TTC

Basale logica is niet ingewikkeld, maar dat weet je niet wanneer je niet weet dat die logica zoek is, mysterieus.

Netelig zijn een aantal tegenstrijdigheden, wat simpel tot het moeilijkst maakt. Beetje als het Chicago Plan Revisited, het zegt niets over de besluitvorming zodat het vandaag nog even actueel is.

Per definitie is bronkennis voor iedereen toegankelijk, dat is het altijd al geweest.

Die mogelijkheid bestaat zeker, het is ook op die manier dat we zien hoe ze verduisterd kunnen worden, pardoes.

Creatieve visualisatie is een krachtige tool, enig nadeel dat je sommige dingen na gewetensvol onderzoek ook niet meer kan terugdraaien alsof we dat niet zouden weten. Bedachtzaamheid staat altijd gepast, afhankelijk van de inhoud of het thema, het kan ook eindeloos doorgaan.

Heel soms ontstaat op een haast mysterieuze wijze een consensus, waarvan we de uitkomst echter niet kunnen voorspellen.

Alle gekheid op een stokje, het is bijtijds al een raadsel dat er af en toe nog een grapje af kan, nog erger dat zonderlinge zieltjes er zelfs mee lachen kunnen.

Gradueel voortschrijdend heeft als bijkomend voordeel dat het een nadeel kan worden. Hiermee zeggend dat het kan leiden tot een reeks schijnbaar conflicterende redeneringen die ook maar pas beter kunnen begrepen door nu net die graduele voortschrijding, en net daarom conform dit proces aangepaste ggz-expertise vergt om er op een fluweelzachte manier mee te kunnen leren omgaan.

Maar wacht, de context, als we de onderliggende structuren aan een zich aan de oppervlakte manifesterend geheel aan conflicterende stromingen transparant trachten te maken, zijn we, wat de hoop ook is, pardoes rigide hokjesdenkers die niet hebben geleerd wat het is om sociaal te zijn.

Bij omdenken kunnen we voorafgaand quasi onmogelijk weten dat we er het verzamelde studiewerk van de ggz voor gaan nodig hebben om vooral niet uitgelegd te krijgen wat epistemologische obstakels nu precies zijn, je mag alleen de hoop dragen dat het heel misschien wel eens keertje opgelost zal raken. Ja, op die manier begin je al veel sneller te geloven dat het je laatste incarnatie zou kunnen zijn, omdat je vooral niet wil hopen dat je de volgende keer met dezelfde kennis zou geboren worden. Alle gekheid op een stokje, het is bijtijds al een raadsel dat er af en toe nog een grapje af kan, nog

In het volgende hoofdstuk zouden we het wel graag willen hebben over de kracht van eenvoud en kleine dingen, zij het voor een lege zaal omdat we vergeten te melden zijn dat het ene misschien samenhangt met het andere, maar ook vergeten kunnen. Prematuur, hypergevoelig en/of precair de wellicht maar al te voorbarige conclusie, in termen van liefde en verbondenheid, van fluweelzacht, ontluikend als in een continu proces van wording, krijgen veronderstelde fragiele vlindertjes binnen naar hun organisch en/of evolutionaire aard toxische omgevingen maar weinig speelruimte, punt.

In een poging om de kracht van eenvoud en kleine dingen toegankelijker te maken voor een breder publiek, doen we ons best om alles zo complex mogelijk voor te stellen.

Moest je al op het absurde idee gekomen zijn om bronkennis mee te betrekken in analyses, redenaties, gevolgtrekkingen en in alle bedachtzaamheid geopperde hulpvragen, weet je nog niet hoe het voelt wanneer, zelfs wanneer dat niet doelbewust gebeurt, nu net die bronkennis ook telkens opnieuw buitenspel geplaatst wordt binnen het verloop van dit naar die beleving hoopvolle proces.

Als Heraclitus verleden tijd is, vanwaar al die hedendaagse strijd dan? Het voordeel is echter wel dat we vandaag allemaal andere woorden voor hetzelfde hebben bedacht, zodat het voor de lezer makkelijker wordt om er meer helderheid in te scheppen.

Achteraf gezien zou Heraclitus misschien wel eens een punt kunnen hebben, als oude wijn opgewarmd in kerncentrales.

Het frivole zielengezang op frequenties dat boven het zwaartepunt van de samenleving circuleert is veel vaker onhoorbaar, net zoals het rijkelijke aanbod aan hoopvolle impulsen geen voeten aan de aarde krijgt door ze te blijven interpreteren binnen het perceptieveld waartoe ze van toepassing zijn. Ervaring leert dat je met al die scharnierpunten toch maar beter heel secuur kan omspringen, want voor je het weet raak je misschien gekneld zonder goed te beseffen dat het te maken heeft met een reeks tegenstrijdigheden zoals eigen aan het idee van een paradigmashift. En zo, simpel is het moe

Een non-lineaire katalysator kan gedefinieerd worden als een oplossing voor een repeterend probleem, hiermee zeggend tijdloos beschikbaar voor de des levens volgende die met een gebeurlijk probleem geconfronteerd wordt. En aan problemen is er werkelijk geen schaarste, zodat de metafoor van schoenen veteren hierop past. Moest het gaandeweg beginnen dagen dat je voor sommige hulpvragen reïncarnatie nodig hebt om ze te kunnen stellen, wil dat misschien zeggen dat sommige ggz-adviezen, wat hoopvol veronderstelt, zeer effectief werken.

De wereld is in ons zoals wij in de wereld, het aantal non-lineaire katalysatoren quasi ontelbaar.

We dachten al dat het zoiets zou zijn, het is altijd hetzelfde.

Hoe kan je dan verklaren dat non-lineaire katalysatoren tijdloos rondzweven binnen duale sferen? Deze zijn toch ook onveranderlijk veranderlijk, wat niemand bedacht kan hebben.

Het wordt een beetje beschamend voor het christendom, maar het is wel fijn om lezen. Kunnen we dat niet simpeler maken zodat meerdere mensen dit kunnen begrijpen?

Zullen wel afwachten wat het IMF beslist, die hebben toegang tot niets.

Tja, en de dyade baart oneindig veel getallen, sindsdien is er altijd schaarste aan.

Hallucinant is het vaak, kinderen die tot drie tellen hebben geen Paulus nodig die van z'n paard valt, alleen volwassenen.

Misschien dat we een boek kunnen lezen als alternatief, minder last van interferentie en continue verduistering van informatie.