TTC

Het volgende leerstuk handelt over het idee dat alles een kwestie van perceptie is, het is maar hoe je het bekijken wil.

Misschien heb je een andere versie dan de meesten, wellicht een kwestie van perceptie.

Op wikipedia staan veel antwoorden waarover de meningen altijd verdeeld zijn, helpt aanzienlijk om er nooit wegwijs uit te geraken.

We merken dat steeds meer mensen de aandacht richten op Sattva, wellicht is het dat wat je bedoelt?

Ondertussen zijn we hier bezig met geld te recycleren, door al die strijd valt zoiets natuurlijk niet op. 😏 Wie is Peda? Het Noösfeer-project is in volle expansie, maar wellicht valt niet iedereen dat op.

Het zou niet meer dan een warboel geworden zijn door die referentiekaders door elkaar heen te blijven gooien, om dan nog maar niet te spreken over een aantal paradoxen die niet lieten vermoeden dat een aantal tegenstrijdigheden ooit helder zouden gemaakt kunnen worden.

Oneigenlijk en haast onvermijdelijk marginaliserend is een discours waarin ontbrekende elementen die nu net onderwerp vormen van hulpvragen structureel buitenspel worden geplaatst. Dat nu net hierin de macht der gewoonte haar onbewuste dominantie laat gelden en het kwetsbare mensen quasi onmogelijk maakt te ontpoppen tot dat wat ggz-experten zo graag promoten, vinden we dan ook terug in allerhande bemoedigende tegelwijsheden die handelen over het basale, het simpele. Het melige, niet het zweverige, het bikkelharde.

Niet alle mensen hebben het genoegen om even te kunnen stilstaan bij de dingen, bij een realiteit in beweging met alle vreugden en pijnen die daartoe onvermijdelijk horen. Maar op dat moment weet je nog niet dat zelfonderzoek ook het einde wordt van je leven, net wanneer je denkt dat het pas interessant gaat worden en zingeving geen holle kreet meer is. En zo mag je proberen verder te leven, alsof tijdens dat niet altijd even makkelijk doorlopen onderzoeks- en/of bewustwordingsproces die stilte iets in je oor zou kunnen gefluisterd hebben dat niet jou toekomt dan wel anderen die het in jouw pi

Zo wordt de verrassing enkel maar groter, en het discours oneigenlijk omdat overboord gekieperd wordt waar het over gaat.

Tekstje lezen over de noösfeer kan iedereen, maar wat het voor kwetsbare mensen betekent?

Misschien dat het makkelijker wordt met een prentje, kwestie van perceptie.

Ervaring leert dat ggz-experten eindeloos lang vergaderen over steeds dezelfde hulpvragen, of in ieder geval toch over die van categorie 2.25, 4.12+, 3,5-, +/-5,24, 0,12² en alle mogelijke varianten hierop.

Een polemiek is een openlijk gevoerde pennenstrijd, die zich vaak afspeelt tussen vakgenoten.

Misschien wordt het duidelijker door binnen these-antithese-synthese de synthese in het midden te plaatsen, het is immers het midden van twee uitersten waarin we balans trachten te houden, of te hervinden.

Het simpele in het complexe zijn wij die het op deze of gene manier organiseren.

Volgens het incrementalisme is het besluitvormingsproces een serie kleine, veelal intuïtieve veranderingen in plaats van enkele grote, zorgvuldig geplande wijzigingen en eerder evolutionair dan revolutionair.

Het wil eigenlijk gewoon zeggen dat wanneer er geen aandacht is voor wat beschikbaar is, de rest van de tijd opgevuld wordt met gokken waar het nu precies over gaat.

Beperkte rationaliteit of begrensde rationaliteit is rationaliteit van de mens in besluitvorming waarbij er rekening wordt gehouden met de beperkte beschikbaarheid van informatie, cognitieve beperkingen en de beperkte tijd om tot een besluit te komen. Serendipiteit is het vinden van iets onverwachts en bruikbaars, terwijl de vinder op zoek was naar iets totaal anders.

Ja, spiraalsgewijs wordt het zwaartepunt van de samenleving bepaald door de manier hoe systemen en aanverwante manieren van denken geconfigureerd werden. Dit maakt het mogelijk om elementaire beginselen buiten het collectieve aandachtsveld te houden zodat het als een mysterie kan gezien worden wanneer dat in herinnering gebracht wordt, ondanks de vanzelfsprekendheid zelve.

Hegel zei dat ook altijd, van de geschiedenis hebben we vooral geleerd dat we er niets van geleerd hebben.

Objectiviteit zegt dat morgen die wereld in elkaar kan stuiken, maar dat kan je niet-weten.

Vreemd, het gaat op en neer, met inbegrip van een aantal logicakwesties die veel vaker onbewust het discours kleuren.

In de kern van onze samenleving hebben we een automaat geïnstalleerd die ons met regelmaat van de klok doet huiveren, en het kost bloed, zweet en tranen om hem te onderhouden.

Over stellingen zoals ‘back to basics’ wordt vaak nogal meewarrig gedaan, maar het zegt misschien meer over de kwellingen die kwetsbare mensen doorstaan dan we door het gemis aan relevante ervaringskennis niet eens kunnen vermoeden.

Het is in milde overreding gezegd toch een heel gedoe, dat simpele in het complexe.