TTC

Eenmaal voorbij aan de twijfel maakt het misschien nog lastiger, dan mag je nog op zoek naar iemand waar je niet aan twijfelt. Het zegt echter niet dat diegene waar je niet aan twijfelt, zelf niet twijfelen kan.

Fascinerend is het idee dat hetzelfde signaal tijdloos kan verder schrijden zonder opgemerkt te worden, maar ook op zoveel verschillende manieren kan geïnterpreteerd worden dat het telkens opnieuw spoorloos lijkt te verdwijnen. Het idee van een nieuwe ggz lijkt hier allerminst vreemd aan, tegelijk ook een aantal hypergevoeligheden des te meer accentuerend. Als het quasi ondraaglijke, het tragische absurde, als het antwoord in de kracht van eenvoud en kleine dingen, in de beleving van ervaren onmacht, ondanks alle hoop.

Moeilijk en zelfs ongepast is mensen ‘meesleuren’ in een gewetensvol onderzoek dat voorafgaat aan hulpvragen, bij wijze van fundering kunnen we er indicatief wel naar verwijzen of expressie aan geven middels willekeurige visieschetsen. Quasi onmogelijk, sowieso allerminst expert, om hierover snel even te communiceren om dan te denken dat het helder zou zijn, dat is begrijpelijk.

Het goede nieuws is dat overwoekerende informatiestromen geen afbreuk doen aan onderliggende basismechanismen waarover we in alle bedachtzaamheid hulpvragen kunnen stellen, het andere wijst zichzelf uit door terug vooraan te beginnen en niet opgewassen te zijn tegen de overwoekering die auto-conform de normaal vorm geeft.

In later onderzoek kwam Maslow tot de conclusie, dat elke mens gekneld zit tussen de fundamentele behoeften van het behoud en de groeibehoefte naar nieuwe ervaring. Wil men kunnen groeien, dan moet men de aantrekkelijkheid van de 'veilige situatie' verkleinen en het gevaar van de 'groei' vergroten. Met deze 'veilige situatie' doelde Maslow op de veiligheid van de originele situatie. Op het moment dat de mens berust in zijn gewoontes, wil hij deze veranderen en nieuwe ervaringen opdoen en doorbreekt hij deze 'veilige situatie'.

Ervaring leert dat de kleur van schema’s niet determinerend is om beter begrip toe te laten, dit hangt namelijk af van vierhonderdzevenentachtig randfactoren waarvan een aantal misschien minder gekend zijn om er op basis van ervaringskennis überhaupt iets zinnigs over te kunnen zeggen.

Het advies loslaten mag dan wel rijkelijk aanbevolen worden door ggz-experten, je uit het kolkende schuim van het kielzog proberen te worstelen nog heel iets anders.

Werken met abstracties is nog iets anders dan het uitgelegd krijgen, dit gaat vooraf aan enige beoordeling.

De hoop die ze in de chaos konden vinden, werd door de ruis weggespoeld.

Magie komt wereldwijd voor sinds de prehistorie. In de westerse cultuur bestaan verschillende vormen van magie die gerelateerd zijn aan uiteenlopende tradities, aan vakgebieden als astrologie en alchemie en aan religieus-filosofische stromingen als het hermetisme, neoplatonisme en de joodse mystiek. Zeker sinds de verlichting wordt magie hier net als andere vormen van westerse esoterie meestal niet geaccepteerd als geldige kennisvorm en wel aangeduid als 'verworpen kennis'.

Bij twijfel is de standaard leidend beginsel, zodat we het Dunning-Krugereffect kunnen blijven inroepen als mogelijke verklaring voor dat wat in theorie reeds opgelost is.

Dat raadseltje dat een berg kan oplossen door hem te beklimmen, begrijp ik nog altijd voor geen halve meter.

Bevreemdend is het idee dat het altijd dezelfde metaforen zijn die niet aan intrinsieke waarde verliezen, alsof we iets kunnen missen dat er altijd is.

Denk een vleugje ironie in de zin geslopen. ❤️

Binnen het kader van de aspiraties van de nieuwe ggz is het een interessante oefening om na te gaan of er geen correlaat bestaat tussen Campbells oproep tot avontuur en de positieve desintegratie theorie van psychiater Dabrowski, wat mogelijks zou kunnen verklaren waarom velen ondanks alle beschikbare kennis op wachtlijsten gezet worden. Alsof kwetsbare mensen niet meer dan van hout zouden kunnen zijn, speelballen van een evolutionair achterhaald systeem dat graag zichzelf onderhoudt, zonder pardon.

De wereld bestaat uit miljarden hyperlinks, en enkel bij pech lees je dingen die je verbazen en verwonderen kunnen.

In simpel kunnen we ons ernstig verslikken, tot daar is alles helder.

Dat paradoxale fenomeen angst voor vrijheid is nog niet zo simpel, zelfs al is het simpel.

Verhandelingen over holografische kwantumcorrelaten mogen beslist interessant om lezen zijn, het zegt nog niets over hoe we omgaan met bronkennis die tot ieders beschikking staat.

Een bekend voorbeeld van dergelijke ‘mythen’ in Plato’s werk is het verhaal van de ziel als gevleugeld tweespan uit de Phaedrus. Het gaat hier niet om een overgeleverd verhaal uit oude tijden, maar zoals met veel mythen bij Plato, is het een aanschouwelijk verhaal, ontsproten aan de verbeeldingskracht van Plato, dat een abstract principe of begrip wil verduidelijken. De mythe behoort tot het verhalende genre, dat onderscheiden wordt van het betogende genre (logos), dat de waarheid tot uitdrukking brengt. De mythische verhalen bij Plato zijn strikt genomen niet waar of onwaar, maar ze dienen te

Moest men al vertellen in welke richting we nu precies moeten uitlopen in die overvloed aan veelomvattende modellen, we zouden misschien sneller onze weg kunnen terugvinden.

Inmiddels is het wel helder geworden dat interferentie nefast is om de aspiraties van de nieuwe ggz beter te kunnen begrijpen, maar ook niet zegt dat bedachtzame hulpvragen met betrekking daartoe op veel ontvankelijkheid kunnen rekenen.

Het wereldkristal, ook Planck-Kleinertkristal, is een alternatief theoretisch model dat het universum beschrijft, dat uitgaat van het feit dat kristallen met roosterdefecten dezelfde niet-euclidische geometrie hebben als gekromde ruimten en torsievelden, die in de Einstein-Cartanzwaartekrachttheorie worden beschreven, in overeenstemming met de algemene relativiteitstheorie. Dit model illustreert dat de wereld op de schaal van de plancklengte heel andere eigenschappen zou kunnen hebben dan door de snaartheoretici wordt voorspeld. In dit model creëert massa defecten in de ruimtetijd, welke op hu

Van referentiekaders kunnen we niet zeggen dat er niet een veelvoud naast elkaar zou kunnen bestaan, anders zouden ervaringswerkers misschien helemaal geen hulpvragen hebben.

Mogen we er wellicht zelf bij bedenken, mooi is de aansluiting nochtans.