TTC

Dat is vandaag meer dan duidelijk, eerder hallucinant.

Verdriet lijkt me inderdaad altijd een innerlijke kwestie, de redenen daartoe kunnen divers zijn. Een kras is makkelijk herstelbaar, de schade die mensen elkaar aandoen lijkt me net iets moeilijker waardoor mi Gods verdriet kan opgewekt worden.

Misschien kunnen we dan terug naar het topic, de taal is hier mi ondergeschikt aan. Eenvoudig gesteld: Kan God verdrietig zijn? J/N volgens bepaalde teksten. Indien J, waarom is God verdrietig? Ik neem aan dat het menselijke lijden hierin centraal komt te staan, en dat is overweldigend.

De bijbel is nu eenmaal een archaïsch document, dat weet iedereen wel.

Dat geloof ik vrij, ook heel anders dan een God die ingezet wordt om iedereen te straffen/onderdrukken.

Wat ik nog las, het doel vergeten is de meest voorkomende domheid van een mens. (Nietzsche)

Om problemen te creëren had God tijd en ruimte nodig, en mensen die ze willen oplossen. Er is voorafgaandelijk goed over nagedacht, denk ik.

De handleiding staat op wikipedia De theorie van positieve desintegratie (TPD), geformuleerd door de Poolse psycholoog en psychiater Kazimierz Dąbrowski (1902-1980), is een humanistische persoonlijkheidstheorie, net als de meer bekende behoeftepiramide van Dąbrowski's vriend Abraham Maslow. De theorie beschrijft hoe individuen zich in vijf niveaus tot een persoonlijkheid kunnen ontwikkelen. Centraal staat dat een gevoelig zenuwstelsel en andere aangeboren eigenschappen van een individu in wisselwerking met diens sociale omgeving kunnen leiden tot gevoelens van ‘anders zijn’, of zelfs tot

Zeker met je eens, ook herval is mogelijk in het labyrint des levens.

Geldingsdrang is mi relatief te beschouwen, zo zijn er ook mensen die absoluut een systeem in stand willen houden terwijl het al lang doorprikt werd. Op deze manier is het niet zo moeilijk om te begrijpen waarom God verdrietig kan worden, en misschien zelfs spijt kan krijgen van z'n creaties. En met je eens wat die kantelmomenten betreft, die kunnen ook zeer schokkend zijn/worden.

Die theodicees komen spontaan de revue voorbij binnen het onderzoek, net zoals het element van beperkte rationaliteit. Dit laatste wil eenvoudig zeggen dat er een reeks van oplossingen bestaan maar ze worden niet in praktijk omgezet, met in het verlengde Gods (en menselijk) verdriet.

Met je eens, er werden verschillende verklaringen bedacht. Een theodicee (van het Klassieke Grieks: theos (God) en dikè (recht, rechtvaardiging): de "rechtvaardiging van God") is een argumentatie die een rechtvaardiging moet zijn voor (het geloof in het bestaan van) een God die zowel volmaakt goed als almachtig is, terwijl er toch kwaad in de wereld bestaat (het probleem van het lijden). Een theodicee poogt een logische verklaring te geven voor deze paradoxale combinatie van eigenschappen en feiten. Er zijn in de loop van de geschiedenis verschillende theodiceeën opgesteld. Het woord stam

Dat is hetzelfde in andere woorden, er kan ook in halve waarheden gesproken worden.

Ja, leugens zijn noodzakelijk om naar waarheid te kunnen zoeken, anders zou het leven maar een doods spel zijn.

Dan is God toch niet zo apathisch dan in sommige theodiceeën beweerd wordt, net zoals wij ons kunnen inleven in het lijden van de mensheid.

Omnipotent betekent dat God ook kan liegen, wellicht een kwestie van interpretatie en/of hoe we God definiëren.

Ik zou zeggen, uiterst gevoelig.

Fijn te horen, en als God omnipotent is dan kan Hij ook verdrietig zijn, het is mi de logica zelve.

Persoonlijk zou ik ook wel huilen als meer mensen zouden wakker worden, uit intense blijdschap onder de noemer 'hoe meer zielen, hoe meer vreugde'. De vraag stelt zich mi of het verhaal van Lazarus letterlijk dient genomen te worden of dat het een metaforische zinspeling naar het leven is. Dat verwijst naar de egotransverwarring of de twee-naturenleer, logischerwijs kan dat wat verwarrend zijn/worden.

Met dank, zou dat in dat specifieke geval niet eerder uit blijdschap/vreugde zijn? Het lijkt me ook een beetje diffuus, huilt Jezus hier vanuit z'n hoedanigheid als mens of als God? Interessant, neem ik mee.

Voor m'n nieuwste onderzoek heb ik me de vraag gesteld of God ook verdrietig kan zijn en uit welke Bijbelse teksten dit kan blijken. Ik ben alvast benieuwd naar jullie reacties.

Dat wringt zeker, je topicvraag herinnert me aan Schumpeter waarbij er ook niet naar de meerderheid geluisterd wordt. In hetzelfde boek zette Schumpeter een theorie van de democratie uiteen, die tot doel had, dat wat hij de "klassieke leer" noemde, uit te dagen. Hij betwistte het idee dat democratie een proces was, waarbij de kiezers zich identificeren met het algemeen belang, en dat politici dit algemeen belang vervolgens uit naam van de kiezers uitvoerden. Hij betoogde dat dit onrealistisch was, en dat de onwetendheid en de oppervlakkigheid van de mensen betekende dat zij in feite tot o

Sommige, net zoals er religieuze charlatans bestaan. God is alles, wat is het verschil dan tussen een filosoof en een wijsbegerige?

Waarom lijk je soms op een grammafoonplaat? Wat is het verschil tussen een filosoof en een wijsbegerige, nog niet over nagedacht?

Escapisme zal ons niet helpen, wel daadkracht. Van wat heb je nu zo'n angst, van mensen?