TTC

Er is nog een manier die finaal exact op hetzelfde neerkomt, behorend tot dezelfde familie. Stel dat je nog een schuld hebt dan boek je die over naar je eigen vermogen, de schuldeiser kan op zijn beurt de vordering overboeken naar z'n bankrekening. Leg deze drie naar denkpiste kwalitatief verschillende opties naast elkaar en het komt steeds op hetzelfde neer.

Technisch gesproken de eenvoud zelve, veel andere variaties zijn te bedenken. De prijs van onwetendheid en gebrek aan interesse in het leven als dusdanig.

Ik sluit m’n herstelonderzoek af in een wereld waar optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen veel te moeilijk bleek, wat aanvankelijk tot veel frustratie leidde transformeerde echter naar compassie en medeleven zonder verwijt aangezien het in alle onwetendheid geschiedde. Verder blijf ik hopen dat er meer naar elkaar zou geluisterd kunnen worden, eenvoud, communicatie en wederzijds begrip is namelijk minder makkelijk dan het lijkt, ondanks het vanzelfsprekend zou kunnen zijn.

Als we wisten wat we deden dan hadden we geen onderzoek nodig, zo zal morgen die geambieerde paradigmashift van de nieuwe GGZ misschien een combinatie worden van wat we vergeten zijn en dat wat we nog nooit gezien hebben. Wat we vergeten zijn lijkt dan het meest praktische om ons over te ontfermen, op basis van wat we reeds weten en ook door iedereen gekend en eenvoudig begrepen kan worden. Maar is dat werkelijk zo?

Heel af en toe stellen OPS-lijders vragen waarop amper iemand een antwoord op heeft, ondanks in veelvoud het antwoord al gegeven werd. Het is dan ook fascinerend om te achterhalen hoe dat nu precies komt maar dat betekent ook dat de betrokkene zich nog meer zorgen begint te maken. Ergo, als ervaringswerkers in de GGZ gevraagd wordt om te getuigen in de hoop lotgenoten hiermee te kunnen helpen dan is dat geen garantie op succes, ondanks de oefening oneindig kan herhaald worden, wat vermoeiend is.

Mijn mening is dat weinig GGZ-experten begrijpen waar het inhoudelijk nu precies over gaat, ondanks alle bewijslast die klanten aanleveren. In dit geval spreken we dan over de omgevingsfactoren waarop het zelf op deze of gene manier reageert, in combinatie of interfererend met innerlijke groeiprocessen naar steeds meer bewustwording waarbinnen ethiek een steeds prominentere rol krijgt. Hoe het zelf of het individu hiermee omgaat is nog een andere kwestie, net zoals het onbegrip kan blijven aanhouden door geen of nauwelijks aandacht te hebben voor dat wat inhoudelijk gezegd wil worden en voor i

Volgens Sartre, pas als de mens zich los weet te maken van de voorstelling die hij van zichzelf heeft of die anderen van hem hebben, en in alle vrijheid zijn keuzes maakt, vanuit het 'niets' zonder doel of opdracht, kan hij existeren als authentiek persoon. Vreemd is het, en met niets kunnen we ons verlossen van onze geldketenen, daarom de stelling dat niets helpt.

Hoe graag ik het ook anders zie, als mensen willen blijven geloven dat er geen pasklare oplossingen zijn voor begrotingstekorten, staatsschulden, pensioentekorten en diens meer dan is geloof een kwestie van desinteresse voor dat wat we eenvoudig zouden kunnen weten. En het is pas wanneer we dat wel weten dat het ons zorgen kan beginnen baren, als vanzelfsprekend gezien de impact op het maatschappelijke welzijn. Maar hoe dan verder? Volgens existentialisten en absurdisten is de wereld irrationeel en niet vatbaar voor menselijke logica, logischerwijs zouden we dan een ander soort logica

Ken je dat, je licht werpen op de duisternis om er dan door opgeslokt te worden? Het is een andere manier om te zeggen dat een herstelonderzoek je ook dermate kan begeesteren dat er nooit een einde aan komt, het willen weten zonder bevrediging en zonder aandacht voor wat anderen je misschien al honderd keer gezegd hebben. Tot het besef daagt, plotsklaps.

Ik blijf het fascinerend vinden hoe krachtig eenvoud is, in sommige gevallen zelfs overweldigend en schokkend. Dat is waar de oefening in essentie over gaat, niet over raketwetenschap die veel mensen al bij aanvang afschrikt. Niettemin is de oefening doordacht en in de eerste plaats bedoeld voor GGZ-experten om hen zelfstandig en ervaringsgericht toe te laten verbanden te leggen met diverse psychische ongemakken. Dit lukt logischerwijs enkel als men ook bereid is deze oefening aandacht te schenken, ze op te lossen om pas dan te gaan interpreteren en naar waarde in te schatten. Zover komt het e

Ja, wie de sprong waagt van de onderhoudsniveaus naar de zijnsniveaus kan zich daar serieus in verslikken, gekende materie.

Magie betekent verduistering, je zal je werk nog hebben. Zeg dat wel, het is leven in een letterlijk tragisch absurde wereld, met straks WOIII als een normaliteit.

Als we met logisch redeneren kunnen begrijpen hoe een waan tot stand komt, noemt het dan nog steeds een waan of gewoon het logische resultaat van deze of gene manier van denken? Is het dan niet louter kunst om een en ander te corrigeren wanneer blijkt dat een misschien initieel goedbedoeld systeem z’n perverse effecten laat opmerken? En is het dan ook niet logisch dat hoe langer we deze trend aanhouden hoe radicaler aanvankelijk de sociale alternatieven lijken? Is het dan niet allemaal een kwestie van perceptie, doelstelling en cognitieve flexibiliteit? En wat betekent dendritische overprikkel

Spreken over wanen is altijd heikel, het is daarom misschien beter om te spreken over verschillende referentiekaders die kunnen leiden tot cognitieve dissonantie. Ondanks dit een onbehaaglijk gevoel kan opwekken laat het meer openheid toe, dat wat we kunnen begrijpen onder open dialoog maar toch niet altijd zo makkelijk is dan de theorie doet vermoeden. Dit geldt zeker wanneer de kloof tussen de verschillende referentiekaders zo groot wordt dat dialoog niet meer mogelijk is zonder een radicale transformatie van hoe we naar een probleem kijken. Maar net dat laat het idee van wanen en bijhorende

Als we tien jaar ervaringsgericht herstelonderzoek kunnen samenvatten op een A4’tje, zou het dan niet kunnen zijn dat het in kleine dingen zit? En zouden we dat wel geloven als het finaal kinderlijk eenvoudig blijkt te zijn? Hoe denken lotgenoten hierover? Ja, maar dat staat zelfs niet ter discussie, waarom zou het?

De beste crowdfunding die ik ken is alles halveren, het ware succes zit echter in de communicatie, het wederzijdse begrip, respect, vergeving en meer verbinding. Het halveren is daarom slechts als een katalysator te zien, doch uitermate doeltreffend voor wie het aandacht schenkt.

Een fluweelzachte paradigmashift zou ook heel eenvoudig kunnen toegelicht worden, dit heeft vooral te maken met het loslaten van een aantal beproefde overtuigingen die een en ander bemoeilijken. Maar net dat is dan ook het grootste probleem, de versnippering van het wereldbeeld door nu net deze overtuigingen continu te bekrachtigen waardoor vrijwel onbewust chaos in de hand gewerkt wordt. Het gevolg is dat de eenvoud van de sociale alternatieven naar de achtergrond verdreven wordt, als licht dat gekaapt wordt door duisternis en ons niet toelaat hierover een helder beeld te krijgen. Kortom, oor

Kan iets waar en onwaar zijn tegelijkertijd? Kunnen we dit aan de hand van een voorbeeld aantonen en toch logisch verklaren? Zo ja, hoe verhoudt een dergelijk fenomeen zich tot diverse psychische ongemakken en waanbeelden? En misschien nog belangrijker, kunnen klanten terecht bij de GGZ om een en ander deskundig te willen onderzoeken ter vermijding van onnodige misverstanden naar de toekomst toe? Zo ja, wat voor gevolgen zou dit kunnen hebben? Zo neen, wat kunnen en mogen we hier dan nuchter en rationeel doordacht uit concluderen?

Het is waarachtig een mysterie aan het worden, aan verklaringen en inzichten ontbreekt het niet maar telkens opnieuw verzanden ze in een soort van maalstroom die niet laat vermoeden dat ze ook ooit als maatschappelijk gemeengoed geaccepteerd zullen worden. En wie het aandacht schenkt merkt al snel dat het helemaal geen mysterie is, zelfs verbluffend eenvoudig en logisch wanneer we dit middels schematherapie in kaart brengen. Maar hier stopt het verhaal dan ook, een volgend boek zou maar hetzelfde zeggen dan wat reeds gezegd is, vanzelfsprekend.

Denk dat we daar dan beter een koepel over zetten, de sociale alternatieven zullen toch nooit begrepen worden.

Hoe ik ook rond de pot blijf draaien door steeds meer referentiekaders en verschillende invalshoeken te bestuderen, ik kan onmogelijk ontkennen wat vlak voor m’n neus gebeurt. Herstel is voor mij een proces van denken, voelen, begrijpen en bewustwording, dit kan een verwoestende impact hebben op onze welzijnsbeleving door het contrast dat ontstaat tussen dat wat is en dat wat mogelijk is, of wat had kunnen geweest zijn. Het begrip ethiek komt hiermee ontegensprekelijk in de schijnwerpers te staan, het maakt emoties los die ons op deze of gene manier laten reageren, idealiter vreedzaam maar zon

Met een garagist een gesprek aanknopen over je gekneusde rib zal voor de garagist weinig betekenis hebben, hij is er namelijk voor het onderhoud van je wagen. Analoog, stel dat je met een GGZ-expert een gesprek aanknoopt over biflatie, zou dit enige relevantie hebben met betrekking tot veel psychische ongemakken? Hoe denken lotgenoten hierover? Dat is zoals Einstein zei, het verschil tussen genialiteit en domheid is dat genialiteit z'n grenzen heeft. Ergo, de meest absurde stellingen zijn mogelijk, zelfs zonder er verder na te denken.

Uiteraard, WOIII heeft geen effect op Europa, dat is evident.

Indien correct begrepen neutraliseert biflatie elk strikt monetair probleem en alle neveneffecten, dit is logisch en wetenschappelijk eenvoudig te onderbouwen. In de eerste plaats gaat het dan om kennis die we wel of niet toelaten tot ons bewustzijn, in de tweede plaats hieraan vertrouwd raken zodat we er in praktijk ook wat mee kunnen. Als theorie en bewustwording kan dit tellen, ondanks de vanzelfsprekendheid en de haast kinderlijke creativiteit die hiervoor nodig is. Maar dan komt het, wat op zich eenvoudig is wordt een nachtmerrie voor wie een poging waagt om het concept überhaupt ter dial

Ik heb nu alle copingstijlen eens geprobeerd maar weet niet zo goed hoe ik nu verder moet, in troost en sociale steun zoeken zag ik veel heil maar dat betekent misschien ook dat ik m’n zelfbewustzijn moet gaan verdringen. Dit leid ik af door de combinatie van de eerste copingstijl nogal intensief toegepast te hebben en de derde, waarna misschien de vierde, vijfde en zesde spontaan geactiveerd zouden kunnen worden. Ik zou het daarom ook kunnen laten bij de zevende copingstijl en verzaken aan dat wat ik geleerd heb tijdens de cursus als ervaringswerker in de GGZ. Kortom, ik weet het eigenlijk ni