TTC

Zo is dat, de omgekeerde wereld. We beginnen eerst met een systeem van beperkte rationaliteit om achterna morele dilemma's te verzinnen, verliezen doe je altijd aangezien we onwetend zijn over wat voorafgaat. We noemen het allemaal religie waarbij we eerst door de kosmos moeten vliegen om vervolgens een poging te wagen hoe we nu best een telraam kunnen hanteren. En het moeilijkste moet dan nog komen, dit proberen toe te lichten aan je kinderen die misschien denken dat je over een stripverhaal bezig bent.

Dubbele bindingen leiden steevast tot morele dilemma's, zegt een aantal. Het wil eigenlijk zeggen dat wanneer we een probleem niet aan de bron aanpakken, dan blijft het bestaan, ondanks alle beschikbare alternatieven. Het heeft niets met moraliteit te maken maar met onwetendheid.

Het E-pad volgen is verboden terrein, en omdat mensen niet willen zondigen, doen ze dat ook niet. Straks gaan we verder met de dubbele bindingen, lastig thema waar velen in verstrikt kunnen raken en tot vreemde neveneffecten kan leiden. In religieus opzicht beslist niet te onderschatten, daarom dat een aantal liever niet heeft dat hierover nagedacht zou worden. Maar toch, straks proberen we nog eens een Jubeljaar, omdat we het nu eenmaal graag vergeten. Goedkope afwikkeling, en dan verwachten we nog dat het geloofwaardig is misschien?

Ik denk stilaan dat ik de truc gevonden heb, in dit leven is het kunst om uit te zoeken waarom een plus een gelijk is aan twee en daarover vreedzaam hulpvragen te stellen aan de GGZ. Op die manier wordt het veel eenvoudiger om Einstein te begrijpen, het enige dat je niet mag doen is er ook iets over zeggen, dat is een brug te ver. Maar los daarvan, alles verloopt prima en volledig conform hoe we het bedacht hebben, zal niemand kunnen ontkennen. In liefde, hoop en vertrouwen op een goede afloop, andere symptomen op verzoek en naargelang dagprijs.

Twee voorbeelden van motivationele factoren die van invloed zijn op de gepercipieerde uitgesprokenheid van een boodschap betreffen de relevantie voor de persoon die de boodschap ontvangt en de autonome geneigdheid tot overdenken van de ontvanger. Factoren die gerelateerd zijn aan de geestelijke vermogens van de ontvanger betreffen de afwezigheid van afleiding en het beschikken over relevante noodzakelijke kennis om de logische argumenten op hun merites te beoordelen.

Als ethiek en eenvoud elkaar de hand reiken dan zou het best wel eens kunnen dat de romanticus hoopt nooit geboren te zijn, niet omwille van de liefde die ze koesteren maar omwille van de confrontatie met het menselijke lijden waarover ze nog nooit op die manier hebben nagedacht. En ja, een aantal ervaringswerkers in de GGZ stellen daar heel bedachtzaam hulpvragen over, aan de hand van zeer praktische oefeningen die iedereen begrijpen kan, kinderlijk en speels, van harte.

Met spreekwoorden bouwen we bruggen tot aan de hemel, om ons te beklagen in de hel en tot God te bidden om antwoorden waarmee we bruggen bouwen tot aan de hemel.

Gevatte stelling van Bateson, het grootste probleem in deze wereld is het verschil tussen hoe de natuur werkt en de manier hoe mensen denken. Hierover dieper nadenken mag dan logischerwijs ook leiden tot een veranderlijke kijk op de wereld en deze of gene reactie uitlokken. Dit wil niet per definitie wil zeggen dat die andere kijk dan beter of slechter zou zijn, het laat wel toe om een verschillenanalyse op te maken en deze nuchter te beoordelen. Het is op basis van dit resultaat dat we hulpvragen stellen aan de GGZ, om aandacht te hebben voor zaken die ons gaandeweg zijn beginnen opvallen en

Hoe meer referentiekaders, hoe meer verwarring zonder dat we de verbanden misschien opmerken, als een ondoordringbaar kluwen aan mythes en overtuigingen. Maar dat staat los van ethiek en het voelbare en zichtbare menselijke lijden dat vandaag ingebed ligt in een systeem waarin de basisfuncties optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen een prominente plaats kennen. Het is met deze eenvoud dat we aan de slag zijn gegaan, met oog voor het maatschappelijke welzijn of de realiteit van alledag. We kunnen er vervolgens nog honderd psychologische modellen naast leggen, de uitkomst van een rekenso

Momenteel probeer ik zo beleefd mogelijk m’n eigen dood aan te kondigen, netjes gedocumenteerd met bronvermeldingen en allerhande kaders ter verantwoording. Duizend integere hulpvragen volstaan immers niet om de GGZ te bewegen tot nader onderzoek omtrent de hulpvragen die we al vijf jaar voorleggen tot nader onderzoek. Ik wijt het aan m’n gebrek aan competenties dat zoiets me niet lukt, wat dan ook de reden is om überhaupt hulp in te roepen, niet andersom. Nee, ik verwijt niemand iets, ik wist dit voorheen immers zelf ook niet.

Rust? We dachten hier op een christelijk forum te zijn, waar religie nog iets ernstigs zou zijn.

Als hobby stel ik GGZ-experten hulpvragen over economische systemen die berusten op beperkte rationaliteit waarin diverse epistemologische obstakels het wereldbeeld vervormen en allerhande sociale alternatieven uitsluit, deze obstakels maken dialoog quasi onmogelijk en het vergt dan ook een deskundige aanpak om dit nader te onderzoeken op waarachtigheid. Maar verder dan dat zit ik het liefst op een terrasje met iemand die er niet meer is, m’n ware gemis.

Volgens Bateson is leren en denken een gradueel proces dat ons steeds bewuster kan maken van het leven, met verrijkende inzichten naargelang dit proces vordert. In zekere zin kunnen we dit als tijdloos beschouwen, hiermee zeggend dat we niet het ‘warme wiel’ opnieuw dienen uit te vinden maar ook in het verleden kunnen gaan kijken naar mensen die dit proces al eens doorlopen hebben. Het resultaat kan omgezet worden in de vorm van hulpvragen, en toen ging het totaal mis, het stigma ondraaglijk, en voor wie het begrijpt om banale redenen. Met spreekwoorden bouwen we bruggen tot aan de hemel.

Onwaarschijnlijk, beesten zijn we.

Het vooral niet hebben over alle alternatieven, dat is ten eerste onmogelijk, ten tweede bereiken deze impulsen het collectieve bewustzijn niet. En op deze eenvoudige zien we hoe tragisch absurd het is, maar laat rustig het stof maar waaien zodat we het over de duisternis kunnen hebben.

Dan nog, het zich bewust worden van dat punt geeft meer inzicht in het lijden, in het systeem dat we leven noemen. Daarom dat we kunnen zeggen dat veel problemen tragisch absurd zijn, hebben we geen duizenden teksten voor nodig maar aandacht.

Alles wat nooit verandert, is basis binnen elke religie.

Is het nu weer niet ingeblazen? Bestaat tijd en ruimte wel werkelijk?

Als zelfrealisatie tot meer verbondenheid met alles en iedereen leidt, is dat gezien de toestand in de wereld dan wel een prettig idee? Ook hier blijken verschillende versies van te bestaan, met allerhande zich ontvouwende inzichten die ons hart diep kunnen beroeren, inzicht in het menselijke lijden waar we dan ook elke dag beschouwend getuige van zijn, eenzaam en ondeelbaar, geen hoop meer.

Wat logisch is wanneer God dit alles voorzien heeft, het klopt altijd.

Zo meteen wordt het weer heel duister, opgevuld met vanalles dat we niet begrijpen. Wat is voor jou dan een bekende mens?

Van God, het is allemaal ingeblazen, je doet net of religie is iets voor kleine kindjes.

Dat is het punt van bezorgdheid en onbegrip dan ook, mensen kunnen zich geen zorgen maken over wat ze niet weten. Daarom, het is perfect mogelijk om vlotjes WOIII in te stappen terwijl iedereen vandaag kan zien hoe absurd zoiets zou zijn, waarover dan ook hulpvragen gesteld worden. En zo heeft het E-pad z'n aparte waarde, het is verbluffend eenvoudig en wat je te zien krijgt weerzinwekkend. Hoop doet leven, als is dat met een kanttekening die je leven vergalt, vaak een onbegrepen paradox.

God is overal, binnen en buiten bestaan niet wanneer we spreken over non-duale entiteiten. De klepel hangt altijd in het midden, waar dan ook.

God is een blaaskaak, alsof hij altijd serieus zou zijn.