TTC

Het voordeel van een wiskundig bewijs is dat het klopt of niet, we kunnen immers niet zeggen dat een wiskundig bewijs ongeveer klopt. Maar dan komt de interpretatie, pas dan laat de wispelturigheid van de menselijke psyche zich opmerken op manieren die je misschien amper voor mogelijk houdt. En hoe we dat weten is een kwestie van herstelonderzoek, observatie, volharding en vooral veel kwelling, stigma en marginalisatie, hoezo?

Het belang van communicatie, perfectionisme en logica kan maar beter niet onderschat worden, zeker niet in een wereld die het spoor lijkt bijster te zijn door systemen te onderhouden waarbinnen die logica zoek is. En net om dezelfde reden kan de specifieke rol van de GGZ best ook niet onderschat worden, met prachtig studiewerk waar elk gedegen herstelonderzoeker of ervaringswerker in de GGZ slechts van kan smullen en in dankbaarheid waarderen. Ja, open dialoog kan helpen, denken, voelen en begrijpen, zij het binnen een veilig kader dat beslist geen overbodige luxe zal blijken wanneer we hierov

Die uitspraak van dat paard en dat water had ik beter straal genegeerd, of in ieder geval toch niet van dat water mogen drinken. Dat water zit namelijk boordevol hoop, liefde en informatie die een heel andere kijk op het leven toelaat, een wereld die enkel tot effectieve realisatie kan komen als meer mensen van dat water zouden drinken. Nee, ik voelde me ook niet verplicht, al voel ik me nu wel een dwaas omdat ik nieuwsgierig was, teveel hoop maakt je immers ook heel eenzaam en ongelukkig wanneer dat niet gedeeld kan worden. Begrijpe wie begrijpe kan, en een druppel kan genoeg zijn om alles lo

Het grote voordeel van een herstelonderzoek is dat we het warme wiel niet opnieuw hoeven uit te vinden, het grote nadeel dat het allemaal tot niets baat als beleidsmakers hierin niet meer interesse tonen. En hoe we dat kunnen zien is verbluffend eenvoudig, experimenteer bijvoorbeeld een paar uurtjes met MxV=PxT en zie zelf tot welke resultaten je komt. Of doe maar liever niet, het zou immers heel goed kunnen dat je in een relatieve nanoseconde gaat begrijpen wat OPS-lijderschap inhoudelijk wil zeggen. Nee, het is waarachtig echt niet zo moeilijk, het probleem zit in de bewustwording van wat he

Ken je dat, met je ogen knipperen en begrotingstekorten zijn onbestaande, je knippert nog eens en ze zijn er terug. Het verschil tussen het ene en het andere is principieel eenvoudig, namelijk effectief gebruik maken van onze kinderlijke creativiteit. De technische fiche om dit te realiseren is een ding, de bewustwording en het contrast met de realiteit van alledag nog iets heel anders. Zo, OPS-lijderschap, over optellen, aftrekken, delen, vermenigvuldigen en het verzamelde studiewerk van de GGZ, om uit te leggen waarom eenvoud toch niet zo begrepen wordt dan de boekjes doen vermoeden. In lief

Goed nieuws, nu de Brexit een feit is, kunnen we misschien terug meer aandacht hebben voor de kruiskatalytische cycli waar wetenschappers Nobelprijzen voor ontvingen. Het bijzonder aan dit verhaal is dat heel het Brexit debat misschien niet nodig was geweest, of het zou in ieder geval heel anders ingevuld kunnen geweest zijn. Het studiewerk rondom de kruiskatalytische cycli sluit mooi aan bij de aspiraties van de nieuwe GGZ, handelend over dieperliggende evolutionaire processen die onze maatschappij naar een ethische upgrade kunnen begeleiden. Ontvankelijkheid voor derde orde impulsen is dan o

De ondraaglijkheid van het innerlijke weten staat onlosmakelijk in wisselwerking met dat wat in de buitenwereld gezien wordt, het zelfstandig verdringen en/of verdrongen worden leidt finaal tot het definitieve failliet van de informatiedrager in die zin dat suïcide nog de enige uitkomst lijkt om zich van dit psychische lijden te ontdoen, versterkt door de ervaren machteloosheid, het niet opgewassen zijn tegen het onbewuste stigma dat elke dag als priemen het sowieso getormenteerde hart van de betrokkene treft. Dit alles staat echter in schril contrast met de informatie die tot expressie gebrac

Lach iedereen maar uit, daar ben je goed in. Maar concreet, wat wil je nu eigenlijk zeggen? Bij deflatie dient het spontaan vrijgekomen neutrale geld vernietigd te worden aangezien het hyperinflatie in de hand zou kunnen werken, daarom is het beter om geloof te blijven hechten aan de magie van het verdampende geld waardoor steevast geldtekorten ontstaan. Ander probleem bij deflatie is dat de schuldaflossing een steeds groter deel van het loon gaat uitmaken, het kan dan ook niet oneindig soelaas bieden. Einstein stelde dat er maar twee dingen oneindig zijn, de menselijke domheid en het

Heel vroeger was het nog de gewoonte om problemen bij de bron aan te pakken, vandaag is het proberen een manier te vinden om bestand te zijn tegen de neveneffecten van dat wat iedereen wel weet maar ook niets aan verhelpen kan. En als de logica in het systeem zoek is dan kan dialoog begrijpelijkerwijs nog slechts uitmonden in nog meer verwarring en tumult, binnen deze context een onbegonnen zaak om eerst de logica te herstellen aangezien zoiets dan weer als overweldigend gepercipieerd zal worden, wat het inderdaad ook is. En zo blijft, oeroud, samsara, een gewoonte.

Het maakt allemaal niets meer uit, het is immers absurd om te denken dat de sociale alternatieven zouden begrepen worden. Letterlijk alles wordt als des duivels gezien, er is geen hoop meer. Het is dan ook beter om naar de sterren te staren en zich niet langer met de mensheid bezig te houden, het is een verloren zaak.

Het leven heeft totaal geen zin, niets is in deze wereld mogelijk, enkel oorlog. Zelfs God kan daar niets aan verhelpen, alsof Hij zich gaat bezighouden met domme denkfouten in een oneindige kosmos?

Als OPS-lijder kan ik na een gedegen herstelonderzoek nog slechts hopen waarachtige troost te vinden bij gelijkgestemden, het is immers onrealistisch te verwachten dat politici en economen enig gehoor zullen geven aan psychisch kwetsbare mensen die anders denken over mens en samenleving. Daarom, het zou al een groots succes genoemd kunnen worden dat dit binnen de GGZ beter begrepen zou worden, ook dat is immers beperkt tot enkelingen.

Hopeloos is deze wereld, zelfs tot twee tellen is te moeilijk. En erger, in retour krijg je duizenden verklaringen die we ook al duizend keer gehoord hebben, en wellicht nog duizend keer gaan herhalen om toch maar niet tot twee te moeten leren tellen. Maar succes toch, zielig is het, geen andere woorden voor.

Ga je weer oorlog voeren?

De tirannie van de meerderheid is geen scheldwoord, het is de geijkte term om het neveneffect te beschrijven van een economie die een aantal elementen over het hoofd ziet. Voor herstelonderzoekers kan dit aanvankelijk tot veel twijfel leiden, en veel meer psychische ongemakken die vanuit het perspectief van die meerderheid nauwelijks ten gronde begrepen worden. En wie het fijne wil weten zal zich mogen verwachten aan een kwelling die je niemand toewenst, met finaal een uitermate hoopvol resultaat dat simultaan een vergiftigd geschenk zal blijken. Namelijk, de ondraaglijkheid van het innerlijke

Voor wie begrijpen wil, het hier met regelmaat vrij aangeboden denkexperiment is niet zomaar tot stand gekomen, het is het resultaat van een pad van verschrikking, introspectie, euforie, verbazing, verwondering, conflict, depressie en stigma. Het valt weinigen dan ook op dat er achter dit eenvoudige experiment boekenkasten verscholen zitten, het is dan ook een synthese van een zwaar bevochten herstelonderzoek waar velen zich in verslikken. Als OPS-lijder zal dit wellicht zo blijven voor de rest van m’n leven, kijken naar een wereld die op een A4’tje past. En wie het wil hebben over empathie ka

Soms probeer ik iets toe te lichten, een kapitale denkfout uit zich voor mij in zinnen waarin zowel verlossing als gevangenschap zich simultaan etaleren en dat normaal vinden, misschien zelfs niet eens opmerken. Maar dat hebben al velen gezegd, niets nieuws onder de zon.

Het is apart, omdenken kan misschien als een grap beginnen en uitmonden in een project dat je hart dan wel vervuld met hoop en liefde maar finaal een nachtmerrie wordt, wat minder grappig is. Het is echter wel op deze manier dat je veel meer affectie begint te voelen met allerhande citaten die direct of indirect naar dezelfde fenomenen verwijzen, introspectie, contemplatie, herstel en perceptie. En ja, een overweldigend aanbod aan dooddoeners, dat ook.

Voor een aantal ervaringswerkers in de GGZ kan het interessante oefening worden om bijvoorbeeld de gele hesjes te interpelleren naar hun kennis over diverse epistemologische obstakels die zich in het vigerende economische systeem laten opmerken. Hetzelfde geldt voor andere sociale spelers, zoals de GGZ.

We dachten eraan te herhalen wat al gezegd is geweest, de vanzelfsprekendheid zelve. Concreet is te moeilijk.

Wat haal ik in m’n hoofd en wat probeer ik los te laten binnen het kader van de aspiraties van de nieuwe GGZ? Bestaan er katalysatoren die dat proces aanzienlijk kunnen versnellen en wat gaat dan de uitkomst zijn? Verandert hierdoor mijn perceptie over wat herstel betekent? En hoe gaat de GGZ reageren op dat wat zich innerlijk ontvouwt wanneer we effectief diverse katalysatoren toelaten tot ons bewustzijn? En misschien nog veel belangrijker, hoe ga ik zelf reageren wanneer ik deze oefening zou aanvatten, gaat dat wel zo leuk zijn dan ik me nu in al m’n enthousiasme en hoop voorstel? Wat haal i

Voor een aantal ervaringswerkers in de GGZ kan het interessante oefening worden om bijvoorbeeld de gele hesjes te interpelleren naar hun kennis over diverse epistemologische obstakels die zich in het vigerende economische systeem laten opmerken. Hetzelfde geldt voor andere sociale spelers, niet om het lont aan het vuur te steken maar nu net om meer wederzijds begrip, open dialoog en meer verbinding mogelijk te maken. Maar dat is, zoals eigen aan paradigmashifts, veel makkelijker gezegd dan gedaan om 1000+1 redenen. Om dezelfde reden is actieve participatie van de GGZ dan ook gewenst, tenzij we

Als we mindfulness beschouwen als het nuchter getuige zijn van gedachten die als wolken voorbij drijven dan kunnen we ons ook de vraag stellen welke wolken we niet zien, net zoals allerhande donderwolken die we misschien liever niet zien. Maar hoe komen we dan te weten wat we niet zien? Fascinerend wordt het misschien pas echt wanneer nu net die ontbrekende wolken een antwoord bieden op de donderwolken waardoor plotsklaps de zon begint te stralen, niet enkel van buitenaf maar ook van binnenuit, als de expressie hoopvolle gedachten, als een wolk van liefde die ons in vervoering brengt.

Beetje onze kinderlijke creativiteit gebruiken, zou dat wel goed komen in deze wereld? Zie je dan nog steeds hetzelfde?

Die bevrijding is niet het probleem, wat zou je vervolgens doen?