TTC

In welke fase van het proces zit je dan precies, is dat het einde of het begin van iets anders?

Even wegdromen mag altijd, en zijpadjes lijken lang zo gek nog niet.

Puntje 11 wellicht, alles is al eens geschreven.

Kunnen ook verwijzen naar vergeten bronkennis, maar dat is wellicht te simpel om waar te kunnen zijn.

Misschien was ik onduidelijk, de aforismen en metaforen swingen uit de pan wanneer je die weg beloopt. En zo ligt de geschiedenis bezaaid met hints voor zij die het pad belopen willen, van waaruit niets nieuws onder de zon logischerwijs volgt. Maar dat is nog iets anders dan aandacht hebben voor het alledaagse, het normaal menselijke, het simpele, in het hart gekoesterd, of ook niet.

Aan aforismen en metaforen is nog nooit een gebrek geweest, het belopen van dat pad een andere kwestie.

Dat is wat Einstein ook al zei, en zoveel meer anderen.

Begin maar aan het lijden, misschien komen we straks uit waar we begonnen zijn. Ondertussen doen we alsof we van niets weten, tenzij we er per toeval aandacht voor hebben.

Het is eerder denigrerend te denken dat patiënten met een psychiatrisch ziektebeeld per definitie nooit in staat zouden zijn tot helder denken.

Zandstormen kunnen als striemend pijnlijk ervaren worden, misschien is het dat wat Hopper bedoeld?

Bij de meditatie 'tonglen' visualiseert de beoefenaar het lijden van anderen om deze vervolgens in te ademen, en bij de uitademing wordt geluk of liefde gevisualiseerd en teruggegeven aan die anderen.

Ja, allemaal mooi en wel, wat nu? Probeer het eens met bronkennis, maar wees bedachtzaam.

In ieder geval toch veel succes gewenst, het zal nodig zijn.

Geduld Hopper, straks ga je nog dingen meemaken die je niet voor mogelijk houdt, en je zal misschien hopen nooit geboren te zijn geweest. Maar sterkte op dat smalle pad, hou vooral moed en geef niet op. In de handboeken staan die verschillende stadia netjes achter elkaar gerangschikt, en het is pas wanneer we er vragen over stellen dat ze niet meer bestaan.

Dat verhaal van Bateson is en blijft een lastige zaak, maar we mogen niets meer zeggen.

We hoeven het avontuur niet alleen te ondernemen, want de helden van alle tijden zijn ons voorgegaan. Het labyrint is ons dóór en dóór bekend. We hoeven slechts de draad van de routen van de held te volgen. En waar we hadden verwacht een gruwel aan te treffen zullen we een god vinden, waar we hadden verwacht er één te doden, zullen we onszelf verslaan.

De mitsen of maren staan voor iedereen helder op wikipedia beschreven, de uitkomst daarvan zullen we straks zien.

In een eilandmodel verstilt de geest redelijk snel, omdat je misschien nog maar amper kan geloven wat je te zien krijgt. Maar het hoeft niet hoor, het is immers kunst om zoveel mogelijk mist en vaagheid te onderhouden om het christendom te etaleren. Verduistering is ook maar een denkspoor dat onderhouden wordt, getuigend de wet van de uitgesloten derden.

In een eilandmodel wordt het mogelijk gemaakt om verschillende denksporen naast elkaar te leggen, dan weet je tenminste waarom het eindeloos lang welles/niets spelletjes kunnen blijven. Maar wat dan de smalle en/of brede weg betekent?

Waarom denk je dat Herbert Simon dat suggereert, om het nog vager te maken misschien? Denk onderhand dat je de enige bent die op voorhand weet wat hij niet snapt, zelfs zonder te weten waar het over gaat.

Herbert Simon suggereert een eilandmodel om meer helderheid te scheppen, ontdaan van allerhande irrelevanties.

Sommige dingen zijn quasi onzichtbaar, en woelig water bevordert meer helderheid niet. Heel uitnodigend om meer verbinding en harmonie te realiseren, en we dachten aan een fluweelzachte paradigmashift.

Zelfrealisatie? Misschien is het handiger om het volledige proces in z'n totaliteit te beschouwen, zo wordt het misschien duidelijker wanneer en op welk niveau deze of gene stelling van toepassing is. Maar het staat je volledig vrij om alles op een hoopje te gooien, niet in het minst veel aanhoudende verwarring des levens verklarend.

Wat zou binnen deze context het wezenlijke verschil zijn?