TTC

Om het nu altijd te moeten hebben over die lege ruimte, gaat me een brug te ver. Veel interessanter wordt het wanneer we die brug ook durven oversteken, ezelbruggetjes zijn er genoeg. Verder maken we graag van die visualisaties die in de schuif gelegd worden, zo raakt de schatmaker steeds voller en niemand zal het gezien hebben. Maar het potentieel is er wel, wat niet meer dan hoopvol kan genoemd worden.

Normaal denkend is de oefening eenvoudig oplosbaar, dat is nu net heel het punt en het resultaat van een gedegen herstelonderzoek waarmee het correlaat aangetoond wordt. Het is dan ook niet zomaar dat een aantal zich ernstig zorgen maakt, zeker wanneer blijkt dat zelfs gelovigen hierover in het duister tasten. There’s a crack in everything, begrijp je?

Je bent dan ook expert, bekijk je dit vanuit A of B?

Naarmate het potentieel helderder wordt, wordt de waan des te pijnlijker om te beschouwen.

Misschien wachten we uit beleefdheid op een antwoord, op de vraag die hij stelde. Of begrijp je de gang van zaken hier nog niet?

Misschien is het beter spreken in metaforen die de zielen strelen om zodoende meer vreedzaam en hartverwarmend enthousiasme op te wekken? Een aantal E-werkers in de GGZ heeft inmiddels ook een schatkamer kunnen ontdekken, maar wees voorzichtig wanneer je de deur open doet, de inhoud kan je namelijk ook verblinden op een manier dat je even zal mogen bekomen, kwestie van gewenning. Een sleutel heb je niet nodig, de toegang is vrij voor al wie het interesseert.

Voor platte kaas kan je bij Albert Heyn terecht.

Als we een wereldomspannend aandachtig bestuderen en daar een paar denkfoutjes in ontdekken, dan geeft dat een redelijk bevreemdend gevoel. Daarom dat een aantal stelt dat ze met een tandenstoker een olifant kunnen doorprikken, wat op zich nogal megalomaan lijkt maar technisch een koud kunstje, tenzij je dat niet weet. Maar in alle integriteit en vreedzame bedachtzaamheid misschien toch maar even voorleggen aan een GGZ die hierover maar weinig weet? Dat zoiets overweldigend is, wie bedenkt het? Kortom, geen zaak voor kwetsbare mensen die er misschien wel de last van dragen, geen verantwoordeli

In het bijzonder gaat het nog steeds om hetzelfde, wie degelijk kennis neemt van de B-elementen, kijkt nu eenmaal anders naar de A-elementen. En dat is de paradox, of dat wat zelden begrepen wordt, in werkelijkheid zijn veel problemen theoretisch en geestelijk al opgelost maar in realiteit bestaan ze nog, geen mysterie, tenzij we dit simpelweg niet weten. Het OPS-lijderschap is daarom ook niet zo moeilijk te begrijpen, het is nog iets anders om dan ook nog gelijkgestemde GGZ-experten te vinden die bereid zijn om hier meer begrip voor op te brengen. Netwerking, kennis, educatie en meer verbonde

Een woord met acht medeklinkers achter elkaar is angstschreeuw, wat natuurlijk niet laat vermoeden dat het gaat om een verdoken hulpvraag van zij die innerlijk weten en voelen dat het Nash-evenwicht slechts een vorm van kunstmatige vrede is, maar gewoon een weetje.

Fascinerend wordt het leven pas echt wanneer je een klets van de hand van Jupiter krijgt, teruggeslagen wordt op aarde om dan te mogen besluiten dat het om een storm in een glas water gaat, morgen een nieuwe wereld verschijnt en dat begrepen kan worden als herstel, simpelweg omdat we iets vergeten zijn. Het is maar hoe je het brengen wil, E-werkers in de GGZ blijven vreedzaam en in alle integriteit hulpvragen stellen, uit morele overweging, van harte.

De spanning kunnen we luwen middels humor, zo zal je straks zien dat vanuit de kosmos een hand verschijnt die een liefdevol tikje geeft om Nash en de zijnen fluweelzacht aan te porren om de strijd te laten voor wat het is, om dan in een relatieve nanoseconde die langverwachte ethische upgrade effectief te realiseren. En als de grap niet begrepen wordt, dikke miserie.

Eenvoud laat zich vooral opmerken door simpele oplossingen voor heel complexe problemen, maar ook net hierom ongeloof laten opwellen om het vervolgens daarbij te laten. Op deze manier kunnen klanten door GGZ-experten buitenspel gezet worden, de emoties en innerlijke spanningen op de spits drijven en vijandigheid cultiveren, het vertrouwen weg om redenen van onbegrip, en ook niet meer dan dat.

Je kan voor of tegen politiek zijn, dit betekent dat het je interesseert en er uitgesproken meningen op nahoudt, radicaal tegen alles wat politiek betreft, of rommelend binnen het aangeboden kleurenpalet, een kluwen van meningsconflict en consensus. Een restgroep, waarvan we kunnen denken dat het om een meerderheid gaat, ziet het allemaal wel gebeuren en maakt het leven zo aangenaam mogelijk, het aanbod ruim en gevarieerd. En dan heb je nog een groep, wat verder geen belang heeft, ze maken zich zorgen maar worden niet begrepen, psychisch kwetsbare mensen.

Elk normaal denkend mens staat machteloos wanneer niet begrepen wordt wanneer E-werkers in de GGZ stellen dat de slotsom van een herstelonderzoek als ongeloofwaardig gepercipieerd kan worden, niet in een vlaag van zinsverbijstering of een intuïtief aanvoelen maar nuchter doordacht, op basis van logisch redeneren. De verwondering en/of verbazing des te groter wanneer we ook weten dat het om letterlijk kleine dingen gaat, alsof het herstellen hiervan de wereld zowel in elkaar kan doen stuiken, als een nieuwe wereld laten opveren, het is dubbel. En het is deze kennis, wat overigens geen elitaire

Misschien leest het zo eenvoudiger, anders raak je misschien in de war. Het is puur een kwestie van logisch redeneren, niet meer dan dat. Wie bereid is zich diepgaander te buigen over het begrip biflatie dat hier als een neutraliserende katalysator geldt, komt snel op het spoor van een aantal epistemologische die het denken daarover blokkeren, hiermee zeggend de vooruitgang van het maatschappelijke denken verhinderend. Hierdoor krijgt het verhaal van het paard en het water dan ook een veel zwaarwichtiger lading, gezien de cognitieve aspecten worden uit morele overweging en i

Je hoeft enkel de knop om te draaien, waarom?

Het is puur een kwestie van logisch redeneren, niet meer dan dat. Wie bereid is zich diepgaander te buigen over het begrip biflatie dat hier als een neutraliserende katalysator geldt, komt snel op het spoor van een aantal epistemologische die het denken daarover blokkeren, hiermee zeggend de vooruitgang van het maatschappelijke denken verhinderend. Hierdoor krijgt het verhaal van het paard en het water dan ook een veel zwaarwichtiger lading, gezien de cognitieve aspecten worden uit morele overweging en in alle integriteit dan ook hulpvragen gesteld aan GGZ-experten, met vraag tot nader onderzo

Met een neutraliserende katalysator zoals biflatie kunnen we nuchter doordacht zo intens veel leren dat het zelfs amper geloofwaardig wordt, wat voor anderen misschien nu net de reden is om er verder geen aandacht aan te besteden, de voorwendselen divers. Ergo, voor de betrokkenen is het al een hele kunst om nog gelijkgestemden of een omgeving te vinden waar ze zichzelf kunnen of mogen zijn, in het andere geval rest nog slechts het verdringen van het innerlijke zelfbewustzijn met de hieraan, vanuit het standpunt van die eigenheid of zienswijze, verbonden neveneffecten.

Ik geloofde vroeger niet dat die muren bestonden, maar door er genoeg tegenaan te lopen weet ik het nu wel zeker, factum stultus cognosit. Dit heeft ertoe geleid om het anders aan te pakken in de vorm van een andere denkpiste die zowaar nog een grotere kloof deed ontstaan tussen wat is en wat zou kunnen zijn, met als bijzonderheid dat we aan aantal zaken heel anders kunnen belichten, veel en veel eenvoudiger maar daarom niet minder ontnuchterend en hoopvol. Maar dat is materie die we best kunnen inbedden in een veilige en vertrouwde omgeving, met GGZ-experten die ook weten waar ze over praten,

Kinderen van zes begrijpen dat veel beter, dat is gekend. Bij volwassenen krijg je altijd heel de geschiedenis op je dak, en het gaat over toekomst.

Door de overweldigende muur aan schuldenbergen konden we geen helder zicht krijgen op het potentieel dat reeds beschikbaar was, dit werd pas transparant toen we een andere taal ontdekten en de bergen liet oplossen alsof ze niet eens bestonden. De verwondering en verbazing des te groter toen bleek we dat zomaar zelf konden, wat echter beperkt bleef tot zij die niet konden gehoord worden omdat ze achter die muur stonden, wat ze wel jammer vonden.

Als het al duizend keer gepasseerd is, nog moeilijker.

Het bijzondere is dat je geen zekerheid hebt of het ook zal lukken, het is wel handig om weten dat het zou kunnen. En dan zeggen ze dat je in raadseltjes praat, alsof we angst hebben om de truc te begrijpen en hiermee tijd kopen om het onvermijdelijke voor ons uit te blijven duwen, in deze of gene richting. Maar we kunnen niet zeggen dat het niet fascinerend is, verre van.

We kunnen het dus eeuwen vergeten, wat nog niet wil zeggen dat het dan ook begrepen wordt.