TTC

Nadelig aan toepassingen van Ockhams scheermes zijn de eenvoudige beslisregels die als logisch resultaat kunnen opgemerkt worden, dit in schril contrast tot de complexiteit die nu net een aantal toepassingen induceert. Dit doet echter geen afbreuk aan de kracht van eenvoud en kleine dingen dan wel zien we dat de inbedding binnen diezelfde complexiteit quasi onmogelijk is, in die zin dan ook hypergevoelig, zelfs betekenisloos.

Vreemd, misschien dat normale mensen ze wel zien liggen, zijn dat nieuwe mystici dan? Met oorlog in de achtertuin zal dat een subjectieve kwestie zijn wellicht, gebaseerd op cognitieve inhoud.

Heb eigenlijk geen idee waar niche 23 precies over gaat, maar laat ons dat een voetnoot noemen. Via de ravijn des doods waar geen brug over ligt misschien?

Syntheses zijn meestal beknopt, wat niet wil zeggen dat ze niet kunnen verwijzen naar fundamentele mechanismen die ten grondslag liggen aan dat wat zich aan de oppervlakte manifesteert. Overigens, hoeveel smalle paden bestaan er volgens jou? Ja, er is dan ook geen hoop meer, veel sterkte.

Voor de goede, een aantal hulpvragen zijn enkel van toepassing voor zij die geheel toevallig aandacht hebben gehad voor niche 23 van de 84 potentiële waarheidsperspectieven zoals omschreven in relevante lectuur. Of dit nu allemaal klopt geen flauw idee, de hulpvraag gaat immers enkel over niche 23 die ons als redelijk alledaags toekomt, simpel, normaal, menselijk.

Syntheses zijn handige dingen waar we bij hulpvragen niets aan hebben, dat is ervaringskennis. Simpeler dan een non-lineaire katalysator kunnen we het nog amper maken, dat gaat immers vooraf aan welke interpretatie dan ook.

Door respect te betonen voor het studiewerk van de ggz kunnen we door oefening die gelaagdheid steeds beter kaderen, dit maakt andere invalshoeken mogelijk op zo’n wijze dat we gerichter hulpvragen kunnen stellen. Bedachtzaamheid staat hier echter gepast, het is immers niet omdat we een laag kunnen overstijgen dat we niet langer kunnen meegezogen worden in perceptiesferen waar, misschien onbewust daarvan, een aantal anomalieën de norm bepalen. Ja, zoals meermaals getracht te formuleren middels hulpvragen, het simpele zit in het complexe, het complexe in het simpele.

Aan referentiekaders geen schaarste, in dit model hebben we getracht het studiewerk van Bateson en Dabrowski met elkaar te verzoenen.

Ben precies het onderwerp van interpretatie even kwijt, gelukkig van non-lineaire signature zodat het me straks wel weer te binnen schiet.

Enige twijfel is ontstaan door de kleur waarmee we die vakjes hebben opgevuld, dit hebben we opgelost door er verschillende versies van te maken. We hoeven er niet aan te twijfelen dat bronkennis niet bestaat, het zegt echter niets over hoe we dat interpreteren.

Tiens, enigszins beduusd verblijven we, en het zit tussen onze twee oren?

Roepen in de woestijn bestaat niet langer, dat heeft te maken cognitief dissonante linguistische realiteiten die in speltheoretische zin zo subtiel kunnen verschillen dat een reeks anomalieën tot de normaal gerekend worden, en van kwetsbare mensen halve garen maakt.

Meta-ethiek houdt zich niet bezig met de precieze inhoud van ethische theorieën of uitspraken, maar wel bijvoorbeeld of morele oordelen subjectief of objectief zijn.

Het proces vraagt nogal wat van je. Het vraagt je dat ene ding te doen dat je nog niet geprobeerd hebt. Je pijn, je angst, je woede, en je oordelen te voelen. Al die intensiteit te laten zijn, haar te herkennen en te erkennen.

Was jij het niet die zei dat non-lineaire katalysatoren niet bestaan?

In de meest gangbare opvatting van het utilisme wordt onder 'goede gevolgen' geluk verstaan, en onder 'slechte gevolgen' ongeluk.

Utilitarisme, het rekende denken in termen van kosten en baten, 'The greatest happiness for the greatest number', staat haaks op de Vedische uitspraak 'Mogen allen gelukkig zijn…' van de voorbije weken.

Morgen de volgende les, handelend over utilitarisme.

Ik zou het allemaal toch niet onderschatten, het gaat tenslotte over mensen.

Ofschoon water vloeit en geen weerstand biedt heeft het toch in zich graniet te eroderen.

Apart is het, het loslaten van welk referentiekader dan ook, zou betekenen dat we door de mand vallen. Wittgenstein heeft in zijn logisch filosofisch traktaat een logische waarheidstaal ontwikkelt, zodat de gewone taal omgezet kan worden in de formele taal van de logica, om door middel van bijvoorbeeld waarheidstafels te kunnen aantonen wat geldige redeneringen zijn.

Ceteris paribus, het overige gelijk blijvend, zegt men in de sociale wetenschappen (met name de economie) wanneer men de invloed van veranderingen in één grootheid (de verklarende variabele) op één andere grootheid (de te verklaren variabele) onderzoekt. Het duidt dan de aanname aan dat alle overige grootheden gelijk blijven, wat feitelijk nooit het geval is, maar een onmisbare aanname voor de vorming en toepassing van wetenschappelijke theorieën.

Vandaag gaat het over optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, niet meer, niet minder.

Natuurlijk staat de bewustzijnsevolutie, wanneer ze als verklarend principe gebruikt wordt, voor een aantal zwaarwegende moeilijkheden. Daarom hebben we een aantal basisprincipes nodig die zowel vooruitgang als terugval kunnen verklaren, het goede en het slechte nieuws, de positieve en de negatieve kanten van een evolutionaire stuwkracht die niettemin in mensen actief is als in de rest van de Kosmos. Anders worden we geconfronteerd met de extreem bizarre situatie dat we een krachtige wig dwars door de Kosmos slaan – alles wat niet menselijk is, is aan evolutie onderhevig, alles wat menselijk i

Dat is het simpele stuk, tenzij we heel de geschiedenis nog eens gaan herhalen.