TTC

Dat is hetzelfde, nu nog springen.

Daar lijkt heel die kwestie op inderdaad, in ieder geval minder eenvoudig dan de wedergeboorten van de Albert Heyn.

Het is voor dubbele interpretatie vatbaar, want wie loochent wat binnen de cluster ware/valse zelf? Ontkent het valse zelf het ware zelf of is er enkel het ware zelf dat zichzelf loochent om op die manier de zoektocht naar zichzelf in stand te houden? Ja, het is op z'n minst enorm verwarrend wanneer ontkenning hierin een rol begint te spelen.

Er zijn verschillende visies mogelijk. Dit ging over de vraag wat zelfloochening zou kunnen betekenen, denk de kwestie tussen het valse en ware zelf.

Anderen noemen dat het proces van heiliging, het gaat natuurlijk niet om de naam maar om de beleving.

Zelfactualisatie is geen eenvoudig proces, het kan mensen ook totaal ontredderen met gevolgen die niet altijd zo prettig zijn.

Het is eigen aan christenen, is een evidentie naar z'n aard.

Is dat niet hetzelfde als altruïsme?

Een en ander wordt snel duidelijk wanneer dat punt zelfactualisatie bereikt wordt, denk daarom ook dat die zogeheten wedergeboorte niet zo prettig is dan men wil voorstellen. Dat zoiets kan zonder aanverwante gevoelens lijkt me twijfelachtig, denk zelfs dat die gevoelens ook veel extremer ervaren kunnen worden.

Ontkenning is een psychisch afweermechanisme. Het verschijnsel treedt op als iemand wordt geconfronteerd met gevoelens of emoties die moeilijk of helemaal niet te accepteren zijn. De persoon spreekt dan de feiten tegen om het negatieve gevoel niet te hoeven confronteren. (bron)

Wat is zelfloochening binnen deze context?

Zelfactualisatie lijkt minder makkelijk dan de theorie laat vermoeden, eerder angstwekkend wat je dan te zien krijgt.

Onderzoek maakt duidelijk dat het toch niet zo is zoals je beweren wil.

Het beschikbare is niet altijd gekend door iedereen, dit kan ook indruisen tegen de eigen opvatting hierover waardoor er enige frictie kan ontstaan. Binnen het kader van zelfactualisatie zijn dit bijzondere aandachtspunten die best niet onderschat kunnen worden.

Zou het dan ook niet nuttig zijn om eerst gedegen kennis te nemen van dat wat voor iedereen beschikbaar is?

Hoe zou je dat te weten kunnen komen?

Zou het kunnen dat men kampt met die elementen van beperkte- en/of begrensde rationaliteit van waaruit een en ander volgt?

Als er al zoiets bestaat als hoogheidswaan dan kunnen we ons legitiem de vraag stellen of laagheidswaan ook bestaat, dit niet om het ene beter te laten lijken dan het andere maar als een ernstige vraag binnen het kader van een herstelonderzoek. Al doende komen we terecht bij de elementen van beperkte- en/of begrensde rationaliteit, hiermee zeggend dat niet iedereen beschikt over dezelfde kennis om een gegeven probleem op te lossen. Hierbij, een werelds probleem kan als megalomaan gezien worden, naar analogie zou dan de oplossing ook megalomaan genoemd kunnen worden. Ik denk dat we hiermee alva

Een gedegen herstelonderzoek kan beslist helpen, zij het met een netelige kanttekening omdat je misschien dagelijks en extreem bewust getuige wordt van iets dat je zelf in de verste verte niet eens had verwacht alvorens hieraan te beginnen. Het mag dan ook snel duidelijk worden dat zoiets best in alle sereniteit en met zorg behandeld kan worden, ter vermijding van nog veel meer tumult dat geenszins zou stroken met wat de vreedzame en goedbedoelende betrokkenen in alle ernst nu net trachten te zeggen. Kortom, het nuchter beschouwen van de wereld waarin we leven geeft het romantische hier en nu

De premisse was ooit, de waarheid komt tot stand door in tijden van crisis onzin maar genoeg te herhalen. De vraag stelde zich of er in deze stelling geen anomalie was gekropen in die zin dat de crisis niet nu net een gevolg was van het herhalen van onzin, zij het misschien niet eens bewust waardoor we telkens opnieuw geconfronteerd worden met dezelfde perverse effecten. Dit zou immers betekenen dat we een systeem onderhouden dat na verloop begint te lijken op een auto-immuunziekte, met inbegrip van allerhande neveneffecten die we misschien niet altijd goed begrijpen maar wel bestrijden omdat

Een aantal zegt dat schizotypische mensen alsmaar verwarring stichten, nog veel meer mensen stellen zich echter nooit de vraag waarom ze dat doen en ervaren dat enkel als uitermate lastig en confronterend. Heel misschien zoeken ze enkel wat aandacht om iets te zeggen waar je misschien zelf nog nooit hebt over nagedacht maar wel je levensvreugde kan verhogen. Op die manier lijken ze misschien op hartloze kamikazepiloten die het goede willen cultiveren maar niet in lukken zonder dat een open dialoog tot stand komt. Toegegeven, er zijn veel variaties/strategieën te bedenken en in het beste geval

Oppervlakkig gezien zou ik zowat heel de wereld kunnen verwijten voor het eenzame en troosteloze leven dat ik leid, hiermee conformeer ik me aan de gangbare norm en dat alsof ik nooit geleerd zou hebben wat het is om sociaal te zijn. In schijnbare tegenstelling verwijt ik dieperliggend niemand iets, het is vooral vanuit deze diepgang dat m’n vreedzame aspiraties gevoed worden maar ook m’n emoties en gemoedstoestand niet onberoerd laat. Tussen oppervlakte en diepte zit echter een gigantisch scala aan visies en interpretaties die het voor herstelonderzoekers niet makkelijker maken, en dat in hoe

Zelfkennis is het vermogen om de eigen denkwijze, de mogelijkheden en de onmogelijkheden van de eigen geest en van het eigen lichaam te kunnen inschatten en daar rationele conclusies uit te trekken. Het wordt ook wel 'intra-persoonlijke intelligentie' genoemd. Anderzijds is het een feit dat volledige en betrouwbare zelfkennis slechts dankzij de omgang met anderen verkregen kan worden. Ieder persoon heeft in zijn persoonlijkheid facetten die hij alleen in contact met anderen - dus in sociale situaties - kan leren kennen.

Heeft weinig met zelfactualisatie te maken, denk ik.

Zonder empathisch vermogen zal dat beslist leuk zijn, neem ik aan.