TTC

Kom je terug wat trollen, wat heb je in tussentijd gedaan?

Hilarisch, maar doe rustig verder.

Mensen denken al snel dat het ontwikkelen van een financiële relativiteitstheorie een moeilijke opgave is, het is net het omgekeerde, het is kinderspel, een kwestie van logisch redeneren. Het enige dat je moet weten is dat er bij deflatie spontaan neutraal geld vrijkomt in het totale netwerk, waarna je je de vraag stelt hoe we dat geld best kunnen besteden. En dat kan vanalles zijn, zelfs de financiering van een mondiaal netwerk van herstelacademies waar nu geen subsidies voor gevonden kunnen worden. Zelfs Einstein wist dat al, als een idee bij aanvang niet absurd lijkt, dan is er geen hoop vo

De relatie tussen kwantumfysica en ethiek heb ik nog steeds niet zo goed begrepen, het is een beetje als de vraag of de atomen van een bom anders zijn dan die van de ambulance die de slachtoffers komt ophalen, geen flauw idee dus.

Mensen die denken dat omdenken gemakkelijk is, vergeten iets dat ze nu nog niet weten. Kortom, het is quasi onmogelijk om hierover een nuchter oordeel te vellen zonder ook effectief dergelijke oefeningen geprobeerd te hebben, wat voor een aantal E-werkers in de GGZ dan ook de reden is om hierover hulpvragen te blijven stellen, uit morele overweging. En dat is knap lastig, hoe kunnen we nu een vraag stellen over iets dat niet geweten is, en pas geweten of gezien kan worden wanneer een transformatie of herstel van het denken gerealiseerd wordt?

Bijzonder, in de decimering vinden we de relatieve vertienvoudiging van de bestaande geldhoeveelheid zodat de magie van het verdampende geld doorzien wordt op een manier dat een hoopvoller en vooral mensvriendelijker traject in versneld tempo mogelijk wordt, tenzij een en ander vertaald wordt binnen het referentiekader dat nu net overstegen wil worden. Herstel krijgt hierdoor een andere connotatie in die zin dat vergeten elementen terug in herinnering worden gebracht en vrijheid van denken gerealiseerd wordt, ontdaan van de beperkingen die ons niet zomaar toelaten hier meer inzicht in te verwe

Het grote voordeel van tijdloze concepten is dat niemand ze kan claimen, dat is een beetje als zeggen dat je ook tijd en ruimte zou bedacht hebben, dat is absurd. Het grote nadeel dat niet iedereen ze kent en aanvankelijk als ongeloofwaardig kunnen gepercipieerd worden, wat een kwestie van aandacht is en de bereidheid om een en ander te willen overdenken. Is allemaal terug te vinden in het prachtige studiewerk van de GGZ, waarover E-werkers in de GGZ slechts hulpvragen kunnen stellen aan de GGZ. Wat eenvoud vermag, schijnbaar paradoxaal.

Werken met extremen kan helpen om contrasten beter te accentueren, dit wil niet zeggen dat je ook een extremist bent die als vijandig gezien moet worden. Wat het wil zeggen is dat er op verschillende niveaus enorme kloven waarneembaar zijn, en hoe we die kunnen dichten op een vreedzame en fluweelzachte manier iets om over na te denken. In het andere geval zouden we moeten gaan denken dat de nieuwe GGZ enkel uit extremisten bestaat, dat is niet enkel absurd maar ook in volledige tegenstelling met haar kernwaarden en missie. Beperkte rationaliteit en schaarstedenken gaan hand in hand, er

Als je weet dat het altijd hetzelfde is, wordt het des te eenvoudiger om het een keertje anders te doen. Handig is daarbij een GGZ die je helpt om de knop zachtjesaan om te draaien, anders is de schok misschien te groot met mogelijks averechtse effecten. Maar kies zelf maar, het is niet dat deze opties niet bestaan, als het dan toch een keertje over herstel mag gaan.

Als we hardop dromen van een mensvriendelijker biflatoire, hiermee zeggend een economisch systeem waarin inflatie en deflatie gelijktijdig voorkomen, wereld, dan is dat voor een aantal goed voor op z’n minst zeven verschillende stoornissen, zelfs zonder te weten wat het inhoudelijk betekent. En als we op basis van voortschrijdend herstelonderzoek hulpvragen stellen over een aantal epistemologische obstakels die van strikt inflatoire signature zijn, stellen we onverbiddelijk hoge eisen. Het correlaat met de ongemakken van velen valt echter weinigen op, en de hulpvragen gaan over logisch boerenv

In alle hoeken, behalve in diegene die niet bestaat wanneer we ze loslaten, maar dan is er ook niemand die ze losgelaten heeft.

Bij veel citaten kan je maar beter geen concrete voorbeelden aanbieden, het zou immers goed kunnen dat ze ook tot leven komen en dan weet je maar nooit hoe ze precies gaan geïnterpreteerd worden, als onvoorspelbaar. Een en ander kan dan ook leiden tot intense twijfel, tweestrijd en angst om er expressie aan te geven, maar tegelijkertijd ook de innerlijk beleefde zorg en nuchter doordachte weerzin niet oplost, als knagend aan het individuele geweten dat finaal ook tot het definitieve failliet van de betrokkene kan leiden, verdrongen de hoop, gemarteld door liefde die geen uitweg vond.

Vanuit het perspectief van de homo ludens lijken veel gelovigen hun speelsheid kwijt, alsof ze vergeten zijn dat relativiteit niet enkel op tijd en ruimte van toepassing is maar ook soelaas kan bieden op wat ze zeggen sociaal duurzaam en in liefde te willen onderhouden. Verder is het aantal deskundige bronnen van die orde dat het zelfs overweldigend wordt voor wie hier niet mee vertrouwd is, zelfs het menselijke hart dermate diep beroeren kan dat professionele begeleiding genoodzaakt. We kunnen ook gewoon de drie guna's nemen, dat is hetzelfde als het christendom.

Het christendom heeft evenveel uitwijkmogelijkheden, op voorwaarde dat het over het christendom mag gaan.

Het diepere denkwerk laat zich opmerken wanneer geopperd wordt dat zijn zich in elk atoom bevindt, met de bijkomende vraag waar het denkende zich dan precies bevindt. Mag interessant zijn wanneer dat ook een pragmatische invulling zou kunnen krijgen, met oog voor het maatschappelijke welzijn, met oog voor onze kinderen die wat wij bedacht hebben mogen verder zetten, of misschien liever heel anders zien. Het innerlijke kind, speels en frivool, scheppend.

We raken in extase door al je tussenkomsten, de rillingen lopen ons over het lijf.

Het op het spoor komen van epistemologische obstakels mag nuchter doordacht dan wel enige euforie opwekken en toelaten, het element van de omgekeerde effectiviteit laat zich echter snel opmerken in z’n volledig tegengestelde, in marginalisatie en onbegrip, in onwetendheid. Maar los hiervan, de stelling ‘het zit in kleine dingen’ krijgt hiermee een overweldigend karakter, net zoals de hoop en inspiratie die we hieruit kunnen ventileren, in liefde, respect en grensverleggende verbondenheid die zich pragmatisch laat vertalen naar oprecht co-creatieve samenwerking, middels kennisdeling en gedreven

Wat we, zo meen ik, gemeen hebben, is dat we mensen zijn, de rest is uniek naargelang het vogeltje gebekt is. In het verlengde wordt het kwetteren in een poging om er een mooi muziekstuk van te maken, al is het voor velen steeds hetzelfde liedje. Dat laatste noemen experten de linguistische realiteit die zelden in vraag gesteld wordt, waarover een aantal E-werkers in de GGZ dan weer hulpvragen stelt die zelden begrepen worden. En zo sluit alles naadloos aan elkaar aan, met inbegrip van het psychische ongemak voor hen die kiezen voor meer harmonie maar niet opgewassen zijn tegen al het gekwette

Het meest bezwarende bij het idee van een paradigmashift is voorop lopen op de tijd, simpelweg door er ten gronde kennis van te nemen en dan te denken dat we dat morgen wel eventjes kunnen regelen, omdat het geestelijk in meer of mindere mate al een feit is. De wereld komt je dan als sociaal vreemd over, met als consensus dat mensen dezelfde mening over jou hebben.

Schopenhauer meende dat elke waarheid in drie fasen komt, ze wordt (1) belachelijk gemaakt, ze wordt (2) krachtdadig tegengewerkt om finaal als (3) vanzelfsprekend aangenomen te worden. Dit betekent dat er ook een onwaarheid moet zijn die voor waar aangenomen wordt, en het stigma logischerwijs voor diegenen die hier uit morele overweging aandacht voor vragen. Het is bijna ongeloofwaardig maar toch middels eenvoudig logisch redeneren te achterhalen waarom dat zo is, wat slechts een minderheid weet, en onbegrepen verworpen. Erger wordt het wanneer de meeste mensen niet eens weten waar dit in ess

Het lukt ook voor geen meter, als we straks een paar koans geven.

Ongeloofwaardig is het Willempie, dat zelfs dat niet begrepen wordt maar wel expert in de duivel wellicht? Spreken over een paradigmashift zonder dat het wereldbeeld zou veranderen, is als zeggen dat een blaaskaak geen mens meer is omdat het gekwaak je inhoudelijk niet bevalt. Het zijn aparte manieren om miscongruentie te accentueren, net zoals we straks vierhonderd verschillende versies hebben van dat begrip paradigmashift om vervolgens te denken dat het de transparantie bevordert, maar eigenlijk elkaar nog veel minder begrijpen omdat we angst hebben van wat we zeggen te ambiëren. In

We hebben het over epistemologische obstakels, dat zijn virussen van een heel andere makelij. Maar daar heb je blijkbaar niet mee te maken, of dat denk je tenminste.

Omdenkers, waarvan een aantal OPS-lijders, E-werkers in de GGZ, staan machteloos jegens wat een aantal experten blijven beweren, niet zozeer GGZ-experten maar zij die epistemologische obstakels voor normaal nemen, misschien niet eens bewust hiervan. En dat gaat over logica, niet over deze of gene ideologie die bekampt zou moeten worden, over dat wat iedereen nuchter doordacht kan concluderen wanneer daar de nodige aandacht voor gevonden zou kunnen worden. Geloof echter niets zomaar, het is, en al vergt dat enige gewenning, deskundige opheldering en herstel, veel eenvoudiger dan we voor nu miss

Het is allemaal wat, zo domweg kijken.