TTC

Blindheid valt niet zomaar op te lossen, dat is geweten.

De kracht van eenvoud wordt vaak onderschat, en met helikoptergeld zijn morgen alle schuldenbergen en begrotingstekorten weg, het ongeloof getart.

Als we alles gaan blijven omfloersen met voor leken onbegrijpelijke termen, dan heeft het na verloop voor E-werkers geen zin meer om überhaupt nog iets te willen zeggen. Mensentaal lijkt daarentegen misschien iets minder beleefd of liefdevol, maar het is op z’n minst wel to the point en congruent, in een poging om te overleven.

Wakker worden is een ding, begrijpen wat slapen betekent, nog een heel ander. En dat is wat een aantal E-werkers in de GGZ op een kinderlijk speelse manier kon bespeuren door de adviezen van Einstein te volgen, maar in het verlengde ook achterlaat alsof ze niet eens zouden bestaan, bij de rest van de schroothoop, lotgenoten allerhande.

Bij duister denk ik aan geld, macht en bezitsdrang, en alle neveneffecten die we daar traditioneel kunnen bij bedenken, de metaforische waan van de dag, de mallemolen die nietsontziend verder raast, de normaal. Licht veronderstelt dan soelaas te bieden voor de vele perverse effecten die we binnen deze waan kunnen detecteren, wat zonder aandacht en de bereidheid tot overdenking niet gezien wordt, en het AB-perspectief mogelijk maakt.

De metafoor en de impact van het paard en het water wordt na diepgaander onderzoek steeds indringender, waarin het water kan gezien worden als informatie die tot meer verbinding en harmonie leiden wil. Maar soms lijkt het alsof de paarden tegelijkertijd ook door het water lopen, wat het geheel dermate woelig en verwarrend maakt dat de eenvoud niet meer gezien wordt, noch de verbinding die er principieel al is. En stille waters hebben diepe gronden, mooie parels, net zoals onkruid niet vergaat.

Als mensen zeggen dat ze met een tandenstoker een olifant kunnen doorprikken, dan maken ze gebruik van het metaforisch waarheidsconcept, een manier van zeggen. Hetzelfde komt volgens het correspondentieconcept van waarheid in andere woorden, op dat moment spreken we over, moeilijk woord, epistemologische obstakels, de impact is echter wel hetzelfde wanneer we deze zouden herstellen. En als je dan nog weet wat het pragmatische waarheidsconcept inhoudt, dan weet je ook wat OPS betekent. Maar lap het verder rustig allemaal aan jullie laars, we zijn tenslotte ook maar psychisch kwetsbare mensen di

In ons brein zit een filter die bepaalt welke binnenkomende informatie gearchiveerd zal worden. Die filter kan voor verrassende connecties tussen nieuwe en geklasseerde kennis zorgen, maar kan er ook verantwoordelijk voor zijn dat je op tilt slaat omdat je teveel informatie te verwerken krijgt. Om een of andere redenen wekt dit het vermoeden dat een aantal E-werkers niet zomaar hulpvragen stelt, maar het zou natuurlijk ook goed kunnen dat er iets schort aan de filter, en bijgevolg mogelijkerwijs aan de beoordeling van klanten ook. Hoe komen we dat te weten?

Voor de kijkers die nu pas in inschakelen, als we spreken over GGZ dan is het raadzaam om eerst de bijsluiter te lezen alvorens een levenslang oordeel te vellen, het zou namelijk goed kunnen dat er elementen ontbreken die een heel andere mening legitiem maken, van harte.

Een mens leest wat, als we lang genoeg sociaal innovatieve ideeën naar de zwijgspiraal verdrijven, deze in herinnering brengen en expressie aan geven, ben je dan slim of gewoon creatief geweest om ze te zoeken? En als je dan durft zeggen dat onze economie berust op beperkte rationaliteit en je daar toch een beetje zorgen om maakt, is dat niet gewoon menselijk? Om te lachen denk je, het gaat wel om mensenlevens, en heel onze planeet.

Volgens Dick Swaab zijn superintelligente mensen in staat om vrij gemakkelijk gloednieuwe ideeën te vormen. Die krijgen ze doordat ze in hun hersenen onverwachte verbindingen kunnen maken tussen verse informatie en kennis die er al jaren opgeslagen ligt. Amper geloofwaardig is dit, straks blijkt dat we allemaal superintelligent zijn, GGZ-experten willen alleen niet weten waarom. Mogen E-werkers in de GGZ zich hierom een beetje zorgen maken en integer hulpvragen stellen? Hoe zeg je, we hebben een nieuwe GGZ nodig?

Ken je dat, zo van die mensen die heel vriendelijk een vraag stellen maar je weet niet goed of het nu gemeend is of niet, en daags nadien zelfmoord plegen? Het zijn die vragen waar eigenlijk iedereen het antwoord wel op weet, maar die niet mogen besproken worden omdat we in het jaar 2020 leven, wat eenvoud vermag.

Ik begrijp wel dat het allemaal mijn schuld is, ik had namelijk nooit mogen denken dat de situatie minder ernstig is dan hoe ik daar nu over denk, want dat gelooft niemand.

Humor is belangrijk, we leven vandaag in een wereld waarin al wie nog op een redelijke manier tot twee kan tellen, gek is. En als er geen budget meer is voor fietspaden, dan gaan we met miljoenen maar wat langer werken, want fietsen is goed voor de geestelijke gezondheid.

Mijn grote valkuil, om niet te zeggen dwaasheid, is steeds dezelfde, aan GGZ-experten proberen uit te leggen dat een plus een geen raketwetenschap vereist, maar gewoon twee is. Het is voldoende voor een reeks labels die me prompt ook lieten beseffen dat ik minder eenzaam ben dan ik dacht, en dat noemen we liefde en verbondenheid. Denk hier aub niet verder over na, ongepast.

Wie nuchter en neutraal naar de wereld durft te kijken, schrikt zich doordacht een ongeluk. Geloof echter niets zomaar, probeer het anders een keertje, dan mag je hier bij ons op de schroothoop komen zitten, gezellig.

Doordenkertje, spiritualiteit komt in vele vormen, zelfs het verzinnen van reïncarnatie om het allemaal te kunnen bevatten, zelfs al weten we nog steeds niet wie dat überhaupt zou kunnen.

Het verruimen of verbreden van onze referentiekaders impliceert dat er ‘iets’ gebeurt, gesuggereerd middels open dialoog waardoor een beter begrip zou moeten ontstaan tussen klant en therapeut. Inmiddels kunnen een aantal hun klok erop gelijk zetten, dat nu net het omgekeerde gebeurt, verkramping en het buitenspel zetten van klanten, alsof we geen mensen zijn, schroot. Ja, zelfs klanten weten dat, voor alles is een uitleg, en met citaten bouwen we een brug naar de hemel.

Om het nu altijd te moeten hebben over die lege ruimte, gaat me een brug te ver. Veel interessanter wordt het wanneer we die brug ook durven oversteken, ezelbruggetjes zijn er genoeg. Verder maken we graag van die visualisaties die in de schuif gelegd worden, zo raakt de schatmaker steeds voller en niemand zal het gezien hebben. Maar het potentieel is er wel, wat niet meer dan hoopvol kan genoemd worden.

Normaal denkend is de oefening eenvoudig oplosbaar, dat is nu net heel het punt en het resultaat van een gedegen herstelonderzoek waarmee het correlaat aangetoond wordt. Het is dan ook niet zomaar dat een aantal zich ernstig zorgen maakt, zeker wanneer blijkt dat zelfs gelovigen hierover in het duister tasten. There’s a crack in everything, begrijp je?

Je bent dan ook expert, bekijk je dit vanuit A of B?

Naarmate het potentieel helderder wordt, wordt de waan des te pijnlijker om te beschouwen.

Misschien wachten we uit beleefdheid op een antwoord, op de vraag die hij stelde. Of begrijp je de gang van zaken hier nog niet?

Misschien is het beter spreken in metaforen die de zielen strelen om zodoende meer vreedzaam en hartverwarmend enthousiasme op te wekken? Een aantal E-werkers in de GGZ heeft inmiddels ook een schatkamer kunnen ontdekken, maar wees voorzichtig wanneer je de deur open doet, de inhoud kan je namelijk ook verblinden op een manier dat je even zal mogen bekomen, kwestie van gewenning. Een sleutel heb je niet nodig, de toegang is vrij voor al wie het interesseert.

Voor platte kaas kan je bij Albert Heyn terecht.