TTC

Sommige dingen zijn quasi onbegrijpelijk en zelfs ongeloofwaardig zonder het zelf eens geprobeerd te hebben, maar ook niet wat je lotgenoten toewenst om te ervaren.

Simpel is zeggen dat het element van utopische gespletenheid afleidbaar is van beginselen die onveranderlijk veranderlijk gehanteerd kunnen worden, optioneel met inbegrip van een reeks platitudes om er zeker van te kunnen zijn dat we eindeloos lang dezelfde hulpvragen kunnen stellen.

Mooie woorden, kunnen er zelfs non-lineaire katalysatoren aan toevoegen om dit proces fluweelzacht te faciliteren, hoopvol. Een demarcatiecriterium is een criterium om wetenschappelijke kennis te scheiden van pseudowetenschappelijke kennis, zoals ook andere gebieden van menselijke kennis.

Een lichte vorm van overprikkeling wordt mogelijk gemaakt wanneer blijkt dat achter het getal nul elke minuut miljarden transacties zich razendsnel voltrekken. Ockhams scheermes en kruisvergelijkingen lenen zich daartoe, van waaruit termen zoals niet-monotone logica en paraconsistente logica mogelijk worden gemaakt. De druk op de ketel is wat we onder Nash-evenwichten begrijpen, vandaag een mondiaal spanningsveld waarvan we nog niet zeker weten naar welke kant het dubbeltje zal vallen, ondanks alle verzamelde kennis der mensheid.

Het scheermes, een term die Ockham zelf niet gebruikte, symboliseert het wegscheren van alle onnodige ingewikkeldheden om bij de eenvoudigste verklaring uit te komen. Ockham gebruikte dit principe om speculatieve begrippen in de filosofie af te wijzen, betrouwbare speculaties over de wereld waren voor hem uitgesloten. Dit paste in zijn filosofie van het nominalisme, de opvatting dat abstracte begrippen niet op zichzelf bestaan, maar slechts hulpconstructies zijn van de menselijke geest.

Ockhams scheermes, of de wet van de spaarzaamheid, is de stelling dat wanneer er verschillende hypotheses zijn die een verschijnsel in gelijke mate kunnen verklaren, die hypothese gekozen moet worden die de minste aannames bevat en het kleinste aantal entiteiten veronderstelt.

Taboe zijn hulpvragen over logica, en het staat je vrij dit zelfstandig te onderzoeken.

Denk dat we al van geluk mogen spreken dat die kruisvergelijking ons eeuwig vergezelt, zodat we niet zouden kunnen vergeten dat niets bestaat. Wellicht is veel ook afhankelijk van waar de aandacht specifiek naartoe gaat, in die zin kunnen een aantal logicakwesties opgehelderd worden en tegelijk ook enige zorg opwekken. In dynamisch opzicht zien we dan ook een tweedeling van het wereldbeeld ontstaan, doorheen de geschiedenis in veel metaforen en aforismen weerspiegeld.

Het absurdisme is een filosofische stroming waarin wordt gesteld dat het leven in essentie geen betekenis heeft, het onmogelijk is rationeel te verklaren waarom er leven is en dat iedere poging om de essentie van het heelal te ontrafelen gedoemd is te mislukken. Volgens absurdisten is het menselijk lijden het resultaat van vergeefse pogingen door individuen om reden of betekenis in de absurde kloof van het bestaan te vinden.

Een proces verandert niet omdat er verschillende groeisnelheden bestaan, het zegt alleen dat gradueel voortschrijdend meerdere invalshoeken mogelijk worden in de manier hoe we naar dat proces kunnen kijken.

De wiskundige bifurcatietheorie beschrijft hoe het evenwichtsgedrag van een dynamisch systeem verandert onder invloed van externe factoren, tasten alleen een beetje in het duister wat die factoren zouden kunnen zijn.

Sommige systemen leiden nu eenmaal tot problemen die er eigen aan zijn, onoplosbaar zonder structurele aanpassing.

Zowel de verstrengeling als de gescheidenheid vinden we terug in het meest basale, bekeken door miljarden ogen.

Teveel opties kan ertoe leiden dat het besluitvormingsproces verlamt, alsof we van een probleem een luxeprobleem zouden kunnen maken. Bijtijds als mysterieus ervaren is dat al deze opties uit dezelfde kiem voortspruiten, zelfs nu net ook aanleiding kunnen geven tot repeterende problemen van waaruit het idee van een onzichtbare hand die ons helpen kan voortvloeit. Het duale staat hier niet los van het non-duale, dan wel consensus genoodzakend over de manier hoe we diverse katalysatoren aanwenden. Verschillende interpretaties zijn altijd mogelijk, net zoals die universele kruisvergelijki

Swaab definieert creativiteit als het op een verrassende manier combineren van nieuwe met oude kennis in ons hoofd. De filter in onze hersenen vermijdt dat heel dat fenomeen uit de hand loopt en focust zich daarom bij de meeste mensen op een beperkt deel van de overvloed aan inkomende en bestaande informatie. Als jij in je brein een filter hebt die minder strikt en dwingend is, beschik je over meer mogelijkheden dan je medemensen om onverwachte verbindingen te leggen. Alleen riskeer je dan ook dat het mis gaat, want de grens tussen genialiteit en waanzin is flinterdun.

Nous verwijst naar plots iets begrijpen wat misschien louter per toeval gebeurt door nieuwe informatie toe te laten, als een stukje van een legpuzzel die ten individuele titel tot meer helderheid leidt. Bij dianoia bouwen we die puzzel stelselmatig op, bizar genoeg veel vaker ook die nieuwe informatie verwerpend zodat het ook eindeloos kan doorgaan. Nieuw is binnen deze context relatief en subjectief, omdat die informatie ook tijdloos kan zijn, van onpersoonlijke signature. Bergmetaforen kunnen generaliserend dan ook filosofisch beschouwd worden, in de zin van problemen die al opgelost zijn, s

Zoals we nu gezien hebben gaat mindfulness al eeuwen mee, wat we wel kunnen zeggen is dat internet dit proces hoopvol kan faciliteren. Maar ook hier hetzelfde verhaal, zonder aandacht zal het betekenisloos blijven, net zoals hulpvragen eindeloos kunnen doorgaan.

Poetin had het gisteren over een unipolaire wereld, je ziet het daarom zo gebeuren dat men straks bipolairen als communisten gaat aanzien. Tergend, unipolair kan immers ook verwijzen naar eenzijdig inflatoir denken, zonder de antithese deflatie in rekening te brengen.

Gradueel voortschrijdend wil zeggen dat het misschien vervelend wordt voor wie er eerder al aandacht aan schonk, en mogelijkerwijs schokkend voor wie het nu pas hoort.

De contradicties stapelen zich op wanneer we ons hierover degelijk informeren, wellicht het verschil tussen nous en dianoia accentuerend.

Mindfulness is zowat hetzelfde als een berg beklimmen, zo zien we die epistemologische obstakels beter. Hebben er gelukkig geen zakmachine voor nodig, handelend over denksporen en logicakwesties die anders niet eens in vraag gesteld worden, simpel.

Mits een beetje onderzoek denk ik dat met hardleers hardleers wordt bedoeld, maar heel zeker ben ik daar niet van.

Oefening laat het quasi onmogelijke steeds vanzelfsprekender lijken, maar misschien is dat niet wat er verwacht wordt van ervaringswerkers.

Het aanvankelijke vermoeden is gradueel steeds manifester gegroeid dat mindfulness op veel verschillende manieren geïnterpreteerd kan worden, waarover op basis van rationele gronden pas iets gezegd kan worden door de toepassing. Ergo, het doet geen afbreuk aan de aanbevolen adviezen, het is in de nasleep daarvan dat hulpvragen maar zelden op aandacht en ontvankelijkheid kunnen rekenen, ondanks alle hoop.

Ondertussen in het dal, het inflatiecijfer in Turkije is dit jaar toch al 70%. We kunnen er veel boeken over schrijven, of gewoon zeggen dat het eigen is aan niet-coöperatieve spelvormen met incomplete informatie, en het daarbij laten.