TTC

De cartesiaanse twijfel of methodische twijfel is in de filosofie van René Descartes een manier van zoeken naar zekerheid door systematisch aan alles te twijfelen. Descartes besloot tot deze methode na zijn confrontatie met de vele en oneindige discussies die door de traditionele scholastici werden gevoerd, die geen resultaten leken op te leveren.

Van de drie guna’s betekent sattva helderheid, tamas ben ik vergeten en van rajas begrijp ik niets van.

Proefondervindelijk kunnen we niet zeggen dat de zwijgspiraaltheorie binnen repressief tolerant opgezette organisaties niet werkt, dit is sterk afhankelijk van het inhoudelijke aanbod zoals ook middels het Elaboration Likelihood Model in kaart gebracht is geweest.

Niemand is slim genoeg om het altijd verkeerd te hebben. 🙃

Het correlaat tussen epistemologische obstakels en het idee van een fluweelzachte paradigmashift is ons nog volstrekt onduidelijk, zelfs om een punthoofd van te krijgen.

Het koekeloeren werd uit verveling opgevuld met zoveel dure woorden dat ze haast vergaten hoe simpel het ooit is geweest, waarna het averechts aan de verheldering die ze zochten op niet meer dan een verwarrende goochelshow begon te lijken.

Het forer-effect, ook barnum-effect genoemd, is afkomstig uit de psychologie. Het betreft de neiging van mensen om vage en algemeen geldende uitspraken over de eigen persoon te accepteren als rake en typerende omschrijving, dit zonder zich te realiseren dat diezelfde omschrijving voor bijna iedereen opgaat.

Bij filosofie leer je niet alleen verschillende perspectieven met betrekking tot allerlei onderwerpen, maar leer je ook zelf kritisch nadenken. Om dit goed te kunnen doen, is kennis hebben van logica enorm handig. Door logica kun je bijvoorbeeld de waarheid van een stelling bewijzen, of kun je aantonen dat iets juist níet waar is. Het lijkt daarom op een abstracte vorm van wiskunde, het is strak redeneren, maar dan zonder getallen.

Als een synthese alle mogelijke tegenstrijdigheden door de wisselwerking tussen these en antithese omvat, in zekere zin zelfs induceert, hoeven we op z’n minst daar niet aan te twijfelen.

De keuze om bij het wandelen door een groot bos onze zaklantaarn aan te zetten, of nu net uit te laten, is misschien minder evident dan op eerste zicht lijkt. De eenvoudigste remedie lijkt helemaal niet door het bos wandelen, maar dan weten we ook niet wat we missen wanneer we dat wel doen.

Ja, het is niet anders dan wat we kunnen leren van geplogenheden die al eeuwen oud zijn, remedies die nu net met de opkomst van de informatietechnologie ook veel efficiënter kunnen toegepast worden. Terug naar de toekomst is daarom ook geen zaak van een mysterie dat niemand zou kunnen begrijpen, maar van de bereidheid tot het denken daarover en bijhorende logica's.

Het element van de omgekeerde effectiviteit laat zich vooral opvallen door een overvloed aan maar al te vaak ijdele pogingen om toe te lichten waarom de kracht van eenvoud en kleine dingen zo moeizaam begrepen wordt, doch kinderlijk speels van signature met een hoopvolle blik op de toekomst.

Een linguistische realiteit komt tot stand door steeds hetzelfde te herhalen en dat op een manier dat het lijkt dat er niets anders zou zijn, zodat luisteren naar wat niet gezegd wordt soelaas kan bieden om deze realiteit ook heel anders te belichten. Dit kan, voor wie er aandacht voor heeft tenminste, aangetoond worden middels vereenvoudigde denkexperimenten van waaruit hulpvragen kunnen volgen die betrekking hebben op een aantal stereotiep gehanteerde logica's die onbewust een nefaste invloed kunnen hebben op het herstelproces van zij die zich in deze ontwikkelingsfasen bevinden. Maar dat is

Al is het onderzoek nog prematuur, maar dat verhaal van die vlindereffecten lijkt in beide richtingen te werken.

En dan weet je nog niet wat het betekent wanneer neutraliserende impulsen gekaapt worden voor de allerlaagste doeleinden, zo wordt het beschikbare potentieel een nachtmerrie en weg alle hoop op een fluweelzachte kentering. We kunnen ons dan misschien beter aan het licht verankeren en denken dat we er iets van begrepen hebben, zo is de mens nu eenmaal.

Soms wil je misschien liever blijven geloven dat het niet zo is, maar toch is het zo.

Logisch lijkt om te mogen veronderstellen dat oplossingen die niet gekend zijn, ook niet bestaan.

Maar al te simpele zielen kunnen dan misschien wel de positieve desintegratie theorie heel interessant en hoopgevend vinden, ervaring leert dat bijpassende hulpvragen veel vaker ergens naartoe gaan waar ze geen zonlicht meer vinden. Het bizarre van het verhaal is dat we ook niet meer nodig hebben dan dezelfde theorie om dit fenomeen te verklaren, wat ervaringskennis veronderstelt.

Ja, ik vraag ze soms naar hun kennis over een aantal epistemologische die auto-immuun het zwaartepunt van de gehele samenleving op een niveau houden zodat niet gezien kan worden wat er nog allemaal mogelijk is. Maar meestal vegen ze dat van de kaart onder allerhande voorwendsels die schijnbaar religieus van aard zijn maar achteraf niet meer dan kwakzalverij dat elke vorm verheldering in de kiem smoort. Kortom, het is alsof we ergens een bel gehoord hebben maar de klepel niet meer vinden, maar zo gaat het nu eenmaal wanneer fundamentele kennis overboord gekieperd wordt, alles hangt samen, verwa

Ja, ze zeggen het, elk artefact is door onszelf verzonnen, zelfs epistemologische obstakels die we niet eens in vraag stellen omdat we dat niet-weten. En dan kom jij zeggen dat we ons hieruit dienen te bevrijden, maar we mogen het er niet over hebben?

Voor iemand die het altijd heeft over onwetendheid en de verlossing daarvan, kan het wel tellen.

Alsof dat iets met IQ te maken zou hebben? Abstract is de vereenvoudiging van complex, ontdaan van allerhande irrelevanties die dat wat helder is verduisteren.

Rekeninghoudend met verschillende perceptieniveaus is dat redelijk simpel te begrijpen, maar dat wordt weggeredeneerd.

Stop eens met altijd in je denken te zitten, straks wordt het weer complex.

Het simpele verdwijnt al gauw door dure begrippen te koppelen aan vereenvoudigde denkexperten.