TTC

Wie zich verdiept in een atoom loopt subiet misschien verloren in de Kosmos, zichzelf over het hoofd ziend.

Je lijkt zowaar een beetje op Socrates, die finaal wist te zeggen dat hij niets wist.

Geld, macht en bezit, en af en toe wat gemompel over liefde en rechtvaardigheid, meer is het toch niet?

Geen binnen, geen buiten. Op deze manier worden conceptuele goden als spiegels met verschillende kwaliteiten zoals ze in mensen ook gelegen zijn, die we kunnen verinnerlijken en tot expressie kunnen brengen, wat bijzonder is.

Dat van die 'volksstammen' lijkt me vandaag nog steeds van kracht, wereldomspannend zelfs. In ieder geval, de verzoeningsleer lijkt dan toch iets moeilijker dan de theorie in een paar zinnetjes doet vermoeden, de heimwee voedend.

Zo, die obstakels dus.

Zeg je dan ook dat JHWH gewoon een andere naam gekregen heeft in het NT, en eigenlijk hetzelfde is?

Denkexperiment, stel dat je je beperkte kennis in een vingerknip zou kunnen overdragen aan diegenen die niet over deze kennis beschikken maar er wel baat bij zouden kunnen hebben, en andersom. Wetend dat het experiment in lijn ligt met de ambitie om een co-creatieve samenleving te installeren, met welke obstakels dien je dan nog rekening te houden?

Wat eenvoud vermag, het spel in zichzelf, knap bedacht. Aan ons om te ontdekken, in herinnering een mooie reeks elementen die simultaan beschouwd kunnen worden met betrekking tot de verzoeningsleer. element van utopische gespletenheid element van systeemovermacht element van de omgekeerde effectiviteit element van samengestelde kennis Op basis hiervan kunnen we zeggen dat een andere realiteit nu al bestaat, dat wat we zelf kunnen bedenken als we er ook aandacht aan besteden, veel en veel menselijker.

Je hoeft inderdaad dat woord maar te ontleden en je weet eigenlijk genoeg, in-dividu, on-verdeeld.

Tegen de tijd dat we goed en wel begrijpen wat niets betekent, zullen begrotingstekorten een waan blijken. Kortom, het wil niet zeggen dat we middels reverse engineering op een dieperliggend niveau diverse problemen als sneeuw voor de zon kunnen doen verdwijnen, dat het aan de oppervlakte ook op dezelfde manier begrepen wordt, het vergt enige inspanning.

Waarom zouden we naar waarheid zoeken als de ultieme waarheid reeds gekend is, die gesuggereerd wordt door de stelling God is alles in Allen. De premisse staat op zich, wat zou betekenen dat God omnipotent is en zichzelf onderhoudt, we kunnen immers niet zeggen dat God in Allen is om dan te verklaren dat het niet zo is, tenzij God dat voor zichzelf zou kunnen vergeten. Aan creativiteit zou het dan niet ontbreken, maar hoe vertaalt dit meta-perspectief zich naar onze micro-beleving binnen het hedendaagse tijdsgewricht? Simpeler, heeft een gesuggereerde ultieme waarheid ook praktisch nut met b

Het lijkt bijna alsof je zegt dat JHWH tot inkeer is gekomen in het tweede deel, bijzondere waarneming. Naast de driedeling God-kosmos-mens komen ook nadere onderverdelingen voor, die verschillen van bron tot bron. Ze tonen joodse of Grieks-filosofische invloeden. Zo kan er sprake zijn van een tussenliggende Demiurg (scheppergod), die in bijvoorbeeld de Asclepius Aiôn (eon, 'eeuwigheid') wordt genoemd.

Dan zou JHWH hetzelfde zijn dan het pleroma, bedoel je het zo? Gewoon een andere naam voor hetzelfde dan, louter begripsverwarring? Tegen de tijd dat we begrijpen wat niets betekent, zullen begrotingstekorten een waan blijken.

Heb je hier dan over die zogeheten donkere nachten van de ziel? Minder prettige gedachte, niet? Zo komen we tot het psychodramatische spel, met antagonisten, protagonisten en diens meer, mooi om zien hoe alles samenhangt, voor wie er aandacht voor heeft.

Wat bedoel je met Zijn Koninkrijk, zoals Jezus het bedoelde binnen het kader van de verzoeningsleer. Anders gezegd, op aards niveau in de zin van herstel van deze planeet, of verwijs je naar heel andere sferen? Maar men zou het wel kunnen doorvertellen zodat we onze aandacht kunnen verleggen, zoiets?

Het zijn metaforen, net zoals eikels ook eiken kunnen worden, soms denkend dat ze dat al zijn en geen licht meer doorlaten. In technische zin de dis-identificatie van het valse zelf, wat tot vreemde neveneffecten kan leiden, vaak onderschat.

Waarheid wordt doorgaans pas een probleem wanneer twee tegenstrijdige stellingen toch allebei waar kunnen zijn, de proef op de som maakt dit snel duidelijk maar dat gaat je weer de stuipen op het lijf jagen, dan maar niet.

In theorie staat het allemaal mooi, maar zo is het wel.

Vraag stelt zich hoe vlinders de wereld beschouwen, beslist geen pretje wanneer rupsen nog niet weten wat ze aan potentieel in zich dragen, wroetend in het moeras.

Meer is het niet, ook niet minder. Naar oeroude christelijke traditie, het waarachtiger.

Hiermee zeg je eigenlijk dat je God bent, tenzij je dat wil ontkennen.

Wat logisch is, wat ons als gemanifesteerde individuen van het valse naar het ware zelf laat evolueren, alwaar individu onverdeeld betekent. En zonder dat proces van bewustwording zou het werkelijk belachelijk worden om het überhaupt nog over Jezus te willen hebben, het sterven aan het valse zelf nog een andere zaak, dat is ervaring.

Had je daar nu echt zo lang voor nodig, dat wordt niet eens in vraag gesteld, evidenties. Verder hebben we nog de niet-monotone logica, wat betekent het toevoegen van kennis die kan leiden tot het verwerpen van eerder geldige conclusies. Op basis van je premisse dat God alles in alles is, zou God zichzelf kunnen bedriegen, in het andere geval is je ultieme waarheid niet correct. Wat goed begint, kan fout verder lopen, tenzij we andere namen aan hetzelfde geven en net daardoor scheiden wat niet gescheiden is, tenzij illusoir in de denkgeest waarmee op basis van je premisse God zichzelf

Vroeger was het nog eenvoudig om het verschil te accentueren, met duidelijke beslisregels: alles wat vergankelijk is, is onwaar alles wat niet vergankelijk is, is waar. Afgeleid is niets waar, waarmee niet bedoeld wordt dat niets niet bestaat, gemakshalve omschreven als niet-iets.