TTC

Wat waar is binnen een gegeven referentiekader, kan zeker zijn volgens dat specifieke referentiekader. Het betekent niet dat het niet onwaar kan zijn volgens een ander referentiekader, wat niet kan beoordeeld worden zonder dat referentiekader ook te kennen. Maar dat is speltheorie, waarin het mengen van verschillende spelvormen haast elke dialoog onmogelijk maakt, met inbegrip van allerhande perverse effecten de normaal haar aanschijn gevend. En zo worden we mogelijks getuige van een schouwspel dat het mensenhart diep beroeren kan, om redenen die binnen dit toxische kluwen niet eens besproken

Nee, daarom dat sommigen denken dat communicatie een middel is om informatie te delen, met hieraan toegevoegd bijvoorbeeld het Elaboration Likelihood Model om bedachtzaam te maken voor hoe deze processen kunnen verlopen. De proef op de som maakt zoiets snel duidelijk, zodat we kunnen zeggen dat sommige informatie als ware het magie alsmaar verdwijnt, wonderbaarlijk. Ter kennisgeving, soms hopend dat het ons meer helderheid mag verschaffen, meer verbondenheid.

Klopt als een bus, net zoals we wat gegeven is kunnen uitsluiten, maar dat zou volgens sommige bronnen tussen onze twee oren zitten. En zo wordt vanzelfsprekend een mysterie, en het smalle pad niet meer dan een verwarrend verhaal dat eindeloos doorgaat omdat we soms, des levens, niet weten wat we vergeten zijn, kinderlijk de logica.

Eindeloos, kunnen dat zo aflezen wanneer we een aantal zaken respecteren, wat wil zeggen insluiten.

Wat vaag en mistig is wordt pas een probleem wanneer we het concreet maken, zodat elke waarheid drie fasen kan doorlopen.

Er is nergens een probleem, dat scheelt een hoop woorden.

Met non-lineaire katalysatoren weet je immers maar nooit tot wat ze zouden kunnen dienen, maar misschien noemt dat de simpele weg. Voor de problemen die zonder dat we het weten al opgelost zijn, zoeken we nog naar een oplossing.

Een hulpvraag kan eenvoudig zijn, het antwoord een moeras. Computationele complexiteitstheorie is een tak van theoretische informatica en wiskunde die als doel heeft computationele problemen te classificeren in een aantal categorieën die de inherente moeilijkheidsgraad van deze problemen aangeven. Een computationeel probleem is een probleem dat door een computer kan worden opgelost.

Generaliserend zien we dat bij these-antithese-synthese de these-antithese in de synthese zit, met inbegrip van alle mogelijke tussenvormen, verwarring, conflict, twijfel en diens meer. De synthese is daarom ook onveranderlijk veranderlijk, het zegt nog niets over het toepassingsgebied. Zonder aandacht en de bereidheid tot introspectie is het echter allemaal betekenisloos, doch haast kinderlijk logisch om te begrijpen. Heb je er iets aan om dat te weten?

In metaforische zin vergelijkbaar met het beklimmen van een berg, we overstijgen het voorgaande niveau waardoor een aantal zelfinzichten geïntegreerd kunnen worden die bruikbaar zijn op het voorgaande niveau. Veel vaker is dit woelig vaarwater door de impulsen die anders zijn dan ‘mainstream’, het verhaal these-antithese-synthese met een overvloed aan bijzonderheden waarover het zelf eerder onwetend was, ontnuchterend en hoopvol. Naargelang eigenheid kunnen we op dit denkspoor verder evolueren om zo, sociaal vreemd wellicht, tot hulpvragen te komen die als onveranderlijk veranderlijk gepercipi

In ieder geval is het gelukt om aan te tonen waarom we altijd mislukken, wat begrijpelijkerwijs slechts een schrale troost kan zijn.

Het voordeel van standaardisatie is dat het nogal snel een aantal dingen normaal doet lijken.

Interessant om zien is hoe we de positieve desintegratie theorie kunnen koppelen aan veel meer schema’s die de ggz aanbiedt tot nader onderzoek, als een soort van heenweg met een terugkoppeling in de vorm van hulpvragen zonder garantie op aandacht en ontvankelijkheid.

Van sommige schema’s kunnen we niet zeggen dat ze niet zouden helpen om beter te kunnen begrijpen waar we niet moeten zijn om er gerichte hulpvragen over te stellen, hou moed.

Bizar is het fenomeen dat ondanks de technische fiche op een haast kinderlijk speelse wijze begrepen kan worden, het resultaat toch soms op een wonder lijkt. Veel betekenis heeft het echter niet wanneer daartoe te onderscheiden referentiekaders door elkaar heen gaan lopen, zodat zowel het wonder als het speelse kind mogelijks weggeredeneerd wordt, en hiermee averechts het effect.

Ja, in die zin helpt het Elaboration Likelihood Model, het geeft naargelang inhoud een subjectief ervaren proces weer, maar niet de manier hoe daar expressie aan gegeven wordt. Abstractie maakt het mogelijk om hetzelfde zeer beknopt voor te stellen, soms dermate eenvoudig dat het haast ongeloofwaardig wordt waarom we daar nu zoveel woorden voor nodig hebben, eerder paradoxaal. Veel premissen werden door meerderen reeds veel eerder ten diepere gronde onderzocht, dit zegt echter niets over het belang dat aan het resultaat wordt gehecht.

Misschien dat we zonder die waaier aan variaties nooit op het spoor kunnen komen van het simpele in het complexe, maar ook een verklaring zou kunnen bieden aan het idee dat hoop als quasi ondraaglijk ervaren kan worden.

Het was maar om een aantal tegenstrijdigheden niet te verwarrend te laten worden, anders zou je kunnen denken dat alles op de lange baan geschoven wordt. Zo krijgen we straks misschien een haast onontwarbaar kluwen met achtvoudige paden die simultaan bewandeld kunnen worden op verschillende ritmes en niches van potentieel variërende interesse, maal acht miljard mensen waarin we dan proberen te ontdekken wat nu precies het verschil zou kunnen zijn tussen die in diverse geschriften gesuggereerde smalle en/of brede weg, wat heel misschien ook gewoon heel simpel zou kunnen zijn.

We kunnen niet honderd keer hetzelfde ontdekken, letterlijk leesbaar als ont-dekken.

Bateson heeft de logische niveaus van denken, leren en veranderen niet zozeer bedacht als wel ontdekt. Op basis van eerder werk van de wiskundige Bertrand Russel kwam hij tot een natuurlijke orde in onze hersenstructuur.

Heb je hier over nagedacht misschien? En wie heeft dat waarnemen dan bedacht?

Einstein zei dat wanneer ideeën niet absurd zijn, ze ons geen hoop brengen. Het antwoord daarop past echter wel op een bierviltje, en wellicht zal het een brede weg worden om toe te lichten waarom. Veel makkelijker zijn de tegelwijsheden die ik vanop de pot beschouwen kan.

Zeus voegde de daad bij het woord en hij droeg Apollo op om het gezicht en de hals naar de kant van de snede te draaien, zodat de mens bij het zien van zijn wond tot bezinning zou komen. Apollo deed wat hem was opgelegd en genas de wond door de overgebleven huid bij elk van de twee wezens zo ver mogelijk uit te rekken en ze aan de voorkant in een knoop vast te leggen die nu navel wordt genoemd. De geslachtsdelen werden bij deze nieuwe wezens naar de voorkant verplaatst, zodat telkens wanneer ze in hun onophoudelijke verlangen naar hereniging elkaar omarmden, het zaad van de mannelijke helft in

De detectie van anomalieën binnen de perceptiesfeer die het zwaartepunt van onze hedendaagse samenleving bepaalt, zegt niets over de kennis, ontvankelijkheid, interpretatie, elaboratie en/of besluitvorming daarover. Sterker, net omwille van de evolutionaire inburgering van deze anomalieën worden ze onbewust meegedragen in het discours dat we als 'mainstream' benoemen, als een auto-conforme bolide die zichzelf onderhoudt met inbegrip van allerhande perverse effecten die als 'eigen' aan dat referentiekader kunnen gezien worden. Andersom, elke poging om dit in alle bedachtzaamheid onder de aandac

In de lectuur wordt gewag gemaakt dat het navigerende zelf een ‘kwantumsprong’ kan maken van A naar B, alsof we een kloof kunnen overbruggen met een enorme betekenisdiepte die het zelf kan beroeren op een manier waarna geen terugkeer meer mogelijk is. Het komt er finaal op neer dat bewustzijn van het B-niveau zowel verticaal als horizontaal kan denken, gebruik makend van hiërarchieën en holarchieën, als een vorm van tweede geboorte zoals met de metafoor van rups tot vlinder gesuggereerd wil worden. Dit is echter geen rechtlijnig proces maar betekent een innerlijke transformatie die ook heel wa