TTC

De bewustwording van wie je al was van voor je geboorte waardoor de perceptie op het leven radicaal wijzigt, het psychodrama gaat verder. Spring maar, heeft niets met het topic te maken.

Dit topic gaat over zelfactualisatie, als het correlaat niet gezien wordt dan is dat jammer.

Dit is een ernstig topic.

Tiens, hebben we daar nog niet aan gedacht?

We zijn bezig over zelfactualisatie, dat gaat over onthechting.

Moeilijker dan gedacht.

Keer op keer.

Zelfactualisatie is een individueel proces dat kan doorlopen worden, het zegt niet dat anderen dat begrijpen door dit proces niet te doorlopen. Perfectionistisch, heeft hoge standaarden voor zichzelf en anderen Zeer nieuwsgierig, verlangen om te weten Zeer onafhankelijk, autonoom, minder gemotiveerd door beloning en bewondering Zoeker van ultieme waarheden, zoekt naar patronen en betekenis in het leven Houdt van uitdaging, voorkeur voor het nemen van risico's Woede over onrechtvaardigheid en morele inbreuken, goed gevoel voor rechtvaardigheid Brede in

Verloopt een dergelijk proces instant, schoksgewijs en/of is er ook een fluweelzachte manier denkbaar?

Topic mag alweer gesloten worden.

Heeft dit allemaal te maken met persoonlijke zelfactualisatie tot doel stellen?

Door niets te doen laat je de duivel z'n gang gaan, wekt dat geen schuldgevoel op aangezien je ook weet dat hij dat doet? Maar is dat op zich een antwoord op de vraag van het topic?

De weg naar zelfactualisatie is dan een lijdensweg, zoiets?

Wellicht bedoel je dan dat je inzicht krijgt in het duivelse spel waar verwarring troef is en je niets aan kan verhelpen?

Gesteld dat zelfactualisatie een nieuw doel wordt en onze hersenen als een soort labyrint waarin het individuele zelf gevangen zit, zou het dan ook niet mogelijk zijn dat er binnenwegen zijn om tot bevrijding of realisatie van ons groeipotentieel te komen? En als dit lukt, hoe zou dit het leven van de betrokkene kunnen veranderen? Verloopt een dergelijk proces instant, schoksgewijs en/of is er ook een fluweelzachte manier denkbaar? Zomaar wat vragen op een woensdag in de lente van het jaar 2019.

Ik denk onderhand dat zowat elke oplossing onrealistisch is, simpelweg omdat ze een oplossing bieden voor realistische problemen die niet opgelost geraken binnen dat wat we het alledaagse denken plegen te noemen. En als het sociale alternatief gekaderd wordt binnen het soort denken dat tot de problemen heeft geleid dan zal nu net dat ook weer tot problemen leiden. En zo kunnen we nog wel een eindje doorgaan, zelfs eeuwen zegt een aantal.

Wat begint met iets ernstig wordt steeds ondermijnd door de Duivel, en zijn onwetende volgelingen.

Je zou zomaar kunnen beginnen denken dat je voor dat woord een andere naam kan verzinnen en niemand heeft er nog een probleem mee.

Maar het is alweer gelukt, zo gaat het verder.

Je weet ook niet hoe pijnlijk jouw woorden voor die mensen zijn, het kan de laatste druppel zijn om deze zielloze wereld definitief te verlaten.

Er zijn nogal wat planeten, ik leef nu hier.

Hoeft natuurlijk niet, er zijn ook mensen op aarde die weet hebben van die kapitale denkfouten. Die denken dan weer dat ze in een verkeerde wereld terecht zijn gekomen, een aantal pleegt dan ook zelfmoord.

Zelfs een wereld waarin men kapitale denkfouten niet eens opmerkt maar zich wel elke dag beklaagt over de blindheid van de mens, zo kunnen we de hemel buiten de dampkring plaatsen en de hoop koesteren dan men ons van daaruit gaat komen helpen. Als manifestatie is het een wonder, dat het überhaupt mogelijk is.

Het is altijd wel iets.

Cognitieve flexibiliteit kan op verschillende manieren aangewend worden, zelfs vastroesten.