TTC

Ervaring leert wel wat, zo heb je het boemerangeffect wanneer we hulpvragen uit preventieve bezorgdheid stellen die laten vermoeden dat er onheil achter zit, net hierdoor een steile muur wordt opgetrokken en de hulpvraag ligt terug je bord. Of hoe E-werkers aan een berg pijnlijk doorleefde metaforen komen die amper begrepen worden? Logisch, achter die muur voel je immers niet wat klanten weten, voelen of ervaren, en over de inhoud die hun zorgen baart al lang geen woord meer, gezellig is het niet.

Tragisch absurd worden de verhalen van E-werkers wanneer ze eerst van A naar B wroeten en worstelen en hiertoe heel wat ontberingen moeten doorstaan om finaal een AB-perspectief te kunnen presenteren van waaruit ze hun hulpvragen ventileren, ze telkens opnieuw bevangen raken door dat wat ze met veel moeite hebben kunnen doorzien en overstijgen, maar ook elke dag machteloos en onbeholpen op staan te kijken, ondraaglijk voor het mensenhart, eenzaam en onbegrepen beschouwend.

Als we het religieuze discours tot z’n essentie weten te herleiden, hiermee zeggend alle turbulentie, interferenties en perverse effecten die door het nulsomspel als van nature teweeg gebracht worden buitenspel plaatsen, wordt het speelveld als thuiskomen, vanzelfsprekend, sereen, verzoenend, harmoniserend en gewoon menselijk, van harte.

Bijzonder aan het verhaal was dat we ons steeds dieper gingen verfijnen maar de grote obstakels niet eens opmerkten, alsof we op zoek gingen naar een speld in de kosmos en wat boer Jan zei maar al te lachwekkend vonden, en hij ploegde voort.

Een drastische besparing op de gezondheidszorg zou kunnen zijn een wetsvoorstel indienen om empathisch vermogen af te schaffen, via een versnelde procedure om onmiddellijk het effect te kunnen meten.

Aforismen dragen altijd iets absurds in zich, zo is het cultiveren van psychische ongemakken vandaag heel makkelijk door naar mensen te luisteren, omdat het tussen onze twee oren zit.

Als vlinder worden betekent het zich onthechten van een aantal weerbarstige obstakels die de metafoor van de rups haar niet arbitraire betekenis geeft, is het misschien veel interessanter om de focus te verleggen naar die systemen die deze obstakels niet alleen onderhouden maar ook cultiveren, om dan die veelbesproken kleine dingen vanuit een heel ander perspectief nuchter doordacht te kunnen beschouwen, van harte.

Deskundig en werkelijk prachtig beschreven door psychologen en niet begrepen door psychologen, binnen deze verwarrende en conflictueuze context opereren een aantal E-werkers die hulpvragen stellen over optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen. Hulpvragen waarin ze vergeten basiskennis in herinnering brengen die ze simpelweg hebben opgevist uit het Johari-venster, niet meer, niet minder. Op dat moment is de klant centraal als bij wonder plots een heel ander verhaal, een verhaal van afwijzing, ontwijken, negeren en marginaliseren, dat is in alle liefde, integriteit en verbondenheid ervarin

Bijzondere en vaak ook hartverscheurende leerstukken zijn of we niet eerder terug naar de toekomst gaan dan dat we verder gaan, maar wel die illusie schept dat het zo zou zijn. Een en ander val af te leiden wanneer we oude kennis steeds meer integreren binnen hedendaagse contexten, het debat chaotisch maar niettemin hoopgevend voor wie dit tot onderwerp van overdenking maakt, zelfs menselijk en vanzelfsprekend, van harte.

Voor E-werkers die de aspiraties van de nieuwe ggz ernstig nemen en de geambieerde derde orde veranderingen metaforisch benoemen als wonderpillen, deze in alle integriteit rustig laten inzakken in het Elaboration Likelihood Model, hoef je op basis van ervaringskennis niet meer te overtuigen dat er orde in chaos schuilt, in diep verdriet.

Als je als E-werker zo gaandeweg de indruk krijgt dat je eigenlijk niet meer doet dan voorlezen uit een goed wetenschappelijk boek, maar je blijft alsmaar afgewezen worden wanneer je hierover hulpvragen stelt uit preventieve bezorgdheid, begrijp je veel beter de verwoestende impact van een op zich simpele kenniskloof.

Als er iets is waar je misschien pas achteraf veel spijt van kunt hebben, dan is het van een losse flodder iets wiskundig precies maken waardoor je het zelf niet meer kan ontkennen.

Waarheid uit een kindermond maar dan omgekeerd wil eenvoudig zeggen dat we door te delen neutraal geld kunnen genereren uit de reeds bestaande geldhoeveelheid, het gaat immers niet om geld en het is altijd hetzelfde, van harte.

Redelijk absurd wordt het wanneer blijkt dat elke waarheid drie fasen doorloopt, zo kunnen we immers altijd zeggen dat we in een sfeer van halve waarheden leven, wat wellicht dan weer niet waar zal zijn. En dan hebben we het nog niet gehad over dat waar E-werkers hulpvragen stellen uit preventieve bezorgdheid, dat is een marteling in liefde en verbondenheid, van harte.

Apart is de hypothese dat wanneer we ons zouden vereenzelvigen met een tijdloze katalysator, dat we in zekere zin ook tijdloos worden. Anderzijds, we gebruiken die katalysator elke dag, maar misschien niet in z’n volle potentie of evenwichtig waardoor een deel van onze mogelijkheden buiten het collectieve aandachtsveld vallen, zij het onwetend hierover.

Als dat wat oude wijsgeren gezegd hebben vandaag nog steeds acuut fris blijkt, aangevuld met een overvloed aan aforismen, metaforen en tegelwijsheden die we opgespaard hebben tijdens ons evolutionaire pad, dan zou het best wel eens kunnen zijn dat we onderweg iets doms vergeten zijn, en hoop biedt voor morgen, van harte.

Als hoop en ethiek complementen zijn, is het eerste waar je hart van vol loopt en het tweede om er angstig van te worden omdat het inhoudelijke van het eerste wel eens waar zou kunnen zijn, voorbij aan de twijfel de innerlijk beleefde belasting ondraaglijk.

Een ander punt van bezorgdheid is dat er a priori geen consensus of afspraken bestaan over de context of definitie waarbinnen een discours gevoerd wordt, de klant kan het dan misschien niet onbelangrijk om het specifiek over A te willen hebben, iets later heb je heel het alfabet gehad, behalve A. Op deze manier komt een aantal ertoe te zeggen dat selectief holisme ook bestaat, een deel dat we zien, en een deel dat we niet willen zien.

Humor binnen een consult kan eruit bestaan dat je nogal grotesk komt verkondigen dat we met een speld een olifant kunnen opblazen, hier hartelijk om lachen en achteraf wetenschappelijke studies toestuurt die de stelling met een ijzingwekkende nuchterheid en accuratesse onderbouwen, het zit in kleine dingen.

De chaostheorie gaat zoals we inmiddels weten niet zozeer over chaos maar over herstel, met als bijzonderheid dat er een ‘verstoring’ van het vigerende wereldbeeld aan te pas komt, een transformatie die zich op verschillende manieren kan ontvouwen. De nieuwe ggz verwijst hiernaar in haar aspiraties, waarover E-werkers hulpvragen stellen in de hoop dat romantici niet vergeten dat hier ook ethische implicaties aan vasthangen, van harte.

Meer dan gemengde gevoelens kunnen zich ontvouwen bij de observatie en beleving dat we, jij en ik, middels een paar op zich eenvoudige ggz-technieken de stellingen van Einstein in strikt theoretische zin dan wel transparant kunnen maken, maar vervolgens ook telkens opnieuw terecht komen in een mallemolen waarbinnen diverse anomalieën eerder onbewust het discours bepalen, de normaal. De kracht van eenvoud en kleine dingen mag hier dan wel zeer effectief zijn en voor het betrokken zelf innerlijk hoop opwekken, het wordt voor E-werkers als quasi letterlijk kamikaze om ggz-experten te vinden die e

Refresh met interessant beeld dat veel omvat, los van de vier kwadranten zien we cirkels (wereldbeelden) die elk hun specifieke kenmerken (gedachten, aspiraties en strategieën) hebben en onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De dominerende cirkel of wereldbeeld bepaalt het zwaartepunt van het geheel, waardoor de focus komt te liggen op de blauwe cirkel waarin geld, macht en bezit centraal staan, met inbegrip van alle effecten die hier eigen aan zijn, goedschiks, kwaadschiks.

In mensentaal zeggen dat het allemaal zakkenvullers zijn is helemaal niet zo netjes, dan kan je misschien veel beter een discours beginnen over neutraliteit van geld en de geldillusie waarbij we nominaal en relatief door elkaar heen halen, de verwarring op de spits drijven door een aantal economische paradoxen te laten flankeren door anomalieën die geenszins stroken met wat we onder formele logica zouden kunnen begrijpen, om finaal te kunnen besluiten dat het antwoord in eenvoud en kleine dingen gevonden kan worden, wat eigenlijk geen kat interesseert omdat het altijd hetzelfde is, van harte.

Voor wie het verhaal van naderbij volgde was het een bijzondere observatie dat spontaan logisch de vraag opborrelde hoe iemand nu niet klaar kon zijn voor dat wat op zich een tijdloos gegeven is, waarop naar hun doordachte beleving aandacht en de bereidheid tot overdenking het enige antwoord kon zijn.

Het is niet omdat iets onwaar is, dat het niet waar kan zijn.