TTC

Geen tijd eigenlijk, gewoon even andersom denken. Alles kan, net zoals een brood in het jaar 2500 ongeveer 4.000.000€ zal kosten, lineair de trend volgend.

Het enige dat we doen is die oefening geven met die tijdloze katalysator, toegepast op dat tijdloos moment. Hoe kom je tot die zeven jaar, het is tijdloos. Er is helemaal niets verslaan, we hebben WOI en WOII gehad, misschien komt nu gewoon WOIII.

Technisch gezien past het op een bierviltje, dat is wat finaal de oefening ook stelt, of laat zien.

Het nochtans nog altijd dezelfde oefening waar we het over hebben, alsof het een wonder betreft.

We kunnen het alleen maar raden of je nu zelf die specifieke obstakels ook op het spoor bent gekomen, hierin ligt namelijk heel wat ontnuchtering. Ja, daarom dat we het zeer pragmatisch maken, zo zou je kunnen denken dat iedereen hetzelfde ziet, het is apart.

Het leerstuk van de absurde helden van Camus was in die zin bijzonder dat eigenlijk niemand nog wist wat waan was, maar daar ging het eigenlijk niet om. Cognitieve dissonantie is de onaangename spanning die iemand ervaart bij tegenstrijdige overtuigingen, ideeën of opvattingen of bij handelen in strijd met de eigen overtuiging. In zijn boek A Theory of Cognitive Dissonance uit 1957 stelde Leon Festinger dat mensen streven naar het verkleinen van dissonantie en daarvoor hun opvattingen of gedrag aanpassen.

Heb het eens opgezocht, voor een beter begrip. Normatieve wetenschap is wetenschap die normatieve uitspraken bevat of stelt. Het gebruik van de term is, vanwege zijn contradictoire karakter, in de wetenschappen niet echt gangbaar. Eerder zal er een onderscheid gemaakt worden tussen "normatief onderzoek" en "descriptief (beschrijvend) onderzoek", of tussen de descriptieve functie van wetenschap en de maatschappelijke toepassingen daarvan. Wetenschap heeft immers een theoretische functie, maar heeft daarnaast ook een maatschappelijke rol te vervullen. De vraag is of deze laatste rol strikt

Zo gaat het met tijdloze katalysatoren nu eenmaal, ze staan ter beschikking van de vrije wil met als optie om in gordiaanse knopen verstrengeld te raken, het wordt dan een menselijke keuze om ze anders aan te wenden, indien we dat nog herinneren.

We hebben het over epistemologische obstakels, dat zijn in dit geval overtuigingen die ontdaan zijn van logica maar wel het oppervlakkige debat beïnvloeden. Je weet dit nu ook omdat je die oefening een keertje gemaakt hebt, simpel eigenlijk. Misschien was het een metafoor om te verwijzen naar die paradigmashift, in een chaosvenster kan er veel verkeerd gaan. Gekkenwerk is denken dat je 235680012 jaar jong bent, maar hier toch aan twijfelen omdat je niet weet hoe boeddhisten dat nu precies berekenen, van harte. Je kan niet weten dat iets abnormaal is wanneer je denkt dat

Hoe je überhaupt op het idee komt om zoiets te verzinnen, een spel bedenken waarin je de optie vrij laat om tijdloze katalysatoren verkapt te gebruiken en wanneer je dat zou herstellen amper nog iemand begrijpt hoe we ze evenwichtig kunnen aanwenden, alsof magie en wonder elkaars complement zijn, het is apart.

Het is veel eenvoudiger om aforismen in tegels te beitelen en ze vanop de pot te beschouwen, dan je hierin te verdiepen en nooit meer uit de pot te geraken, van harte.

Iedere nieuw gevormde sociaal-culturele organisatie omvat en integreert de vroegere vormen en transformeert deze gedeeltelijk. Dit leidt tot een nieuw en hoger systeemniveau waarbinnen de eerdere systemen functionele subsystemen vormen. De totstandkoming van hogere ‘suprasystemen’ ten gevolge van de integratie van voorheen relatief autonome systemen, die voortaan als subsystemen fungeren, is in de systeemtheorie een bekend begrip. Zulke suprasystemen ontstaan als gevolg van het creëren van ‘hypercycli’ waarin de subsystemen in elkaar grijpen onder invloed van cycli die elkaar wederkerig kataly

Alwaar het idee van een fluweelzachte paradigmashift steeds hoopvoller, waarachtiger en realistischer werd, werd gerekend zonder een aantal specifieke epistemologische obstakels die dit verbindende en harmoniserende proces in ernstige mate zouden belemmeren. Op die manier leek het alsof we de wereld in twee stukken konden splijten, met als paradoxaal neveneffect de illusie dat er enerzijds niets aan de hand is, en tegelijk allerhande maar al te vaak onbegrepen hulpvragen als spontaan liet oprijzen, van harte.

Naar de beleving van een aantal had het onbegrip vooral te maken met het kwalitatieve verschil dat schuldsaneringen geen nadelige invloed meer zouden hebben op het kapitaal van de schuldeisers, wat strikt theoretisch betekende dat allerhande schuldrelaties ontkoppeld konden worden. En dat was nog maar een glimp van het potentieel die ze in de aspiraties van de nieuwe ggz weerspiegeld zagen, maar toch ook even achter de oren deed krabben omdat in voorkomend geval nog veel ggz-expertise noodzakelijk zou worden om een en ander deskundig te begeleiden, van harte.

Technisch gezien had een aantal E-werkers het over, en dat is jargon van experten, middels pro- en retroactieve inhibitie iets in herinnering brengen dat in het collectieve onbewuste tijdloos beschikbaar is, volkomen gratis omdat het nu eenmaal in de speldoos zat bij de start, van harte.

De pointe missen is een beetje als zeggen dat het antwoord dat we zoeken tijdloos beschikbaar is, en toch niet willen geloven wanneer het op een presenteerblad wordt aangediend, van harte.

Als mensen kunnen we niet weten wat we missen door iets niet te onderzoeken, zelfs niet wanneer achteraf blijkt dat het complete nonsens is. Op dezelfde manier kunnen E-werkers hulpvragen blijven stellen uit preventieve bezorgdheid, omdat het naar hun nuchter doordachte beleving en onderzoek geen nonsens bleek, van harte.

Het idee is ontstaan dat je een en ander verwart met PxT=MxV, in het voorbeeld valt V weg omdat we voor een tijdloos moment gekozen hebben. Maar sowieso, het is tegelijk wonderbaarlijk om op deze manier te zien hoe aandacht en de bereidheid tot overdenking ons soelaas kunnen brengen, en hoe tijd en beweging dit denkproces kunnen verstoren. Er zit orde in chaos zoals men pleegt te zeggen, voor wie zien en begrijpen wil, geen verplichting maar soms misschien wel wenselijk, van harte.

Het pantha rei van Heraclitus werd in herinnering gebracht, waarna E-werkers er nog snel aan toevoegden dat je bij ‘go with the flow’ vandaag mag kiezen uit acht verschillende bestaansgolven, waarvan een aantal wel heel weerbarstig het wereldbeeld domineren, van harte.

Wanneer in kleine dingen zoveel hoop kan gevonden worden op zo’n manier dat het overweldigend en zelfs ongeloofwaardig wordt, krijg je meestal ook boekenkasten over je heen, om te gaan zoeken waar we nu precies een en ander over het hoofd hebben gezien, en weg zijn die kleine dingen en de hoop.

Een aantal E-werkers is er inmiddels achter gekomen dat zelfs wanneer je duizend maal een hulpvraag zou stellen waarin je verwijst naar de mogelijke toepassingen van biflatie als neutraliserende katalysator, zonder aandacht en de bereidheid tot overdenking is het volstrekt betekenisloos, hoe hoopvol en enthousiast je ook mag zijn wanneer je dat weet, van harte. Om te kunnen oordelen over iets dat je volstrekt niet begrijpt, heb je een diploma nodig.

Stel dat je voorkennis hebt dat er morgen een bus in de ravijn gaat rijden en je krijgt vandaag nog de kans om de inzittenden hiervan op de hoogte stellen, zouden ze dan niet een keertje hard lachen? Hoe ga je daarmee om? E-werkers die zich vereenzelvigen met vreemde attractors en hier door oefening steeds competenter in worden, worden door de buitenwereld als sociaal vreemd gepercipieerd, ondanks alle hoop en kinderlijke creativiteit.

In alle integriteit hulpvragen stellen is een goede manier om aan te tonen dat alles energie is, dan krijg je de hartverwarmende wind van voren, om vervolgens koud en warm te blazen.

Voor wie het interesseert is een paradigmashift een uiterst bevreemdend gegeven, zo hebben we langs de ene kant mensen die middels mindfulness in verbeelding al een hele nieuwe wereld hebben gevisualiseerd, langs de andere kant start morgen WOIII die onze wereld in puin achter laat. Het punt dat we hier willen maken is de verbeelding zelf, waardoor we eigenlijk tot het besef komen dat we creëren wat en hoe we denken, het ene dominant en manifest, het andere als een hoopgevend potentieel, van harte.

Een deus ex machina lijkt er een beetje op dat je eerst steen en been klaagt over een gegeven probleem, en dan in een volgende zin netjes toelicht waarom het probleem enkel in stand gehouden kan worden door de manier hoe we daarover denken. En wat vooral blijft hangen is het eerste luik, omdat we het gewend zijn, het andere kan immers niet.