Thinkfree

Daar ben ik het niet mee eens, Jezus stelt een vraag om te kijken of die man werkelijk weet wat hij zegt. Jezus noemt zichzelf de goede herder.
 

Die uitleg klopt niet, want Jezus noemt zichzelf wel degelijk goed. En daarmee claimt hij God in het vlees te zijn, en dat is hij ook.

Je bedoelt denk ik dat Jezus voor Simon het kruis droeg en dat Simon een beeld is van de navolgende kruisdrager.
 
Onder het kruis
Wat is nu dereden, dat Simon gedwongen wordt om Jezus' kruis te dragen? Het was de gewoonte dat de veroordeelden hun eigen kruis naar de plaats van de terechtstelling droegen. Dit kruis bestond of uit het T-vormige kruis of uit alleen de dwarsbalk, dat weten we niet precies. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat nergens vermeld wordt, waarom de soldaten van de vaste gewoonte bij kruisiging afweken.
De heersende mening is, dat Jezus' krachten het begaven. Immers de hele nacht waren ze al met Hem bezig. Verhoor voor het Sanhedrin, voor Pilatus, voor Herodes en weer Pilatus. Bespotting, bespuwing, vuistslagen, het ruige soldatenspel met mantel en doornenkroon en de geseling. Op Golgotha blijkt ook Zijn lichamelijke zwakte, als Hij uitroept: „Mij dorst".
En de schrijver van de Hebreën-brief zegt, dat Jezus een Hogepriester is. Die in alles verzocht is geweest als wij, uitgenomen de zonde en dat Hij daarom medelijden met ons kan hebben. Simon wordt dan voorgesteld als de „toevallige" voorbijganger die, weliswaar gedwongen, Jezus de helpende hand toesteekt, als Zijn lichamelijke krachten het begeven.
Het probleem is echter, dat geen van de evangelisten deze voorstelling van zaken zo weergeeft. En waar het niet staat. kunnen wij wel onze hypothesen hebben over de oorzaak, maar dat blijven maar hypothesen. Simon wordt in de evangeliën zeker niet afgeschilderd als de man die Jezus helpt en Zijn lijden verlicht. Hoe dan wel?
Om het eens toegespitst te zeggen: Niet Simon helpt Jezus, maar Jezus helpt Simon. Jezus is de Helper en Simon de geholpene. Simon is de voorbijganger, die kruisdrager wordt. Lukas zegt met nadruk, dat de soldaten Simon het kruis oplegden, dat hij het achter Jezus droeg. Het is overduidelijk, dat Lukas hier herinnert aan een woord van Jezus: „Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelf en neme zijn kruis dagelijks op en volge Mij". (Lukas 9:23).
En een ander woord van Jezus: „En wie zijn kruis niet draagt, en Mij navolgt, die kan Mijn discipel niet zijn". Wie door God geplaatst wordt in de gemeenschap met Jezus, die is een navolger en kruisdrager achter Jezus aan. En Simon is hier een beeld van de kruisdragende navolger, al zal hij toen ook wel nauwehjks beseft hebben, wat hem overkwam.
Eigenlijk is er niemand van de menigte dichter bij Jezus dan deze Simon, want hij draagt zijn kruis. En met dit kruis als teken van de gemeenschap van Christus is een mens altijd geholpen en dus ook deze Simon.
Navolging
Nu heeft het er veel van weg, dat we ons met deze exegese op glad theologisch ijs begeven. Juist het lijden van Jezus zullen we toch willen bezien vanuit het gezichtspunt van de plaatsvervanging. Hij is de Zoon van God, Die in onze plaats in het gericht van God staat en de vloek over onze zonden draagt. Die pers treedt Hij alleen, daarin is Hij onnavolgbaar. Jezus had immers tot Petrus gezegd: „Waar Ik heenga, kunt gij Mij , nu niet volgen". (Joh. 13:36)."
En als Petrus Hem van verre volgt, dan loopt dat uit op de verloochening. In dat alles wordt toch duidelijk, dat alleen de Zoon van God de vloek draagt. Daarin is Hij uniek én kan niemand Hem navolgen. Navolging kan en mag nooit zijn: Jezus voor de voeten lopen in Zijn Verzoeningswerk. Dat is het hier ook niet, want Simon volgt Hem Na. Ook is het niet: zelf iets van de genade tot stand brengen. Want Simon draagt het kruis wel. maar wordt er niet aan gehangen. Dan zouden we via een onbijbelse navolging alsnog in de ketterij van Basilides vervallen. Wat is deze navolging dan wel? 
Het gaat hier allereerst om het verlies van de voorbijgangershouding. Toen Jezus voor Pilatus stond, was Simon op zijn land. Toen Jezus naar Golgotha ging. was Simon op weg naar huis. Hij had niet geroepen: „Kruist Hem" en was ook niet bezorgd geweest over Jezus" welzijn. Hij is de voorbijganger. Maar hij wordt hier door ruwe soldatenhand (die hier parallel loopt met Gods milde hand!) 180 graden omgekeerd. Hij kwam de stad in, maar moet nu de stad weer uit. Dit aspect van de navolging is de zelfverloochening. Wie Jezus poogt te volgen in Zijn uniek verzoeningswerk als eens Petrus, die loopt Hem voor de voeten en die verloochent Hem. Maar wie Jezus Navolgt, die verloochent zijn eigen toeschouwershouding!
 
Simon van Cyrene: een kruisvolgende navolger.

Jezus, heeft verzoening gedaan aan het kruis, tot vergeving van zonden. Maar het is wel zo , dat je de kruisverdiensten van Jezus moet geloven. En belijden in je leven.

Allemaal vragen en opmerkingen voor in het feedbacktopic. Verder enkel subjectief geleuter en lange teentjes politiek.

Attentie: het is niet de bedoeling om in gedeelte 'geloof' jullie ongeloof te uiten, graag verwijs ik je door naar gedeelte 'levensbeschouwing'.
laten wij Trajecto het iets makkelijker maken.
 

@Kaasjeskruid succes met je sollicitatie🙂

🤣 
Gooi lekker in een 'grappig' topic in plaats van te experimenteren samen met je vriendjes 😉

Mooi gezegd.
Jezus zegt ik ben het licht der wereld, eigenlijk met al de 'ik ben' uitspraken zegt hij dan God te zijn?
Het is moeilijk @Willempie vooral omdat het een wezen betreft die de eeuwigheid te boven gaat, daarom ook al is het niet compleet uit te leggen hou ik mij bij de drie-eenheid want zo doe je Jezus nooit tekort en daarmee ook de Vader niet.
God kwam in het vlees in de tijd, maar verdween daarmee niet buiten de tijd in de Geest, het is een mysterie die enkel God volledig weet.

Ik geloof dat de Heilige Geest, de Geest van God is. Niet alleen een kracht, maar een persoon, God. Daarom:
Je schrijft verder: Op dat moment kon Hij zich alles herinneren van de tijd toen Hij nog met de Vader in de hemel was.
Een kracht alleen kan je niets in herinnering brengen. Dat kan alleen maar een persoonlijkheid die via woorden (die je leest) en gedachten, opgedane ervaringen in je denken oproept.
Maar aanvullend heb ik een paar vragen aan jou en ik hoop dat je daar in klare tekst op kunt antwoorden:
Was Jezus al Gods Zoon vóórdat Hij werd gedoopt in water❓  Denk je dat Jezus het nodig had in de Heilige Geest te worden gedoopt❓ Je schrijft verder: Hij begon toen ook wonderen te verrichten. Hij gebruikte daarvoor Gods kracht.
Detail: Jezus gebruikte niet Gods kracht; Hij werd door Gods Geest geleid. Hij was voortdurend met z'n hemelse Vader in gesprek en Hij deed alleen wat Deze zei en deed. Ook hier dus een persoonlijke Geest.
Je schrijft verder: Als we bidden doen we dat in Jezus naam omdat Jezus onze Hogepriester is. Jezus bemiddeld dus ons mensen en God. Jehovah wordt ook de hoorder van het gebed genoemd.
Het feit dat Jezus onze Hogepriester is toont nu juist aan dat we niet bij de Vader kunnen komen dan via Hem.
Maar, beste Sjako, je hebt zonder het te weten mij allang duidelijk gemaakt waar bij jullie leer de schoen wringt. Jullie zijn in de veronderstelling dat Christus alleen maar de deur van de gevangenis heeft geopend. Lang leve de vrijheid die Hij ons heeft verworven aan het kruis.
Maar je ziet over het hoofd, dat het Hogepriesterschap een voortdurende dienst is: 
Hebr. 7:17+21 (NBG1951) Want van Hem wordt getuigd: Gij zijt priester in eeuwigheid naar de ordening van Melchisedek... De Here heeft gezworen en het zal Hem niet berouwen: Gij zijt priester in eeuwigheid; Hebr. 7:24 (NBG1951) doch Híj heeft, juist doordat Hij in eeuwigheid blijft, een priesterschap, dat op geen ander kan overgaan. Hebr 8:1-2 (NBG1951) De hoofdzaak van ons onderwerp is, dat wij zulk een hogepriester hebben, die gezeten is ter rechterzijde van de troon der majesteit in de hemelen, de dienst verrichtende in het heiligdom, in de ware tabernakel, die de Here opgericht heeft, en niet een mens. Hebr. 9:13-14 (NBG1951) Want als (reeds) het bloed van bokken en stieren en de besprenging met de as der vaars hen, die verontreinigd zijn, heiligt, zodat zij naar het vlees gereinigd worden, hoeveel te meer zal het bloed van Christus, die door de eeuwige Geest Zichzelf als een smetteloos offer aan God gebracht heeft, ons bewustzijn reinigen van dode werken, om de levende God te dienen? Laat vooral de laatste tekst tot je doordringen: Het bloed van Jezus heeft eenmalig gevloeid, maar daarna reinigt Hij voortdurend (als in een proces) ons bewustzijn van dode werken om de levende God te dienen. Het sterven van Jezus was een eenmalige gebeurtenis, maar het reinigen gaat door tot het moment dat alle bewustzijn gereinigd is.
We hebben dus Jezus in Zijn hoedanigheid als Hogepriester voortdurend nodig. Zonder Zijn voortdurende Priesterschap kunnen we God niet eens dienen. Vandaar dat Jezus zegt: IK ben de Weg, de Waarheid en het Leven. We kunnen God alleen maar Vader noemen als we IN Jezus Christus (dat wil zeggen: "onder Zijn Hogepriesterschap) blijven, nu, morgen en tot het moment dat Hij zijn werk heeft afgerond.
En dáárom is een discussie over de Goddelijke Status van Jezus Christus niet relevant. Tenminste niet meer voor hen die Jezus als hun Hogepriester hebben aanvaard. Alle anderen zullen waarschijnlijk toch in eigen kracht, eigenwijs dat ze zijn, hun toegang tot het Koninkrijk van God willen realiseren. Ik wens hen veel succes.

En dat terwijl er meer dan genoeg wetenschappers waarschuwen voor wat er momenteel werkelijk gaande is. Politici, of ze zich nu christelijk noemen of niet, zijn gewoon corrupt, een enkele uitzondering daargelaten. Enfin, we weten gelukkig wat ons te wachten staat. De Bijbelse profeten vertellen dit ons, daarmee de goddelijkheid van de Bijbel bevestigend, en we zijn veilig volkomen veilig in Zijn hand. "Be still and know......that I am God." Voor wie God niet (willen) kennen rest radeloze angst.
 

1 Johannes 5
7 Want Drie zijn er, Die getuigen in den hemel, de Vader, het Woord en de Heilige Geest; en deze Drie zijn Een.
20 Doch wij weten, dat de Zoon van God gekomen is, en heeft ons het verstand gegeven, dat wij den Waarachtige kennen; en wij zijn in den Waarachtige, namelijk in Zijn Zoon Jezus Christus. Deze is de waarachtige God, en het eeuwige Leven.

En zo gebeurde het gevreesde, het schip liep op de klippen. Peter lag onder de gebroken mast de oude kapitein wazig van de slaap, liep het eiland op. De gebroken vrouw zag dit alles gebeuren, maar wat kon zij doen? Want immers die last op haar rug..
De kapitein kwam op het woeste eiland vol verleiding en at een paddo op meende dat hij goed deed en riep kort daarna, wat een geweldig eiland is dit, zijn realiteit was virtual geworden, ondertussen kreunde Peter, we hebben schip breuk geleden, we hebben schipbreuk geleden, de gebroken vrouw keek in stilte en wist dat zij Peter moest redden, maar hoe want die last moest van haar rug.
Waren zij het levende water en gebroken brood vergeten? Want immers een schip komt niet in die haven van rust als het is vast gelopen op de klippen, hoe nu verder?
Ondertussen mompelde de oude kapitein, ik ga hier toch niet weg, ik ga hier toch niet weg en frommelde nog een paddo naar binnen.
Wat nu?
 

heb ze gezien en de groeten gedaan, ze waren op zoek naar een vrouwelijk lid met een gebroken rug. de oude kapitein sliep, alleen peter zat achter het stuur maar wist niet waar hij heen voer. ik heb ze levend water en gebroken brood aanbevolen, dat raad ik u ook aan beste, wellicht veroorzaakt dat verfrissing en genezing, maar goed ik zal er weer van tussen. 🙂

Sterker nog; vergeving is een onmisbare pilaar in het basisfundament voor herstel.
Indien wij onze broeders en zusters niet vergeven, dan zal Yahweh dé Vader ons ook niet vergeven voor onze zonden; dus om van Gods toorn verlost te worden, dienen wij ook onze broeders en zusters  te ter vergeven.
Bovendien heb je in feiten jezelf ermee als je anderen niet vergeeft, omdat het niet vergeven van anderen een voedingsbodem vormt voor stress en frustratie.
Stel dat iemand je psychisch gekwetst heeft of lichamelijk letsel bij jou veroorzaakt heeft. Als je die persoon niet vergeeft, dan vormt die onvergevingsgezindheid als het ware een plek waar je kwetsbaar bent. Want als er een gedachte of een denkbeeld in je opkomt over de persoon die je gekwetst heeft of letsel bij jou veroorzaakt heeft, dan zal die onvergevingsgezindheid resulteren in stress en/of frustratie. Als je die persoon vergeven hebt, die jou gekwetst heeft of letsel bij jou veroorzaakt heeft, dan heb je vrede met die persoon en zal er geen aanleiding zijn tot stress en/of frustratie, als er over die persoon een gedachte of denkbeeld in je opkomt. Als we moeite hebben met het vergeven van anderen, dan kan het nuttig zijn om God te bidden om hulp, voor het vergeven van anderen.

@Chiel Fernig bedankt voor je verhaal, alleen jij weet werkelijk wat God allemaal voor je gedaan heeft. Prijs, loof en verheerlijkt hem dat is onze vreugd hij die ons het mooiste cadeau ooit gaf in zijn zoon, wat een God.

Oke, dank voor je mening  😊

Kleur is een eigenschap van licht en heeft niets van doen met duister waar geen kleur kan bestaan.

Porno is verkort voor pornografie. Het woord is in de jaren vanaf 1926 tot 1950 ontstaan uit het Franse pornographie, dat weer is gevormd uit het Griekse pornographos, dat zoveel betekent als ‘over hoeren schrijvend’. Dat komt weer van ‘pornos’: die zich aan ontucht schuldig maakt, ‘porné’: hoer. Dat is verwant met pernèmie: ‘ik verkoop (met name levende waar)’. En dat laatste woord is weer verwant met het Latijnse ‘pretium’ dat: ‘waarde van iets, prijs of beloning’ betekent.
Pornografie wil dus zeggen, het schrijven van ontuchtige literatuur  en, sinds de uitvinding van de fotografie en de videografie, het afbeelden/uitbeelden van seksuele handelingen. Uiteindelijk is de pornografie een middel om de sexualiteit van de lezer/kijker te prikkelen.
Uit het voorgaande blijkt dus geen direct verband tussen pornografie en de Bijbel. De Schrift spreekt zich niet over porno uit, gewoon om het feit dat het verschijnsel in Bijbelse tijden niet bekend was. Ongetwijfeld zal er erotische literatuur zijn geweest, maar het begrip als zodanig wordt niet genoemd. Daarnaast is het de vraag of de directe bedoeling van de erotische literatuur was de sexualiteit van de lezer te prikkelen.
Dat pornografie een algemeen verschijnsel is geworden (niet alleen in Nederland natuurlijk) is, naar mijn mening, het gevolg van het feit, dat de mens voor wat betreft zijn sexualiteit, de weg kwijt is. De sexualiteit is commerciële handelswaar geworden; een spel van kunstmatig opvoeren van de vraag en het vervolgens vergroten van het aanbod. Ze maakt een onderdeel uit van een spel voor volwassenen, dat al vele eeuwen tussen mensen wordt gespeeld en zich steeds meer in een neerwaardse spiraal bevindt. Door de grote beschikbaar wordt deelname aan het zinnenprikkelende spel steeds goedkoper, maar moeten de mensen die er aan meedoen ook steeds verder  en fanatieker spelen om hun opgezweepte seksuele verlangens nog te bevredigen.
Het effect van pornografie is dat het het beeld van de Bijbelse en intieme, kwetsbare relatie tussen twee levenspartners onder druk zet. Degenen die verslaafd zijn aan porno, maar ook degene die er voor het eerst mee kennis maakt, merkt dat het zijn beeld van de ander seksueel beïnvloedt: je gaat met andere ogen naar die ander kijken. Daarnaast geeft het de sexualiteit een hogere status dan de Bijbel haar geeft. Dat is het effect van de verslavende werking die van de pornografie uitgaat. Met andere woorden: de sexuele partner raakt onderworpen aan je verlangens seksuele handelingen uit te voeren.
Pornografie is verslavend. Het beschadigt het mensbeeld en werkt liefdeloosheid in de hand. Het wekt heerszucht op. Het zorgt er voor, dat de ander niet meer wordt gezien als een gelijkwaardig wezen met recht op respect (en privésfeer), maar als een object dat je naar believen voor je eigen bevrediging kan misbruiken. Pornografie leidt dus ten diepste tot egocentrische zelfbevrediging.
Als je de uitspraak: „alles is geoorloofd, maar niet alles is nuttig“, in z’n context bekijkt, dan blijkt dat het hier gaat om de relatie met Christus. Dat wat dan ’niet nuttig is’ is dat wat die relatie onder druk stelt of beschadigt. Porno heeft de eigenschap om al je gedachten en verlangens voor zichzelf op te eisen. Een christen die toegeeft aan pornografie zal merken, dat het zijn relatie met Christus, in elk geval tijdelijk, op een lager niveau brengt. De vrede en rust in Christus is na de daad in één klap verdwenen; hij voelt dezelfde eenzaamheid en leegte die ook Adam en Eva voelden, nadat ze van de vrucht van kennis van goed en kwaad hadden gegeten. En het kost duidelijk wat moeite om weer opnieuw met Jezus in het reine te komen. Dit gevoel en deze ervaring is met name het gevolg van een mistap op seksueel terrein. Dat heeft óók te maken met de mate waarin je jezelf de overtreding kunt vergeven.
De context van „alles is rein voor de reinen“ is wel heel erg toepasselijk in verband met pornografie. Titus 1:15-16 (NBG1951) „Alles is rein voor de reinen, maar voor hen, die besmet en onbetrouwbaar zijn, is niets rein. Maar bij hen zijn zowel het denken als het geweten besmet. Zij belijden wel, dat zij God kennen, maar met hun werken verloochenen zij Hem, daar zij verfoeilijk en ongehoorzaam zijn en niet deugen voor enig goed werk“.
Het rein of onrein zijn gaat hier aan de daad vooraf. De daad komt voor uit het denken. Dat denken is rein (schoon) of besmet. Hieruit kun je dus concluderen, dat je wens of beslissing om aan pornografie toe te geven, voortkomt uit een onrein geweten. Een onrein geweten impliceert een misleid of verduisterd denken. Met de opmerking „alles is rein voor de reinen“, dien je dan ook in te zien, dat de tekst vervolgt met: „maar voor hen, die besmet en onbetrouwbaar zijn, is niets rein“. Het is dus de vraag onder welke categorie je wenst te vallen. Het antwoord daarop kun je enkel maar voor jezelf geven. Maar door eerst na te denken voordat je je overgeeft aan de verslavende onreinheid van pornografie, kun je jezelf veel ellende (en beschadiging van je reine relatie met Christus) besparen. Want die eerste misstap, verlaagt niet alleen de drempel voor de volgende, maar doet ook de mate van onreinheid groeien, waardoor je de indruk krijgt dat Christus met elke misstap op seksueel vlak, verder van je af komt te staan.

Wie heeft het over opdringen? Iets niet weigeren staat niet gelijk aan verkracht worden. Alweer iemand die meent in God te geloven, maar ondertussen weigert het trauma achter te laten bij God. En maar praatjes maken over God geneest dit en dat en zus en zo. Maar als puntje bij paaltje komt, weigeren velen te vergeven.

Graag wil ik een getuigenis geven van Jezus, mijn God, hoe zijn goedheid zich over mij ontfermt en hoe ik genezing ontvangen heb
Op 34-jarige leeftijd ben ik ernstig ziek geworden, een ziekte die Schizofrenie bleek te zijn en waardoor ik niet in staat was Sociaal te functioneren. Voordat ik ziek werd ondervond ik al dat ik in de omgang met mensen, vooral groepen, geen aansluiting kon vinden. Dit ervoer ik als een ernstige handicap. Aanvankelijk was het te dragen, ik kan mij herinneren hoe ik, als tiener, met mijn ouders aan tafel zat en dat er druk gesproken werd maar dat ik niet de kracht had om mee te praten. Later op de universiteit werd ik lid van de roeivereniging Argo, maar het trof mij dat anderen veel met elkaar praatten maar het lukte mij niet om daaraan deel te nemen ondanks pogingen die ik daartoe in het werk stelde. Wel was het leuk om bij feesten de hele nacht te swingen tussen anderen of een team te vormen als roeiploeg, zo zie ik daar toch de hand van God in hoe Hij mij toch iets gaf waaraan ik genoegen kon beleven, maar de vraag bleef, hoe krijgen anderen het voor elkaar om zo met elkaar om te gaan en hoe lukt het mij om mee te doen. Maar een antwoord daarop kreeg ik niet. Ik deed wel velerlei pogingen om bevredigende gesprekken te voeren, maar faalde daar even zovele malen in. Wel ben ik bij de roeiclub terecht gekomen doordat een vriend mij daar, met behoorlijk aandringen bij gesleept had. Achteraf ben ik de Heer zeer dankbaar daarvoor, anders was ik wellicht door gebrek aan sociaal contact weggekwijnd. Ook op de universiteit bleek bij een opdracht om als team een werkstuk te schrijven mijn handicap, ik begreep niet waar de anderen het over hadden, al het overleg kon ik niet volgen. Ik voelde mij erbuiten staan en moest de besluiten aan anderen overlaten. Mij werd door hen een bepaald gedeelte om te schrijven toegedicht en gelukkig kon ik daar mee uit de voeten. Ook hiervan zeg ik dat het een zegen was toch een aandeel te kunnen leveren en niet geheel buitenspel te staan, ook hierin zie ik de hand van God die me toch iets gaf dat ik kon. Langzaam bouwde de spanning zich op, het verlangen om bij mensen te zijn, deel te nemen, en er bij te horen, maar het lukte niet. Zo kan ik mij herinneren hoe ik vlak voordat ik ziek werd op een christelijke conferentie was waarbij ik op een afgelegen plek mijn tentje had opgeslagen, dichter bij de mensen was te eng. Ik herinner mij hoe ik sterk verlangde naar contact met de anderen, er werd mij nog een handreiking gedaan door de Heer toen de vader van een gezin dat net iets verderop kampeerde, mij zag en naar mij toe kwam en mij uitnodigde om bij hen te komen. Ondanks mijn hevige verlangen om deel te nemen sloeg ik het aanbod af omdat ik te bang was. Tegelijkertijd was ik enige tijd daarvoor geïnspireerd door een conferentie over mime waarbij ook het gebruik van vlaggen beoefend werd. De conferentie was geweldig, het was fijn om bij mensen te zijn en iets te hebben dat mij inspireerde, ook lukte het wel om een contact te maken maar voldoende was het niet. Maar God liet mij niet in de steek. Op dezelfde conferentie werd ik gedoopt in de Heilige Geest, het was een zalige gebeurtenis waarbij enorme blijdschap mij vervulde, het was alsof de Heer een heel goede grap had vertelt. Later, op de conferentie waar ik kampeerde gaf God mij een gelegenheid zoals die bij mij paste, Ik had mijn vlaggen meegenomen en ik werd door de Heilige Geest gedreven om op te gaan treden bij de eerstvolgende dienst. Mijn twijfel erover loste ik op door tegen de Heer te zeggen "ik vraag aan de mensen die de dienst organiseren of zij het goed vinden dat ik met de vlaggen optreedt en als het goed is beschouw ik het als een woord van U". Zo gezegd zo gedaan, en het antwoord was positief. Tijdens de dienst voelde ik een enorme zalving van de Heilige Geest op mij toen ik naar voren kwam. Na de dienst echter begonnen mensen te bidden met elkaar en toen werd ik weer getroffen door het idee dat ik mee wilde doen maar geen aansluiting kon vinden, het leek niet genoeg te zijn. God greep in door een voorganger die mij bij de hand nam en mij naar een rustige plek leidde. Toen ik een week later thuis was en naar de zondagsdienst wilde gaan begonnen ideeën en gedachten in mijn hoofd te komen die vreemd waren. De dienst heb ik nooit bereikt want onderweg deed ik rare dingen, ik reed met de auto over een fietspad omdat ik de gedachte kreeg een fietseer te zijn, ik raakte in de war en koos het fietspad in plaats van de weg. Opnieuw greep God in, want toevallig werd ik gezien door een politiemotoragent. Ik was in een psychose geraakt en tijdens het gesprek met de agent raakte ik mijn positieven totaal kwijt. Ik werd met een ambulance naar de psychiatrische afdeling ven het ziekenhuis gebracht en opgenomen op de gesloten afdeling. Ik wist niet wat mij overkwam, maar op de afdeling draaide ik opwekkingsliederen en had daar veel genoegen in. Later kwam ik in een revalidatiecentrum terecht, toen ik een beetje opgeknapt was, en daar realiseerde ik mij dat als ik zou gaan doen wat de Heer tegen mij zei, dat ik zou genezen, want er stond in zijn woord dat Hij mijn geneesheer was. Dat ben ik gaan doen en ik kan mij herinneren hoe ik in de bus van Wageningen naar Tiel zat en begreep dat Hij wilde; dat ik een praatje met de chauffeur maakte. Na heel veel denken en ideeën over wat mis kon gaan begon ik dat te doen en het werkte, het pakte zeer goed uit. Het was een zegen om zo'n praatje te maken. In een periode van meerdere jaren werd ik vier keer psychotisch, maar iedere keer kwam het herstel sneller. Het lukte mij om een voorbereidende cursus voor programmeur te doen, op die manier kreeg ik de kans iets te doen dat bij mij paste, ik werkte vanuit het idee om mijn aandeel en verantwoordelijkheid in de maatschappij te nemen en daarvoor te doen wat ik kon. Heel mijn leven was ik in staat geweest om goed te leren, God gunde mij dat ik mijn talent om in afzondering bezig zijn met creativiteit en kennis in praktijk te brengen, daarnaast werkte Hij geduldig aan het ontwikkelen van mijn sociale vermogen. zo waren de ziekenhuisopnamen als een warm waterbad waarin ik de veiligheid en warmte van het gezinsleven mocht beleven. Dat werkte genezend. Langzaam groeide mijn vermogen om gesprekjes te voeren met anderen. Er waren echter ook moeilijke momenten, een keer kreeg ik het zwaar met gedachten en druk op mijn geest, als ik thuis was moest ik mij voortdurend inspannen om het hoofd boven water houden, als ik de straat opging moest ik alle zeilen bijzetten om bijvoorbeeld mijn boodschappen te doen en behouden weer thuis te komen. Dit duurde vier weken lang totdat ik de Heer smeekte om rust. Toen was plotseling op één dag alles volkomen rustig. Het was een gezalfde dag, daarna duurde het nog drie weken waarna de spanning weg bleef, ik was er doorheen. Zo gingen verschijnselen langzaam over. Wonderlijk daarbij was dat wanneer ik in het gebouw van onze kerk was ik bijna totale rust ervoer, helaas kon ik daar niet altijd blijven. Ook maakte ik een periode mee waarin ik in mijn auto naar mijn ouders reisde en om de paar minuten dacht “zal ik maar tegen een boom aanrijden”, maar ook dacht ik “nog een klein stukje verder rijden”, en zo arriveerde ik bij mijn ouders en waren deze gedachten weg. Medicijnen hebben mij zeer geholpen maar genezing brengen zij niet, wel zie ik het als een genade van God dat ze je helpen om het leven nog enigszins leefbaar te houden, maar ik beschouwde mijn echte medicijn als het doen van Zijn wil. Eén maal heb ik proberen te stoppen maar ik begon mij zo beroert te voelen dat ik ze snel weer ben gaan gebruiken, het gevoel dat ik kreeg was op de grens van wat ondraaglijk was. Een half jaar later overtuigde de Geest van God mij dat het nu wel tijd was om te stoppen. In de twee weken daarna beleefde ik situaties in mijn leven die emotioneel waren, twee weken lang dacht ik daaraan en verwerkte wat in mijn geheugen was opgeslagen, toen het na twee weken rustig werd in mijn gemoed wist ik dat ik het medicijn niet meer nodig had, en zo is het tot op de dag van vandaag. De situaties die ik verwerkt had waren fijne situaties, maar mijn gevoel was niet in staat ze te verwerken. Een keer zat ik in een bar en had een biertje en een glas cola bestelt, men had mij ooit vertelt dat je erg ziek kon worden van het drinken van de combinatie, dat bleek te kloppen, maar aanvankelijk nam ik een klein slokje van het één en dan een klein slokje van het ander, na een slokje bier voelde ik mij helemaal wee worden, dan wachtte ik totdat ik weer normaal was en dan nam ik een slokje cola met het effect dat ik me woest voelde worden. Maar ik ontdekte dat als ik de gevoelens verwerkte en liet zakken voordat ik verder ging, ik niet ziek werd. Trouwens dat je er ziek van kan worden klopt, want de laatste slokjes voordat ik naar huis ging sloeg ik achterover en ik was net op tijd thuis om te voorkomen dat ik moest braken. Zo volgde ik de inspiratie van de Heer, want hij was het die mij die ingeving gegeven had. De inspiratie om de stem van de Heer te kunnen verstaan werd bij mij geboren toen een voorganger uit onze kerk verhalen vertelde over hoe hij boodschappen van de Heer ontving en persoonlijke boodschappen voor hemzelf. Dat vond ik zo aantrekkelijk dat ik dat ook heel graag wilde, dat heb ik Hem gevraagd en het heeft een tijd geduurd, maar op een gegeven moment begon hij mondjesmaat te spreken en langzaam groeide dat uit tot meer. Achteraf zeg ik dat hij, ook al kende ik zijn stem niet (bewust) hij toch met mij bezig was. Mijn vader getuigde onlangs dat ik als kind al profetische boodschappen doorgaf en de buren, die een strenge variant van het christendom aanhingen straalden een vriendelijkheid uit die aangenaam was. Door mijn opleiding in de wetenschap geloofde ik dat alles toeval was en wij alleen maar een verzameling moleculen waren, maar ik miste de warmte daarin. Tijdens een vakantie werd ik door God gegrepen en kwam het verlangen in mij op om warmte in mijn leven te ervaren. Ik begreep niet veel van god, maar ik begreep drie dingen, je moest het maar geloven, hij kon alles, maar hij had liefde, dus ook warmte. Daarentegen was de wetenschap koud en ongevoelig, maar ik realiseerde mij dat je het ook maar moest geloven, want de leraren en de boeken vertelden het en ik nam het gewoon aan. Daardoor ging ik nadenken over die christelijke god en een vriend, die ook in god geïnteresseerd was geraakt zette mij op het spoor van de bijbel en daarin las ik een verhaal van liefde en zorg dat mij de tranen over de wangen deed stromen, dit was wat ik zocht. In de komende maanden bleef ik de bijbel lezen als een spons die zich helemaal vol drinkt. Ondertussen gebeurden er wonderlijke dingen, mijn omgeving reageerde op mijn gedachten. Dat kon ik niet wetenschappelijk verklaren want het was statistisch niet meer te verklaren, het gebeurde zo veel dat het geen toeval meer kon zijn. Als ik bijvoorbeeld naar college ging was ik altijd te laat, maar dan beloofde ik god dat ik de volgende keer op tijd zou zijn en als ik bij het stoplicht kwam was het altijd groen. Maar, na veel groene stoplichten dacht ik “als ik tegen god zeg dat ik spijt heb dan helpt hij mij en staat het licht op groen”, helaas bleef het rood, “toen realiseerde ik mij dat ik het wel moest menen, en echt mijn best moest blijven doen om mijn verantwoordelijkheid te blijven nemen. Ik bekeerde mij en zei dat ik echt mijn best zou gaan doen en onmiddellijk werd het licht groen, overigens was ik doorgaans toch te laat maar de heer regelde dat ik toch op tijd was omdat de leraar ook te laat was. Daardoor merkte ik dat het toeval bestuurd werd door iemand, en dat moest god zijn. Af en toe begon de twijfel aan mij te knagen en dan ging ik na wat er gebeurd was en kwam ik tot de conclusie dat hij toch bestond, want hoe konden deze dingen anders gebeuren, wie kon mijn gedachten kennen en mijn omgeving beïnvloeden, want er gebeurde veel meer dan alleen een stoplicht dat rood of groen was. Na drie jaar was de twijfel weg en was ik ten volle overtuigd dat hij bestond en vanaf dat moment hielden ook deze wonderlijke gebeurtenissen op. Maar het bleek het begin te zijn van een leven waarin ik de liefde en de ontferming mocht ontvangen en begrijpen. Het heeft nog een hele tijd geduurd voordat ik in staat was deze warmte, die het onder de mensen zijn met zich meebrengt, echt goed kon beleven. Inmiddels ben ik in staat om bij vrienden te zijn, mee te doen met gesprekken en te begrijpen wat ze zeiden, ik kan het gevoel beleven dat ik er bij hoor en dat ik ook iets in te brengen heb. Het heeft veel voeten in de aarde gehad, maar god is trouw gebleven en ik verwacht nog meer genezing van hem als ik doe wat hij zegt.

psalm 148
1 Hallelujah! Looft den HEERE uit de hemelen; looft Hem in de hoogste plaatsen!
2 Looft Hem, al Zijn engelen! Looft Hem, al Zijn heirscharen!
3 Looft Hem, zon en maan! Looft Hem, alle gij lichtende sterren!
4 Looft Hem, gij hemelen der hemelen! en gij wateren, die boven de hemelen zijt!
5 Dat zij den Naam des HEEREN loven; want als Hij het beval, zo werden zij geschapen.
6 En Hij heeft ze bevestigd voor altoos in eeuwigheid; Hij heeft hun een orde gegeven, die geen van hen zal overtreden.
7 Looft den HEERE, van de aarde; gij walvissen en alle afgronden!
8 Vuur en hagel, sneeuw en damp; gij stormwind, die Zijn woord doet!
9 Gij bergen en alle heuvelen; vruchtbomen en alle cederbomen!
10 Het wild gedierte en alle vee; kruipend gedierte en gevleugeld gevogelte!
11 Gij koningen der aarde, en alle volken, gij vorsten, en alle rechters der aarde!
12 Jongelingen en ook maagden; gij ouden met de jongen!
13 Dat zij den Naam des HEEREN loven; want Zijn Naam alleen is hoog verheven; Zijn majesteit is over de aarde en den hemel.
14 En Hij heeft den hoorn Zijns volks verhoogd, den roem al Zijner gunstgenoten, der kinderen Israëls, des volks, dat nabij Hem is. Hallelujah!
 
dat besef ik wel daarom complimenteer en wijs je ook op je waarde en hoe die trauma's te overwinnen in Christus. op een discussie forum hoort men eerst elkaar te leren kennen om een beeld te vormen en elk aan te pakken op een manier die niet gelijk bot overkomt.
nu verwijt jij mij iets wat jij @Gaitema hebt aangedaan je kent hem niet nog zijn persoonlijkheid en bent er zonder gevoel met een botte bijl op los gegaan, die jongen heeft al zijn problemen aan ons toevertrouwd men dient rekening te houden met de ander en zijn zwaktes, gevoelloos  met bijbelteksten gooien heeft ook geen zin, leer eerst de persoon kennen.
 
op een forum zijn emotie's moeilijk te begrijpen daarom voel ik er niets voor om continu met bijbelteksten te strooien, je hebt ook te maken met een persoon waarin je intresse moet blijken en pak bijbel teksten als het echt moet.

johannes 5
23 Opdat zij allen den Zoon eren, gelijk zij den Vader eren. Die den Zoon niet eert, eert den Vader niet, Die Hem gezonden heeft.

johannes 5
23 Opdat zij allen den Zoon eren, gelijk zij den Vader eren. Die den Zoon niet eert, eert den Vader niet, Die Hem gezonden heeft.

Bedankt voor deze tekst, de thema's "trots" en "hart" zijn relevant voor mij.