TTC

Het was via de sessies mindfulness dat ze het spoor kwamen van het idee om geld te recycleren, niemand merkte het echter op dat ze hierover in alle integriteit hulpvragen gesteld hadden aan ggz-experten. Sterker, ggz-experten konden deze eenvoud schijnbaar maar niet kaderen binnen hun bestaande referentiekaders, het resultaat dat ze met een berg labels huiswaarts keerden waarvan ze voorafgaand het bestaan niet eens vermoedden. Alsof ze zonder gevoelens waren, zonder hart, getroffen in het diepst van hun ziel, om redenen die zo absurd leken dat het op een mysterie begon te lijken, maar toch van

Het menselijke lichaam mag dan wel uit 7x10-27 atomen bestaan, het zegt nog niets over hoe het nu precies komt dat we onszelf in gordiaanse knopen kunnen verwikkelen. Kort door de bocht zal je willen zeggen, E-werkers die er aandacht voor hebben gehad zien inmiddels heel andere dingen, dermate simpel dat het zelfs ongeloofwaardig wordt, van harte.

Als volgens Einstein absurde ideeën ons hoop bieden, zou hetzelfde dan kunnen gelden voor absurde vragen?

Met tijdloze denkexperimenten bedoelt een aantal E-werkers dat we ze op een evolutionaire tijdslijn binnen soortgelijke contexten kunnen blijven herhalen, het resultaat al even verbazingwekkend als wonderbaarlijk. Het blijft echter wel beperkt onder E-werkers die met soortgelijke afwijkingen te kampen hebben, waar ggz-experten geen tijd voor hebben omwille van tijdloos. Het potentieel neutraliserende effect kan dan ook onmogelijk begrepen worden, alsof klanten van Mars zouden komen en zich nog niet hebben weten aan te passen, alleszins apart.

Het begrip acceptabele oplossingen komt voort uit de psychologie van de mens. Zodra een keuzemogelijkheid is gevonden met een acceptabele uitkomst, zal het besluitvormingsproces worden afgebroken. Latere alternatieven zullen niet meer worden beoordeeld en uitgesloten worden van het besluitvormingsproces. De kans bestaat dat een van de aldus verworpen alternatieven een gunstiger uitkomst zou hebben opgeleverd.

Metadenkend is het een verbluffend eenvoudig systeem, geef naar keuze in hoeveel geld er nodig is en het wordt uit de bestaande geldhoeveelheid ontgonnen, en verder verandert er niets. Op deze manier zien we dan ook hoe effectief ggz-technieken kunnen zijn, zij het zoals altijd op voorwaarde dat ze ook gebruikt worden, geen garantie.

Amerikaanse dollars zijn nu nog een gewaardeerde muntsoort. Meer dan tweederde deel van de mondiale geldreserve wordt aangehouden in dollars. Daarom kunnen oplopende schulden van de Verenigde Staten worden gefinancierd door meer dollars uit te lenen. Centrale banken met grote reserves aan buitenlandse valuta, zoals China, Japan en andere Aziatische landen, worden in feite gegijzeld door de Amerikaanse fiscale politiek. Zij beseffen dat een weigering om hun dollarreserve verder te laten groeien – om van een vermindering daarvan maar te zwijgen – de dollarkoers onder zware druk zou zetten, waard

Geloof niets zomaar, als we morgen vanuit de kosmos een berg geld zouden ontvangen om alle schulden af te betalen, en we geven dat aan de schuldenaars die het op hun beurt aan de schuldeisers geven, dan is het resultaat exact hetzelfde dan wanneer je simpelweg twee getallen van plaats zou verwisselen, het zit in kleine dingen. Over de kracht van eenvoud, aandacht, hoop, liefde, kinderlijke speelsheid en de weg van de minste energie, te verkrijgen in de betere boekhandel.

Het idee van het opschonen van ons celgeheugen is een meer dan interessante gedachte in die zin dat we heel wat rugzakjes achter ons kunnen laten, dit gekaderd als een collectief proces brengt ons dichter bij wat een fluweelzachte paradigmashift in werkelijkheid zou kunnen betekenen, met mondiale dimensies. Op dezelfde manier komt een aantal tot nogal boutade stellingen dat vandaag onwetendheid op een bierviltje past, waarmee ze eigenlijk bedoelen dat vlindereffecten over kleine dingen gaat, maar geen aandacht voor bestaat. Als liefde mag gedijen, laat het dan rustig stromen, van harte.

Het lijkt logisch om te veronderstellen dat elke oplossing contextgebonden is, in het andere geval zou je problemen willen oplossen die er niet eens zijn, dat is absurd. Nog absurder wordt het wanneer er oplossingen zijn die we niet kennen, maar wel een nieuwe ggz in het leven roepen die dan veronderstelt ze plots wel te kennen, hartverscheurend.

Gezien de overweldigende kennisbron waarover de mensheid beschikt is het simpelweg onmogelijk om alles te weten, wat logischerwijs laat besluiten dat je per toeval ook iets kan weten dat anderen niet weten.

Domme vraag, is het logisch om te veronderstellen dat elk deel, hoe klein ook, oneindig kan gedeeld worden? Als het antwoord op deze vraag positief is, hoe groot is ons heelal dan? Een en ander in afwachting van een antwoord op de hulpvraag of er een bipolair verband bestaat tussen inflatoir en deflatoir denken, alvast veronderstellend dat er ook ergens een gulden middenweg bestaat die als hoopvol kan beschouwd worden, dichter bij huis.

Het fascinerende aan absurde vragen is dat je nooit weet tot welke andere inzichten ze kunnen leiden, maar niet alles leidt tot succes. Het zit in kleine dingen, hoe groot zou je zijn wanneer je het DNA in al je cellen zou uitrollen en achter elkaar legt? Extra tip, elke cel bevat ongeveer twee meter DNA, de hoeveelheid cellen weet je nog van vorige keer, succes.

Zonder kennis van een aantal boekhoudkundige beginselen is het vaak lastig om volgen, maar in combinatie met een aantal ggz-technieken is het mogelijk om wegen te vinden die perfect aansluiten bij een aantal stellingen van Einstein. De kracht van eenvoud en kleine dingen, net zoals het idee dat absurde ideeën ons hoop kunnen bieden, komt hiermee in de schijnwerpers te staan op een manier die maar op weinig aandacht of geloofwaardigheid kan rekenen, doch aansluitend bij de aspiraties van een gesuggereerde nieuwe ggz die hiermee voor een opgave staat die men misschien zelf onderschat. En in de g

Net zoals de biosfeer de eenheid is van al het leven met zijn hulpsystemen, is de noösfeer de eenheid van alle geest en denklagen. Op deze manier kan de noösfeer worden opgevat als de som van de mentale interacties van al het leven. Binnen de noösfeer bestaan de evolutionaire bedieningspanelen, bekend als de psi-bank, het systeem voor opslag en terugvinden voor alle mentale programma's.

Volgens deze tekst zou het iets te maken hebben met die middenkolom, kwestie van oefenen wellicht. De Boom des Levens vormt in de Kabbala het grondpatroon van de schepping die in het spanningsveld tussen Licht en Duisternis tot bloei kan komen. Het is de volledige blauwdruk waar alles uitgevormd wordt. De Boom des Levens bestaat uit drie kolommen, waarin het spanningsveld tussen Licht en Duisternis en de mogelijkheid van evenwicht tot uitdrukking komt. De zwarte kolom staat symbool voor de Duisternis en heeft met veelheid, onderscheid en structuren te maken. De witte kolom verwijst naar

Bijzonder bewijs voor het idee dat ons hart een geheugen heeft, een vrouw die na een harttransplantatie in het weekend een onbedwingbare drang naar bier en bitterballen krijgt. Onderzoek naar dit raadsel zou aangetoond hebben dat de donor deze gewoonte had, ging elke weekend met vrienden op stap, met bier en bitterballen op het menu.

Ontnuchterend is de waarneming dat mensen de weg van de minste energie kunnen ontdekken door eerst een zeer omslachtig conform de regels procedure te volgen, en dan toevallig opmerken dat exact hetzelfde resultaat bekomen wordt door ze niet te volgen, maar niet geweten is omwille van de regels. Heel bijzonder, en je komt het ook niet te weten zonder dergelijke oefeningen eens te proberen, dat is wat ervaring leert.

Alwaar het onmogelijk is om je met alles tegelijk bezig te houden, wil dat niet zeggen dat kleine dingen niet met alles te maken kunnen hebben, twee verschillende dingen.

In ieder geval een stevige kluif, verwarring troef. Wanneer we hier straks een paar vlindereffecten aan toevoegen, wordt de puzzel misschien compleet.

De moed zakte hen in de schoenen bij het aanschouwen van hoe eenvoudig een fluweelzachte paradigmashift zich zou kunnen voltrekken, wat paradoxaal lijkt zonder ook het waarom beter te leren kennen.

Bijzonder was dat ze in de combinatie van de neutraliteit van geld en de geldillusie schoon hun kans zagen om aan te tonen dat niets helpt, maar verder dan de poort van tijd en ruimte zijn ze er nooit mee geraakt, het is immers altijd hetzelfde. Of wat begon met een simpele hulpvraag, over eenvoud en kleine dingen, niet meer, niet minder.

Apart is de bedenking dat wanneer we een aantal metaforen technisch ook inzichtelijk of transparant maken, dat ze dan ook aan betekenisdiepte winnen, wat ondanks alle hoop die ze innerlijk kunnen opwekken niet altijd wil zeggen prettiger om weten, van harte.

Zoals verwacht kon worden ging het moeilijk worden om tijdloos weg te denken, maar toegegeven, toch knap staaltje van creativiteit om die optie überhaupt te bedenken.

Karma is het zaaien en oogsten uit de bijbel, actie en reactie voor boeddhisten en brahmanen, oorzaak en gevolg voor wetenschappers, debet en credit voor bankiers, het geven en nemen dat ons leven aangenaam en harmonieus maakt. Heel soms gebeurt het echter dat een aantal obstakels dit vloeiende proces niet altijd gunstig stemmen, zo subtiel dat het amper opvalt maar toch een wildgroei aan perverse effecten genereert, als een bolide die eerder onbewust zichzelf onderhoudt, en hoopvol herstel bemoeilijkt.