TTC

Ontelbare vormen, het is wat het is. In concreto kunnen we de drie-eenheid 'these-antisynthese-synthese' gebruiken, en veel andere methoden. De eerste stap zal de moeilijkste zijn, het nog doen ook.

Groot verschil wanneer authentieke kennis je deelachtig is geworden, vormloze slangen bestaan ook. Hoop en vertrouwen in het hart, zelfstandig denken een optie.

Zoals altijd, alles is voor meerdere interpretaties vatbaar, het kan ook zijn dat meerdere mensen die boodschap wel opvolgen maar net hierdoor alles in handen van Satan geven. Het is maar hoe je het bekijken wil, ik zal het pas waarachtig vinden als ook heel die geldmachine een andere gedaante krijgt, en dito samenleving. Technisch geen probleem zoals we weten, de praktijk? Zo is het, net zoals elke waarheid drie fasen doorloopt en we binnen een vijftal eeuwen hier exact hetzelfde tegen elkaar kunnen zeggen, tijdloos kabbelen we verder.

Mooi gezegd, en het wordt nog erger wanneer je er iets over zou zeggen, dan draait men de rollen om en ben jij Satan. En ondertussen blijven we die vergeten elementen netjes buitenspel plaatsen, alsof het quasi letterlijk niet gezien zou kunnen worden, noch gehoord, noch begrepen. Kortom, als we werkelijk over verlossing zouden mogen spreken, gaat het, zoals je eerder al terecht zei, over eenvoud en kleine dingen. Hemeltergend hoeveel hoop we vooral niet zien, en simpele oefeningen volstaan om dat te bewijzen, kristalhelder voor wie zien wil.

Wat mensen niet weten hou je niet voor mogelijk, alsof het over een dom misverstand zou gaan.

Wat kunnen we zeggen, je weet wellicht ook wat Heilige Jaren en Jubeljaren zijn, iedereen is expert in geldzaken.

Allemaal vaag en mistig, in deze wereld gaat het enkel om geld, rest is bijzaak.

Prettig is anders, absurd gezien die vergeten elementen, en het ligt zo voor de hand.

Alles hangt samen, het niet begrijpen iets anders. Ja, Satan wellicht?

Vandaag kunnen we kloven dichten met bergen, zo hebben we alvast die brug niet meer nodig, gulden middenweg volstaat.

Als het onderwerp puur een intellectuele aangelegenheid betreft op het profane vlak, heeft mystiek weinig waarde. Zal ook weinig betekenis hebben zonder mystieke ervaringen, tenzij intuïtieve herkenning die tot een geloofssprong kan leiden.

Inlevingsvermogen werkt soms andersom, in die zin dat met regelmaat naar iets verwezen wordt waaraan voorbij gegaan wordt. Over welke retour gaat het dan precies? Een aantal bijkomende factoren spelen hierin een rol, namelijk de reacties op een stimulus die als universeel kan gepercipieerd worden maar toch niet past binnen een cultureel ingeburgerd referentiekader. Het is binnen deze context dat we kunnen opmerken dat een element vergeten wordt, en een tragische absurditeit laat voortbestaan met allerhande perverse effecten die de normaal vorm geven. Middels psychodramatische

Altijd al een beetje bevreemdend gevonden dat een aantal de neiging heeft om de return on investment buitenspel te plaatsen, alsof je iets zou empoweren en dan schrikt van wat inhoudelijk in retour komt, ondanks hoopvol de omgekeerde effectiviteit.

Over welke oefening heb je het precies, is me onduidelijk. In de ontrafeling van een aantal paradoxen vinden we vaak een zoete vrucht, wat misschien pas tot een probleem verwordt wanneer je dat hoopvol, menselijk en vanzelfsprekend begint te vinden, paradoxaal genoeg. De stilte spreekt, eerste logos.

Probeer eens een simpele oefening, we zullen het zo merken hoe het werkt.

Ja, en Jezus heeft alle zonden weggenomen, wat eenvoud vermag.

Ja, daar gaat dat vergeten basiselement ook over, het misschien door velen arbitrair gepercipieerde 'ontbreken' van cognitie is daarom ook een kwestie van kennis, niet meer, niet minder. Of die 'deus ex machina' ook wordt aangenomen heeft dan niet zozeer betrekking op het potentieel, dan wel in de openheid of de bereidheid om een en ander te willen beschouwen, om pas hierna tot nuchter doordachte conclusies te komen. Maar misschien komen we op die manier terug tot het slangenverhaal, wat dan bibberen en beven zou gaan worden, levensbeschouwelijk of proces-filosofisch eerder tragisch absurd, wa

Ervaringskennis laat zich vaak kenmerken door dezelfde oefening meermaals te herhalen, en er dan een goed aforisme bij te bedenken.

Cognitief gezien is het een koud kunstje om te begrijpen waarom we kloven met bergen kunnen dichten, al zullen slechts enkelingen dat opmerken. Aandacht is hier zoals altijd de primaire voorwaarde, wat misschien ook de specifieke rol van een aantal experten transparanter maakt, dit in de vorm van niet-weten, desinteresse, labelen, negeren en/of marginaliseren. Een deus ex machina zou dus zomaar eens kunnen wanneer dat een breder draagvlak geniet, de kans op succes echter minimaal, maar wel kristalhelder als potentieel beschikbaar, van harte. Wat voor de ene een mysterie is, kan voor de

Ervaringsgerichte toetsing laat opmerken dat de reacties hierop een zeer herkenbaar patroon doorlopen, als een proces dat steeds eenvoudiger wordt omwille van de graduele bewustwording die hierin verweven zit. Kanttekening is net dat herstel- en/of groeiproces zelf, wat door het ontbreken van ‘cruciale’ informatie vaak tot een kluwen verwordt. Voorbij aan de twijfel vloeien hulpvragen spontaan, in een aanvangsfase misschien eerder onduidelijk omdat een aantal zaken nog niet zo helder of concreet zijn.

Apart is de bedenking dat wanneer een bewijs onpersoonlijk en tijdloos is, om deze reden in zekere zin kleurloos, het ook niet gezien kan worden, ondanks hoopgevend en eenvoudig.

Informatie is tijdloos, tot ieders vrije beschikking. Lijkt eenvoudig, het is de ervaring die het zal leren, haast onwaarschijnlijk.

Terecht, niet iedereen is op de hoogte van fluweelzachte scenario's, het volledig tegenovergestelde is even waarachtig. Hebben we geen filosofie voor nodig, ondanks alle hoop en verzamelde kennis, angst, zorg en weerzinwekkend. Paradoxaal genoeg, het antwoord vinden we in eenvoud en kleine dingen, van harte.

Daarom, contexten verwarren is nooit een goede zaak, horresco referens.

Contexten verwarren is nooit een goede zaak, net zoals zelfverwerkelijking een dubbel proces is dat ons met regelmatig confronteert met morele dilemma's die het menselijke hart diep beroeren. Verschillende mensen kunnen hier verschillend op reageren, naargelang doordachtheid en kennis, vaak ook een veel minder prettige gedachte.