TTC

Soms, zo komt me toe, zijn metaforen een geromantiseerde versie van een maatschappelijk heikel probleem, zodat we ons ook ernstig kunnen vergissen wanneer we ze beter willen leren begrijpen.

Nu is het helemaal duidelijk. NP-volledigheid is een concept uit de complexiteitstheorie. Het is een beschrijving van het inzicht uit de jaren 70 dat er een bepaald verband is tussen de complexiteit van een groot aantal problemen die in de wiskunde en informatica als 'moeilijk' worden beschouwd.

Eindeloos, of we paradoxen nu ontrafelen of niet, het wereldbeeld wordt bepaald door geopolitieke machtsverhoudingen en bijhorende handelingen.

Zonder onderzoek zal het ook niet opvallen over welke paradoxen het binnen het courante wereldbeeld gaat, heeft niets met God te maken. Tenzij je denkt van wel, maar blijf dan wel eerlijk door niet alles te verdraaien.

Ja, eindeloos gaat het door, het is zoals je zegt wachten op godot en die paradoxen accepteren.

Het is een heel kluwen zoals ook middels de complexiteitstheorie helder wordt gemaakt, overweldigend is het. In de complexiteitstheorie bestaat al langer het besef dat je eigenschappen van bekende problemen over kon hevelen naar nieuwe problemen als je aan kon tonen dat je het nieuwe probleem uit kon drukken in termen van het oude probleem. Dit heet het reduceren van een probleem.

Er zijn nogal wat paradoxen, soms kan de filtertheorie helpen.

Ja, daarom dat ze al opgelost zijn, en tegelijk niet.

Dan worden ze ook niet opgelost, en ze zijn al opgelost.

Het is onmogelijk, want we weten zonder oplijsting ook niet over wat het gaat.

Kan allemaal, we zouden het anders ook niet over paradoxen kunnen hebben.

Het moerasprobleem is dan ook geen ongekende materie, voor wie begrijpen wil.

Enkel het benoemen van een aantal is door ze niet te kennen al veelzeggend, want hoe zouden we er dan rekening mee kunnen houden? En dat er meerdere zijn maakt het allerminst makkelijker, het moerasprobleem ontrafelen voor liefhebbers. Wat zegt God daarover?

Kunnen gemakshalve misschien een aantal oplijsten, we weten hier inmiddels wel wat de kortste en/of langste weg is.

Ja, wie belet ons om een aantal paradoxen op te lossen? En wie heeft ze bedacht?

Paradoxen zijn schijnbare tegenstrijdigheden en hebben vaak iets verrassends, doordat twee uitersten op een onverwachte manier bij elkaar komen. Ze prikkelen de nieuwsgierigheid, roepen verbazing op en kunnen tot verwarring leiden.

Popova had al sinds 1918 een merkbaar zwakke gezondheid en stierf in 1924, 35 jaar oud, aan roodvonk. Haar werk kreeg vanaf het einde van de twintigste eeuw hernieuwd grote belangstelling en wordt nog steeds getoond op grote exposities over de gehele wereld.

Een periode van 5 jaar lijkt voor een 60-jarige voorbij te zijn gevlogen, maar kan voor een tiener eindeloos lang hebben geduurd.

De paradox wil, zo lees ik, dat het antwoord op de vraag wat filosofie nu precies is, op zichzelf een complex filosofisch vraagstuk is.

De amygdala speelt ook een belangrijke rol in positief conditioneren. Het lijkt erop dat afzonderlijke neuronen reageren op positieve en negatieve prikkels, maar er is geen clustering van de afzonderlijke neuronen tot duidelijke anatomische kernen.

Het is begrijpelijk om je overweldigd te voelen door de enorme complexiteit van wetenschappelijke onderzoeken, vooral als het gaat om zaken als kwantumcomputers, simulaties van het multiversum, of grensverleggende theorieën over het universum. Deze gebieden zijn inderdaad vaak verbonden met enorme datasets, complexe algoritmes, en technologie die ver buiten het bereik van de gemiddelde persoon ligt.

Binnen de context van memetica kan retro worden gezien als een fenomeen waarbij de sociale transmissie van ideeën tijdelijk stopt maar later weer wordt geactiveerd. Dit gebeurt vaak doordat bepaalde triggers in de cultuur, technologie of maatschappij de heropleving van deze ideeën mogelijk maken.

Economische systemen functioneren als dynamische mechanismen met een aanzienlijke mate van adaptiviteit en onverwachte uitkomsten. Ze bevatten paradoxen en laten vaak zien hoe beperkte menselijke perceptie of aannames ons begrip ervan vormen. Uiteindelijk speelt de balans tussen flexibiliteit en rigiditeit een sleutelrol in hoe deze systemen overleven en evolueren. De metafoor van een systeem dat 'een loopje met ons neemt' vat treffend samen hoe ongrijpbaar en complex economische processen kunnen zijn, ondanks onze beste inspanningen om ze te beheersen.

Ja, dat zal het zijn, de rest vergeten we snel.

Hoe hoger dieper kan zijn, is me nog steeds een volkomen raadsel.