TTC

Eenvoudig leven heb ik, na een herstelonderzoek kan je een aantal anomalieën ter kennis stellen aan GGZ-experten in de vorm van integere hulpvragen, verder is het geduldig wachten tot er iemand naar klanten wil luisteren. Het is dan ook maar een door angst, zorg en weerzin gedreven hulpvraag, geen verplichting. En heel misschien zijn we straks wel dood, omdat het geduld op is.

Waarom bestaat die schepper dan? Het is worstelen op alle niveaus, zowel in de diepte als aan de oppervlakte, zich naar mijn gevoel manifesterend in twee vormen van onwetendheid die toch in elkaar passen. Ik ben onwetend met betrekking tot het gemanifesteerde of waarneembare, net zoals ik onwetend ben over mezelf, over wie of wat we in essentie zijn, of waarom er überhaupt leven is. Er is lijden, dat weet ik, en dat is nu eenmaal niet prettig om te ervaren.

Het onderzoek gaat over iets anders, over hoe al deze neveneffecten zich blijven opstapelen.

Weer even de schepper in het vizier halen. Ik geef dat ruiterlijk toe, tegen zoveel geweld zijn OPS-lijders niet opgewassen. Hoe zou je daar mee kunnen omgaan? We dachten aan het panarchisme om dit euvel op een zachte manier te kunnen neutraliseren, zo kunnen we in theorie een en ander ontwijken en terug tot de inhoud komen. Wat denk je, goed idee?

Wellicht omdat het over onwetendheid gaat, hoe gaat het met de oefening? Waar precies ging het over de inhoud?

Indachtig Einstein geloven de meeste mensen nog steeds wat er verteld wordt over begrotingstekorten en andere problemen van strikt monetaire aard, hoe dat nu precies komt is een belangrijk thema binnen het kader van m’n herstelonderzoek. In zekere zin loopt de bewijsvoering hier andersom, het is de vraag waarom we niet weten wat iedereen eenvoudig zou kunnen weten, en dan vooral de reacties hierop in relatie tot psychisch kwetsbare mensen. Kortom, hoe kijkt een OPS-lijder naar de wereld? En waarom? Met welke gevolgen?

In deze wereld krijg ik al een burnout van het overweldigende aanbod aan verschillende interpretaties over wat een burnout nu precies is, om dan nog maar te zwijgen over het aanbod aan remedies die ik allemaal nog zou moeten volgen om terug bestand te worden tegen dat waarvan ik een burnout heb gekregen. Tussendoor is er ook goed nieuws, waar misschien veel minder aandacht voor bestaat omdat we het te druk hebben met onze burnout, voor later een keertje dan.

Als niets zich identificeert met iets dan zou loslaten betekenen dat iets sterft, of dat waarvan ik denk dat ik het ben als conceptuele verschijning waar ik geloof aan hecht. Dit schept verwarring, er is zo gezien immers helemaal geen ik die aan iets geloof kan hechten, enkel niets kan dat. Dit is bijzonder, als er geen ik is dan houdt niets logischerwijs zichzelf voor de gek, om vervolgens zichzelf misschien ook voor gek te verklaren wanneer het zichzelf beschouwt vanuit een andere identificatie. Op deze manier wordt het ook duidelijker wat Socrates nu precies bedoelde, ‘ik weet dat ik niets

Als het over oplossingen gaat, dan is er niets mogelijk.

Vraag me altijd af waarom je steeds de inhoud naar de achtergrond wil drijven, het is namelijk de inhoud die het OPS-lijderschap bepaalt. Dat lossen we niet op door een banaan te eten, dat zou een grove inschattingsfout zijn. Op deze manier lijkt het zelfs dat we het OPS-lijderschap moeten omdraaien, dat mensen angst hebben om de inhoud onder ogen te zien en dan allerhande vluchtwegen bedenken, zelfs niet bewust van waar het nu precies over gaat. Neem anders een voorbeeld aan je vriend Bastiaan, die nu ook ten diepste de ernst van de zaak beseft. Geen kattenpis, ik hoor het hem al zeggen.

Als ik me probeer voor te stellen wat ik allemaal niet weet dan is dat prompt overweldigend en onbevattelijk, niet in een leven te vatten. Heb toen gekozen voor een andere aanpak maar ook dat is overweldigend, wat iedereen eenvoudig zou kunnen weten. En nu zit ik ermee, met m’n hulpvragen aan het adres van de GGZ, over die kleine dingen die amper aandacht krijgen, hoe onwaarschijnlijk ook.

Het ging over die oefening eigenlijk.

Wat ben je precies aan het drinken? Te eenvoudig?

Denk je dat hij dat niet kan misschien?

Voor het verleggen van denksporen moet je in Vlaanderen zijn, kosmisch bolwerkje.

Ja, zo gaat dat, het is dan ook niet mogelijk om te begrijpen waar het over gaat, wat normaal is onder deze omstandigheden. Over wat heb je het nu?

Nochtans speciaal eenvoudig gemaakt, Bastiaan zal er inmiddels wel klaar mee zijn.

Soort zoekt soort, kan je gewoon terugvinden wanneer je het theosofisch referentiekader er even bijhaalt. Heeft niets met ras, cultuur of kleur te maken.

Denk je, heb de uitkomst nog niet gezien, je hebt toch excel?

Het verhaal van die beperkte rationaliteit en utopische gespletenheid ken je inmiddels, in sommige gevallen zich uitend in allerhande verkrampingen.

Er lijkt iets vreemd met de tijd te gebeuren, of in ieder geval toch met hoe die ingevuld wordt en sterk afhankelijk van de manier hoe we over iets kunnen denken. Verwarrend is het soms, wat voor de ene op herstel lijkt is voor de andere absurd, wat voor de ene dan weer absurd lijkt door dat wat vanuit het herstel blijkt. Het resultaat is echter wel verbluffend eenvoudig, zij het dan weer onbegrijpelijk voor diegenen die nog nooit het resultaat ten gronde bekeken hebben. En toch, het is allemaal netjes te verklaren met het prachtige studiewerk van de GGZ, op voorwaarde dat er al enige ontvanke

Kan je Bastiaan niet wat helpen?

Een doordacht antwoord op het leven zou kunnen zijn dat niets zichzelf herkent als datgene dat iets nodig heeft om die herkenning mogelijk te maken, om dan door te schieten en iets te scheppen, zij het tijdloos, zonder begin, zonder einde, dat is eenvoud. Nog steeds hetzelfde, voor ons een aangenaam moment om je beter te leren kennen, wat leerzaam is voor anderen. Prediker heeft naar onze mening niets over die oefening gezegd, dat heeft te maken met het pragmatische waarheidsconcept waarin onwetendheid ook een rol speelt. Maar je bent er nog mee bezig, hebben geduld.

Stel voor dat we eerst op het resultaat wachten, anders blijven we bezig.

Dat denk ik niet, we zullen eerst het resultaat afwachten, dat lijkt me fair.