TTC

Op de klimaapconferentie was het weer dolle pret, maar dat voor later.

Paraconsistente logica stelt dat twee dingen tegelijk waar kunnen zijn, met alle gevolgen van dien wanneer we de betrokken referentiekaders niet gescheiden houden, of onderscheiden kunnen.

Vorig jaar gestart om binnen het AQAL-model een aantal minieme fracties gerichter aandacht te schenken, nu denkend dat meerdere levens noodzakelijk zijn om van het geheel überhaupt iets te kunnen begrijpen.

Waarom we een banaan lekkerder zouden kunnen vinden dan een peer, heeft, denk ik, weinig met de zwaartekracht te maken.

Enigszins bevreemdend is de conclusie dat integrale visies niet bestaan wanneer ze ons niet interesseren.

De signaaldetectietheorie (SDT) stelt dat de onderscheiding van een interessante stimulus (signaal) tussen oninteressante stimuli (ruis) gebaseerd is op een menselijk detectiemechanisme waarin sensitiviteit en criterium signaaldetectie kunnen beïnvloeden. Volgens de SDT bestaan er twee abstracte werelden, één waarin slechts ruis bestaat, en één waarin er naast ruis ook signaal bestaat.

Een foutpositief of valspositief testresultaat is een uitslag van een test/experiment die ten onrechte positief is. Analoog is een foutnegatief of valsnegatief resultaat een uitslag van een test die ten onrechte negatief is. Beide soorten uitslagen komen niet overeen met de werkelijkheid.

Een veel voorkomende foutmelding, die aangeeft dat een interpreter of compiler de code van een regel niet begrijpt, is de syntax error. Blunders zijn moeilijk te definiëren en kunnen bestaan uit technisch of menselijk falen zoals verkeerde aflezing, het invoeren van een verkeerde waarde en andere fouten die niet onder de andere twee zijn onder te brengen. Als de gemiddelde grootte van de fouten bekend is, kan een blunder eerder herkend worden. Een goede gewoonte is om de meting met een ander systeem te controleren.

Een synthese verandert door niet ofwel de ene of andere pool te gaan onder- en/of overbelichten, noch door in het kluwen dat hierdoor ontstaat de synthese zelf buitenspel te plaatsen.

Het vermoeden is ontstaan dat binnen een stelsel van halve waarheden en bijhorende belangen wiskundige precisie maar weinig betekenis heeft, en wellicht kan enkel een proef op de som hierover de twijfel wegnemen.

Conventionalisme is een filosofische positie die stelt dat bepaalde fundamentele principes, regels of aannames gegrond zijn in (expliciete of impliciete) conventies of overeenkomsten in een maatschappij, eerder dan in de externe werkelijkheid. Hoewel deze positie vaak aanvaard wordt met betrekking tot bijvoorbeeld de grammatica van een taal, is het controversiëler met betrekking tot principes op vlak van ethiek, wet, wetenschap, wiskunde of logica.

De acceptatie dat het haast niet anders kan dan repressief tolerant, zegt nog niets over de innerlijke belevingswerelden van zij die in dergelijke systemen worden ingebed. En de variaties van die strekking dat het ook haast onmogelijk wordt om nog een dialoog in milde overreding te verwachten, de ontmoediging compleet.

Misschien dat anderen dat weer anders zien, of andere doelstellingen hebben.

De nuancering redelijke argumentatie is daarom wellicht ook niet meer dan een betekenisloze voetnoot. Misschien dat reïncarnatie niet zomaar in het leven geroepen werd, het past immers nooit voor iedereen tegelijk.

Alles kan, net zoals er elke dag nieuwe zonnen in het leven geroepen kunnen worden. Tot zover we dat op basis van redelijke argumentatie correct kunnen inschatten, komt de synthese vooraf aan these-antithese.

Fauna en flora betalen geen huur, tenzij ik me ook daarin vergis.

Wat rest is een mindmap met trefwoorden die me in het verkeerde keelgat geschoten zijn, en geduldig wachten op een fluweelzachte paradigmashift.

Kan me dat eerlijk gezegd maar moeilijk voorstellen, dat fauna en flora denkt in termen van debet en credit.

Bizar is het fenomeen dat ze zelfs open en bloot gepresenteerd kunnen worden, en toch niet opgemerkt worden.

De weg is nog steeds smal, tenzij we die langer maken dan noodzakelijk. Anders wordt het misschien te simpel, kennen dat. Grote haaien en zeeschildpadden worden vaak door remora's of zuigvissen begeleid, die meereizen zonder dat de gastheer daar voordeel of nadeel van ondervindt.

Binnen het kader van mindfulness zou er een verschil bestaan tussen rechtgeaard of scheefgeaard, begrijp het alleen voor geen halve meter.

Telkens opnieuw in dit veel vaker ‘woest’ arbitraire kluwen betrokken raken is geen optie, maar sowieso quasi onvermijdelijk omwille van het strikt conforme waarin we het idee van een mallemolen onmiskenbaar terugvinden. Hoe dan ook, er is binnen deze context geen gemis aan hoop, noch aan informatie en/of wetenschappelijke legitimatie. Echter, zonder aandacht en de bereidheid tot introspectie veel vaker ook niet meer dan praat voor de vaak, alsof inherent vreedzame aspiraties een belediging zouden kunnen zijn voor het soort ego dat we bewonderen.

Dat is het goede nieuws, zij het veel vaker ‘weggespoeld’ door geen rekening te houden met een aantal stereotiepe logica’s die auto-conform het speelveld verdichten. En dan komt het, het kost een academisch kwartiertje om dergelijke abstracties toe te lichten, veel vaker de respons hierop zo uiteenlopend dat we amper nog kunnen spreken van verbindende dialoog, marginalisering en een gevoel van vereenzaming in de hand werkend. En dat is een milde en overwogen beschouwing op basis van, bloed, zweet en tranen, ervaringskennis, het worstelende zelf ongewild en onbewust reducerend tot haast onbesta

Sommige abstracties liggen tijdloos in de ruis verborgen, metadenkend de vanzelfsprekendheid zelve.

Met nous wordt de hoogste vorm van denken, een bijna goddelijk denken bedoeld. Het is de soort intellectuele intuïtie die aan het werk is als je definities, concepten ineens begrijpt, plots 'ziet', als bij een goddelijke ingeving. Dit in contrast met de andere vorm van denken, dianoia genoemd, waarbij je stap voor stap een redenering opbouwt naar een conclusie.