TTC

Toxisch is een gebied waarbinnen allerhande tegenstrijdigheden zich ophopen, zoals de ggz waar kwetsbare mensen met de moed der wanhoop hulpvragen trachten te stellen aan ggz-experten, sterkte.

De wetten in de kwantumfysica baren ons geen zorgen, die veranderen immers niet bij het idee van een fluweelzachte paradigmashift.

Hulpvragen over de achterkant van de voorkant impliceren de bereidheid om het blad om te keren, in het andere geval riskeren we niet gezien te hebben waar ze inhoudelijk nu precies om gaan. Vergelijk het misschien met mindfulness, waarbij de zon kan verduisterd worden door de wolken, niet meer, niet minder.

Fascinerend om zien is hoeveel verschillende interpretaties er bestaan van exact hetzelfde beeld, en tegelijk toch kunnen missen waarover niets gezegd wordt.

Hoe fascinerend is het niet dat het E-pad op de heenweg tot zoveel vruchtbare resultaten kan leiden, maar geduld koesteren misschien wel tot een haast ondraaglijke kwelling maakt?

Hoe dankbaar mogen we niet zijn om dingen te kunnen weten, hoe vervelend is het niet om dingen te mogen weten.

Omdat we nog weten hoe het vroeger was, weten we dat het veranderlijk is.

Veel aforismen worden vaak gehanteerd als handige verkooppraatjes, wat redelijk misleidend is in de wetenschap dat het bloed, zweet en tranen kost om hun diepere betekenisdiepte te doorgronden.

Voortschrijdend inzicht mag dan misschien wel bekrachtigen dat een fluweelzachte paradigmashift niet meer dan een realistisch potentieel betreft, vergis je echter niet wanneer je hierover in alle onwetendheid over gangbare praktijken ook hulpvragen zou willen stellen.

Kunnen het wellicht op vele manieren beschrijven, maar hoe komen we te weten over welke logicakwesties het precies gaat?

Schromelijk kan de vergissing zijn naargelang het toepassingsgebied, de logica blijft kinderlijk en onschuldig.

De meest absurde hulpvragen zijn diegenen die er vanuit gaan dat een aantal logicakwesties wel als vanzelfsprekend doorzien kunnen worden, simpelweg omdat zelfs kinderen dat kunnen.

Wat kunnen we zeggen, het staat allemaal in de boekjes? Wanneer je een zelfoverstijgende hulpvraag tracht te stellen en ggz-experten beginnen massaal hun grenzen te bewaken, vergeet dan de hulpvraag en verstop je in een grot, alle hoop ten spijt.

Gegeven het potentieel van een tweedeling kunnen we ons de vraag stellen waarom het niet gewoon een geheel mag blijven. Dit is misschien makkelijker gezegd dan gedaan omdat het een keuze impliceert welk van de twee delen meer of minder aansluit bij de aspiraties van de nieuwe ggz. Je voelt het aan je theewater, het vereist in de eerste plaats aandacht om te weten waar het nu precies om gaat, en het zegt niets over hoe de respons zal worden wanneer we op dit idealiter vreedzame spoor terecht komen, hou moed.

Zelden verlichtend is machines verhuizen zonder ook eerst een aantal bouten los te schroeven.

Een tweesnijdend zwaard wordt vertaald als iets met belangrijke, duidelijke voordelen maar met minstens even belangrijke, vaak minder duidelijke nadelen.

Termen zoals pro- en/of retroactieve inhibitie zijn, hoe ook vertaald in de volksmond, niet meteen uitnodigend om te willen weten wat ze precies betekenen. Veel vaker is het makkelijker om medemensen op wachtlijsten te plaatsen en rustig af te wachten tot hun kaarsjes vanzelf doven, desgevallend hierover een boek te schrijven voor gewaardeerde collega’s binnen het vakgebied.

Interessant is het idee dat een goede aarding impliceert dat we ons zouden kunnen aansluiten op dat wat als tijdloos kan gepercipieerd worden, garantie op succes bestaat echter niet.

Om te vermijden dat je prompt zou overvallen worden door het verzamelde studiewerk van de geesteswetenschappen, kan je opteren om hulpvragen heel simpel te houden.

De rest van de handleiding kunnen we later nog wel eens lezen, het is toch altijd dezelfde.

Sinds oudsher hebben de eeuwige filosofen zich gebogen over de vraag wat waar is binnen veranderlijke contexten, waarin niets nieuws onder de zon gevonden kan worden, sterkte.

Vereenzaming is het lot der dwazen die hun hoopvolle binnenpretjes trachten te verbergen.

Hogere en lagere energieën mengen in de hoop dat een positieve kentering kan gerealiseerd worden is niet meer dan water naar de zee dragen, hopeloos en zelfondermijnend.

Door een aantal logicakwesties op te helderen werd het pad effen gemaakt, om er in de terugkeer door gegrepen te worden.

Generaliserend kunnen we niet kiezen uit de opties die we niet kennen, waarmee niet gezegd wordt niet kenbaar.