschreven. Soms is het confronterend. Soms leer ik er iets bij, soms vind ik er niet veel aan.
Zo is voor mij lezen uit de bijbel. Heel anders dan jouw manier, denk ik. En dat is ook goed. We zijn allemaal verschillend. Een ding dat ik wel voor je hoop, is dat je de bijbel mag (blijven) zien in de context van je geloof.
Naar wat voor kerk ga je?

Ik ben niet zo'n bijbelstudeerder. Voor mij is lezen in de bijbel zoiets als kijken in een fotoboek. Ik kan genieten van een mooie foto, maar ben niet bijzonder geïnteresseerd in foto's als studieobject. Welke belichtingstijd, lens, filter, dat zal me worst wezen. De fotoboeken waar ik graag in kijk, zijn míjn fotoboeken. Foto's van mijn kindertijd, onze trouwdag, de kinderen, onze vorige huizen, dat soort dingen. Foto's die mijn leven raken.
Een fotoboek is geen historisch verslag, hoewel er historische elementen in zitten. Het is een boek met impressies. Het is niet volledig, maar dat hoeft ook niet. Het "klopt" ook niet altijd. Er kunnen foto's omgedraaid zitten of verkeerde bijschriften bij staan. Beetje jammer, maar geen ramp. Waar het om gaat, is de gebeurtenis of de persoon waar ik naar kijk. Soms lijken foto's tegenstrijdig te zijn. Terwijl ik bij de ene foto denk 'dit was het mooiste kind van de wereld!' denk ik bij andere (van hetzelfde kind) 'ouch... gelukkig is ze goed opgedroogd'. Of is een foto uit zo'n rare hoek genomen dat je bijna niet ziet wat het moet voorstellen. Soms zitten er foto's bij die niet bepaald een foto award verdienen omdat ze bewogen of veel te donker zijn, maar die voor mij toch het meest bijzonder zijn omdat ze herinneren aan een bepaald moment.
Lezen in de bijbel doe ik niet omdat ik het een interessant studieobject vind, maar omdat het iets in mij raakt. Het is ingebed in de context van mijn geloof. En daarom lees ik erin. Soms lees ik de bijbel ook heel lang niet. En dan gebeurt er niks ergs, je zit toch ook niet de hele dag fotoboeken te kijken? Daarna lees ik er, om wat voor reden dan ook, ineens weer eens wat vaker in. Dan laat ik de tekst gewoon op me inwerken. Ik probeer ernaar te luisteren. Waar ging dit ook alweer over? Wanneer speelde dit? Wat wordt hier gezegd? Hoe kan ik mij hierdoor laten inspireren of aan slijpen? Soms zegt het me weinig en soms veel. Soms is een tekst mooi geschreven. Soms is het confronterend. Soms leer ik er iets bij, soms vind ik er niet veel aan.
Zo is voor mij lezen uit de bijbel. Heel anders dan jouw manier, denk ik. En dat is ook goed. We zijn allemaal verschillend. Een ding dat ik wel voor je hoop, is dat je de bijbel mag (blijven) zien in de context van je geloof.
Naar wat voor kerk ga je?

Ik ben niet zo'n bijbelstudeerder. Voor mij is lezen in de bijbel zoiets als kijken in een fotoboek. Ik kan genieten van een mooie foto, maar ben niet bijzonder geïnteresseerd in foto's als studieobject. Welke belichtingstijd, lens, filter, dat zal me worst wezen. De fotoboeken waar ik graag in kijk, zijn míjn fotoboeken. Foto's van mijn kindertijd, onze trouwdag, de kinderen, onze vorige huizen, dat soort dingen. Foto's die mijn leven raken.
Een fotoboek is geen historisch verslag, hoewel er historische elementen in zitten. Het is een boek met impressies. Het is niet volledig, maar dat hoeft ook niet. Het "klopt" ook niet altijd. Er kunnen foto's omgedraaid zitten of verkeerde bijschriften bij staan. Beetje jammer, maar geen ramp. Waar het om gaat, is de gebeurtenis of de persoon waar ik naar kijk. Soms lijken foto's tegenstrijdig te zijn. Terwijl ik bij de ene foto denk 'dit was het mooiste kind van de wereld!' denk ik bij andere (van hetzelfde kind) 'ouch... gelukkig is ze goed opgedroogd'. Of is een foto uit zo'n rare hoek genomen dat je bijna niet ziet wat het moet voorstellen. Soms zitten er foto's bij die niet bepaald een foto award verdienen omdat ze bewogen of veel te donker zijn, maar die voor mij toch het meest bijzonder zijn omdat ze herinneren aan een bepaald moment.
Lezen in de bijbel doe ik niet omdat ik het een interessant studieobject vind, maar omdat het iets in mij raakt. Het is ingebed in de context van mijn geloof. En daarom lees ik erin. Soms lees ik de bijbel ook heel lang niet. En dan gebeurt er niks ergs, je zit toch ook niet de hele dag fotoboeken te kijken? Daarna lees ik er, om wat voor reden dan ook, ineens weer eens wat vaker in. Dan laat ik de tekst gewoon op me inwerken. Ik probeer ernaar te luisteren. Waar ging dit ook alweer over? Wanneer speelde dit? Wat wordt hier gezegd? Hoe kan ik mij hierdoor laten inspireren of aan slijpen? Soms zegt het me weinig en soms veel. Soms is een tekst mooi geschreven. Soms is het confronterend. Soms leer ik er iets bij, soms vind ik er niet veel aan.
Zo is voor mij lezen uit de bijbel. Heel anders dan jouw manier, denk ik. En dat is ook goed. We zijn allemaal verschillend. Een ding dat ik wel voor je hoop, is dat je de bijbel mag (blijven) zien in de context van je geloof.
Naar wat voor kerk ga je?

Ik ben niet zo'n bijbelstudeerder. Voor mij is lezen in de bijbel zoiets als kijken in een fotoboek. Ik kan genieten van een mooie foto, maar ben niet bijzonder geïnteresseerd in foto's als studieobject. Welke belichtingstijd, lens, filter, dat zal me worst wezen. De fotoboeken waar ik graag in kijk, zijn míjn fotoboeken. Foto's van mijn kindertijd, onze trouwdag, de kinderen, onze vorige huizen, dat soort dingen. Foto's die mijn leven raken.
Een fotoboek is geen historisch verslag, hoewel er historische elementen in zitten. Het is een boek met impressies. Het is niet volledig, maar dat hoeft ook niet. Het "klopt" ook niet altijd. Er kunnen foto's omgedraaid zitten of verkeerde bijschriften bij staan. Beetje jammer, maar geen ramp. Waar het om gaat, is de gebeurtenis of de persoon waar ik naar kijk. Soms lijken foto's tegenstrijdig te zijn. Terwijl ik bij de ene foto denk 'dit was het mooiste kind van de wereld!' denk ik bij andere (van hetzelfde kind) 'ouch... gelukkig is ze goed opgedroogd'. Of is een foto uit zo'n rare hoek genomen dat je bijna niet ziet wat het moet voorstellen. Soms zitten er foto's bij die niet bepaald een foto award verdienen omdat ze bewogen of veel te donker zijn, maar die voor mij toch het meest bijzonder zijn omdat ze herinneren aan een bepaald moment.
Lezen in de bijbel doe ik niet omdat ik het een interessant studieobject vind, maar omdat het iets in mij raakt. Het is ingebed in de context van mijn geloof. En daarom lees ik erin. Soms lees ik de bijbel ook heel lang niet. En dan gebeurt er niks ergs, je zit toch ook niet de hele dag fotoboeken te kijken? Daarna lees ik er, om wat voor reden dan ook, ineens weer eens wat vaker in. Dan laat ik de tekst gewoon op me inwerken. Ik probeer ernaar te luisteren. Waar ging dit ook alweer over? Wanneer speelde dit? Wat wordt hier gezegd? Hoe kan ik mij hierdoor laten inspireren of aan slijpen? Soms zegt het me weinig en soms veel. Soms is een tekst mooi geschreven. Soms is het confronterend. Soms leer ik er iets bij, soms vind ik er niet veel aan.
Zo is voor mij lezen uit de bijbel. Heel anders dan jouw manier, denk ik. En dat is ook goed. We zijn allemaal verschillend. Een ding dat ik wel voor je hoop, is dat je de bijbel mag (blijven) zien in de context van je geloof.
Naar wat voor kerk ga je?

Mijn dochter (7) die zelf haar oorbellen in probeert te doen omdat ze het doodeng vindt als ik dat doe. Zelf doen is ook eng, maar ze had het zich voorgenomen. En dat het dan drie kwartier duurt met een hele hoop gehuil, getier en trillende handjes... En dat het dan ineens is gelukt. Dan kan ik wel janken. Zo kwetsbaar en zo sterk tegelijk.

Ahhh zoveel namen! zoveel herinneringen!!!!!!  

Misschien weer terug dus. We zien wel voor hoe lang, heb nu nog vakantie   Heb ik wat gemist hier? 
 
Wellicht wat up to date info: Sinds ik weg ben een stuk rustiger geworden als ik al was(kan dat? Jazeker!). Qua kerkgang en dergelijke in beter vaarwater beland en (ook daarnaast) mijzelf steeds beter leren kennen. Ik begin er nu pas achter te komen dat ik dingen al ene hele poos leuk vind, maar dat ik me er eigenlijk voor schaamde, om welke reden ook. Sinds ik me open kan zetten voor die dingen is leven een stuk leuker!  
 
ALs je inhoudelijk meer wil weten, mag je uiteraard doorvragen.

Misschien beiden wel. Want onder het mom van entertainment is natuurlijk wel veel meer mogelijk. De sleutel is echter het woord entertainment. Het is nep, het is geacteerd, dat brandende meisje is een stunt professional en deze toneelstukjes worden op geen enkele wijze uit haat opgevoerd. Het maakt nogal verschil of twee mensen vrijwillig voor het plezier zo'n gruwelact opvoeren, of dat een daadwerkelijk slachtoffer gruwelijk wordt omgebracht met als laatste blik de kille, sadistische haat van haar beul op het netvlies.
Daarom vinden mensen het ook prachtig om een oorlog na te spelen, inclusief de juiste uniformen, wapens, omgeving, etc. of in een game in een levensecht uitziende warzone rond te schieten. Maar aan het front meevechten in een echte oorlog is een totaal ander verhaal. Want dan kun je écht sterven, dan krijg je met échte haat te maken en ernstige verwondingen regenereren niet als je maar even achter een muurtje dekking zoekt. Dan heeft elke actie levenslange consequenties en daarom worden millitairen ook zo hard getraind daarin.
Vorig jaar was er zo'n ophef over die horrorclowns. Die waren ook best wel gruwelijk, maar ze brachten wel iets wat we met Sinterklaas al heel lang verloren hebben: de spanning van het geheim, van het misschien wel of niet te zien krijgen van iets legendarisch. Kinderen vertelden elkaar verhalen en geruchten over wie waar zo'n horrorclown zouden hebben gezien en werden dus volop in hun nieuwsgierigheid en fantasie geprikkeld. Een bescheiden stukje legendevorming ontstond zo dus en daardoor alle spanning die daarbij hoort. Zeker omdat die clowns meestal natuurlijk behoorlijk enge figuren waren. Dat maakte het ook zo spannend.
Bij de Sint gebeurt dat allang niet meer, omdat alles op televisie breed uitgemeten wordt en je bijna alles te zien krijgt. Maar heel vroeger was dat niet zo. Je zag hem vrijwel nooit, maar hij liet zich enkel horen door voornamelijk gebonk op de deuren of ramen. Later kwam de intocht erbij en verscheen hij misschien op school, maar dat was het wel. Geen journaals, geen mediaspektakels, maar enkel de spanning thuis en op school: zal ik iets krijgen, zal ik hem misschien zien? Dat beetje mysterie, het je eigen verhaal kunnen maken van het geheim, is iets heel bijzonders.
Een bijzondere vraag werd echter weleens door ik geloof een Mexicaanse bisschop gesteld, daar in Mexico Halloween nog veel grootser en spectaculairder wordt gevierd: waarom laten we kinderen rustig spelen en griezelen met symbolen van de dood, maar betrekken we ze zo weinig bij echte sterfgevallen en blijft de dood dan toch een beetje taboe? Een mooie bezinnende vraag, zoals bisschoppen die nu eenmaal bij tijd en wijle horen te stellen, maar ik denk dat het antwoord toch ligt bij wat ik hierboven al schreef.

Ik vind in het avondmaal/de eucharistie het mooiste. Christus tastbaar, lichamelijk aanwezig. En niet alleen voor mij maar ook voor de mensen rondom mij. Dat raakt mij steeds weer diep.
 

Ik weet niet of een seksuoloog juist voor dit soort dingen is. Ik heb even op een aantal websites gekeken en meestal gaat het toch over problemen met een medische of relationele achtergrond. Dus vandaar de vraag.

De meest voor de hand liggende verklaring: omdat het scheppingsverhaal nooit bedoeld is als historisch verslag. Daarom is dit onderwerp voor de meeste christenen ook geen breekpunt.

Als dat zo is, waarom kent het christendom dan ook zoveel moeilijke leerstellingen, zoals het opnemen van je kruis, de hel, de lijdensmystiek, etc.? Waarom is bijvoorbeeld het boeddhisme, dat ook enige religieuze kenmerken heeft, zo'n moeilijke, harde weg om na te volgen? Waarom kennen veel natuurgodsdiensten dan ook kwade en angstaanjagende geesten? Waarom weten ze vrijwel allemaal de meedogenloze tegenstelling tussen schoonheid en wreedheid, leven en dood, liefde en haat, vaak zo treffend weer te geven in hun verhalen, mythen, rituelen, etc.
En waarom zijn er dan ook veel niet-gelovigen die juist maar wat blij zijn dat er geen God is, dat zij aan niemand rekenschap hoeven af te leggen en dat er na de dood niets meer is? Genoeg verhalen van ex-gelovigen op bijvoorbeeld Freethinker die dat bevestigen. Is hun denkwijze dan ook in hoge mate onwaar, omdat zij het wel zo prettig vinden?
Volgens mij is er geen enkel bewijs dat er een verband zou zijn tussen levensbeschouwingen en motieven van aanhangers. Zowel in theïstische als atheïstische levensbeschouwingen vind je aanhangers die oprecht naar waarheid zoeken of haar zo nauwkeurig mogelijk proberen te verwoorden en aanhangers die enkel de prettige vruchten ervan plukken en meer op zoek zijn naar wat zij aangenaam vinden dan naar wat werkelijk waar zou zijn.
Je verhaal mag dus wel graag gedeeld worden door mede-atheïsten, alsof zij als enigen werkelijk naar waarheid zouden zoeken, maar uiteindelijk is het nergens op gebaseerd.

Ik vind in het avondmaal/de eucharistie het mooiste. Christus tastbaar, lichamelijk aanwezig. En niet alleen voor mij maar ook voor de mensen rondom mij. Dat raakt mij steeds weer diep.
 

Ik bedenk nu mijn eigen bijbelverzen. Korte pakkende onelines van max 140 tekens. Al die moeite tegenwoordig om een bijpassende tekst te vinden, terwijl je er net zo goed zelf een kunt verzinnen.