TTC

De bron is onveranderlijk, de interpretatie divers.

Of hybridisatie wat eenvoudig lijkt, maar misschien ook tot heel andere conclusies leidt. Syncretisme is in de godsdienstwetenschappen het naar elkaar toegroeien van religies, een poging om uiteenliggende of tegengestelde geloven en religies met elkaar te combineren. Een equivalent woord kan fusie of hybridisatie zijn. Het syncretisme is ook de samengroeiing en versmelting, onder andere van wereldbeschouwingen van verschillende herkomst, zonder dat er echte samenvattende beschouwing wordt bereikt. (bron)

Met de tweenaturenleer wordt dat inderdaad een moeilijk debat, hoe kan immers iets waar en onwaar zijn tegelijkertijd. Dat verandert als de cirkel doorbroken wordt, maar misschien dat de vlinders wel worden overrompeld en vermorzeld door de rupsen?

Had het eigenlijk over het onderstaande, voor de ene is een dogma een onwrikbare waarheid, voor de andere een onwrikbare onwaarheid. Dogmatisme is de meer algemene duiding voor een overtuiging of houding waarbij iemand niet meer in staat is zijn opinies te herzien op grond van nieuwe informatie. Het begrip "dogmatisme" impliceert dat iemand zijn overtuigingen op een onnadenkende en conformistische manier hanteert zonder de fundamenten daarvan in vraag te willen stellen. (bron)

Het topic handelt sowieso over dogma's, het begint bij verschillende interpretaties van dat begrip. En de wijsheid van God, onder welke term valt dat?

Ubermensen? Over wie heb je het?

Jezus zei iets anders, zo staat hier. De Joden dan zeiden tot Hem: U bent nog geen vijftig jaar en hebt U Abraham gezien? Jezus zei tot hen: Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: vóór Abraham werd, ben Ik. Zij namen dan stenen op om ze op Hem te werpen. (Johannes 8:57-59)

Ook interessant, ik dacht je ergens eens sprak over zeven hemelen. Hieronder wordt gewag gemaakt van 365 hemelen. De kerkvader Ireneüs van Lyon (ca. 140-ca. 202) schrijft in zijn Adversus Haereses de constructie van een ander pleroma aan Basilides toe. Daarin komen een aantal goddelijke gestalten uit elkaar voort. Uit een Ongeboren Vader ontstaan Geest (Nous), Verstand (Logos), Inzicht (Phronesis) en Wijsheid (Sophia). Uit het laatste paar ontstaan krachten als engelen die een eerste hemel scheppen. Daaruit ontstaat een tweede hemel en dat herhaalt zich tot er 365 hemelen zijn. (bron)

Jehovah wordt gezien als een eon, als een emanatie van de Moeder en de Zoon. In alle gnostische teksten over het pleroma verschijnen dan eonen. Dat zijn emanaties van de Moeder en de Zoon. Het zijn goddelijke krachten van een lagere orde. In vrijwel alle teksten hebben de eonen een vorm van een ruimtelijk aspect. Het kunnen entiteiten zijn, die de bewustzijnsniveaus beheersen die er tussen hemel en aarde zijn. Over het algemeen is er sprake van een hiërarchische structuur van eonen. De meest uitgebreide beschrijving van een pleroma is in de teksten van de vier versies van het Geheime Boek

Sjako kan/mag daar niet over spreken/nadenken, dat is hem verboden.

Dat is wat de Demiurg wellicht beweert, waarom zij hij dat doen?

Omdat Jehovah een afgeleide is van het pleroma dat geen begin heeft. Er worden hier dus twee verschillende referentiekaders gebruikt.

Resultaat eerste stap: CF/F - C/F = B/F (op gelijke noemer plaatsen) CF - C = B (gelijke noemer weghalen) CF = B + C (CF afzonderen) CF/C = B/C + C/C (alles delen door C) F = B/C + 1 (vereenvoudigen) Willempie?

Jehovah heeft inderdaad veel kracht aan z'n moeder onttrokken zodat hij de wereld kon scheppen, op die manier wordt het dispuut ook helder. Die schepping is het resultaat van een breuk binnen het pleroma. De laagste eon, Sophia, ook wel Pistis Sophia, wil uit zichzelf iets voortbrengen zonder de wetenschap van haar paargenoot en de vader. Dat heeft een misgeboorte tot gevolg. Die wordt door Sophia buiten het pleroma gestoten. Het is de Demiurg, ook wel Jaldabaoth genaamd. In de gnostiek wordt die vereenzelvigd met JHWH, de Hebreeuwse God van het Oude Testament. Hij heeft veel kracht aan z

Zoals het dogma 'geld is schuld'?

Dat is oprecht mooi en congruent gezegd Kaasjeskruid, dank. Het is een eenheid dat zich ontvouwt als drie manifestaties, we kunnen het dan ook dubbel beschouwen. Wat is het fundament dan wel volgens jou?

Heb je zelf nog een wens?

Denksystemen die misleidend zijn, wie is dan de misleider in dat geval?

Als het over dogma's gaat. Onder religie (van het Latijnse religio) wordt gewoonlijk een van de vele vormen van zingeving, of het zoeken naar betekenisvolle verbindingen, verstaan, waarbij meestal een hogere macht, opperwezen of god centraal staat. In bredere zin duidt het woord 'religie' op een algemenere vorm van spiritualiteit, gevoelens, gedachten met betrekking tot de zin van het leven. Deze religiositeit kan al dan niet beschouwd worden in relatie tot een macht, of manifestaties van een macht, of een (bewust) niet nader gedefinieerd beginsel, essentie of entiteit. Het gaat daarom du

Religie op zich misschien niet, tribalisme een andere zaak.

Over de Goden blijkt men alles te weten, over aardse dingen blijkbaar veel minder. Wil dat ook zeggen dat religie enkel misleidend is?

Zoals? Er is sprake van een Vader, een Moeder en een Zoon. De Vader ziet zich weerspiegeld in het lichtwater dat hem omgeeft en realiseert zich dat hij zichzelf ziet. Die gedachte verzelfstandigt zich en dat creëert de Moeder, vaak aangeduid als de Eerste Gedachte of ook wel Barbelo. Zij ontvangt een lichtvonk van de vader en produceert een Licht, de Zoon. Die wordt door de Vader gezalfd en daarom de Gezalfde, Christus, genoemd. (bron)

Het zijn debatten die pas betekenis krijgen op een hoger cognitief niveau, naargelang het spirituele groeiproces dat we doormaken. Zo zou je ook kunnen beginnen bij het pleroma maar dat heeft voor velen weinig relevantie met het leven van alledag. Het is echter wel op dit aardse niveau dat de strijd gevoerd wordt, vaak om heel andere redenen dan religieuze.

Dat is redelijk mild uitgedrukt, daarom ook dat we het beste hopen maar het ergste vrezen.

Dat is vrijheid van keuze Willempie, net zoals elementaire beleefdheid. Als dogma's doorzien worden dan is dat geen garantie voor (h)erkenning, wat op zich redelijk schokkend kan zijn. Wanneer men denkt dat men iets weet is er vaak ook een element van overtuiging of geloven aanwezig, dat men echter soms niet graag wil erkennen. Men is soms geneigd de eigen meningen zo objectief mogelijk te willen zien, waarbij het aanwezig zijn van geloof of vertrouwen in de eigen mening het objectieve karakter ervan vermindert, en daarom onwenselijk is. Het spreekt voor zich dat iemand ergens in