TTC

Ja, de trance werkt op alle vlak, hoe we daartussen nog kunnen leven is al een wonder.

Zelfs met wegwerpmensen, het verloren paradijs nog ver af. Met co-creatieve rente hebben we ontegensprekelijk een schot in de roos gevonden, op zichzelf al een afgeleide en het spreekt tot ieders verbeelding omdat niemand begrijpt waar het over gaat. Extra noot, deze zin herbergt verschillende diepten en zienswijzen, voor de liefhebbers dan toch.

Ja, en vind dan de valse antagonisten tussen de protagonisten maar eens terug, echt gekkenwerk dat je in het beste geval zonder al teveel kleerscheuren overleeft.

Ja, het is werkelijk factum stultus cognosit, die rol van luis in de pels is me toch niet zo goed meegevallen eigenlijk. Niet dat ik het niet van harte en met overgave deed, probleem is dat wanneer je een slapende hond wakker maakt dat de vlooien ook wakker worden.

Andersdenkenden zijn een uitstervend ras, met hun laatste stuiptrekkingen trachten ze nog te delen wat in hun harten gelegen is maar verder komt het niet. Wat ze inhoudelijk nog wilden zeggen zal echter nooit iemand weten, nochtans dat wat ze middels hun laatste stuiptrekkingen nog wilden delen.

Een paradigmashift kent vele gezichten waarbinnen een monetaire reset een belangrijke attractor is, in het andere geval lijkt me de transformatie van het vigerende zero-sumspel naar een co-creatieve samenleving heel moeilijk. Maar er is natuurlijk veel meer, zo heb ik het idee van Ondernemers Zonder Grenzen altijd bijzonder gevonden, zij planten bomen in de woestijn zodat deze terug tot leven komt. Nog even en er is helemaal geen woestijn meer om in te roepen, stel je voor.

Als alles Een is dan lijkt me dat een congruente houding, afhankelijk van de graad van bewustzijn die individueel kan verschillen uiteraard.

Het is hoe dan ook strijden tegen luchtkastelen, dit kan op verschillende manieren en op verschillende diepten geïnterpreteerd worden.

Prediker is eenvoudig te begrijpen, mensen kunnen immers plezier vinden om tegen luchtkastelen te strijden, het ene al wat doordachter dan het andere en over alles kan/mag diepgaander nagedacht worden. Op deze manier kom je snel tot onwetendheid, dat wat je ons ook altijd tracht te zeggen.

Premisse, in tijden van crisis wordt nonsens waarheid, op voorwaarde dat het maar genoeg herhaald wordt en mensen er geloof aan blijven hechten. Tijdens een herstelonderzoek kunnen we deze lukrake stelling onderzoeken op waarachtigheid om dan met een schok wakker te worden omdat ze nog klopt ook, om vervolgens hulp te zoeken bij de GGZ en voor gek verklaard te worden. En zo overkomt het veel lotgenoten, iets dat pas duidelijk wordt na een gedegen herstelonderzoek, niet voordien. Maar hoe dan verder? En wat met de gevolgen? Is dit slechts de voorbode van een paradigmashift of is er meer aan de

De laatste tijd ben ik alleen nog maar tegen mezelf bezig en ik amuseer me te pletter, het zou echter nog leuker zijn als er in dit wereldje nog wat meer mensen zouden wonen. In tegenstelling tot andere werelden ben ik hier nog geen kannibalen tegen gekomen, het is hier echt mensvriendelijk en alles verloopt vanzelfsprekend. Het is allemaal zo simpel dat het amper geloofwaardig is voor wie hier niet mee vertrouwd is, daarom wellicht dat ik heel moeilijke woorden zoek om het uit te leggen. Maar los daarvan, het gaat er hier fluweelzacht aan toe.

Volgens het Johari-venster, dingen waarvan ik denk dat ze bekend zijn aan mij en niet altijd aan anderen? Dat gaat over heel eenvoudige dingen die m’n herstelonderzoek aanzienlijk versneld hebben maar wonderwel of verbazingwekkend ook m’n stoornissen geïnspireerd of gecultiveerd hebben. Namelijk, als blijkt dat in het vigerende economische bestel diverse epistemologische obstakels diep en nogal weerbarstig ingeburgerd zitten dan heeft dat een impact op ons allen. Voor mezelf heb ik die obstakels als het ware opgeruimd waardoor een heel ander, zij het in potentie, wereldbeeld zich vrijwel spont

De onbewogen beweger is redelijk flexibel, dat is waar.

In zekere zin kunnen we het misschien wel een wonder noemen, een stelling die naargelang perceptie van de ontvanger niet altijd op dezelfde manier onthaald wordt. En dat is ook terecht en begrijpelijk vanuit een menselijk standpunt, het wonder zit namelijk in het potentieel wat echter geen garantie biedt dat het ook tot effectieve realisatie komt. Het genoopt echter een diepgaander herstelonderzoek om te kunnen begrijpen wat hier nu precies mee bedoeld wordt, hiertoe kan niemand verplicht dan wel gecharmeerd worden om voor jezelf te kunnen zien hoe eenvoudig het zou kunnen zijn, en net omwille

De hoop die we kunnen ventileren uit een herstelonderzoek is werkelijk megalomaan, een stelling die begrijpelijkerwijs twee verschillende perceptievelden mengt. De hoop vloeit voort uit het onderzoek in die zin dat een metacognitieve beschouwing weinig obstructies in de weg legt voor technisch realiseerbare alternatieven, bekeken vanuit een microperspectief een haast onmogelijke opdracht om er ook aandacht en consensus voor te vinden. Voor de GGZ geeft het echter wel een diepere kijk in een aantal stoornissen, zij het op voorwaarde dat ook de metacognitieve beschouwingen volwaardig geïntegreer

De premisses en/of conclusies worden werkelijk steeds eenvoudiger naarmate een herstelonderzoek vordert, als mensen niet bereid zijn om over iets ten gronde na te denken dan wordt het risico op perverse effecten groter door het gemis aan kennis. Als dit effect zich collectief manifesteert dan leven we in een maatschappij die spreekt in halve waarheden, simpelweg door niet alle beschikbare opties als volwaardig te valideren. En dan komen we tot de GGZ, mensen die zich hier bewust van worden komen mogelijkerwijs in een woelig proces dat zonder pardon en plotsklaps ook diverse emoties kan uitlokk

Morgen gaat het nog heel boeiend worden, voor wie er oog voor wil hebben. De besluitvormingstheorie van Herbert Simon kunnen we misschien ook cryptisch omschrijven, zo hebben we voor ieder wat wils en dat in hoeverre het de interesse kan genieten. Als alle wegen naar Rome leiden en een aantal wegen worden geblokkeerd dan duurt het logischerwijs veel langer om het doel te bereiken, idealiter kunnen we tijdig deze blokkades nog doorbreken zodat we niet alweer tegen de muur rijden.

In denk dat de twist tussen een immanente of transcendente God het idee van de Duivel bijzonder lastig maakt, of misschien net voeding geeft om enkel een transcendente God te aanbidden. Bij een immanente God zou de Duivel immers ook God zijn, van waaruit z’n omnipotente eigenschappen zouden bekrachtigd worden. Ja, en wie ben je dan als je enkel in een transcendente God gelooft? Knap lastig, zacht gezegd.

In ieder geval redenen genoeg om er tussenuit te blijven, zelfs al hopen we dat de omgevingsfactoren niet alles naar beneden halen.

Zo zie je maar, en straks zal je zeggen dat we God tot onszelf moeten toelaten, zoals bij de Christusmeditatie.

Het kan er allemaal bij waardoor de verwarring in stand gehouden wordt, zo kom je makkelijk tot de definitie van de Duivel. En probeer hem dan maar eens te vinden natuurlijk, het lijkt dan beter te vluchten dan God te zien als immanent.

Nee, het panarchistische complex, het staat er toch?

Bekeken vanuit het panarchistische complex mag het steeds duidelijker worden waarom een aantal psychische ongemakken zo onherstelbaar lijken, dit komt door de verschillende wereldbeelden en aspiraties die mensen er kunnen op nahouden. Binnen dit complex kunnen er dan allerhande knelpunten ontstaan die ook op verschillende manieren belicht kunnen worden, naargelang vanuit welk wereldbeeld gekeken wordt. Maar dan komt het pijnlijke, als de inhoud van deze of gene levensvisie of denkmethode niet gekend is dan ontbreekt deze optie binnen het vigerende besluitvormingsmodel. En sterker, er is ook ge

Wat logisch betreft, het grote verschil tussen een tabula rasa en een traditionele schuldkwijtschelding? Heel simpel eigenlijk, bij een schuldkwijtschelding is er een goodwill nodig van de schuldeiser die een verlies boekt ten belope van de kwijtschelding. Bij een tabula rasa is dat niet, de schuldenaar hoeft dan niets meer te betalen en de schuldenaar krijgt al z’n geld terug. Hoezo?

En ik dacht dat het aan mij lag, als we de ambities van de nieuwe GGZ nader beschouwen dan zijn deze op z’n zachtst gezegd groots te noemen. Immers, een co-creatief model is een antwoord op het vigerende zero-sumspel waarin geld, bezit en macht zo typerend zijn. Het zou eigenlijk betekenen dat de grote twee, het kapitalisme en het communisme, tot verzoening komen om zodoende een mondiaal herstelproces op gang te trekken. Het idee is eenvoudig, tot daar ben ik het volkomen eens.