Hopper

4 minuten geleden zei TTC:

Moest ik het allemaal weten, je zou me misschien niet eens geloven. De actualiteit in deze wereld lijkt daarom toegankelijker, daar hebben veel meer mensen voeling mee. Hoe zou God helpen bij een euvel dat zich in deze wereld heeft opgeworpen, moeilijk om naast te kijken, zeer pragmatisch. 

De schuld van alle landen in de wereld is het voorbije jaar als gevolg van de door de coronapandemie veroorzaakte crisis opgelopen tot een recordbedrag van 226.000 miljard dollar. Daarmee bedraagt de wereldwijde schuld 256 procent van het mondiale bruto binnenlands product, zo heeft het Internationaal Monetair Fonds woensdag bekendgemaakt. Het gaat om een stijging met 28 procent, wat meteen de hoogste stijging is sinds de Tweede Wereldoorlog.

Waar je nu aan refereert is 'de wereld'.  Ik kan mijn persoonlijk gemoed weer tot leven wekken, maar dan kan ik niet meer 'de wereld laten zijn'.  Met dat persoonlijk gemoed wek ik ook het persoonlijk 'willen' weer tot leven en zondig ik tegen het "Niet mijn wil geschiedde".   Dan beweeg ik me weg van Jezus' leer.

Terwijl je zult begrijpen dat ik die schuldencrisis niet kan oplossen, net zo min als de klimaatcrisis of een andere crisis.

Voor je het weet ben ik een of andere activist met een spandoek die ergens over straat loopt.  En schep ik mijzelf opnieuw als 'goedmens' omdat de hebzuchtigen nooit genoeg hebben.  En zit ik weer midden in het veld van goed en kwaad....

1 uur geleden zei sjako:

Zo is het @BrianSeirved. Er wordt enorm veel water bij de wijn gedaan om de buitenwacht tevreden te stellen. De Waarheid is te herkennen aan de vrucht die het voortbrengt. Hippe kerken doen het goed tegenwoordig. Ze horen er wat ze willen horen. God is liefde, maar Hij is ook een vuur.

En dat vuur verbrandt de zelfzucht.

Overigens heb ik niks tegen hippe kerken.  Dan vind ik het bijna jammer dat ik ongelovig ben.

4 minuten geleden zei TTC:

Dat kan niet, omdat je stelt dat Jezus verder ging, niet? 

Luister, je kunt drie sferen met in totaal 31 verschillende bestaansniveaus (of werelden) onderscheiden.   En misschien is dat ook wel zo?  Maar wat moet ik daar mee?   Er zijn ook mensen die onderwijzen dat er werelden met demonen bestaan.  En misschien is dat wel zo?

De leer van Jezus resulteert echter niet in oneindige aantallen bestaansniveau's, maar in het bestaan zelve: de oorsprong (waar we dus uit ontspringen in geestelijke zin).  En dan is er iets bijzonders gebeurd.  Vertrokken uit het 'enkele' zijn we in het veld van goed en kwaad gevallen.  (De gevallen mens)  Als de mens is 'weder opgestaan' heeft hij nog altijd kennis van goed en kwaad, maar ook van het 'enkele' waar dat (goed en kwaad) niet aanwezig is.   In geestelijke zin maakt de mens een evolutie door op deze wijze, hetgeen verklaart waarom er een God is die goed is en almachtig en tóch het kwaad toestaat.

Het verklaart de  paradox.   Dit soort zaken kom ik in het boeddhisme niet tegen.  Maar dat wil niet zeggen dat het boeddhisme  niet dezelfde uitkomst kan hebben.  Ik ben niet degene die zegt dat 'de Christus' er alleen voor christenen is.  (Paulus zegt volgens mij ook iets dergelijks). Integendeel, in het 'ongedeelde' kunnen geen denominaties o.i.d. bestaan.

7 minuten geleden zei TTC:

Het leven is het leven, het menselijke lijden verzachten lijkt bijvoorbeeld nuttig, dat is een kwestie van zingeving. 

Deze kwestie laat zich niet beantwoorden.  Ik kan mijn medemens helpen zijn lijden te dragen.  De vraag is alleen: help ik hem daarmee?  De remedie tegen lijden is het lijden zelf, zoals Jezus heeft voorgeleefd.  Out of the blue lijkt het nuttig, maar in werkelijkheid is het antwoord niet te geven.

1 minuut geleden zei TTC:

Ja, maar als we die sferen continu door elkaar heen gaan gebruiken, is een redelijke dialoog onmogelijk. Ergo, wat is het nut om nog deel te nemen aan het leven wanneer je geen verlangen meer hebt? 

Het leven leeft zichzelf, het heeft geen nut nodig.  Nut vindt plaats in 'de tijd' en het is de tijd zelf die in de mens het verlangen naar een onvervulde toekomst opwekt.  Dat verlangen op zich is volstrekt nutteloos, een mens kan zich niet buiten de actualiteit begeven.  Buiten de actualiteit begeven kan alleen in gedachten en als de gedachtenwereld door het persoonlijk gemoed wordt aangedreven.

16 minuten geleden zei TTC:

Wellicht verwijs je hiermee naar zaken zoals in het onderstaande? Voor de goede orde, ik begrijp daar geen jota van.

De boeddhistische kosmos bestaat uit drie sferen en beslaat een periode zonder aanwijsbaar begin, en zonder toekomstig einde. In het Theravada-boeddhisme worden in de drie sferen in totaal 31 verschillende bestaansniveaus (of werelden) onderscheiden, waarin wezens wedergeboren kunnen worden. In geen enkele van deze sferen is het leven eeuwig. Zelfs aan het einde van een zeer langdurig leven als een van de hoogste goden sterft men en wordt men over het algemeen wedergeboren op een 'lager' bestaansniveau, waar het leven moeilijker zal zijn. In dit lemma wordt het boeddhistisch model van de kosmos geanalyseerd naar tijd en plaats.

Ik begrijp daar ook geen jota van.

1 uur geleden zei TTC:

Wat is het nut daarvan zonder enig verlangen? 

 

Waarom denken in termen van nut?  Die termen zijn alleen geldig in het veld van goed en kwaad.  Zolang de mens iets wil bereiken , zal hij nooit 'dat' bereiken wat er al is (het zijn).

2 minuten geleden zei TTC:

Om te mediteren hoeven we niet naar een klooster, denken over het denken kunnen we immers overal.  Niet gering waarin je verzeild bent geraakt, is het innerlijke mystieke huwelijk je bekend? 

Ja. In dat huwelijk vindt de 'verenkeling' (het enkele) plaats.  Zo interpreteer ik ook het 'huwelijk met Jezus' waar christenen het soms over hebben.  Als je er bekend mee bent, dan herken je het als anderen er over schrijven of spreken.  Doch het laat zich maar nauwelijks onder woorden brengen zonder expliciet te worden.  Het is niet de bedoeling dat ik hier de leraar uit ga hangen, de mens moet op eigen initiatief de weg naar binnen vinden.  (Daar buiten is sowieso niks te vinden of te halen)

18 minuten geleden zei TTC:

Alsof je naar een film zou kijken, zonder gevoelens, zonder hart, zonder empathie, zoiets? 

Daar waar de Vader en de Zoon één zijn beziet Vader en Zoon zonder sympathie of antipathie de wereld.

Daar is het gemoed van de mens ontdaan van ieder gevoel.   Alles wat riekt naar een persoonlijk gemoed moet radicaal uitdoven.  Het moet dood zijn.  Ik weet dat het heel rot klinkt wat ik schrijf en dat het gedachtes oproept dat ik een gevoelloos mens ben. Het is dan ook een lastige weg om te gaan om de 'willende natuur' in mij te doden.  Maar het is wel wat Mat.10:34-38 impliceert.  Daar hanteert men de beeldspraak van 'het zwaard' omdat het lijden met zich mee brengt.  Er mag geen waarheen? of waarvoor? meer zijn.

Maar het mag geen kluizenaarschap zijn.  Mediterend jezelf terug trekken in een klooster is geen kunst aan.  Men dient volop aan het leven mee te doen zoals het zich voordoet.  Alleen in het geledigde zelf, ontdaan van iedere binding en ieder gevoel kan de Christus zich als Waarheid manifesteren.  Daarom dient de mens ook afscheid te nemen van zijn dierbaren zoals in Mat. 10: 34-38 staat geschreven.  Voorwaar , geen geringe opgave.   Paradoxaal is dat alleen mogelijk in een diepgevoelde en beleefde liefde voor de Ander.

En dan zitten we midden in de contradicties.  Tweedrachtig zijn tegen je geliefden (Mat: 10) en tegelijkertijd diep beleefde liefde voor de Ander?  En dat terwijl je jezelf ontdaan had van ieder gevoel?  Dit soort contradicties is waarom Jezus verder ging waar de Boeddha stopte.

7 uur geleden zei Petra.:

 

Mijn gedachten over het doel en de missie van Jezus zijn zeer positief.  Hij werd als de minste misdadiger veroordeeld terwijl ik hem alleen maar zie rondreizen om mensen te helpen, mooie boodschappen rondstrooien en oproepen tot Naastenliefde. Hij heeft zelfs zichzelf geofferd om de mensheid te verlossen van hun zondige erfschuld. 

Je zou denken dat iedereen dan hoezeee en dankjewel roept en fijn verlost het leven leeft. 

Maar nee, het lijkt wel alsof veel christenen nog steeds die erfenis op hun schouders voelen drukken. Dat begrijp ik dan niet, want dan lijkt het wel alsof dat offer voor niks is geweest. 

Dus vraag ik me af hoe dat dan zit ? 

 

Als ik dan dit soort teksten lees... 

 

... dan denk ik.. sja  "Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard"  , dat is totaal tegenstrijdig met hoe ik Jezus zie en wat ik uit de leringen denk te begrijpen. 

Dus hoe lezen jullie dat dan.. als een oproep tot geweld ? 

Als een aansporing om ruzie met je familie te hebben, zelfs vijanden te zijn? 

Als ik "ik ben gekomen om"  lees krijg ik een beeld dat hij is gekomen om familieleden tegen mekaar op te zetten en dat er in christelijke gezinnen daardoor chronisch tweedracht is. 

En eerlijk gezegd... als dat zo is, vind ik het eerder een reden om geen christen te zijn, want ik ben stapeldol op mijn familie en dat wil ik graag zo houden. 

 

Ik vind het een vreemde tekst, waarvan ik me eigenlijk afvraag... of het wel zo bedoeld is. Misschien is het wel helemaal verkeerd begrepen of verkeerd vertaald. 

Dus denken jullie dat Jezus daarom gekomen is? En zo niet..hoe plaatsen jullie die tekst ?  

 

 

 

 

 

 

Hoi Petra,

Dat is een bizarre tekst hè.  Jezus is niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard!  Om ergens anders weer radicaal om te draaien en te zeggen dat wie met het zwaard regeert door het zwaard zal vergaan.  En dan moet je ook nog eens je vader, moeder en iedereen die je lief heeft verlaten en Mij liefhebben boven iedereen die je kent!   Ga dat maar eens aan man en kinderen vertellen....

Toch heeft de tekst een diepgaande inhoud.

1 uur geleden zei TTC:

Het zelf kan dat perceptieveld overstijgen inderdaad, wellicht zullen er ook maar weinigen zijn die je begrijpen wanneer je stelt er onvermijdelijk tegenaan te lopen. Heb je dan nog een verlangen, of een wens of iets dergelijks? 

Nee, het gaat er juist om, om die natuur van wensen, verlangen te overstijgen.

11 minuten geleden zei TTC:

 

Je bedoelt het onderstaande zoals het op wikipedia staat? 

Uitgeblust zijn is in het theravada een van de kenmerken van ontwaking of verlichting (pali: bodhi). Iemand die werkelijk verlicht is, weet wat het nibbana is en ervaart het ook. Nibbana is in de leer van het Theravada boeddhisme de volledige bevrijding uit het samsara, het steeds maar weer ervaren van lijden en geboorte, ziekte en dood. Het verschil tussen een leven in samsara en een leven in nibbana is dat iemand in samsara afwisselend verlangen, haat en verwarring meemaakt. Dit zorgt ervoor dat een leven in samsara pijnlijk en vol lijden is. In het nibbana is daar geen sprake van en ervaart men vrijheid van lijden, werkelijke gelukzaligheid. Het leven van iemand die leeft in het nibbana wordt gekenmerkt door compassie, vriendelijkheid, wijsheid, gelijkmoedigheid, onthechtheid en geluk.

Niet zozeer omdat het op wiki staat, maar omdat ik bekend ben met die staat.  Bij het verlaten van de samsarische cirkel loop je er onvermijdelijk tegen aan.   Ik wil het niet afkraken of zo, begrijp me goed.  Maar men hoeft daar niet in te blijven hangen.  Doch de gedachte kan snel post vatten dat men met het tot rust brengen van de geest klaar is.

20 minuten geleden zei TTC:

 

Beetje als Zijn zonder meer, er zou dan niets zijn om het oneens over te kunnen zijn, noch eens. 

 

Zelfs over Zijn kunnen we het eens of oneens zijn.  De uitgedoofde boeddhistische staat is een staat waarin men nog in 'waakbewustzijn' verkeert ook al lijkt dit niet zo.  Het daadwerkelijke 'zijn' is een plaats van absolute, bewuste Leegte in de 'schaduw' van het licht van de Vader.  Waaruit geweten wordt dat de Vader niet louter als Zijn mag worden opgevat.  Het is het 'zijn' waar de Vader en de Zoon 'één-zijn' zijn.  Daar is niet zoiets als de Hoogst Zijnde.  In de bewuste Leegte zijn rangen en standen geheel afwezig.

God (het Ene) blijft een mysterie en dat moet ook zo blijven.  De mens moet ook koesteren dat wat hij niet begrijpt c.q. niet begrijpen kan.  Als ik morgen alles zou weten en begrijpen dan zou ik God zelf zijn.  Er is God, er is mens en waar ze elkaar ontmoeten dat kunnen we bespreken.

1 uur geleden zei TTC:

 

De kleur van de kat speelt geen rol, als ze maar muizen vangt. 

Als ik naar het boeddhisme kijk dan is de staat van 'onbeweeglijkheid' de hoogste staat.  Dat vind ik maar een klein muisje.  Het christendom reikt m.i. toch wel een een stukje verder.   Wie Jezus goed interpreteert en het 'oordeelt niet' praktiseert gaat al snel ruimschoots voorbij aan die onbeweeglijke staat.  Daarnaast zijn al die 'technische' termen nergens goed voor, spiritualiteit is ook voor mensen die niet hebben doorgeleerd.   Het boeddhisme is een interessante leer om eens kennis van te nemen.

25 minuten geleden zei TTC:

 

Niets bestaat, al de rest zijn verschijningsvormen, generaliserend.

 

Ook het 'niets' en de verschijningsvormen hebben elkaar nodig.  Het is complementair aan elkaar maar dan op een ander niveau dan goed en kwaad.  Wat is er anders aan?  Het 'niets' kan op zichzelf staan, in zichzelf zijn.   Waarmee de mens weet dat de verschijningsvorm geen zelfstandigheid kent, maar een afgeleide is.  Het 'niets' is een geheel andere werkelijkheid dan die van de verschijningsvormen.

45 minuten geleden zei TTC:

Alles is zoals altijd afhankelijk van de perceptie van waaruit we kijken, wat je hier mooi omschrijft is een vorm getuigend bewustzijn. Vanuit deze hoedanigheid wordt anders gekeken naar het profane wereldbeeld waarin we als manifestatie participeren, in meer of mindere mate in het duister tastend met betrekking tot het Zijn, ziel en/of monade. De nuance 'hierna' suggereert subjectieve ervaringskennis, een verruimd bewustzijn, transcendent/immanent, ego-transverwarring, klimmende en/of dalende pad, enzoverder, enzoverder. Ik waardeer ten zeerste je pragmatische insteek zodat we speculaties over een hiernamaals achterwege kunnen laten. In relatie tot het spel van goed en kwaad weet ik echter niet of je m'n vraag over non-lineaire katalysatoren hebt opgemerkt, noch dat je hiermee vertrouwd zou zijn.  

 

Wat jij getuigend bewustzijn noemt , dat kent nu juist geen perceptie.  In de vorm (mens) kent getuigend bewustzijn dan weer wel perceptie.  Ik begrijp dan ook niet waarom je spreekt van zoiets als ego-transverwarring.  Het is juist een einde aan alle verwarring.  Omdat intern gezien wordt waar ja/nee perceptie aanwezig is.    Omdat de mens dan intern kennis draagt van 'dat' wat geen ego draagt.  En dan is ook het 'egoloze' nog weer in 2 hoedanigheden.  De Christus is egoloos en doet zich voor als Waarheid.  Maar de Vader is ook egoloos en kan derhalve niet als mens zijnde benadert worden: het is de Christus welke 'mij' bij de Vader brengt.  (Niemand komt tot de Vader dan door Mij). Waar de mens zichzelf verloochent lost hij a.h.w. op in het 'niets'.   Dat zou het einde van 'mij' betekenen.  Maar als alle hoop vervlogen is op een betere toekomst draagt de Christus mij naar de Vader in datzelfde 'niets'.  Je begrijpt dat we ons nu helemaal buiten de voorstellingsbeelden bevinden.   Daarom gebruik ik een soort van 'beeldtaal' en zegt zoiets als non-lineaire katalysatoren mij niets.  Het is ook de wijze waarop Jezus communiceert in de evangeliën , omdat het niet rechtstreeks gezegd kan worden sprak hij in vergelijkingen en allegorieën.

Dat wat buiten de voorstellingsbeelden valt, valt ook buiten het veld van goed en kwaad.  Daarom staat zowel de Vader als de Zoon -die op een bepaalde manier toch weer één zijn- buiten het veld van goed en kwaad.  Wat niet wegneemt dat binnen mijn leven als mens goed en kwaad zich uiteraard gewoon af blijft spelen.  Ik ben me echter van bewust dat op het moment dat ik bv Poetin als het 'kwaad' aanwijs, ik per ommegaande ook het 'goede' schep.  En dat 'goede' ben ik dan zelf uiteraard in die vergelijking waardoor ik een oordeel over zowel Poetin als mijzelf uitspreek.  Voilà, het weten van het uitspreken van een oordeel is mij bekend.  Met de maat waarmee ik meet word ik weder gemeten.  Ik kan dus nooit een 'goed' mens zijn.  Streven naar het 'goede' is tegen de leer van Jezus m.i. wegens het uitspreken van een oordeel.

Het gaat dus vooral om pragmatische kennis betreffende goed en kwaad.  En dat is het weten dat goed en kwaad complementair zijn aan elkaar.  In die kennis -welke van de Christus komt- kan ik mij bewegen in de wereld van goed en kwaad.   Als 'Christus leeft in 'mij' dan is iedereen hetzelfde in het uitspreken van het 'Mij'.  De complementaire opdeling in goed en kwaad is opgeheven....

3 minuten geleden zei TTC:

In dit proces van zelfrealisatie en strijd tegen het dreigende en anonieme ZIJN, wordt de mens geconfronteerd met de medemens. In deze confrontatie met De Ander en de onontkoombare verantwoordelijkheid die daaruit volgt, raken we aan de kern van het gedachtegoed van Levinas. De Ander is niet zomaar een medemens, een gezel in ons levensproject of in onze zelfrealisatie. De Ander is veel meer, en opent volgens Levinas een ‘radicaal nieuwe dimensie in de werkelijkheid, een revelatie van het oneindige’. De Ander is een aanwezigheid die concreet is. Het Gelaat van De Ander doorbreekt onze kring van eindigheid.

Het is de liefde voor 'de ander' waarin ik tot Waarheid kom.  En zo interpreteer ik ook het: "wat gij voor de minste mijner broeders doet".  Of de voetwassing.  Zonder voorwaarden of verwachtingen, zonder eigen belang.  

Daar komen we uit bij de theodicee.   In het menselijk bestaan is ook de mogelijkheid om mij bóven de ander te stellen.  Dan blijven de geheimen van het leven verborgen. Dan blijft de mens wonen in het veld van goed en kwaad.

Ik beschouw Jezus' leer dan ook als een verborgen leer.   In de gerealiseerde Waarheid worden ook de belangen van 'ik en de ander' duidelijk.   Het is het Gelaat van de Ander (nu met hoofdletters) waarin ik mijzelf herken (spiegeling).  Waarmee -heel cryptisch- het óngespiegelde zichzelf spiegelt. Dat is pas een waarlijk wonderbaarlijke vermenigvuldiging.  (je begrijpt dat ik de evangeliën allegorisch begrijp). En dan zit ik toch nog gewoon in het menselijk bestaan anno 2022.  Niks geen geheimzinnig hiernamaals.

Het Zijn bevat hierna niks dreigend of anonimiteit.  In Waarheid kan immers geen angst voor het onbekende meer bestaan.  In het Zijn woont God in een ontoegankelijk licht (1 Timotheüs 6:16)   In dit licht kan niemand zien, je kunt alleen met dat licht méé zien en zo zelf weet hebben van de betekenis van 'zijn' en het niets van de leegte.  Alleen op die (niet)plaats is het eeuwig nu.

2 minuten geleden zei TTC:

Als dat niet lukt binnen één leven, bestaat er dan zoiets als een hemel of hel? 

Dat is geen thema wat mij bezig houdt.  In tegenwoordigheid valt dat thema weg.  

5 uur geleden zei TTC:

In het simpele zit het complexe, in het complexe het simpele. Voor nodeloos complex is er de duisternis waarin we een reeks anomalieën en paradoxen aantreffen, het domein waar we nog maar weinig terugvinden van wat Jezus als wijsheidsleraar zei. 

 

Ok.  Daar gaan we het dan niet over eens worden.  Als wijsheidsleraar acht ik Jezus hoger dan bv de Boeddha.  Meditatie is wel aardig om de geest te doen verstillen, maar Jezus koos voor een radicalere weg.   Daarnaast dient de mens ook tot bepaalde inzichten te komen om de evangeliën te begrijpen , dus je raakt eigenlijk nooit uitgestudeerd. 

Ik vind dat je het gesprek nodeloos ingewikkeld maakt.  Het onderwerp is hier de theodicee en daarin stel ik me op het standpunt dat Jezus een wijsheidsleraar was.  Zoals gezegd , men handelt in de naastenliefde niet, men handelt 'om niet'.  Dus kunnen er ook geen verwachtingen zijn ten opzichte van de ander.  Zijn er wel verwachtingen dan heeft men een ruilhandeltje op het oog gehad: ik doe dit voor jou, maar ik verwacht er wel iets voor terug.

2 minuten geleden zei TTC:

Zie hierin de verwarring opdoemen, want over wiens verwachting hebben we het precies? 

Van jou zelf uiteraard.  Ik zie daar geen enkele verwarring in.

55 minuten geleden zei TTC:

Beetje als de twee-naturenleer? 

Zo zou je het kunnen noemen.  De mens heeft een natuur welke uit de natuur voortkomt en die we allemaal kennen.  Koning zelfzucht regeert daar.  Daar wordt geoordeeld over elkaar, daar nemen mensen elkaar de maat.  Zeg maar de ego-natuur.

Die andere natuur zou je de Christus-natuur kunnen noemen.  Die natuur ziet zonder  maat.  Het heeft gewoonweg die eigenschap van de maat nemen niet.  De Christusnatuur geeft zichzelf weg zonder er wat voor terug te vragen, het 'handelt' dus niet.  (Vandaar dat Jezus de handelaren uit de tempel joeg.)

Beide naturen leven in iedere mens, echter de Christus-natuur is verborgen.  Het is maar net door welke van de twee naturen je je laat aantrekken.  Want beide naturen bezitten aantrekkingskracht.  Alleen is de Christus-natuur een zachte kracht en je kunt je er niet op richten.  Je ergens op richten is nu juist een kenmerk van de duisternis.  De gerichtheid zelve is het licht.

1 uur geleden zei TTC:

 Verder lijk je me te verwijzen naar het non-dualisme waarin de zoeker het gezochte is, in meer of mindere mate bewust door ervaringskennis, het innerlijke transformerend.  

De zoeker is het gezochte is een bekend gezegde.  Ik zeg het net even anders: dat wat jij zoekt, zoekt jou ook.  Je moet idd ervaringskennis opdoen.  Wat wil zeggen dat ik hier leuke anekdote's kan gaan vertellen, maar daar heeft de toehoorder niks aan.  Want iedere uitspraak op dit gebied schept maar weer verwachtingen bij de toehoorder.   En verwachtingen kun je er nou net niet bij hebben bij het opdoen van ervaringskennis.  Zonder verwachtingen zijn is erg moeilijk.  (Een hiernamaals is al een verwachting)

30 minuten geleden zei TTC:

 

Een derde concept is de ‘pragmatische waarheid’. Volgens dit concept is een ervaring ‘waar’ als deze ervaring het individu helpt om een probleem op te lossen of om een situatie meester te worden. Ervaringen of overtuigingen worden beschouwd als handelingen zoals alle andere handelingen, en ware ervaringen en overtuigingen zijn die ervaringen en overtuigingen die positieve consequenties hebben. Pragmatisten hebben kritiek op het correspondentieconcept van waarheid, omdat ze vinden dat dit weinig met het alle daagse leven te maken heeft. Zij willen een mensgerichte theorie en zeggen: iets is waar omdat het waarde voor iemand heeft. Dit concept is dus subject betrokken en probeert niet het subject uit te schakelen. Waarheid is hier valuatie: iets is waar als het samenhangt met onze belangen, iets is niet waar als het niet samenhangt met onze belangen.

Dat is het probleem met de 'Waarheid' van Jezus, die valt juist niet samen met onze belangen.  Waarmee het een universele Waarheid is, wat zoveel wil zeggen dat jij of ik die Waarheid niet kunnen bedenken.  Anders gezegd: het denkend en voorstellend subject kan Jezus' Waarheid nooit vinden. (Het is dus een niet-voorstelbare Waarheid) Dat gezegd hebbende volgt daar uit dat het denkend en voorstellend subject afstand van zichzelf dient te doen.  Dat vinden we terug in Math 16:25.

Wie de leer van Jezus volgt om voor zichzelf een probleem op te lossen die komt bedrogen uit.  Alle theorieën over een verheerlijkt lichaam, een leven in het hiernamaals of whatever zijn allemaal oplossingen voor 'eigen' problemen.  De leer van Jezus gaat daar dan ook helemaal niet over.  Vraag je niet af wat je voor jezelf kunt betekenen, maar vraag je af wat je voor een ander kunt betekenen.  Dat is de boodschap van Jezus, immers alles wat gij voor de minste mijner broeders doet, doet ge voor Mij.  Maar wie of wat is die 'Mij'?   Die Mij is dichterbij dan je hartslag.  Als je Mij gaat opmerken, merk je het opmerken op......

1 uur geleden zei TTC:

Begrijp je denkelijk nu beter, meer in de zin dat elk beeld een verschijning is waar geloof aan gehecht kan worden, maar essentieel niet dat wat waarneemt. Bekering en/of omkering worden geïnterpreteerd naargelang de hoedanigheid waarin het zich in duale zin manifesterende zelf zich bevindt, wat beide legitiem maakt maar allerhande verwarring, misvattingen en strijd in de hand werkend, des levens. Tegelijk, doordenkend hierover, kan er niets gezegd worden over die werkelijke werkelijkheid, het zou immers niet meer dan een volgende voorstellingsbeeld zijn. 

 

Om op die laatste zin in te gaan: de evangeliën staan vol met verwijzingen naar die werkelijke werkelijkheid.  Kennelijk hebben de schrijvers het opportuun geacht om er toch maar wat over te schrijven.  En in navolging hebben velen naderhand er over geschreven.  Jezus wijst de weg naar de Vader en vraagt de lezer om hem te volgen, te wandelen in het licht.  Grosso modo zou je kunnen zeggen dat 'het licht' Waarheid is en de duisternis onwaar.

De duisternis is nu juist de wereld van de voorstellingsbeelden.  Waarmee ik dan weer niet beweer dat 'de wereld' zoals wij die waarnemen niet bestaat.  Maar dat er in de veranderlijkheid van de wereld geen 'autonomie' is.  En gezien dat ik zelf als persoon ook tot die veranderlijke wereld behoor, moet ik allereerst naar mijzelf kijken.  Oftewel: de wereld veranderen heeft geen zin, want die is sowieso veranderlijk.  Maar jezelf veranderen kan wel een mogelijkheid zijn.

Vanuit de werkelijke werkelijkheid wordt het vraagstuk van de theodicee ook opgelost.  Oftewel: waarom staat het volmaakt Goede kwaad toe in deze wereld?  Het antwoord kan alleen gegeven worden vanuit het licht, niet vanuit de duisternis.  Verkeert een mens in duisternis, dan moet hij niet naar 'het goede' streven, maar naar het licht.  Dat is intrinsiek wat Jezus zegt.  En dat klinkt als een contradictie.  Want als God het volmaakt Goede is, waarom zou je dan het goede veronachtzamen?  

1 uur geleden zei TTC:

 

Hoe zie je dat precies 'anders'? Denk dat het verwarrend kan worden door nu net het proces dat we kunnen doorlopen, Paulus was immers aanvankelijk ook dwalend. 

Bekering zoals men dat algemeen interpreteert is eigenlijk een omkering: eerst geloofde men niet in (de christelijke) God en in de bekering gelooft men wel in God.  Maar door te bekeren kom je nog niet tot de werkelijke werkelijkheid.

1 uur geleden zei TTC:

Ik begrijp hieruit dat we in grote mate de wereld 'maken' zoals we denken en handelen, anders dan louter een beschrijving geven? Probeer hiermee beter te begrijpen wat je precies bedoelt met 'voorstellingsbeelden'. 

Het zintuigelijk waarnemen vervormt de wereld.   Het geeft het voorstellingsbeeld dat er 'iemand' is die de wereld waarneemt.  In dat voorstellingsbeeld bepaalt men zichzelf tot allerlei hoedanigheden.   In het geval van veel gelovigen moet die 'hoedanigheid' in een of andere hemel terecht komen na de dood.  Maar die hemel, hiernamaals of hoe men het ook maar wilt noemen is ook al weer een voorstellingsbeeld.  Resumerend, zolang de mens in de wereld van de voorstellingsbeelden zit dwaalt men in de duisternis (Joh 1:5 En de duisternis heeft hetzelve niet begrepen)

Is het je nooit opgevallen hoeveel teksten in de bijbel verwijzen naar het (al dan niet) existentiële zelf?

11 minuten geleden zei TTC:

Het schema bevat dan ook veel tegenstrijdigheden, met velen samen een kluwen. 

Het verhaal van verborgen realiteiten?

Er is een verborgen realiteit, Paulus verhaalt er uitgebreid over.  We 'zien' door een wazige spiegel.  Maar ook in 1 Timotheüs 6:16 staat waar God woont: in een ontoegankelijk licht.  Als mens kun je die verborgen realiteiten bloot leggen, maar wat ik van de meeste gelovigen zie is dat ze aan 'voorstellingsbeelden' doen.  Of zich bezig houden met zaken welke er niet toe doen.    Iemand als Paulus valt te begrijpen als een aanvankelijk dwalende mens welke de verborgen realiteit heeft ontsluiert.  In christelijke taal noemt men dat dan 'bekering'.  Maar ik zie dat anders.

Optie 7. Jezus is een mystagoog.   Omdat ik het woord niet kende, zocht ik het even op.  Een mystagoog is iemand die leeft vanuit een persoonlijke godservaring en die de mogelijkheid van zo'n ervaring ook voor anderen wil ontsluiten.   De wereld zoals wij die kennen is een verdeelde wereld en dat was noodzakelijk anders kan de wereld zoals wij die kennen niet bestaan.   Maar deze wereld geeft wel een 'versluierd zien'.  Alleen de Vader ziet de wereld zoals die werkelijk is.