TTC

Hoe verhoudt zich de leugen tot onwetendheid, als ik op dit eigenste moment niet eens weet dat wat ik schrijf, niet gewoon een leugen is?

Ken je dat, je zoekt uren naar een oplossing voor een gegeven probleem, je geeft het op en dan plots verschijnt de oplossing, alsof het een wonder zou zijn omdat de oplossing er altijd al was, je zag het alleen niet. Dit kardinale punt kan de start zijn van heel iets anders, wat relatief te beschouwen is naargelang het probleem, zowel klein als groot. Het gaat immers om het principe, hierover stelt een aantal nuchter doordacht hulpvragen aan de GGZ, uit morele overweging en ter deskundige toetsing op waarachtigheid, niet zomaar. Kortom, het resultaat van meditatie zou ik toch niet onderschatte

Het volgende thema is om beter te kunnen begrijpen wat roepen in de woestijn nu precies wil zeggen, het vermoeden is namelijk ontstaan dat het samenhangt met de metafoor van het paard en het water. En wat een aantal E-werkers in de GGZ dan in het bijzonder interesseert is het correlaat met de psychische ongemakken van lotgenoten, in wisselwerking met de omgeving die schijnbaar niet altijd het innerlijke van een aantal kan peilen. De vereenzaming die hierop volgt kan immers ook leiden tot suïcide, simpelweg omdat er zo verschrikkelijk veel aandacht voor de klant bestaat, wat paradoxaal lijkt. M

Mensen geloven dat niet, of het is in ieder geval zo verwarrend dat het aan de aandacht ontglipt, absurde dialogen. Het bestaat echt, het wil zoveel zeggen dan dat een klant het moet gaan hebben over een probleem dat niet bestaat, maar in het hoofd van GGZ-experten bestaat het wel. En omdat experten altijd gelijk hebben, blijft het probleem bestaan en de klant is gek, wat absurd is. En voor wie de moeite neemt om dit fascinerende fenomeen te bestuderen, lacht zich aanvankelijk misschien een breuk, waarna de diepe bewustwording volgt naar de diepmenselijke ernst van deze kwestie. En finaal gaat

Het laatste nieuwe inzicht dat ik uit m’n herstelonderzoek kon ventileren is weer bijzonder, angst krijgen van angst voor vrijheid. Deze angst is er gekomen door de aspiraties van de nieuwe GGZ diepgaander te beschouwen, wat eigenlijk niet meer zegt dan dat de oude GGZ stigmatiserend reageert op derde orde impulsen die door E-werkers goedbedoelend aangeleverd worden. De betrokken E-werkers menen hierin een verklaring te vinden voor het waarom eenvoud steeds tot een complexiteit verheven wordt, en hiermee eenvoud dan ook naar de achtergrond verdrijft, samen met de klant, lotgenoten.

Als een samenleving steeds met dezelfde problemen kampt en oplossingen niet veranderen maar ook niet gebruikt worden, en slechts door een minderheid gekend zijn, dan rest er voor die minderheid niets anders dan steeds hetzelfde te zeggen. Ja, het leven kan simpel zijn, maar ook pijnlijk om er elke dag getuige van te zijn, in verbijstering en verschrikking, voor een onbegrepen minderheid dan toch. Meditatie in het hier en nu, zou je denken dat het morgen dan anders wordt?

Als het tot levenslang veroordelen van eenvoudige mensen al een netelige kwestie is, hoe gaat het dan worden wanneer dit onterecht blijkt? Ik hou m’n hart vast, het lijkt daarom beter en vooral raadzaam om er nu al hulpvragen over te stellen, ter preventie van erger. Maar net omwille van een overvloed aan bewijslast, des te pijnlijker, omdat vanuit dat standpunt veel gedreven wordt vanuit onwetendheid. En hoe kom je dat te weten? Veel E-werkers in de GGZ weten dit inmiddels, omdat ze nu net van hun stoornissen een kracht hebben gemaakt, op basis van hun herstelonderzoek.

Bijzonder is dit, naarmate we steeds meer abstraheren kan het oplossen van een wereldprobleem steeds meer op kinderspel gaan lijken, om vervolgens aan volwassenen hulp te gaan vragen die je voor gek verklaren. Alle gekheid op een stokje, de stellingen van Einstein zijn heel waarheidsgetrouw, wat natuurlijk best met de nodige professionaliteit beschouwd kan worden in een sfeer van milde overreding. Met een blik op de toekomst, niet op het verleden dat slechts kan leiden tot een zoektocht naar schuldigen die oneindig kan doorgaan, mijn mening.

GGZ is de kerk, ze zeggen al duizenden jaren dat ze die Jubeljaren vergeten zijn, maar dat zijn ze vergeten.

Vandaag zijn er alleen nog maar belangenkwesties, en over het maatschappelijke belang zullen we het nadien nog wel eens hebben. Je kent het, perverse effecten, het kan ontstaan door een initieel misschien goedbedoeld systeem dat pas na verloop z’n mankementen begint te vertonen. Op dat moment wordt het als een onmogelijke opdracht gepercipieerd om er nog een speld tussen te krijgen, terwijl we eigenlijk maar een tandenstoker nodig hebben om heel het systeem te laten imploderen. Het zijn manieren van zeggen, makkelijker om aan te tonen dan dat iemand er aandacht voor zou kunnen hebben, want we

Oplossingsgerichte denkers zitten meestal moederziel alleen thuis, zich de vraag stellend of ze niet beter gewoon hun euthanasie kunnen aanvragen. En dat zeggen ze uit ervaringskennis, na een ervaringsgericht herstelonderzoek waarmee ze zowat alle hoeken van de kamer gezien hebben, niet omwille van de oplossingen zelf maar door wat hier soms van gemaakt wordt. En als ze hiermee naar de GGZ stappen uit morele overweging, wordt het zowaar nog veel erger, de paradox. Maar moederziel alleen thuis, starend uit het raam, denkend over hoe het zou kunnen zijn, de moed en hoop in de schoenen. Heel af e

Het lijkt logisch om te veronderstellen dat tijdloos makkelijker aan de aandacht ontglipt dan dat het begrepen zou worden, en eenmaal je dat weet de wereld als een weerzinwekkende vertoning overkomt. Veel christenen zeggen dat, God toelaten betekent je schikken naar tijdloosheid, niet omdat de ene of andere groep uitverkoren zou zijn.

Als ik al een bewijs voor God zou willen zoeken, dan zou ik dat vooral doen door te zoeken naar iets dat tijdloos is. Verschillende concepten binnen tijd en ruimte lijken me hier de expressie van, waarvan ik vermoed dat niet iedereen deze kent. We zoeken verder, misschien zijn er nog wel veel meer, zoals eenvoud bijvoorbeeld. Maar misschien dat tijdloos ook moeilijk te vangen of te bevatten valt binnen een continu bewegende wereld of door het strikt lineaire denken, het is in ieder geval vreemd.

Veel succes, gelukkig weet je niet waar het over gaat, maar dat volgt dan wel. We hadden het over psychische dis-identificatie, niet over al dit gezever.

Dat is wat je allemaal denkt, hoe ga je reageren wanneer de psychische dis-identificatie plaatsgrijpt? Omdat je letterlijk alles beter weet dan wie ook, volstaat een eenvoudig antwoord.

Je bent nog maar halverwege, spreken elkaar later nog eens.

Ja, je zit natuurlijk ook hopeloos gevangen, het is dan beter te lachen dan het verstand te gebruiken, zo werkt het nu eenmaal.

Hoeveel hopelozer kan een situatie zijn, dat elke oplossing gekaapt wordt door het inflatoire denken waartoe het een hulp wil zijn, en hulpvragen hierover betekent dat je voor gek verklaard wordt, net omwille van het inflatoire denken. En wie denkt dat Einstein moeilijk te begrijpen is, heeft er enkel nog nooit over nagedacht, het is de eenvoud zelve. Maar toch succes.

Het verhaal van het paard en het water kennen een aantal E-werkers als geen ander, dit kunnen ze herhaaldelijk testen omdat het metaforische water een tijdloos element bevat. Een pragmatische vertaling komt er door het begrip biflatie vrij te presenteren, waarvan de meeste paarden niet weten wat het betekent. Op generlei kunnen ze hier enig oordeel over vellen, maar het is wel voldoende om heel wat lotgenoten tot levenslang te veroordelen, de normaal van deze wereld, niet de moraal. Maar verder worden de vreedzame E-werkers vertrappeld alsof ze niet eens zouden bestaan, het water gratis.

Het grote mysterie der mensheid, als de prijzen stijgen dan verdampt het geld in het stijgen van die prijzen, en als we de prijzen laten dalen dan verschijnt er geld uit het niets, spontaan. Maar eigenlijk is dat het verdampte geld, een vorm van recyclage, of elementaire basiskennis in de economie. Het mysterie is daarom niet zozeer een mysterie maar een kwestie van boerenlogica, maar geen GGZ-expert te vinden die iets van mysteries begrijpt, sorry, verwarrend, het is logica. Wat wel kan, uitleggen waarom we dat niet begrijpen omdat het in de GGZ-handboeken staat, maar dat is dan weer een myst

Als het navigerende zelf bevangen raakt tussen twee werelden dan is het vaak een helse taak om dat helder te krijgen, wat eigenlijk verbluffend eenvoudig is maar door de meeste GGZ-experten niet eens (h)erkend wordt, zelfs tegengewerkt. En wanneer we die twee werelden over elkaar zouden leggen dan krijg je inzage in het wereldbeeld zoals een aantal E-werkers de hedendaagse realiteit dagelijks ervaren, wat concreet betekent dat ze kennis hebben van een aantal obstakels die herstel ernstig kunnen belemmeren, maar veel lotgenoten ook niet altijd weten. Om al deze redenen stellen ze in alle integr

Ken je dat, bijzondere ervaringen binnen de GGZ, het is werkelijk magisch. Hoe kan je dat als E-werker ervaringsgericht toetsen? Heel simpel, als je thuis een goed boek leest en je begint je zorgen te maken over de inhoud, hierin in het bijzonder een paar passages oplicht en dit boek meeneemt naar de GGZ, dan verdwijnen niet enkel die passages maar plots heel dat boek, alsof dat nooit geschreven werd. En als je thuis komt, dan verschijnt dat boek weer, wat dan weer een wonder kan genoemd worden. De strikvraag komt aan het eind, wat is nu precies de hulpvraag van de klant?

Als het leven een open geheim is, en iedereen hetzelfde kan zien, dan kunnen we ons de vraag stellen hoe het komt dat niet iedereen hetzelfde weet, of anders interpreteert. Het wonder van informatie, het verdwijnt niet uit de ether, we kunnen het wel vergeten of naar de achtergrond verdringen, of door andere informatie laten overschaduwen, of vermengen met gedachten die een oorspronkelijk idee er heel anders doet uitzien dan wat het principieel zegt. Op deze manier kijkt een aantal naar de wereld, een wereld vol oplossingen of kansen, maar niet gezien, of niet bewust van. Met de lockdown is er

Ken je dat, E-werkers die domme vragen stellen? Simpel gaat het zo, zou het mogelijk zijn dat economische platitudes, het politieke debat en de neveneffecten zoals deze zich kunnen manifesteren binnen het schizoïde spectrum enig verband houden met elkaar? Zo ja, waarom niet? Oplossing, laat ons met rust met je oeverloos gekrakeel, het is immers nooit de bedoeling geweest dat E-werkers ook hun verstand zouden gebruiken. Resultaat, een aantal E-werkers maakt zich een beetje zorgen maar durft niets meer zeggen, want stigma bestaat niet. Moeilijk? Gevolgen? Liefde en verbondenheid, co-creatie?

Ja, leuke vraag, voor wie of voor wat zouden we nu de GGZ hulpvragen blijven stellen? Is dat nu omdat we ons ook zorgen maken om anderen, of gewoon omdat we het nu eenmaal leuk vinden om vragen te stellen over een tragisch absurde wereld waar GGZ-experten er schijnbaar niet in slagen om het verband te leggen tussen kapitale denkfouten en wat veel lotgenoten in mensentaal zeggen? Ja, waarom zouden we het leven nog enige nutswaarde toekennen, zou het dan ook geen doordachte beslissing kunnen zijn om afstand te nemen van dit soort leven? Wie gelooft dit verhaal nu nog? En wie weet nu waar dit eig